“Okay mga bata! Ready na ba kayo sa games?” sigaw ng ate organizer, sabay palakpak.“Reaaaady!” sigaw ng mga bata, halos sabay-sabay.Tumawa si Bella habang nakaupo sa lilim, hawak ang maliit na bottled water, habang pinagmamasdan ang mga batang nagkakagulo sa harap ng microphone. Tumabi sa kanya si Rafael, nakasalampak din sa plastic chair, naka-sunglasses na itinaas niya para makita ng maayos ang nangyayari.“Parang college fair ah,” sabi ni Bella, nakangiti.“Mas masaya pa nga,” balik ni Rafael, habang nakatingin sa mga batang nagkakatuwaan.Tumayo ang organizer, may hawak na papel. “Okay, for the first game, kailangan ko ng tatlong grupo ng tig-tatlong miyembro—dalawang matatanda at isang bata. This is called ‘Trip to the Island!’Nagtaas ng kamay ang maraming bata. Isa sa mga batang palaging dikit kay Rafael ang tumakbo palapit. “Kuya Raf! Sama mo ko! Sama mo ko!”Tumawa si Rafael. “Sige, ikaw na. Pero kailangan natin ng isa pa.”Napalingon ang bata kay Bella. “Ate Bella! Sama ka
Pagkatapos ng games, umupo sila sa lilim ng puno, pagod pero masaya. Nakaupo si Bella sa bench, nakasandal kay Rafael. Ang bata ay natutulog sa gilid nila, marahil sa sobrang pagod sa kasiyahan.Tahimik. Pero hindi awkward. Tahimik na masarap.“Kaya mo pa ba?” tanong ni Rafael.“Tungkol saan?” balik ni Bella.“Sa lahat.”Napangiti si Bella. “Ngayong araw... oo. Kasi parang ngayon lang ako nakalimot.”Tumango si Rafael. “Ako rin.”At doon, sa gitna ng katahimikan, naramdaman nilang pareho—hindi lang sila basta dumalo sa party. Dumalo rin sila sa bagong alaala, bagong damdamin na unti-unting umusbong, at sa bagong simula na hindi nila inaasahan.“Okay! At dahil tapos na ang lahat ng games, may announcement tayo!” sigaw ng host habang hawak ang mic. “Ang pinaka-energetic at best team ngayong araw ay...”Tumigil muna siya. Pa-drama. Pa-thrill. Pinakilig ang mga bata’t matatanda.“Team Kuya Rafael, Ate Bella, at Mikaaaay!” Dagdag na sigaw ng host. “Hala! Tayo ‘yon!” sigaw ng bata, sabay t
Pagdating nila sa bahay, tahimik lang ang paligid. Walang nagbago. Ang ilaw sa sala ay mahina, malamlam na parang inaantok na rin. Tila ba ang bahay ay nakikisama sa katahimikan ng gabi. Walang kasambahay. Walang ingay. Pero may hangin. Yung klaseng hangin na malamig pero may dalang aliwalas.Nang makapasok na sila, binuksan ni Rafael ang ilaw sa hallway. Umangat ng bahagya ang mukha ni Bella habang nag-aayos ng tsinelas sa may pinto.“Salamat ulit,” bulong niya habang nakatingin sa kanya, may maliit na ngiti sa labi, ‘yung tipong pagod na masaya.Saglit lang na tumingin si Rafael. Tumango. “Hmm.” Pero may kaunting ngiti rin sa sulok ng labi. Yung ngiting ayaw ipahalata pero hindi rin maitago.Papaliko na si Bella patungo sa kanyang kwarto nang biglang marinig niya ang boses ni Rafael mula sa likod.“Bella.” Tawag nito sa kanya. Huminto siya at napalingon sa lalaki. “Good night,” maikling sabi nito, pero may lambing kahit sa simpleng tono.Nagulat siya, pero ngumiti. “Good night. Slee
