ตอนที่ 89.อรุณนารีพูดจบก็โผเข้ากอดเพื่อนรักพร้อมด้วยเนตรนารา สามสาวกอดกันกลม อโนมาตื้นตันจนน้ำตาไหลและเริ่มหวาดกลัวเวลาต่อจากนี้ เธออยากบอกเพื่อนรักเหลือเกินว่าเธอไม่อยากเข้าหอ ไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้ว เธออยากกลับบ้าน บ้านที่มีเพื่อนรักอย่างอรุณนารี บ้านที่มีน้องอิ่มอุ่นและคุณเสาวลักษณ์ แต่คงไม่ทันแล้ว“ขอให้แกมีความสุขมากๆ นะไฟ อดทนมานานยังไงก็สงสารน้องอ้อนบ้างนะอย่าหักโหมแล้วฉันจะรีบแต่งตามไป นี่ก็แทบอดใจไม่ไหวอยู่แล้วอยากจะกินแต่น้ำแข็งไสทุกวันเลย”ประโยคสุดท้ายหวานหยดทั้งดวงตาและคำพูดจนสาวน้อยที่ยืนอยู่ข้างๆ หน้าแดงก่ำน่ารักนัก“พี่กันต์บ้าพูดบ้าอะไรเกลียดคนแก่หื่นกาม”ไอรดาหยิกเอวสอบแรงๆ เมื่อชายหนุ่มแอบก้มมาสูดความหอมหวานของแก้มสาวต่อหน้าเจ้าบ่าวเจ้าสาวที่าแบบแย่งซีนกันเห็นๆ กันต์มองสาวน้อยอย่างหวานฉ่ำและแสนหวงเพราะตลอดทั้งงานเขาก็คอยตามติดโอบเอวบางอย่างแสดงความเป็นเจ้าของเต็มที่เพราะคืนนี้ยัยทโมนบ้านป่าของเขาสวยน่ารักเซ็กซี่น่าหยิกน่าหยอกเสียเมื่อไหร่ ยิ่งพอหนังสือที่เขาและเธอเป็นแบบวางขาย สาวน้อยที่แปลงโฉมแล้วสวยสดน่ารักคนนี้ก็ตกเป็นดาวดังชั่วข้ามคืน แต่เขาก็สกัดดาวรุ่งด้วยคำ
ตอนที่ 90.“ปากเก่งขึ้นนี่ตั้งแต่เป็นนางอโนมา จงบริบูรณ์ไพศาล เธอต้องการอะไรกันแน่อโนมา เท่าที่เธอเป็นเดชาวัชรา มันไม่พอหรือ เพียงแค่ต้องการเอาชนะแม่ม่ายใจเปลี่ยวคนหนึ่งเธอถึงกับต้องหลอกฉันเชียวหรือ”“มันก็แล้วแต่คุณจะคิดในเมื่อคุณไม่ยอมฟังเหตุผล แค่คำพูดไม่กี่คำคุณก็คิดเอาเองว่าฉันเป็นอย่างนั้นเป็นอย่างนี้ แล้วคุณจะมาถามฉันเพื่อคาดคั้นเอาอะไร” อโนมาลุกขึ้นเผชิญหน้ากับเขา ใบหน้าสวยแดงก่ำเพราะความอัดอั้นแววตาเย็นชาจนอัคคีรู้สึกใจหาย ถึงอย่างไรเขาก็ยังมีเยื่อใยกับเธอ ก็เพราะเขารักเธอ นี่คือเสียงที่ก้องในหัว แต่ความโกรธมีมากกว่าทำให้เขาเลือกที่จะระเบิดอารมณ์ใส่เธอ“แต่ไอ้คำพูดไม่กี่คำนั้นมันมาจากปากเธออโนมาแล้วจะให้ฉันคิดว่ายังไง มิรันตีสั่งให้เธอพูดแบบนั้นหรืออโนมา... ยอมรับเถอะว่าเธอมันหลอกลวง”อัคคีเอ่ยออกมาอย่างเจ็บปวด ใจหนึ่งก็แอบคิดว่าทั้งหมดคือเรื่องเข้าใจผิด แต่จิตใจในฝ่ายต่ำกลับกู่ก้องว่าผู้หญิงตรงหน้านี้หลอกลวงและเป็นคนสร้างเรื่องทั้งหมดหนุ่มสาวมองหน้ากันด้วยแววตาฉายแววเจ็บปวดสับสน แต่ความโกรธ น้อยใจเสียใจมีอิทธิพลมากกว่าทำให้ทั้งสองลืมที่จะปรับความเข้าใจกัน ส่วนอโนมาเองแม้จะเ
