ตอนที่ 117.“อย่าดิ้นนังโง่ และดูซะอัคคีว่าคุณมันไร้น้ำยา ขนาดคนที่คุณรักยังดูแลไม่ได้ ฮ่าๆ นังผู้หญิงหน้าโง่ที่มันรักคุณคงเห็นแล้วว่ามันช่างโง่เง่านัก แล้วแกกับลูกของแกก็จะได้ตายพร้อมๆ กัน”“ได้โปรดพี่มิรัน อย่าทำอะไรน้องอิ่มอุ่นนะคะ เด็กๆ อยู่ไหนคะ” อโนมาอ้อนวอนและพยายามมดิ้นรนเมื่อถูกมิรันตีลากถูอย่างไม่ปราณี ร่างบางดูยิ่งบอบบางเมื่อเทียบกับมิรันตีที่ดูดุดันและบ้าคลั่ง ชายหนุ่มมองดูร่างบางถูกมิรันตีกระชากลากถูด้วยดวงใจที่เจ็บร้าว เขาเป็นอย่างที่มิรันตีว่าจริงๆ ว่าเขาไร้น้ำยา ยิ่งเห็นใบหน้าหวานเต็มไปด้วยรอยฝ่ามือแดงเป็นปื้นและมุมปากบางแตกยับจากน้ำมือของคนใจร้าย เขายิ่งรู้สึกเจ็บปวดยิ่งกว่า“ได้โปรดหยุดเถอะมิรันตี หยุด แล้วมาเอาตัวผมไปแทนอ้อน” แต่แทนที่จะหยุดมิรันตียิ่งคลั่งหนัก ยิ่งเห็นชายหนุ่มทำท่าจะเป็นจะตายเมื่ออโนมาถูกเธอทำร้าย หัวใจที่แอบรักเขามานานยิ่งเจ็บร้าว ไฟริษยายิ่งโหมไหม้ใจจนไหม้เกรียม“รักมันมากใช่ไหม ทำไมคะทำไมคุณไม่มองฉันบ้าง คุณไม่เข้าใจหรอก ว่าการถูกทิ้งให้อยู่เพียงลำพังมันทรมานและเหงาแค่ไหน ทุกคนเห็นฉันเป็นเพียงอากาศไม่มีใครรัก ไม่มีใครสนใจฉันแม้แต่คนที่คุณบอกว่าม
ตอนที่ 118.แต่ไม่นานทุกคนก็ต้องตกใจเมื่อร่างของมิรันตีก็ทรุดลงเช่นกันเมื่อมือข้างที่ถือปืนนั้นถูกยิงจนปืนในมือของเธอกระเด็นไปไกลและเธอถูกใส่กุญแจมืออย่างรวดเร็วจากเตชินที่มีสติและเตรียมพร้อมอยู่แล้ว นายตำรวจที่คอยจังหวะที่คนร้ายเผลอยิงมือของมิรันตีแทนที่จะยิงเข้าจุดสำคัญเนื่องจากได้รับการขอร้องจากเจ้าสัวอรรณพที่ไม่อยากให้อัคราเสียใจหากมารดาของเขาเกิดถูกเจ้าหน้าที่ใช้ความรุนแรงจนถึงแก่ชีวิต เจ้าสัวจึงได้ขอร้องให้ตำรวจจัดการกับเธอด้วยวิธีที่ละมุนละม่อมที่สุด แม้ว่าเธออาจจะทำเรื่องร้ายๆ ก็ตาม และเจ้าสัวก็ได้แต่หวังว่ามิรันตีจะไม่ทำเรื่องที่เลวร้ายมากไปกว่านี้ ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วภายในไม่กี่นาที แต่กลับทำให้เกิดการสูญเสียมากมาย“ไม่นะปล่อยฉัน ฉันจะไปหาลูกฉัน ซัน อาซันของแม่ แม่ไม่ตั้งใจแม่ขอโทษ” เมื่อได้สติทุกคนต่างก็ตะลึงเมื่อเห็นร่างเด็กชายนอนจมกองเลือด มือน้อยที่กุมหน้าอกด้านซ้ายไว้นั้นแดงฉานไปด้วยเลือดสดๆ มิรันตีซึ่งถูกสวมกุญแจมือได้แต่คร่ำครวญมองดูลูกชายที่นอนนิ่งอยู่ข้างๆ อโนมาและอัคคีด้วยดวงใจแตกสลาย สำนึกผิดชอบชั่วดีเข้ามาเกาะกุมใจราวกับว่าก่อนหน้านี้เธอไม่ได้ทำเรื่องร้ายใดๆ ไ
