Semua Bab เสน่หากระดังงาสีขาว : Bab 81 - Bab 90

ตอนที่ 82.“ก็มันจริงนี่ตัวเองอ้วนกลมจริงนี่คงกินเยอะละสิ กะเหมาสตรอเบอร์รี่หมดไร่ตากับยาย คราวนี้อ้วนเป็นหมูตอนแน่ๆ โตเป็นสาวก็ไม่สวยไม่มีใครจีบ ฮ่าๆ อิ่มอุ่นอ้วนกลมๆๆ” นอกจากจะไม่ญาติดีกันเด็กหญิงและเด็กชายก็เปิดศึกน้ำลายเล็กๆ จนคนกลางอย่างเด็กชายอัคราปวดหัวและต้องตะลึงเมื่อน้องอิ่มอุ่นที่ตัวเล็กป้อมคว้าตะกร้าสตรอเบอร์รี่สีแดงสดนั้นจากมือเด็กชายแล้วหยิบสตรอเบอร์รี่ลูกใหญ่ยัดปากสิงหราช แม้จะตัวสูงกว่าแต่เมื่อโน้มตัวลงมาล้อเลียนเด็กหญิงอย่างสนุกสนานจนประมาทร่างเล็กป้อมนั้น ผลก็คือถูกสตรอเบอร์รี่ลูกใหญ่ยัดปากและอีกหลายลูกถูกบีบจนเละแล้วโปะเข้าที่ศีรษะอัคราพร้อมด้วยตะกร้าใบโตครอบลงมาอีกระลอกพร้อมกับร่างเป้อมๆ ของน้องอิ่มอุ่นวิ่งหายไปพร้อมกับคำพูดเยาะเย้ยให้เจ็บใจเล่นๆ“ไอ้พี่สิงโตถูกเชือด คอยดูนะโตขึ้นเขาจะสวยให้ดู แล้วอย่ามาจีบเขาล่ะเขาจะไม่สนใจตัวเลยไอ้พี่สิงโตถูกเชือดๆๆ แบร่ๆๆ เขาจะฟ้องคุณป้าเกดด้วยว่าตัวเองว่าเขา” ร่างเล็กป้อมนั้นแลบลิ้นปลิ้นตาทิ้งท้าย ทิ้งให้เด็กชายเข่นเขี้ยวอยู่คนเดียว และยิ่งรู้สึกแค้นหนักเมื่อเพื่อนใหม่หัวเราะเขาเสียงดังอย่างกลั้นไม่อยู่“ฮ่าๆๆ ขอโทษทีเพื่อนแต่ม

ตอนที่ 84.“พอเลยๆ แกวันนี้วันดีวันแต่งงานแก จะมาทำซึ้งร้องห่มร้องไห้ ไม่เอาๆๆ ไปเถอะเกือบได้เวลางานตอนค่ำแล้วเราออกไปข้างนอกกันเถอะเดี๋ยวแขกกับเจ้าบ่าวใจร้อนจะรอนาน” อรุณนารีบอกเพื่อนแต่ตัวเองก็ทำตาแดงๆ พอกัน“ใช่โดยเฉพาะเจ้าบ่าว แหมฉันล่ะหมั่นไส้ นี่ถ้าไม่เห็นว่ารักเพื่อนเรานะ ฉันไม่มีวันยอมให้เฮียเข้าใกล้แกแน่ๆ ยัยอ้อน พูดแล้วมันน่านัก”“พวกแกไปก่อนนะเดี๋ยวฉันขอเข้าห้องน้ำแป๊บหนึ่ง” เพื่อนทั้งสองพยักหน้าแล้วนำไปก่อนอโนมาเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัวชั่วครู่ก็ออกมา แต่ก็ต้องชะงักเมื่อออกมาเจอคนที่ยืนเด่นอยู่กลางห้อง แล้วเธอก็รู้สึกเหมือนหายใจติดขัดขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ...“พี่มิรัน...”“ไงจ๊ะอ้อน ไม่เจออีกทีก็กลายมาเป็นลูกสาวพี่เลยนะ” มิรันตีเอ่ยทักด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม แต่แววตากลับว่างเปล่าและมืดดำจนเธอรู้สึกได้“ค่ะ วันนี้ทั้งวันไม่เห็นพี่เลยนะคะ ได้ข่าวว่าไม่สบายหายแล้วหรือคะ”“หายสิต้องหายมาให้ทันอวยพรลูกชายสุดที่รักอยู่แล้ว ลูกเลี้ยงแต่งงานกับน้องสาวตัวเองทั้งทีนี่นาจะพลาดได้ไงจริงไหม” มิรันตีในคืนนี้เธอแต่งกายด้วยชุดราตรีสีแดงเพลิงแสนเซ็กซี่เร้าใจอย่างที่เธอชอบ ใบหน้าสวยจัดงดงามด