ตอนที่ 91.เช้าวันใหม่ที่อโนมาตื่นมาในชายคาคฤหาสน์หลังงาม แต่ใบหน้างามนั้นกลับซีดเซียวและไร้แววของความสุขสมหวังหลังงานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่โด่งดัง ทำให้เจ้าสัวค่อนข้างแปลกใจ และแปลกใจมากขึ้นไปอีกเมื่ออโนมาลงมาจากห้องหอแต่เช้าตรู่และเข้าครัวทำอาหารพร้อมแม่ชบาโดยไร้เงาผู้เป็นสามีทั้งที่ก่อนหน้านี้อัคคีตามติดอโนมาต้อยๆ ทั้งแสดงออกว่ารักว่าหลงหญิงสาวจนแทบไม่ห่างก็ว่าได้ แต่วันนี้เช้าแรกหลังคืนเข้าหอทำไมลูกชายกับสะใภ้จึงไม่ลงมาพร้อมกันแต่เจ้าสัวก็ได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้เมื่อเห็นอัคคีเดินหน้าตึงลงมาพร้อมชุดที่พร้อมออกไปทำงานซ้ำใบหน้าหล่อเหลาก็บึ้งตึงดูอิดโรย อโนมายกข้าวต้มหอมกรุ่นออกมาจากครัวด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มให้กับเจ้าสัวอย่างสดใสพร้อมกับมาเข็นรถเข็นพาเจ้าสัวมาที่โต๊ะอาหารด้วยกิริยาอ่อนโยนและใส่ใจ แต่อีกคนที่เพิ่งลงมากลับมองว่าหญิงสาวสร้างภาพ เสแสร้งไปอย่างนั้นเองด้วยอคติที่แอบก่อตัวในใจ“ทานข้าวต้มร้อนๆ ก่อนนะคะคุณพ่อ แล้วค่อยทานยานะคะมาคะเดี๋ยวอ้อนป้อนให้” อโนมาพูดอย่างอ่อนโยนและอาสาดูแลเจ้าสัวในเช้านี้ เพราะเจ้าสัวเพิ่งฟื้นจากการผ่าตัดและยังไม่ทันแข็งแรงดีนัก กิริยาที่อ่อนโยนเอาใจใส่
ตอนที่ 92.“ไอ้กันต์ แกไม่คิดมั่งหรือว่าฉันอาจกำลังยุ่งอยู่” อัคคีกรอกเสียงลงไปอย่างหงุดหงิด“คิดว่ะ แต่มันจำเป็นและสำคัญจนทนไม่ไหว”“เรื่องอะไรแกถึงต้องโทรมาแต่เช้า นี่เพิ่งแปดโมง”“เออรู้แล้ว แล้วแกมาทำงานทำไมวะ เกิดอะไรขึ้นฉันว่าแล้วมันแปลกๆ แต่ไม่รู้ว่าเรื่องของแกจะเกี่ยวกับเรื่องที่ฉันเพิ่งรู้มาจากไอ้เต้รึเปล่า”กันต์ถามอย่างหยั่งเชิงเพราะเขาเองเพิ่งนึกได้ถึงอาการแปลกๆ ของเพื่อนรักตั้งแต่เมื่อคืนและเมื่อโทรไปที่บ้านของอัคคีก็พบว่าทั้งสองคนออกมาทำงานแต่เช้า ซึ่งมันแปลกมากเพราะก่อนแต่งงานอัคคีทำท่าอยากจะกลืนกินอโนมาแทบจะลงแดงตายแต่หลังแต่งงานแทนที่จะอยู่บ้านแบบคู่แต่งงานข้าวใหม่ปลามัน กลับพากันมาทำงานเสียอย่างนั้น“เรื่องอะไรวะ ที่ทำให้แกตื่นเต้นได้มากกว่าเรื่องน้องน้ำแข็ง” อัคคีไม่วายที่จะเหน็บแนมเพื่อนรักที่อะไรๆ ก็เป็นน้องน้ำแข็งไปเสียหมดอย่างหมั่นไส้“เฮ้ย มันคนละอย่างกันแกนี่ชักใบเรือเสียเรื่อยเลย ก็เรื่องที่ได้ก็ความคืบหน้าของเรื่องไอ้อาคมน่ะแกอยากรู้ไหมล่ะ”ชื่อของอาคม สะดุดหูอัคคีอย่างแรงแต่เขาก็เลือกที่จะเงียบเพราะในใจกำลังอคติคัดค้านกันวุ่นวาย เลยทำให้คนปลายสายต้องย้ำเตือ
