Semua Bab เสน่หากระดังงาสีขาว : Bab 111 - Bab 120

ตอนที่ 112.หลังจากที่ได้รู้ว่ามีผู้หญิงสาวสวยชุดสีแดงมาเยี่ยมภูริตาบ่อยๆ และทุกครั้งที่มาภูริตามักจะมีอาการแปลกๆ หลังจากผู้หญิงคนนั้นกลับไป และผู้หญิงคนนั้นยังบอกอีกกับพยาบาลว่าเป็นเพื่อนสนิทพวกเธอแต่ไม่สะดวกจะมาพร้อมกันและยังบอกอีกว่าเป็นเพื่อนสนิทกับภูริตา“ชักจะยังไงๆ แล้วนะนี่เราก็รู้กันแค่ไม่กี่คนว่าภูริตารักษาตัวที่นี่นอกจากนี้ก็ไม่มีใครรู้นี่นา แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร เพื่อนยัยริต้าหรือใครนะ” เนตรนารานั่งมองภาพหลายต่อหลายภาพจากกล้องวงจรปิดและเอกสารหลักฐานต่างๆ ที่เตชินนำมาให้ซึ่งทั้งหมดเป็นคดีที่เกี่ยวข้องกับอโนมาทั้งสิ้น แม้จะปิดข่าวแต่ทางตำรวจและอัคคีก็ไม่ได้ปล่อยให้คนกระทำผิดลอยนวลยังคงติดตามหาหลักฐานเอาผิดคนร้ายอยู่และตอนนี้เบาะแสที่ได้มันโยงไปโยงมาวนเวียนอยู่กับผู้หญิงปริศนาคนนั้น“เอ๊ะ นี่มันแหวนนี่ ทำไมมันดูคุ้นๆ เหมือนแหวนของแม่ณาราเลยล่ะ ไหนขอดูใกล้ๆ หน่อยสิ” เนตรนาราสะดุดตากับประกายของแหวนบนนิ้วนางของผู้หญิงชุดดำคนนั้นในภาพขณะที่เธอยกมือป้องแสงแดดก่อนออกจากร้านสะดวกซื้อไปยังรถยนต์ของเธอที่ตรวจสอบแล้วว่าเป็นรถที่เช่ามาและใช้ชื่อปลอมในการเช่ามาด้วย เนตรนาราซูมภาพให้ชั

ตอนที่ 114.เมื่อออกจากโรงพยาบาลแล้วเนตรนาราก็ตรงดิ่งไปที่บ้านของเตชินทันทีเพราะรู้จักกันดีเพราะไม่ต้องการเสียเวลาเธออธิบายและเล่าทุกอย่างให้นายตำรวจหนุ่มฟังอย่างคร่าวๆ และเอาสิ่งที่คิดว่าสามารถนำมาเป็นหลักฐานในการเอาผิดคนร้ายให้กับเตชิน แล้วรีบโทรหาอรุณนารีเพื่อไปหาอโนมาด้วยกัน“แกว่าเรื่องที่ริต้าเป็นเรื่องจริง ริต้าหายแล้วจริงๆ ใช่ไหมแก”“เออดิ แกอย่าเพิ่งถามตอนนี้เลยเราต้องรีบไปเตือนยัยอ้อนก่อน นี่ฉันโทรไปหาเฮียก็ไม่ยอมคุยสงสัยประชุมด่วน โอ้ยทำไมรถมันต้องมาติดตอนนี้วะ” เนตรนาราบ่นอย่างหงุดหงิดใบหน้าสวยมีแวววิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัด“แม่ชบาน้องอิ่มอุ่นกับน้องซันไปไหน ทำไมบ้านเงียบจัง” อโนมาที่กลับมาบ้านตามคำขอร้องแกมสั่งของเนตรนาราถามแม่ชบาเมื่อสัมผัสได้ถึงความเงียบ จนเหมือนวังเวงของบ้านเมื่อไม่มีเด็กๆ อยู่ลางสังหรณ์ที่ไม่ดีบางอย่างแวบเข้ามาในหัว“อ๋อเห็นเด็กๆ บอกว่าคุณมิรันตีมารับไปกินไอศกรีมที่ห้างน่ะค่ะคุณอ้อน ส่วนนายท่านน่ะนอนพักอยู่ที่เรือนเล็กในสวนค่ะ แปลกนะคะร้อยวันพันปี ป้าไม่เคยเห็นคุณมิรันตีพูดกับลูกชายได้เกินสามคำวันนี้มาแปลกพูดกับทุกคนเสียดีเชียวค่ะ”“แปลกอย่างนั้นเหรอคะ

