Semua Bab ย้อนเวลามาเปลี่ยนรัก(Mpreg): Bab 11 - Bab 20

 "อยากรู้จังว่าเวลาทำกับผู้ชายด้วยกันมันรู้สึกดีมากมั้ย"ณภัทรที่ก้มหน้าอยู่บ่นพึมพำกับตัวเองเสียงเบาส่วนจินที่ได้ยินสิ่งที่คนเมาตรงหน้าบ่นก็พลันเบิกตากว้างอย่างตกใจพร้อมกับอุทานชื่อชายหนุ่มตรงหน้าอย่างติดขัด ก่อนที่ดวงตาคมที่เบิกกว้างอย่างตกใจอยู่แล้วจะสะตั้นตกใจมากกว่าเดิมเมื่อได้ยินสิ่งที่ณภัทรเอ่ยถามขึ้น"จะ จิน""เรามาลองทำกันมั้ยภูมิ"เงยหน้าขึ้นมาเอ่ยถามด้วยแววตาที่หยาดเยิ้มเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ ไม่ได้สังเกตเลยสักนิดว่าในตอนนี้ชายหนุ่มตัวสูงตรงหน้าของตัวเองนั้นได้สะตั้นตกใจค้างไปแล้ว"!!!""ว่ายังไงภูมิ เราลองมามีอะไรกันดูมั้ย"จินถามขึ้นอีกครั้งพร้อมกับยื่นใบหน้าของตัวเองเข้าไปใกล้ใบหน้าของภูมิอย่างใกล้ชิน จนลมหายใจร้อนเป่ารดใบหน้าของทักษกรส่วนภูมิที่ยังคงตกใจไม่หายก็ต้องมาได้สติเมื่อรู้สึกถึงฝ่ามือร้อนของจินวางลงที่ต้นขาของตัวเอง ก่อนที่จะรีบตะครุบคว้ามือของจินไว้ไม่ให้เลื่อนไปไหนและรีบเอ่ยพูดขึ้นอย่างรีบร้อนและน้ำเสียง ตะกุกตะกัก "จะ จิน ภูมิว่าจินเมาแล้วนะ จ

 เช้าวันต่อมาเวลา09:12นาที แสงดวงอาทิตย์ในช่วงสายของวันสาดส่องผ่านรอยแย้มของผ้าม่านมากระทบเข้ากับเปลือกตาสีมุกของณภัทรที่หลับใหลในห้วงนิทราอยู่นั้นขยับตัวตื่นขึ้น แต่ทว่าร่างโปร่งที่ขยับตัวเพียงเล็กน้อยเป็นต้องหยุดชะงักนิ่ง เมื่อโดนลำแขนแกร่งของคนตัวสูงที่นอนซ้อนอยู่ด้านหลังกระชับกอดแน่นขึ้น "ภะ ภูมิปล่อยก่อน เราจะไปเข้าห้องน้ำ"น้ำเสียงทุ้มแหบแห้งเอ่ยขึ้นเสียงเบาหวิวพลางฝ่ามือขาวก็วางแตะลงที่แขนแกร่งของภูมิเบาๆ เป็นเชิงบอกว่าให้คนตัวสูงจอมขี้เซาปล่อยแขนออกจากเอวของเขาก่อน เพราะจินนั้นจะไปเข้าห้องน้ำเพื่อจัดการอาบน้ำชำระล้างร่างกาย "นอนต่ออีกหน่อยเถอะครับ เมื่อคืนกว่าจะได้นอน"ทักษกรเอ่ยพึมพำขึ้นด้วยน้ำเสียงงัวเงียพร้อมกับกอดรัดเอวของจินแน่นขึ้นแล้วออกแรงดึงจินให้ล้มลงเข้าสู่อ้อมกอดของตัวเองอีกครั้ง "ภูมิ...ปล่อยเราก่อน เรารู้สึกเหนอะหนะไม่ค่อยสบายตัว" ณภัทรเอ่ยพูดอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขาเลือกที่จะพูดความจริงเพราะว่าเขานั้นรู้สึกไม่สบาย