ตอนที่ 93.“เออๆ ดีดูมีความสุขดีนี่ ทีแรกเห็นเหมือนจะเป็นจะตายมาตอนนี้แทบเอาไว้บนหิ้งไอ้กันต์เอ๊ย จะหลอกเด็กหรือโดนเด็กหลอกกันแน่วะ”“โธ่ก็ตอนนั้นยังไม่เห็นเนื้อแท้นี่หว่า ตอนนี้รู้แล้วเชื่อแล้วที่โบราณเขาว่า ช้างเผือกต้องอยู่ในป่า แม่แตงร่มใบมันเป็นไง”กันต์ตอบอย่างอารมณ์ดีและหัวเราะในลำคออย่างมีความสุข ก่อนจะปรับมาสู่เป็นการเป็นงานเมื่อยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้อัคคี“นี่คือประวัติคร่าวๆ ของนายอาคม อดีตมือปืนและนักฆ่าของซุ้มมือปืนชื่อดังในอดีตก่อนจะถูกกวาดล้างและคนเหล่านี้ก็แยกย้าย หายสาบสูญหรืออาจจะเปลี่ยนโฉมหน้าหรือจะอะไรก็แล้วแต่ แต่ที่นายถืออยู่คือเรื่องของนายอาคม และความเกี่ยวพันกับผู้หญิงนิรนามคนหนึ่ง”อัคคีรีบดึงกระดาษในมือเพื่อนรักมาอ่าน ดวงตาคมกล้าเคร่งเครียดทันทีที่อ่านจบ“แกมีเรื่องอะไรจะเล่าให้ฉันฟังรึเปล่า อัคคี” กันต์เรียกเพื่อนรักว่าอัคคี อย่างเน้นย้ำ ซึ่งนั่นหมายความว่าต้องการความจริงจากเพื่อนรัก และต้องการเดี่ยวนั้นอโนมามองลูกสาวที่กำลังขนข้าวของของตัวเองใส่รถแวนคันใหญ่จากคฤหาสน์จงบริบูรณ์ไพศาล ซึ่งคุณเสาวลักษณ์เรียกให้มาช่วยขนข้าวของของหลานสาวที่ตื่นเต้นยินดีกับการได้
ตอนที่ 94.อัคคีนั่งเงียบๆ อยู่ในห้องนั่งเล่นอันโอ่อ่าหรูหราของคฤหาสน์หลังงาม ในมือมีแก้วทรงสวยที่บรรจุน้ำสีอำพันอยู่ ดวงตาคมกล้ามองแก้วในมือนิ่งอยู่เป็นนานเหมือนยังจมอยู่ในความนึกคิดของตนจนตัดขาดจากโลกภายนอก จนกระทั่งเสียงรถที่แล่นเข้ามาจอดในบ้าน เสียงเดินเบาๆ และเสียงคุยกันพร้อมกับเสียงหัวเราะอย่างมีความสุขของแม่ลูก สมาชิกใหม่ของบ้านที่กลับเข้ามาในบ้านตอนทุ่มครึ่งชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นพร้อมกับกระดกน้ำสีอำพันลงลำคอหนา ดวงตาคมหลับลงอย่างอ่อนล้าและสับสนรุนแรง ความคิดชั่วดีตีกันให้วุ่น ตอนนี้อัคคีร้อนรุ่มยิ่งกว่าไฟเผาทั้งเรื่องราวของหญิงสาวสามคนที่เกี่ยวข้องกับเขาในอดีตเสียชีวิตลงด้วยอุบัติเหตุในขณะที่เขาไปๆ มาๆ ระหว่างเมืองไทยกับอังกฤษเมื่อสามปีก่อน เรื่องอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นในสวนสนุกเมื่อหลายเดือนก่อน เรื่องอุบัติเหตุที่อโนมาเจอที่ลานจอดรถของโรงแรม เรื่องที่อโนมาถูกมอมเหล้าเกือบจะถูกย่ำยี เรื่องของอดีตนักฆ่าที่ชื่อ อาคม และสุดท้าย เรื่องที่เธอไปเดินเล่นอย่างสนุกสนานและมีความสุขกับชายอื่นหลังวันแต่งงานเพียงวันเดียว คิมหันต์เพลย์บอยหนุ่มชื่อกระฉ่อนนักรักผู้เร่าร้อนและร่ำรวยและก็เป็นนักธุ
ตอนที่ 95.“มิรันตีเขาก็เป็นแบบนี้มานานแล้ว ใครก็ตามที่อัคคีสนใจก็จะถูกเธอรังควานเสมอไม่เว้นแม้แต่กับยัยน้ำอ้อนคงรู้บ้างว่าเพราะอะไรน้ำถึงได้ออกไปอยู่ข้างนอกและไม่ค่อยกลับมาหาพ่อแต่หนูอ้อนอย่าไปสนใจเลยนะ อยู่ๆ ไปก็ชินเอง มิรันเขาไม่ค่อยอยู่บ้านหรอก หรือถ้าอยู่ก็เก็บตัวอยู่แต่บนห้อง ไม่ลงมาสุงสิงกับใคร