Semua Bab The Principal's Affair : Bab 51 - Bab 60

Tahimik ang buong bahay habang abala si Bella sa pag-aayos ng mga natiklop na labahin sa may receiving area. Bagama’t hindi siya inuutusan, hindi niya maiwasang tumulong—hindi lang para hindi siya mukhang palamunin, kundi para maibsan na rin ang bigat ng iniisip.Naka-tali ang buhok niya sa likod, suot ang simpleng oversized shirt ni Rafael na ibinigay lang sa kanya nang wala siyang maisuot isang gabi. Medyo maluwag pero komportable. Sa gitna ng pag-aayos, napansin niya ang pagbukas ng gate. May paparating.Agad siyang napatigil nang bumungad ang isang matangkad, maputi, at pormal na lalaki. May hawig kay Rafael, pero mas matapang ang features nito. Naka-suot ng dark blue polo shirt at naka-shades pa kahit hapon na. May dalang paper bag at isang laptop case.Napatayo si Bella, hawak pa ang tuwalyang natupi.Nagtagpo ang kanilang mga mata. Tiningnan siya ng lalaki mula ulo hanggang paa. Hindi ito ngumiti. Walang emosyon ang mukha.“Hi,” bati ni Bella, pilit ang ngiti.Hindi agad sumago

Madilim ang opisina maliban sa isang lampara sa mesa. Tahimik. Malinis. Walang kalat. Maingat ang bawat ayos ng dokumento — parang sariling mukha ng lalaking nakaupo sa likod ng malaking desk. Matikas. Tahimik. Malalim. May hawak siyang isang papel — Marriage Certificate. Hindi niya kailangan ng kumpirmasyon. Alam niya na. Kasal na nga sina Rafael at Isabella. Napapikit siya sandali. Naglakad siya papunta sa bar cart sa gilid, nagbuhos ng whisky sa baso, at saka muling naupo. Ilang segundo ang lumipas bago niya muling itinabi ang papel, kasabay ng buntong-hininga. “Ang batang ‘yon talaga…” mahina niyang bulong, halos pabulong sa hangin. “Akala niya makakatakas siya sa plano ko.” Ilang sandali pa, may kumatok. “Pasok.” Pumasok ang tauhan niya, parehong lalaking dati niyang inutusan. May dalang iPad, may hawak ding envelope. “Sir, may bago na pong update.” “Upo.” Ipinakita ng lalaki ang ilang litrato — kuha mula sa labas ng bahay. Sina Bella at Rafael, bagong dating mul

Katahimikan ang namayani matapos sabihin yon ni Bella. Nagtagpo ang mga mata nila. At sa ilang segundong iyon, parang tumigil ang lahat. Walang ibang naririnig si Bella kundi ang tibok ng puso niya, na sa bawat segundo’y lalong bumibilis.Agad siyang umiwas, kinuha ang baso sa mesa at nagkunwaring abala. “May lalabhan pa pala ako…”Alam niyang mali. Alam niyang hindi siya dapat mahulog. Pero bakit parang habang tumatagal… mas gusto niyang manatili?Hindi niya alam kung saan siya lulugar. Pero sigurado siya sa isang bagay—ang nararamdaman niyang ito ay hindi na basta-bastang kasunduan lang.“Gusto mo bang lumabas?” tanong ni Rafael isang hapon habang nasa sala si Bella, tahimik na nag-aayos ng mga papel na para sa eskwelahan.Napatingin siya sa lalaki, nag-aalangan. “Ha? Saan?”“Sa labas. Kahit saan. Basta… hindi dito,” sagot nito habang iniiwas ang tingin. Para bang nahihiya rin sa sarili niyang imbitasyon. “Maglakad, mag-mall, kumain. Parang break.”Tahimik si Bella. Ilang segundo s

Sabado ngayon. Tahimik ang buong bahay nina Rafael, tila nagpapahinga rin ang bawat pader mula sa linggo na puno ng ingay at kilos. Wala ang mga kasambahay, day off nila ngayon. Kaya naman si Bella, na hindi sanay sa katahimikan na ganito, ay kusang-loob na nagpunta sa kusina.Suot ang apron, buhok na naka-bun, at hawak ang sandok, abala siya sa paghalo ng ulam. Humahalo sa amoy ng mantika at toyo ang banayad na musika mula sa cellphone niya. Habang niluluto ang adobo, napapangiti siya. Simple lang, pero may kakaibang saya ang pakiramdam niyang ito—parang... bahay lang nila. Di man niya aaminin ay namimiss na rin niya ang bahay nila ang kwarto niya at ang pamilya niyaHabang abala si Bella sa pag luluto ay biglang pumasok at tumambad sa harapan niya si Rafael, bagong gising, magulo ang buhok, suot ang simpleng gray shirt at jogging pants. Napahinto si Bella sa pagkilos, sabay napatingin.“Gising ka na pala?” bati nito sa kaya, medyo may ngiting pilya.“’Ay, hindi pa po. Picture ko la

Pagkatapos ng games, umupo sila sa lilim ng puno, pagod pero masaya. Nakaupo si Bella sa bench, nakasandal kay Rafael. Ang bata ay natutulog sa gilid nila, marahil sa sobrang pagod sa kasiyahan.Tahimik. Pero hindi awkward. Tahimik na masarap.“Kaya mo pa ba?” tanong ni Rafael.“Tungkol saan?” balik ni Bella.“Sa lahat.”Napangiti si Bella. “Ngayong araw... oo. Kasi parang ngayon lang ako nakalimot.”Tumango si Rafael. “Ako rin.”At doon, sa gitna ng katahimikan, naramdaman nilang pareho—hindi lang sila basta dumalo sa party. Dumalo rin sila sa bagong alaala, bagong damdamin na unti-unting umusbong, at sa bagong simula na hindi nila inaasahan.“Okay! At dahil tapos na ang lahat ng games, may announcement tayo!” sigaw ng host habang hawak ang mic. “Ang pinaka-energetic at best team ngayong araw ay...”Tumigil muna siya. Pa-drama. Pa-thrill. Pinakilig ang mga bata’t matatanda.“Team Kuya Rafael, Ate Bella, at Mikaaaay!” Dagdag na sigaw ng host. “Hala! Tayo ‘yon!” sigaw ng bata, sabay t