 2วันต่อมาวันที่ 7/07/2***"จินจะจัดการสองคนนั้นวันนี้จริงๆหรอครับ"ภูมิที่นั่งอยู่ที่โซฟาในห้องทำงานของจินเอ่ยถามขึ้นด้วยใบหน้าเป็นกังวลเพราะทักษกรพึ่งรู้จากปากของจินผ่านทางโทรศัพท์มือถือเมื่อตอนเช้านี้เอง ว่าจินจะจัดการสะสางเพลงพิณกับพิภพชู้ของเธอในวันนี้ ทักษกรจึงรีบตรงมาหาจินที่บริษัทตั้งแต่เช้าแล้วก็มานั่งทำหน้าหงอยในห้องทำงานของจินอย่างที่เห็นเนี่ยแหละ"อืมใช่แล้วล่ะ แล้วทำไมถึงได้ทำหน้าเครียดขนาดนั้น คิดมากเรื่องอะไรอยู่หรอบอกจินหน่อย"ณภัทรเอ่ยตอบพลางถามภูมิกลับไปก่อนที่จะหยัดตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ทำงานแล้วเดินมานั่งลงยังที่ข้างๆ ก่อนที่จะเอื้อมไปจับมือของภูมิแล้วบีบเบาๆพลันนัยน์ตาสีน้ำตาลก็จ้องมองนัยน์ตาคมด้วยแววตาเป็นห่วงจะไม่ให้จินมองอย่างเป็นห่วงได้ยังไง ก็ภูมิในตอนนี้แสดงสีหน้าและแววตาเหมือนกลัวและหวาดระแวงอะไรสักอย่าง จนตัวของเขาในตอนนี้สั่นอย่างเห็นได้ชัดขนาดนี้ หรืออาจจะเป็นเพราะว่าวันนี้เป็นวันที่เขาโดนรถชนจนเสียชีวิตต

โครม! เกิดอะไรขึ้น! ณภัทรที่ได้ยินเสียงกรีดร้องเสียงเอะอะโวยวายพร้อมกับเสียงดังสนั่นเหมือนกับเสียงรถผสานงากันอยู่ไม่ไกลจากหน้าบริษัทของเขาก็พลันยืนเบิกตาค้างตกใจ เมื่ออยู่ๆในหัวของเขาก็มีภาพเหตุการณ์ในวันที่เขาโดนรถชนจนเสียชีวิตผลุดขึ้นมามิหนำซ้ำประโยคคำพูดต่างๆมากมายในวันนั้นก่อนที่เขาจะโดนรถชนก็เด้งสลับกับคำพูดในวันนี้ของเขากับสองคนนั้นก็เข้ามาด้วยเช่นกัน"เป็นไปไม่ได้....บ้าไปแล้ว เป็นไปไม่ได้ บ้าไปแล้ว....คำพูดของเรากับสองคนนั้นแทบจะตรงกับวันนั้นทุกประโยคเลย"ณภัทรยืนก้มหน้าบ่นพึมพำกับตัวเองอย่างคนเหม่อลอยในความคิดอยู่คนเดียว พลางมือข้างที่ถือนาฬิกาล็อกเกตที่หน้าปัดแตกละเอียดก็กำแน่นจนเศษกระจกบางส่วนบาดมือทำให้ของเหลวสีแดงไหลลงย้อมเรือนนาฬิกาสีทองแต่ทว่าณภัทรที่สติหลุดลอยอยู่กับความคิดของตัวเองอยู่สักพัก ก็ต้องหลุดออกจากภวังค์ความคิดของตัวเองเมื่ออยู่ๆนาฬิกาที่เขากำไว้ในมือแน่นก็มีแสงสีทองสว่างจ้าขึ้นเล็กน้อย

 "ก็ไอ้หนุ่มนั้นมันเอาชีวิตของตัวเองมาแลกกับการให้เอ็งย้อนเวลากลับมาแก้ไขโชคชะตายังไงล่ะ"จบประโยคของชายชราที่อยู่ในชุดเสื้อผ้าอาภรณ์เก่าๆ ร่างจิตวิญญาณของจินก็ถูกดึงกระชากออกจากห้องสี่เหลี่ยมที่ล้อมรอบเต็มไปด้วยควันสีขาวแล้วมาโผล่ที่ข้างถนนเส้นหนึ่งที่เป็นทางรุกลังแต่ทว่าจินกับดูคุ้นตาเป็นอย่างมาก "ที่นี้ที่ไหนทำไมถนนเส้นนี้ดูคุ้นตาจัง"ณภัทรสบถกับตัวเองเสียเบาพลางนัยน์ตาสีน้ำตาลก็กวาดมองรอบๆเพื่อสังเกตสิ่งรอบข้าง ก่อนที่สายตาจะไปหยุดที่ศาลไม้หลังหนึ่งที่ข้างในมีรูปปั้นตายายอยู่ แถมข้างหน้าศาลยังมีของไหว้เต็มไปหมดทั้งดอกไม้ธูปเทียนของกิน จนแทบจะไม่มีที่ให้ว่าง ณภัทรยืนมองได้ไม่นานก็ต้องล่ะสายตาออกจากศาลไม้แล้วหันไปมองยังเส้นถนน เมื่อได้ยินเสียงเจี๊ยวจ๊าวเซ็งแซ่พูดคุยของชาวบ้านทว่าเมื่อนัยน์ตาสีน้ำตาลของจินหันไปมองยังต้นตอของเสียงคิ้วคมของจินเป็นต้องขมวดเข้าหากันแทบจะเป็นปม เพราะเหล่าผู้คนที่กำลังเดินมานั้นต่างพากันแต่งกายคล้ายคนสมัยเก่าๆเมื่อ50-60ปีก่อน พลางภายในมือของเหล่าคนที่ทยอยเดินมาต่างก็พากันถือน้ำกับของกินและดอกไม้ธูปเทียนเพื่อเต