พ่อเองอยู่บ้านตลอดยังไม่ค่อยได้เจอเขาเลย”เจ้าสัวเอ่ยอย่างคนที่รู้และเห็นความเป็นไปในตัวของภรรยาสาว และรู้ว่ามิรันตีทำอะไรที่ไม่ดีไว้หลายๆ อย่าง แต่ที่เจ้าสัวเลือกที่จะไม่พูดเพราะสงสารลูกชายที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ อัคราบริสุทธิ์และสะอาดเกินกว่าจะมารับรู้เรื่องที่ไม่ดีของผู้เป็นมารดา เพราะอย่างน้อยอัคราก็รักและเชื่อมั่นในตัวผู้เป็นแม่และยังคงรัก รอคอยให้แม่หันกลับมาสนใจเขาอยู่เสมอ แววตาของบุตรชายที่เฝ้ามองมารดาด้วยความรักก็ทำให้เจ้าสัวรู้สึกร้าวรวดในอกหญิงสาวพยักหน้าช้าๆ ก่อนจะยกถ้วยรังนกตุ๋นยาจีนป้อนเจ้าสัวและจัดการปูที่นอนให้ด้วยกิริยาที่ไม่เคอะเขิน คล่องแคล่วจนเจ้าสัวปลื้มนักหนากับลูกสะใภ้คนสวยที่งดงามทั้งกายและใจ ดูเธอเข้มแข็งและมีเหตุผลแม้จะมีเรื่องบาดหมางกับสามีหมาดๆ ที่ทั้งเจ้าอารมณ
ตอนที่ 96.เมื่อทุกคนใช้เวลาทำธุระส่วนตัวของตนเสร็จในเวลาอันรวดเร็วก็มารวมตัวกันที่ห้องนอนเล็กสีชมพูน่ารักของน้องอิ่มอุ่น และอัคคีก็พอสร่างจากความมึนเมาไปได้บ้างเพราะเขาเพียงแต่ดื่มนิดเดียวและคิดไปเรื่อยๆ อัคคีไม่เคยดื่มเหล้าเมาจนครองสติไม่ได้นับแต่วันที่เขาเมามากจนแทบครองสติไม่อยู่ แล้วมิรันตีก็เข้ามาหาเขาในห้องเมื่อหลายปีก่อนจนเขาขยาดจนต้องย้ายไปอาศัยอยู่คอนโด และไม่กล้าดื่มเหล้าจนเมามายครองสติไม่ได้อีกเลยนับแต่นั้นเพราะเขารู้แล้วว่าการเมาจนขาดสติในครั้งนั้น เกือบทำให้เขาได้เมียของพ่อเป็นเมียของตัวเองภาพครอบครัวสุขสันต์ที่มีพ่อแม่ลูกพร้อมหน้าและพูดคุยหัวเราะสนุกสนาน เสียงเล่านิทานที่มีเสียงห้าวๆ ของเจ้าชายและเสียงหวานๆ ของเจ้าหญิงโดยอัคคีกับอโนมานั้น ได้สร้างรอยริษยากรีดลงกลางใจของหญิงสาวที่แอบแง้มประตูมองภาพนั้นด้วยใจที่ลุกไหม้สุดแรงมือบางกำเข้าหากันแน่น ริมฝีปากบางสวยสั่นระริกด้วยอารมณ์กรุ่นเกลียด อโนมาเสียงวาบที่สันหลังจนต้องหันมามองประตูที่เธอรู้สึกว่ามีสายตาไม่หวังดีส่งมายังเธอ แต่ประตูนั้นก็ยังปิดสนิทเธอแอบพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอกแต่ก็ยังเป็นกังวล เมื่อเห็นว่าน้องอิ่มอุ่นหล
ตอนที่ 140. อวสาน“มันผ่านไปแล้วริต้าตอนนี้เธอมีชีวิตที่สดใส และมีพวกเราอยู่ข้างๆ และตอนนี้เธอก็ได้ชดใช้มันแล้ว ไม่เอาไม่พูดถึงเรื่องเก่าๆ แบบนั้นอีก” เนตรนาราปลอบ“นั่นสิริต้า ตอนนี้พวกเราผ่านพ้นเรื่องร้ายนั้นมาแล้วอย่าคิดมากนะยังไงเราก็ยังคงอยู่ด้วยกันเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ปล่อยวางความเจ็บปวด