ตอนที่ 86.เวลาแห่งความสุขและความทุกข์มักจะอยู่กับเราไม่นานไม่ว่ากับชีวิตของใคร ไม่ว่าจะมีหรือจน หรือชนชาติไหนๆ ย่อมมีความสุขความทุกข์ไม่ต่างกัน แต่ใครจะทุกข์ใครจะสุขกว่าใครนั้นมันอยู่ที่มุมมองทัศนคติของแต่ละบุคคล รวมไปถึงพื้นฐานจิตใจที่ดีของแต่ละบุคคลด้วย เมื่อวันวิวาห์มาถึง อโนมาก็อดคิดมากไม่ได้เมื่อเธอเป็นหนึ่งในหญิงสาวที่ตกพุ่มม่าย การเริ่มต้นชีวิตครอบครัวใหม่กับชายหนุ่มสักคนหนึ่งนั้นจะเป็นเช่นไรเธอจึงอดหวาดหวั่นไม่ได้กับอนาคตที่กำลังจะมาถึงในไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้านี้ที่เธอจะต้องไปใช้ชีวิตคู่กับชายหนุ่มคนหนึ่งซึ่งครั้งหนึ่งเขาเป็นลูกผู้พี่ของอดีตสามี และเขาก็เป็นหนึ่งในผู้ชายหลายๆ คนที่พยายามเข้ามาสานสัมพันธ์กับเธอด้วยความคิดที่ว่าพวกแม่ม่ายล้วนแล้วแต่ร่านร้อนแรงและง่ายเสมอกับผู้ชายที่เสนอตัวมาแสดงความสนใจ แม้ว่าเธอจะพิสูจน์ตัวเองแล้วว่าไม่ได้เป็นหญิงม่ายประเภทนั้น แต่เธอก็อดไม่ได้ กับอนาคตที่ยังมาไม่ถึง“ว้าว วันนี้เจ้าสาวสวยจริงๆ เลย เพื่อนรักฉันกำลังแต่งงานในขณะที่ฉันเป็นเพื่อนเจ้าสาวแสนสวย” เนตรนาราเอ่ยพร้อมกับหมุนตัวอวดชุดสวยบนร่างงามสมส่วนของตนกับอรุณนารีที่แต่งตัวสวยไม่แพ้กั