Sumikat ang araw ng linggo sa dahan-dahang pagpasok ng liwanag sa loob ng bahay. Humaplos ito sa kurtina, dumaan sa kisame, at saka humalik sa pisngi ni Bella habang siya'y nakahiga pa sa kama. Bahagya siyang gumalaw, idinikit ang unan sa mukha at napabuntong hininga bago idinilat ang isang mata. Tahimik ang paligid. ‘Yung klase ng katahimikan na hindi nakakabingi kundi nakaaaliwalas—parang ang buong bahay ay nagpapahinga rin. Nag-inat si Bella sa kama. May kaunting ngiti pa rin sa labi mula sa mga huling mensahe kagabi. Kinuha niya ang cellphone, chineck kung may bagong message ngunit wala naman. Pero kahit ganun, hindi nabawasan ang init sa dibdib niya. Hindi niya maipaliwanag kung bakit, pero mas magaan ang pakiramdam niya sa araw na ito. Pagkababa niya sa hagdan, naamoy na niya agad ang aroma ng bagong lutong pandesal at kapeng barako. Ang mga kasambahay ay nag sidatingan na ang kanilang mga kasambahay pati si kuya Dodong na driver at hardinero nila. “Good morning po, Ma’am
Masarap ang amoy ng sinigang na baboy sa buong bahay. Mainit pa ang sabaw habang inilalapag ni Aling Minda ang huling plato sa hapag. May pritong lumpia sa gilid, inihaw na bangus na may kamatis, at isang mangkok ng ginataang mais para sa panghimagas. Kumpleto. Tuwing Linggo talaga, parang piyesta sa bahay nina Rafael. Nakahain na ang lahat, at ang ambiance sa loob ng dining area ay relaxed at homey. Nakaupo si Bella sa dulo ng mesa, naka-pastel blue na shirt at simpleng pajama. Nakapusod ang buhok at bagong ligo, pero ang pinakaagaw-pansin ay ang liwanag sa kanyang mga mata. Pumasok si Rafael mula sa may hallway, naka-gray shirt at shorts. Simple lang ang ayos niya, pero parang modelo pa rin kahit naka-tsinelas lang. “Uy, bango ah,” ani Rafael habang papalapit sa mesa. “Ready na ba tayo?” “Matagal na,” sagot ni Bella habang naglalagay ng kanin sa kanyang plato. “Kanina pa ako excited.” “Excited sa pagkain? Hindi sa akin?” biro ni Rafael, sabay upo sa tapat ni Bella. Napasinghap
“Sasamahan kita kung gusto mo,” alok ni Rafael, bahagyang nagbago ang tono—hindi na kasing tigas. “Pero kung ayaw mo ng bodyguard... at gusto mong maging ‘normal’ kahit saglit, puwede rin. Pero kailangan mo akong i-text every hour, Bella. Wala akong pakialam kung OA ako. Gusto ko lang sigurado.” Napangiti si Bella, hindi dahil pinayagan siya—kundi sa paraan ng pagkabahala ni Rafael. Hindi niya sanay na makita ito sa ganoong mode—protective, alisto, at tila... may care? “Okay,” sagot niya, abot ang ngiti. “Text. Call. Video call. Picture. GPS. Lahat. Basta lang makalabas ako bukas kahit sandali.” “Ganon ha?” sinabayan ni Rafael ng tawa at saka tumango. “Sige. Pero sa oras na tumakas ka at mahuli ka ni Nanay mo, wala akong kinalaman ha.” Nagkatawanan sila pareho, pero hindi rin nawala ang bahagyang tension sa dibdib ni Rafael. Ramdam niyang may binabalik-balikan si Bella sa labas ng tahanan nila—at hindi lang si Erica iyon. Habang tinutuloy nila ang pagkain, hindi na muling binangg
Paglapit ni Bella kay Erica, agad siyang niyakap nito na parang ilang taon silang hindi nagkita. “Hoy! Finally! Ang bagal mo, noh!” biro ni Erica habang yakap-yakap si Bella.Ngumiti si Bella at sinuklian ng mahigpit na yakap. “Namiss kita, girl. Grabe ka. Akala ko di mo na ako papakitaan bago ka lumipad sa bundok.”“Tarantado ka,” sabay tawa ni Erica. “Ay teka... ayan, oh.” Tumango ito kay Noah na ngayon ay nakangiting nakatayo sa tabi, tila nahihiya rin.“Hi, Bella,” sabi ni Noah. Walang halong biro, walang halong sarcasm. Isa lang iyong simpleng bati, pero sapat na para magdala ng kakaibang kabog sa dibdib ni Bella.Ngumiti siya, pilit pero hindi plastik. “Hi, Noah. Buti sumama ka.”“Alam mo naman, sinama ako ni Erica sa plano ninyo. Natuwa ako, sabik din akong makita kayong dalawa. Tagal na rin, ‘di ba?” Wika nito.Tumango lang si Bella, at si Erica naman ang biglang humawak sa magkabilang braso nila.“Okay, okay, tigilan na ang drama. Let’s eat first! Gutom na ‘ko. May bago daw