ความอาฆาตพยาบาทที่มันไม่เคยให้คุณแก่ใคร” อโนมากุมมือผอมบางนั้นอย่างจริงใจทั้งน้ำเสียงและแววตาจนภูริต้าน้ำตาซึมด้วยความตื้นตันใจที่เธอโชคดีเหลือเกินที่พบเจอและได้หญิงสาวทั้งสามคนนี้ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเยียวยาจิตใจที่กระเจิดกระเจิงและเคยสกปรกของเธอด้วยความรักและจริงใจอย่างสม่ำเสมอ“ริต้าดีใจจัง”“พวกเราก็ดีใจที่ริต้ามีความสุขและหายดีแล้ว แล้วนี่ริต้าอยากจะออกไปอยู่กับพวกเราไหม” อโนมาถามด้วยความเป็นห่วงเธออยากให้ภูริตาไปอยู่ที่บ้านด้วยเพราะเห็นว่าภูริตาหายดีแล้ว“ไม่หรอกอ้อนขอบใจมากนะ ริต้าอยากอยู่ที่นี่ อยากช่วยเหลืออยากทำตัวให้เป็นประโยชน์ต่อคนอื่นบ้าง ที่นี่ต้องการริต้า ริต้ารู้สึกอย่างนั้น เพราะมีหลายๆ คนที่เคยเป็นเหมือนริต้าหรือบางคนอาจเป็นมากกว่าด้วยซ้ำไป และบางทีเคยมีคนที่เคยเข้ารับการรัก
ตอนที่ 139.ไอรดาพูดยิ้มๆ และหัวเราะออกมาอย่างขบขันสามีที่ทำท่าราวน้องเก้าลูกชายชอบทำเวลาที่งอนง้อเธอ ไอ้ท่าชูนิ้วก้อยดุ๊กดิ๊ก ทำหน้าตาให้ดูเด็กและน่ารักอย่างที่สุด ถ้าน้องเก้าทำเธอคิดว่ามันก็น่ารักดี แต่พอสามีทำมันเหมือนตัวตลก แต่ก็น่ารักดีเหมือนกัน“นี่น้ำแข็งแกล้งพี่กันต์เหรอ” ชายหนุ่มร้องออกมาอย่างงอนๆ บ้างและทำหน้าบึ้งตึงจนดูตลก“โถๆๆ ก็สามีสุดหล่อน่ารักขนาดนี้น้ำแข็งจะใจร้ายแกล้ง หรือโกรธได้ยังไงล่ะคะ” ไอรดาหัวเราะท่าทางของสามีอย่างไม่เก็บอาการ“ว้าย! พี่กันต์บ้าทำอะไรคะ”แล้วเธอก็ต้องร้องเสียงดังอย่างตื่นตระหนกเมื่อร่างอวบอิ่มด้วยอายุครรภ์สี่เดือนในตอนนี้ถูกสามีอุ้มจนตัวลอย จนเธอเองต้องรีบโอบลำคอหนาด้วยกลัวตกแล้วหันมามองหน้าสามีอย่างตื่นตกใจ“พี่กันต์จะทำโทษคนเจ้าเล่ห์ขี้เกรงให้สามีน้อยใจ เสียใจ เพราะฉะนั้นเมียจ๋าต้องโดนทำโทษ หนักๆ”ชายหนุ่มเอ่ยชิดใบหน้างามที่ขึ้นสีเรื่ออย่างมีความหมาย ดวงตาคมกล้าเป็นประกายเต็มไปด้วยความต้องการปิดไม่มิด และคนที่จะถูกทำโทษรู้ดีว่าการลงโทษของสามีนั้นหวานฉ่ำและเร่าร้อนเพียงใด“บ้า คนหื่น ปล่อยน้ำแข็งเลยนะ น้ำแข็งจะไปดูน้องเก้า”“ไม่ต้องแล้วที่รัก
ตอนที่ 138.“ดูสิสองคนนี่ไม่รู้จักโตเล่นเป็นเด็กๆ ไปได้” อัคคีบ่นเบาๆ กับอโนมาอย่างระอาในความซุกซนและเล่นกันเหมือนเด็กของเนตรนารา ที่ในสายตาของผู้เป็นพี่ เนตรนาราไม่เคยโตเลยสักครั้ง“โธ่ยัยเนตรกับแมงปอน่ะเขาก็เล่นกันแบบนี้มานานแล้วล่ะคะพี่อัคคี”“ถึงว่าสิหาแฟนไม่ได้สักที เฮ้อนี่แล้วเมื่อไหร่สองคนนี่จะเลิกทำตัวเป็นเด็กๆ เสียที” กันต์พลอยบ่นไปด้วย“เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะพี่กันต์ ดูสิลูกตัวเองนั่นแหละเชียร์เขาเหย็งๆ อยู่นั่นๆ แล้วยังเอานวมมาให้อาน้ำเล่นชกมวยด้วยดูสิซนจริงๆ”“แล้วนั่นน้องกระต่ายก็เอากับเขาด้วย ดูสิคะพี่อินคำลูกสาวเราน่าตีจริงๆ เลย” แม่เลี้ยงเกศราบ่นเหมือนไอรดาเมื่อทั้งน้องกระต่ายและน้องเก้าล้อมหน้าล้อมหลังเนตรนาราและเล่นชกกันที่สนามหญ้านุ่มอย่างสนุกสนาน “แม่ครับ พ่อครับ เมียผมไปไหน” กันต์วิ่งหน้าตื่นเข้ามาคุณการันกับคุณกานติมาซึ่งกำลังนั่งดูหลานชายสุดที่รักวาดรูประบายสีอยู่ในห้องนั่งเล่นอย่างเพลิดเพลิน“อะไรของแกอีกล่ะกันต์” คุณกานติมาเงยหน้าขึ้นมองลูกชายที่หน้าตาตื่น เหงื่อแตกพลั่กอยู่ด้วยความระอา นับวันจะรักจะหวงภรรยาคนสวยจนแทบไม่เป็นอันกินอันนอน“ก็น้ำแข็งน่ะสิ หายไป
ตอนที่ 137.“ใช่ น่าเบื่อโดยเฉพาะยัยเด็กปลายฝนต้นหนาวนั่นน่าเบื่อมากๆ วันๆ ไม่พูดไม่จาเกาะแม่อ้อนแจ ประจบประแจงน่าดู ฉันไม่ชอบหน้าแม่นี่เลยนิสัยไม่ดี” อัคราเสริมคำพูดของสิงหราชเพื่อนรักที่ตอนนี้เขาทั้งสองกำลังจะไปเรียนเมืองนอกด้วยกัน อัคราเรียกอโนมาว่าแม่อ้อนตามน้องอิ่มอุ่นนับแต่อโนมาเข้ามาอยู่ในบ้านในฐานะของภรรยาของอัคคีอย่างไม่รู้สึกตะขิดตะขวงใจอาจเป็นเพราะเขาต้องการใครสักคนและยิ่งเมื่อแม่ของเขามาตายจากไปเมื่อหลายปีก่อนเขายิ่งต้องการความรักและความอบอุ่น และแม่อ้อนของเขาก็คือคนที่เติมเต็มความรักความอบอุ่นนั้นให้เขาแม้มันจะไม่เต็มร้อยเสียทีเดียวแต่ความรักและความเอาใจใส่ที่อโนมามีให้เขาก็ชดเชยสิ่งที่เขาขาดได้มากพอที่จะทำให้ใจที่ว่างเปล่าของเขาไม่ไร้ที่ยึดเหนี่ยวและไม่รู้สึกว่าเขาขาดความอบอุ่น“นายก็ว่าน้องฝนเขาเกินไป ฉันไม่เห็นว่าเขาจะเป็นอย่างที่นายว่า น้องฝนออกจะน่ารักและเรียบร้อยนิสัยดี พูดก็เพราะไม่เหมือนน้องอิ่มอุ่นเลยพูดก็ไม่เพราะซ้ำยังอวบระยะสุดท้ายด้วยโตขึ้นมีหวังเป็นโอ่งมังกรแหงๆ เลยฮ่าๆ”สิงหราชหนุ่มน้อยวัยสิบห้าตั้งใจเอ่ยเสียงดังให้สาวน้อยวัยเก้าขวบเศษตัวอ้วนกลมซึ่งนั่งหวีผมใ
ตอนที่ 136.“อ้าวไหงมาแขวะฉันได้ล่ะนี่เดี๋ยวไม่เป็นคนขับรถให้เลยนี่” เนตรนาราร้อนตัวทันทีสร้างความขบขันให้กับสองสามีภรรยาที่นั่งกอดกันกลมอยู่เบาะหลังปล่อยให้เธอทำหน้าที่คนขับรถ หญิงสาวมองภาพความสุขของเพื่อนรักกับพี่ชายคนเดียวของเธอด้วยความสุขเธอรู้สึกดีใจและปลื้มใจมากที่วันนี้คนที่เธอรักทั้งสองคนได้ใช้ชีวิตร่วมกันอย่างมีความสุขซึ่งเธอเองก็ไม่เคยนึกฝันมาก่อนว่าพี่ชายกับเพื่อนของเธอจะมาลงเอยด้วยการรักกันและใช้ชีวิตคู่ร่วมกันได้อย่างในวันนี้ วันนี้ฟ้าใสแล้วไม่มืดมัวและเจ็บปวดอย่างที่ผ่านมา เนตรนาราขับรถไปด้วยรอยยิ้ม“อุ้ย พี่อัคคีคะอ้อนปวดท้อง” อยู่ๆ อโนมาก็รู้สึกปวดหน่วงๆ ที่ท้องและรู้สึกเหมือนมีน้ำคร่ำไหลซึมออกมาเล็กน้อย“จริงหรืออ้อน แล้วพี่จะทำไงดีล่ะ ยัยน้ำๆ” อัคคีตื่นเต้นและทำอะไรไม่ถูกเพราะไม่เคยมีประสบการณ์ด้านการเป็นพ่อมาก่อน และตอนนี้เขาก็อยู่กลางถนนที่การจราจรคับคั่งเสียด้วย“ใจเย็นๆ เฮียไม่ต้องตื่นเต้น แหมไอ้ที่บวชๆ มาศึกษามากระเจิงเลยนะเฮียแค่เจอเมียเจ็บท้องเนี่ย” เนตรนาราไม่วายมีอารมณ์ขันแต่เธอก็พยายามหลบหลีกหาทางไปโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด“ยัยน้ำเรานี่มันจริงๆ เลยนะ เอ้ารีบเ
