All Chapters of The Principal's Affair : Chapter 61 - Chapter 70

Masarap ang amoy ng sinigang na baboy sa buong bahay. Mainit pa ang sabaw habang inilalapag ni Aling Minda ang huling plato sa hapag. May pritong lumpia sa gilid, inihaw na bangus na may kamatis, at isang mangkok ng ginataang mais para sa panghimagas. Kumpleto. Tuwing Linggo talaga, parang piyesta sa bahay nina Rafael. Nakahain na ang lahat, at ang ambiance sa loob ng dining area ay relaxed at homey. Nakaupo si Bella sa dulo ng mesa, naka-pastel blue na shirt at simpleng pajama. Nakapusod ang buhok at bagong ligo, pero ang pinakaagaw-pansin ay ang liwanag sa kanyang mga mata. Pumasok si Rafael mula sa may hallway, naka-gray shirt at shorts. Simple lang ang ayos niya, pero parang modelo pa rin kahit naka-tsinelas lang. “Uy, bango ah,” ani Rafael habang papalapit sa mesa. “Ready na ba tayo?” “Matagal na,” sagot ni Bella habang naglalagay ng kanin sa kanyang plato. “Kanina pa ako excited.” “Excited sa pagkain? Hindi sa akin?” biro ni Rafael, sabay upo sa tapat ni Bella. Napasinghap

Paglapit ni Bella kay Erica, agad siyang niyakap nito na parang ilang taon silang hindi nagkita. “Hoy! Finally! Ang bagal mo, noh!” biro ni Erica habang yakap-yakap si Bella.Ngumiti si Bella at sinuklian ng mahigpit na yakap. “Namiss kita, girl. Grabe ka. Akala ko di mo na ako papakitaan bago ka lumipad sa bundok.”“Tarantado ka,” sabay tawa ni Erica. “Ay teka... ayan, oh.” Tumango ito kay Noah na ngayon ay nakangiting nakatayo sa tabi, tila nahihiya rin.“Hi, Bella,” sabi ni Noah. Walang halong biro, walang halong sarcasm. Isa lang iyong simpleng bati, pero sapat na para magdala ng kakaibang kabog sa dibdib ni Bella.Ngumiti siya, pilit pero hindi plastik. “Hi, Noah. Buti sumama ka.”“Alam mo naman, sinama ako ni Erica sa plano ninyo. Natuwa ako, sabik din akong makita kayong dalawa. Tagal na rin, ‘di ba?” Wika nito.Tumango lang si Bella, at si Erica naman ang biglang humawak sa magkabilang braso nila.“Okay, okay, tigilan na ang drama. Let’s eat first! Gutom na ‘ko. May bago daw

Tapos binalik niya sa bulsa ang cellphone, lumanghap ng hangin, at saka ngumiti pabalik sa dalawa.“Si Sir Rafael?” tanong agad ni Erica.“Uh-huh. Wala lang. Paalala lang na mag-ingat,” sagot ni Bella, pilit ang kaswal na tono. “Saka gusto niyang malaman kung okay lang ako.”Ngumiti si Noah, pero hindi nagsalita. Sa mga mata niya, parang may iniisip siyang malalim.Habang lumalim na ang gabi at unti-unti nang nagsasara ang ibang tindahan, napagpasyahan na nilang umuwi.“Hays,” sabay-sabay silang napabuntong-hininga habang pauwi na.“Vincent is on his way,” biglang sabi ni Erica habang may katinginan ang cellphone.“Oh, kukunin ka na niya?” tanong ni Bella, kunwaring kalmado.“Yeah. Saglit na lang ‘yon, sa may entrance lang tayo dadaan.”Pagdating nila sa may gate ng mall, mabilis nilang nakita ang isang pamilyar na sasakyan. Si Vincent. Bumaba ito para salubungin si Erica.Bella’s heart tightened a little. Gusto niyang lumapit, gusto niyang magpakita. Pero hindi pwede. Hindi pwede lal

Mabilis ang mga araw. Ni hindi man lang namalayan ni Bella ang mga linggong lumipas mula noong gabing inihatid siya ni Rafael galing sa bonding nila nina Erica at Noah. Parang isang pelikula lang ang bawat araw sa mansyon, may eksena ng tawanan habang sabay silang kumakain, kwentuhan sa salas na nauuwi sa pag-uusap ng kung anu-ano, at minsan, bigla na lang silang matatahimik at magtitinginan na parang may sariling wika ang mga mata nila. Hindi man nila lantaran pinangalanan, pero unti-unti, may nabubuong kumportableng espasyo sa pagitan nila. 'Yong klase ng presensyang hindi kailangang punuin ng salita. 'Yong simpleng presensyang sapat na para gumaan ang pakiramdam kahit sa katahimikan lang. Pero ngayon, kakaiba ang araw. Isang linggo na halos hindi niya halos nakikita si Rafael. Laging maaga itong umaalis at gabing-gabi na kung dumating. Minsan, kahit naririnig niyang bukas ang gate ng bahay sa dis-oras ng gabi, hindi na siya bumababa pa. Ayaw niyang magmukhang naghihintay. Kahit

“Rafael…” mahinang tawag ni Bella, pilit ang tinig. “Hindi mo ba naiisip kung anong pwedeng mangyari sayo?” biglang putol ng lalaki sa kanya. Hindi malakas ang boses niya, pero puno ng lalim, ng galit na may kasamang kirot. Nagulat si Bella. Hindi niya inaasahang magsasalita ito nang ganoon ka-diretso. Para bang tinatanggalan siya ng depensa. “Hindi naman ako nagpa—” “Hindi ka nagpapaalam?” ulit ni Rafael. “Buntis ka, Bella. Buntis ka! Pero nakukuha mo pa ring gumala sa gabi, makipagkita sa lalaki?” Parang tinamaan ng sampal si Bella sa sinabi nito. “Kaibigan ko si Noah!” depensang sagot niya. “Alam mo naman ‘yon—” “Kaibigan,” ulit ni Rafael, nanginginig ang panga. “Pero kahit pa, buntis ka. At sa kalagayan mong ‘yan, ang naisip mo pa talaga ay makipag-bonding? Sa gabi? Sa coffee shop pa talaga?” “Hindi mo alam—” “Anong hindi ko alam?” sigaw ni Rafael, tumayo mula sa pagkakaupo. “Buntis ka pero ang iniisip mo pa rin ay panlalaki?!” Nanlaki ang mata ni Bella. “Wala akong gina