Habang kumakanta ang dalawa, si Noah ay tahimik lang, nakangiti, pinapanood silang dalawa. May mga sandaling tumatawa siya kapag pumipiyok si Erica, o kaya'y napapikit si Bella habang kumakanta, na para bang dama niya ang bawat salita. Pagkatapos ng kanta, pumalakpak silang tatlo.“Okay, okay. Time for the prince to sing,” sabi ni Erica, sabay abot ng mic kay Noah.“Ay,” sabi ni Bella, “Kaya mo pa ba? Baka mawalan kami ng kuryente—charot!”Ngumisi lang si Noah, pero may kakaibang ningning sa mga mata niya. Hindi na siya tumingin sa songbook. Imbis ay nag-search siya direkta sa search bar.“Teka…” sabi ni Noah. “May isa akong gustong kantahin.”Nang lumabas ang kanta sa screen, napatingin si Bella. “It’s You…?”Tumango si Noah. “Yeah. Ali Gatie. Medyo luma na, pero may dating pa rin, ‘di ba?”Tumahimik ang kwarto. Umangat ang volume. At nagsimula nang mag-play ang kanta. Tahimik muna si Noah. Tapos dahan-dahang kumanta, ang boses niya ay malalim, malamig, pero puno ng damdamin.“It’s y
Gabi na at sobrang tahimik na ng buong bahay. Tahimik ang paligid. Ang lamig ng hangin ay tila nakikipag-agawan sa init ng gabi. Bumaba si Bella mula sa hagdan, suot ang malambot niyang pambahay. Wala siyang balak lumayo, gusto lang niyang makahanap ng kaunting katahimikan. Kaya naisipan niyang dumaan sa pool area, baka sakaling ma-relax siya. Paglapit niya, biglang napahinto siya. Nakita niya si Rafael, nasa pool, naka-babad sa malamig na tubig, nakasandal sa gilid, tila nag-iisip. Hindi na siya nagulat. Sanay na siyang makita si Rafael na ganun kapag gusto nitong magpahinga. Pero ngayon na okay na sila, mas iba na ang pakiramdam. Wala na ang bigat sa dibdib. Wala na ang galit. May kaunting awkwardness pa rin, pero mas magaan. “Hoy,” mahinang bati ni Bella, sabay upo sa tabi ng pool. Napalingon si Rafael at napangiti ng bahagya. “Babaeng buntis na lakwatsera, bakit gising ka pa?” Umirap si Bella, pero hindi mapigilang tumawa. “Naisip ko lang… magpalamig. Ang init sa kwarto. Ika
Isang tahimik na tanghali sa loob ng isang opisina sa penthouse floor ng isang kilalang gusali sa siyudad. Ang buong lugar ay tila idinisenyo para sa mga lihim, matitibay na pinto, tinted na salamin, at katahimikan na parang hindi dapat baguhin. Sa likod ng isang mahaba at makintab na mesa, nakaupo ang isang lalaking bihis na bihis, itim na blazer, puting polo, at isang relo na siguro ay kaya nang bumili ng bahay. Ang aura niya’y malamig pero mabagsik, gaya ng isang taong sanay sa kontrol at palaging nakaupo sa unahan ng laro. Nakatayo sa kabilang dulo ng silid si Noah—nakasuot ng itim, simple pero pormal, parang laging handa sa kung anong susunod na utos. Tahimik. Ang tanging naririnig ay ang mahinang hum ng aircon. Hanggang sa nagsalita ang lalaki. “Magaling ang ginawa mo, Noah.” Tumigil ang pag-scroll ng lalaki sa tablet sa harapan niya. Tumingin ito kay Noah gamit ang malamlam ngunit matalim na mga mata. “Inanyayahan mo si Bella mag kape. At nag-away silang dalawa pagkatapo