ตอนที่ 116.เมื่อเข้ามาในบ้านก็พบว่าภายในบ้านยังมีสภาพที่ดูดีกว่าข้างนอก อย่างน้อยๆ มันก็ดูสะอาดและมีข้าวของเครื่องใช้ที่พอใช้ได้แม้ไม่ดีนัก และสิ่งที่ทำให้อโนมาร้อนรน คือมิรันตีนั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้ตัวเก่าในมือมีปืนสั้นกระบอกเล็กๆ หันปากกระบอกมาทางเธอ แววตามิรันตีดูดำมืด ผมเผ้ายุ่งนิดๆ แต่ใบหน้านั้นสวยงามและเหี้ยมเกรียมจนขนอ่อนเธอตั้งชัน“มากันแล้วเหรอทำไมนานจังนี่มันจะค่ำแล้ว พวกแกตุกติกรึเปล่านังอ้อน”“เปล่านะคะ อ้อนรีบมาที่สุดแล้ว แล้วเด็กๆ ล่ะคะ”“ไม่ต้องถามมาก แกเดินมานี่” มิรันตีตวาดกลับแล้วหันกระบอกปืนมาที่อโนมาในขณะที่หญิงสาวเดินไปหามิรันตี เธอก็ค่อยๆ ยืดตัวลุกขึ้นยืนมองอย่างเกรี้ยวกราดเหมือนว่าอโนมาเดินไม่ทันใจเธอ ร่างโปร่งระหงของมิรันตี จึงเดินเร็วๆ มาหาอโนมาเสียเอง แล้วเอาปืนจ่อมาที่ร่างบางดวงตาแข็งกร้าวมิรันตีหันมามองอัคคีที่ทำท่าจะเดินเข้ามาหาเธอ ด้วยแววตาน่ากลัว แล้วทำท่าทางเหมือนบอกให้อัคคีถอยห่างไป ซึ่งเขาก็ทำตามโดยดีใช่ว่าจะกลัวแต่เขาไม่อยากให้มิรันตีเกิดความไม่ไว้วางใจแล้วจะเกิดคลุ้มคลั่งมากกว่าพยายามยื้อเวลาเพราะขารู้ดีว่าตอนนี้บรรดาผู้ติดตามได้มาถึงบ้านหลังนี

ตอนที่ 118.แต่ไม่นานทุกคนก็ต้องตกใจเมื่อร่างของมิรันตีก็ทรุดลงเช่นกันเมื่อมือข้างที่ถือปืนนั้นถูกยิงจนปืนในมือของเธอกระเด็นไปไกลและเธอถูกใส่กุญแจมืออย่างรวดเร็วจากเตชินที่มีสติและเตรียมพร้อมอยู่แล้ว นายตำรวจที่คอยจังหวะที่คนร้ายเผลอยิงมือของมิรันตีแทนที่จะยิงเข้าจุดสำคัญเนื่องจากได้รับการขอร้องจากเจ้าสัวอรรณพที่ไม่อยากให้อัคราเสียใจหากมารดาของเขาเกิดถูกเจ้าหน้าที่ใช้ความรุนแรงจนถึงแก่ชีวิต เจ้าสัวจึงได้ขอร้องให้ตำรวจจัดการกับเธอด้วยวิธีที่ละมุนละม่อมที่สุด แม้ว่าเธออาจจะทำเรื่องร้ายๆ ก็ตาม และเจ้าสัวก็ได้แต่หวังว่ามิรันตีจะไม่ทำเรื่องที่เลวร้ายมากไปกว่านี้ ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วภายในไม่กี่นาที แต่กลับทำให้เกิดการสูญเสียมากมาย“ไม่นะปล่อยฉัน ฉันจะไปหาลูกฉัน ซัน อาซันของแม่ แม่ไม่ตั้งใจแม่ขอโทษ” เมื่อได้สติทุกคนต่างก็ตะลึงเมื่อเห็นร่างเด็กชายนอนจมกองเลือด มือน้อยที่กุมหน้าอกด้านซ้ายไว้นั้นแดงฉานไปด้วยเลือดสดๆ มิรันตีซึ่งถูกสวมกุญแจมือได้แต่คร่ำครวญมองดูลูกชายที่นอนนิ่งอยู่ข้างๆ อโนมาและอัคคีด้วยดวงใจแตกสลาย สำนึกผิดชอบชั่วดีเข้ามาเกาะกุมใจราวกับว่าก่อนหน้านี้เธอไม่ได้ทำเรื่องร้ายใดๆ ไ

ตอนที่ 120.เนตรนาราเข่นเขี้ยวมองตามรถตำรวจที่นำตัวของอาคมไปก่อนจะขับรถมุ่งหน้าไปโรงพยาบาลพร้อมกับเพื่อนรักและเฟื่องฟ้าที่ขอตามไปด้วยในรถพยาบาลเด็กชายอัคราได้รับการปฐมพยาบาลในเบื้องต้น ใบหน้าเรียวของเด็กชายก็เริ่มซีดลงเรื่อยๆ จนน่าเป็นห่วง“ซัน อาซันของแม่อย่าเพิ่งหลับนะลูก อย่าหลับนะ คุยกับแม่ก่อนแม่ขอโทษ แม่ไม่ตั้งใจยิงซันนะลูก ลูกจ๋าลูกแม่” มิรันตีคร่ำครวญราวขาดใจ ความเจ็บปวดทางร่างกายที่เธอได้รับตอนนี้มันไม่เท่ากับความเจ็บปวดที่เห็นลูกของตนนอนบาดเจ็บหายใจโรยรินอยู่ตรงหน้า เธอลูบใบหน้าเรียวเล็กซีดเผือดของลูกชายอย่างอ่อนโยนแสนรักใคร่ราวกับคนละคนเมื่อก่อนหน้านี้“แม่ครับ แม่เคยรักซันบ้างไหมซันเป็นลูกของแม่หรือเปล่า” เด็กชายถามเสียงแผ่วราวละเมอและหายใจช้าลง ตอนนี้เขารู้สึกเย็นวาบไปทั้งร่าง…“แม่รักซัน รักซันที่สุดในชีวิตของแม่ ซันเป็นลูกของแม่ ที่ผ่านมาแม่ขอโทษ แม่ผิดเองลูกจ๋าลูกอย่าเป็นอะไรนะ ลูกแม่ คุณพยาบาลคะช่วยลูกฉันด้วยนะคะอย่าปล่อยให้เขาเป็นอะไรนะคะ ช่วยเขานะคะ”“แม่ครับซันอยากให้แม่รู้ ว่าซันรักแม่ที่สุด... เหมือนกัน...” เด็กชายพูดทั้งน้ำตาและหลับตาลงช้าๆ“ไม่นะอาซันของแม่อย