ตอนที่ 135.“ขอรับท่านประธานคนสวย เชิญขอรับกระผม...” เนตรนาราล้อเลียนเพื่อนรักด้วยรอยยิ้มทะเล้นอโนมายิ้มรับด้วยความสุข หญิงสาวตั้งครรภ์ได้สี่เดือนแล้ว หลังจากที่อัคคีได้อุปสมบทเป็นพระภิกษุและจำพรรษาอยู่ที่วัดประจำหมู่บ้านซึ่งเป็นบ้านเกิดของเธอที่เชียงรายเธอก็ได้แต่เพียงส่งข่าวผ่านเนตรนาราซึ่งขึ้นเหนือไปทุกๆ เดือนเพื่อไปทำบุญและดูความเป็นอยู่ของพระอัคคีและเณรอัคราด้วย แต่สิ่งที่อโนมาบอกเพื่อนรักให้ปกปิดไว้คือเรื่องที่เธอตั้งครรภ์เพราะไม่อยากให้ผู้ที่ครองผ้าไตรจีวรนั้นเกิดความวิตกหรืออาจจะทำให้เสียสมาธิหรือเสียความตั้งใจที่ตั้งใจในคราแรกสายลมหนาวที่พัดโบกโบยหอบเอาความแห้งและเย็นมาสู่มหานครอันแสนวุ่นวายคลาคล่ำด้วยผู้คนที่ใช้ชีวิตอยู่ในเมืองหลวงแห่งนี้ หลากหลายจากที่มา และสาขาอาชีพ ผู้คนที่พเนจรร่อนเร่หรือแม้แต่เศรษฐีผู้มีสมบัติมากมายว่ายวนวุ่นวายอยู่ในเมืองแห่งนี้ บางชีวิตสุขสบายหรูหราแต่ในอีกมุมหนึ่งก็ยากไร้และแสนรำเค็ญ สถานที่บางแห่งสนุกสนานและเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและความสุขสม แต่ในอีกสถานที่หนึ่งเต็มไปด้วยอาชญากรรมและความขมขื่น แต่ไฉนหลายชีวิตจึงดั้นด้นมาที่เมืองแห่งนี้“วันนี้หนาวจ
ตอนที่ 134.“ผมจะบวชและจำวัดอยู่ที่นี่อีกสักระยะ ผมอยากสวดมนต์ภาวนาให้โยมแม่ โยมแม่จะได้ไม่ทุกข์ทรมาน โยมแม่อ้อนคงไม่ว่าใช่ไหม” เณรน้อยถามและมองอโนมาด้วยดวงตาที่ฉายประกายตาแน่วแน่จนเธอน้ำตาซึม“โยมแม่อ้อนอนุโมทนาบุญกับเณรด้วยค่ะ” ทุกคนก็ยอบกายลงไหว้เณรอัคราด้วยดวงใจพร้อมอนุโมทนาไปกับปณิธานอันแน่วแน่ของเณรน้อยที่จะทำให้มารดาของตน เณรน้อยยิ้มบางๆ รับการเคารพนั้นก่อนจะเดินไปหาหลวงตาที่ยืนรออยู่ใต้ต้นโพธิ์ต้นใหญ่ซึ่งมีอายุนับร้อยปีและอยู่คู่วัดแห่งนี้มาแสนนาน สายลมแผ่วๆ พัดกรูใบไม้แห้งปลิวลอยละลิ่วเหมือนคำขออโหสิกรรมจากดวงวิญญาณหนึ่งดวงเสียงกระซิบขออโหสิกรรมแว่วตามสายลมที่ทุกคนสามารถรับรู้ด้วยหัวใจที่เป็นอิสระจากการผูกใจเจ็บแค้นต่อกันหลังจากงานฌาปนกิจศพของมิรันตีผ่านพ้นไป อโนมาก็เตรียมของเพื่อจะกลับกรุงเทพพร้อมกับเนตรนาราและอรุณนารีส่วนคนอื่นๆ นั้นต่างก็ล่วงหน้าไปก่อนแล้ว แต่ในขณะที่กำลังเก็บของเธอสังเกตใบหน้าที่เครียดเคร่งของสามีหลังจากคุยโทรศัพท์ได้สักพัก“มีอะไรหรือเปล่าคะทำไมทำหน้าเครียดจัง” หญิงสาวเอื้อมมือบางลูบตรงกลางระหว่างคิ้วเข้มแผ่วเบา“อ้อนถ้าพี่จะบอกอ้อนว่าพี่อยากจะขอบวชจำพร