Si Albert, ang papa ni Rafael. Nakatayo malapit sa hagdanan, naka-itim na polo at maong, may suot na relo na tila laging eksakto sa oras. Pormal ang aura, pero may halong lamig sa tingin. Hindi siya agad nagsalita. Napatigil si Bella sa paglakad. Parang natigilan ang hangin. Hindi niya alam kung lalapit, babati, o lalakad pabalik sa kusina. “Good morning, Bella,” si Albert ang unang nagsalita. Direkta. Kalma. “G-good morning po,” sagot niya, medyo paos. Bahagya siyang yumuko bilang paggalang. “Pasensya na po, akala ko si… si Rafael po ang dumating.” Tiningnan lang siya ni Albert. Tila sinusukat ng tingin kung anong klaseng gising ang pinagdaanan niya. “Wala pa siya. Dumaan lang ako,” maiksing sagot nito. “May naiwan akong document na kailangang pirmahan.” Tumango si Bella. “Ah… nasa opisina po yata. Umalis siya kanina.” “Mukha nga,” sagot ni Albert. Lumakad ito papasok, at naupo sa isa sa mga upuan sa sala. Tahimik. Bella, hindi malaman ang gagawin. Gusto niyang umalis at bu
Kinabukasan, tinamaan ng liwanag ang loob ng kwarto. Dumaan ito sa manipis na kurtina, lumapat sa pisngi ni Bella na bahagyang gumalaw sa liwanag. Mabigat pa rin ang mga mata niya. Sumasakit ang ulo, hindi dahil sa kulang sa tulog, kundi dahil sa lahat ng nangyari kagabi. Nakapikit pa rin siya. Tahimik lang. Pinipilit balikan ang mga eksenang ayaw na sana niyang balikan, ang sermon, ang titig ni Rafael na parang hindi siya kilala, ang mga salitang masakit kahit hindi sinisigawan. Dahan-dahan siyang bumangon. Walang ingay. Parang may kung anong takot na baka marinig siya o baka siya ang makakita kay Rafael. Pagbaba niya ng hagdan, bumungad ang katahimikan. Wala ang usual na tunog ng radyo sa kusina, wala rin ang mga yabag sa kahoy na sahig. Tahimik. Hanggang sa makarinig siya ng tunog ng kutsara at tinidor. Nandoon si Rafael. Nakaupo sa dulo ng mesa. Naka-polong kulay puti, nakaayos na parang papasok, pero tila hindi pa umaalis. Kumakain ito ng tahimik, tama lang ang dami ng kani
“Rafael…” mahinang tawag ni Bella, pilit ang tinig. “Hindi mo ba naiisip kung anong pwedeng mangyari sayo?” biglang putol ng lalaki sa kanya. Hindi malakas ang boses niya, pero puno ng lalim, ng galit na may kasamang kirot. Nagulat si Bella. Hindi niya inaasahang magsasalita ito nang ganoon ka-diretso. Para bang tinatanggalan siya ng depensa. “Hindi naman ako nagpa—” “Hindi ka nagpapaalam?” ulit ni Rafael. “Buntis ka, Bella. Buntis ka! Pero nakukuha mo pa ring gumala sa gabi, makipagkita sa lalaki?” Parang tinamaan ng sampal si Bella sa sinabi nito. “Kaibigan ko si Noah!” depensang sagot niya. “Alam mo naman ‘yon—” “Kaibigan,” ulit ni Rafael, nanginginig ang panga. “Pero kahit pa, buntis ka. At sa kalagayan mong ‘yan, ang naisip mo pa talaga ay makipag-bonding? Sa gabi? Sa coffee shop pa talaga?” “Hindi mo alam—” “Anong hindi ko alam?” sigaw ni Rafael, tumayo mula sa pagkakaupo. “Buntis ka pero ang iniisip mo pa rin ay panlalaki?!” Nanlaki ang mata ni Bella. “Wala akong gina
Ilang sandali pa, sa harap ng gate, nandoon na si Noah. Naka-hoodie lang ito at jeans. Simple, pero lutang pa rin ang pagka-boy next door. Pagkikita ni Bella sa kanya, bahagya siyang napailing. “Alam mo bang mukhang teenage runaway ka ngayon?” biro niya. Napatawa si Noah. “At ikaw naman, mukhang leading lady sa indie film.” Nagkatitigan silang sandali bago nagtawanan. Saka sila naglakad papalayo mula sa bahay. Wala silang destination. Lakad lang. Kwentuhan. Gaan ng loob. Hanggang sa nauwi sila sa isang coffee shop na bukas pa kahit late na. “Alam mo, nakakatuwa ka pa ring kasama,” ani Noah habang pinaiikot ang baso ng kape sa mesa. “Nakakatuwa?” tanong ni Bella habang nagkukunwaring nagtatampo. “Yeah. 'yong presence mo. Tahimik pero nakakagaan.” Seryoso ang tono ni Noah ngayon. Hindi siya sanay, pero hindi niya rin kayang iwasan. Napayuko si Bella. Hindi ba’t iyon din ang nararamdaman niya minsan kay Rafael? “Masaya ako at ikaw ang naisip kong tawagan,” dagdag pa ni Noah. Ng