ตอนที่ 88.“ถ้าคุณจะคิดอย่างนั้นก็ตามใจค่ะฉันเองก็ไม่มีอะไรจะพูดหรือแก้ตัว” อโนมาพูดอย่างยอมแพ้และเธอก็ได้รู้แล้วว่าไม่มีใครที่รักเธอจริงเหมือนรัชชานนท์ ไม่มีใครพร้อมที่จะฟังเธอให้ความรักและความเข้าใจกับเธอเหมือนรัชชานนท์มีให้เธอตลอดเวลาที่เขามีชีวิตอยู่ และตอนนี้เองเธอคิดถึงเขาจับใจ หัวใจดวงน้อยๆ ร่ำหาอดีตจากคนรักเก่าอย่างรุนแรง คำว่ารักของเขาก่อนหน้านั้นมันคือคำลวงเท่านั้นเองหรือ หญิงสาวคร่ำครวญในใจ“แน่ล่ะเพราะมาถึงขั้นนี้แล้วนี่ เธอแน่มากอโนมาที่กล้าหลอกฉันให้หลงอย่างหัวปักหัวปำ ฉันไม่น่าเชื่อไอ้หน้าซื่อๆ ตาใสๆ นี่เลย เธอก็ไม่แตกต่างจากมิรันตีหรอกสันดานแย่ร่านพอกัน แต่ไม่ต้องห่วงหรอกว่างานคืนนี้จะล่ม รับรองได้ว่าฉันเอาคืนทั้งต้นทั้งดอกแน่ๆ และช่วยทำหน้าให้ดูมีความสุขหน่อยนะจ๊ะที่รักเพราะยัยน้ำเดินมาโน่นแล้ว” อัคคีก้มลงกระซิบกับใบหูบางด้วยกิริยาที่เปลี่ยนไปจะอ่อนโยนก็ไม่ใช่จะคุกคามก็ไม่เชิง และเมื่อเห็นเนตรนาราเดินมาที่พวกเขา อโนมาจึงตั้งสติและปั้นยิ้มให้เพื่อนรักที่เดินมาตามเจ้าสาวเจ้าบ่าว“เฮ้ อ้อนแกเป็นอะไรรึเปล่าทำไมทำหน้างั้นล่ะ แล้วมาทำอะไรกันนานจังเฮียนี่ก็ให้มาตามยัยอ้อนก็จ

ตอนที่ 90.“ปากเก่งขึ้นนี่ตั้งแต่เป็นนางอโนมา จงบริบูรณ์ไพศาล เธอต้องการอะไรกันแน่อโนมา เท่าที่เธอเป็นเดชาวัชรา มันไม่พอหรือ เพียงแค่ต้องการเอาชนะแม่ม่ายใจเปลี่ยวคนหนึ่งเธอถึงกับต้องหลอกฉันเชียวหรือ”“มันก็แล้วแต่คุณจะคิดในเมื่อคุณไม่ยอมฟังเหตุผล แค่คำพูดไม่กี่คำคุณก็คิดเอาเองว่าฉันเป็นอย่างนั้นเป็นอย่างนี้ แล้วคุณจะมาถามฉันเพื่อคาดคั้นเอาอะไร” อโนมาลุกขึ้นเผชิญหน้ากับเขา ใบหน้าสวยแดงก่ำเพราะความอัดอั้นแววตาเย็นชาจนอัคคีรู้สึกใจหาย ถึงอย่างไรเขาก็ยังมีเยื่อใยกับเธอ ก็เพราะเขารักเธอ นี่คือเสียงที่ก้องในหัว แต่ความโกรธมีมากกว่าทำให้เขาเลือกที่จะระเบิดอารมณ์ใส่เธอ“แต่ไอ้คำพูดไม่กี่คำนั้นมันมาจากปากเธออโนมาแล้วจะให้ฉันคิดว่ายังไง มิรันตีสั่งให้เธอพูดแบบนั้นหรืออโนมา... ยอมรับเถอะว่าเธอมันหลอกลวง”อัคคีเอ่ยออกมาอย่างเจ็บปวด ใจหนึ่งก็แอบคิดว่าทั้งหมดคือเรื่องเข้าใจผิด แต่จิตใจในฝ่ายต่ำกลับกู่ก้องว่าผู้หญิงตรงหน้านี้หลอกลวงและเป็นคนสร้างเรื่องทั้งหมดหนุ่มสาวมองหน้ากันด้วยแววตาฉายแววเจ็บปวดสับสน แต่ความโกรธ น้อยใจเสียใจมีอิทธิพลมากกว่าทำให้ทั้งสองลืมที่จะปรับความเข้าใจกัน ส่วนอโนมาเองแม้จะเ