ตอนที่ 133..“ไม่รู้สิ รู้แต่ว่าบทที่อ้อนหายตัวไปพี่ใจแทบขาด และเห็นอ้อนอยู่ใกล้ผู้ชายคนไหนพี่ก็ไม่ชอบ พี่พยายามบอกตัวเองว่ามันเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบ หรือแค่ชอบใจผู้หญิงคนหนึ่งไม่รู้ว่ารักหรือไม่รัก คงรักแล้วมั้ง” อัคคีเอ่ยอย่างอารมณ์ดีและจับมือบางที่ซุกซนของเธอไว้ ก่อนจะซุกไซร้จมูกคมกับเนื้อนวลอย่างหลงใหล“คนขี้โกงตอบอะไรก็ไม่รู้แล้วหยุดเลยนะ ไม่เอานะยังคุยไม่จบเลย”“คุยรู้เรื่องแล้วไง มาทำอย่างอื่นกันดีกว่า”“ไม่เอา เดี๋ยวก่อนค่ะ พี่แพ้ยัยเนตร เพราะไม่อยากรับผิดชอบอ้อนรึเปล่า”“ยัยบ๊องคนไม่อยากรับผิดชอบจะหน้าด้านไปขอตัวเองกับคุณเสาวลักษณ์อาได้ไง ถามอะไรแบบนั้นคนดีของพี่ พี่รักอ้อนครับคนดีถึงแม้ว่าพี่จะแพ้ยัยน้ำนั่นก็เพราะอ่อนซ้อม แต่มาตอนนี้เถอะยัยน้ำว่าเจ๋งๆ ต้องแพ้พี่แน่ๆ” ชายหนุ่มจุมพิตหนักๆ ที่แก้มนวลแรงๆ ด้วยความมันเขี้ยวในความช่างสงสัยในความรักของเขาที่มีต่อเธอและค่อยจูบคลอเคลียมาที่ริมฝีปากบางที่กำลังจะเผยอปากถาม ริมฝีปากบางสีเข้มบดเบียดกลีบปากอวบอิ่มระเรื่ออย่างเร่าร้อนลิ้นหนาเกี่ยวรัดดูดดื่มราวหิวกระหายทั้งๆ ที่เขาและเธอใกล้ชิดกันทุกวันมือหนาที่กำลังลูบไล้ร่างงามผ่านเนื้อผ้า
ตอนที่132.ในขณะที่ทุกคนต่างมีความสุขกับชีวิตเมื่อผ่านเรื่องราวเลวร้ายต่างๆ ไป แต่อีกมุมหนึ่งของโรงพยาบาลจิตเวชแห่งหนึ่งกลับมีอีกหนึ่งชีวิตที่ตอนนี้กำลังกรีดร้องโหยหวนด้วยความทุกข์ทรมาน“ออกไป นังสารเลว ไอ้คนชั่ว แกอย่าเข้าใกล้ลูกฉันนะ เอามือสกปรกของแกออกไป ลูกฉันยังไม่ตาย ยังไม่ตาย ซันๆ อาซันของแม่ ฮือๆๆ”เสียงกรีดร้องคร่ำครวญฟังรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้างเล็ดลอดออกมาจากห้องผู้ป่วยพิเศษที่มิรันตีรักษาตัวอยู่“แกไอ้โชค แกๆๆ เอามือสกปรกของแกออกจากลูกฉันนะ แกนังตัวดีแกจะมาแย่งอัคคีไปจากฉันตายซะเถอะ”มิรันตีซึ่งตอนนี้สูญสิ้นสติสัมปชัญญะโดยสิ้นเชิง กำลังเกรี้ยวกราดอาละวาดอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ นั้นอย่างเอาเป็นเอาตายราวกับว่าเธอได้ต่อสู้และพูดคุยอยู่กับคนที่เธอเอ่ยชื่อออกมา ร่างโปร่งระหงงดงามนั้นซูบผอม ผมเผ้ารุงรังไม่เป็นรูปทรง ใบหน้าที่เคยสวยเย่อหยิ่งนั้นซีดหม่นและขอบตาดำคล้ำเพราะเธอไม่อาจข่มตาหลับลงได้มาหลายต่อหลายคืนเพราะเธอต้องคอยเฝ้าระวังไม่ให้พวกคนใจร้ายเข้าใกล้ลูกชายของเธอ ซึ่งก็คือตุ๊กตาผ้ารูปเด็กชายตัวโตซึ่งตอนนี้ในจินตนาการ ในโลกของเธอนั้นตุ๊กตาตัวนี้คืออัครา และเด็กน้อยกำลั