Mabilis ang mga araw. Ni hindi man lang namalayan ni Bella ang mga linggong lumipas mula noong gabing inihatid siya ni Rafael galing sa bonding nila nina Erica at Noah. Parang isang pelikula lang ang bawat araw sa mansyon, may eksena ng tawanan habang sabay silang kumakain, kwentuhan sa salas na nauuwi sa pag-uusap ng kung anu-ano, at minsan, bigla na lang silang matatahimik at magtitinginan na parang may sariling wika ang mga mata nila. Hindi man nila lantaran pinangalanan, pero unti-unti, may nabubuong kumportableng espasyo sa pagitan nila. 'Yong klase ng presensyang hindi kailangang punuin ng salita. 'Yong simpleng presensyang sapat na para gumaan ang pakiramdam kahit sa katahimikan lang. Pero ngayon, kakaiba ang araw. Isang linggo na halos hindi niya halos nakikita si Rafael. Laging maaga itong umaalis at gabing-gabi na kung dumating. Minsan, kahit naririnig niyang bukas ang gate ng bahay sa dis-oras ng gabi, hindi na siya bumababa pa. Ayaw niyang magmukhang naghihintay. Kahit
Tahimik si Bella sa passenger seat habang nakatingin sa labas. Ang mga ilaw ng kalsada ay tila mga alaalang dumaraan. Mabilis, maikli, at hindi maibabalik. Ngunit kahit anong subok niya'ng ituon ang atensyon sa tanawin, ramdam niyang hindi gano'n katahimik ang loob ng sasakyan. May mga tanong na nagsisimula nang bumalot sa paligid nila, malamig sa tono, pero may init na tila sumisingaw sa pagitan ng mga salita. “Bakit kayo magkasama ni Noah kanina?” Tanong ni Rafael, tila walang emosyon sa boses. Diretsong tanong, parang wala lang. Napalingon si Bella sa kaniya. “Ah… kasi alam niya 'yung bonding plan namin ni Erica. Sinabihan ko kasi siya before kaya sumama na rin siya. Close din kasi kaming tatlo nung college, di ba?” Hindi agad sumagot si Rafael. Nakatingin lang siya sa kalsada, steady ang manibela, pero bahagyang humigpit ang hawak niya rito. “Hanggang sa uwi ba, sasamahan ka rin niya?” sunod na tanong. Tahimik pero diretso, parang interrogation na hindi agresibo. Napakagat s
Tapos binalik niya sa bulsa ang cellphone, lumanghap ng hangin, at saka ngumiti pabalik sa dalawa.“Si Sir Rafael?” tanong agad ni Erica.“Uh-huh. Wala lang. Paalala lang na mag-ingat,” sagot ni Bella, pilit ang kaswal na tono. “Saka gusto niyang malaman kung okay lang ako.”Ngumiti si Noah, pero hindi nagsalita. Sa mga mata niya, parang may iniisip siyang malalim.Habang lumalim na ang gabi at unti-unti nang nagsasara ang ibang tindahan, napagpasyahan na nilang umuwi.“Hays,” sabay-sabay silang napabuntong-hininga habang pauwi na.“Vincent is on his way,” biglang sabi ni Erica habang may katinginan ang cellphone.“Oh, kukunin ka na niya?” tanong ni Bella, kunwaring kalmado.“Yeah. Saglit na lang ‘yon, sa may entrance lang tayo dadaan.”Pagdating nila sa may gate ng mall, mabilis nilang nakita ang isang pamilyar na sasakyan. Si Vincent. Bumaba ito para salubungin si Erica.Bella’s heart tightened a little. Gusto niyang lumapit, gusto niyang magpakita. Pero hindi pwede. Hindi pwede lal