ตอนที่ 119.“ลูกๆ ลูกแม่ ปลายๆ หนูปลาย” เฟื่องฟ้าร้องลั่นเมื่อเห็นร่างอ่อนปวกเปียกขาวซีดของบุตรสาวที่เนตรนาราอุ้มขึ้นมาจากน้ำท่ามกลางความตื่นตระหนกของทุกคนที่ไม่อยากเชื่อว่ามิรันตีจะกล้าทำกับเด็กตัวเล็กๆ ได้ถึงเพียงนี้“ถอยไปๆ เราต้องพาเธอไปโรงพยาบาลด่วนที่สุด” เนตรนาราพูดพร้อมกับอุ้มร่างเล็กๆ ผอมๆ ของเด็กหญิงไปที่รถพยาบาลอีกคัน แล้วรถก็วิ่งออกไปอย่างรวดเร็วเพราะอาการของเด็กหญิงนั้นน่าเป็นห่วงมาก อาคมประคองร่างอ่อนแรงของเฟื่องฟ้าตามมา โชคดีเหลือเกินที่อรุณนารีขอรถพยาบาลสองคันเพราะคิดว่าเด็กๆ จะได้รับอันตรายไม่เช่นนั้นเด็กหญิงตรงหน้าคงถึงมือหมอช้าแน่ๆ...ทุกอย่างเกิดขึ้นและผ่านไปอย่างรวดเร็วราวพายุพัดผ่าน เมื่อรถพยาบาลขับเคลื่อนออกไปทั้งบริเวณบ้านก็ตกอยู่ในความเงียบ โชคดีที่บ้านหลังนี้อยู่ห่างจากชุมชนใหญ่พอสมควร ไม่เช่นนั้นเหตุการณ์ในวันนี้คงเป็นข่าวใหญ่แต่กระนั้นก็มีชาวบ้านละแวกนั้นมาแอบเมียงมองอยู่สี่ห้าคน ต่างก็ซุบซิบกันด้วยความสงสัย“โอ๊ย เหนื่อยโคตรๆ นี่วันอะไรวะเนี่ย” เนตรนาราทิ้งตัวลงนั่งข้างต้นไม้ใหญ่หน้าบ้านอย่างหมดแรงและเหนื่อยหอบอรุณนารีและอโนมาทรุดนั่งลงข้างๆ และลูบหน้าลูบผ
ตอนที่ 120.เนตรนาราเข่นเขี้ยวมองตามรถตำรวจที่นำตัวของอาคมไปก่อนจะขับรถมุ่งหน้าไปโรงพยาบาลพร้อมกับเพื่อนรักและเฟื่องฟ้าที่ขอตามไปด้วยในรถพยาบาลเด็กชายอัคราได้รับการปฐมพยาบาลในเบื้องต้น ใบหน้าเรียวของเด็กชายก็เริ่มซีดลงเรื่อยๆ จนน่าเป็นห่วง“ซัน อาซันของแม่อย่าเพิ่งหลับนะลูก อย่าหลับนะ คุยกับแม่ก่อนแม่ขอโทษ แม่ไม่ตั้งใจยิงซันนะลูก ลูกจ๋าลูกแม่” มิรันตีคร่ำครวญราวขาดใจ ความเจ็บปวดทางร่างกายที่เธอได้รับตอนนี้มันไม่เท่ากับความเจ็บปวดที่เห็นลูกของตนนอนบาดเจ็บหายใจโรยรินอยู่ตรงหน้า เธอลูบใบหน้าเรียวเล็กซีดเผือดของลูกชายอย่างอ่อนโยนแสนรักใคร่ราวกับคนละคนเมื่อก่อนหน้านี้“แม่ครับ แม่เคยรักซันบ้างไหมซันเป็นลูกของแม่หรือเปล่า” เด็กชายถามเสียงแผ่วราวละเมอและหายใจช้าลง ตอนนี้เขารู้สึกเย็นวาบไปทั้งร่าง…“แม่รักซัน รักซันที่สุดในชีวิตของแม่ ซันเป็นลูกของแม่ ที่ผ่านมาแม่ขอโทษ แม่ผิดเองลูกจ๋าลูกอย่าเป็นอะไรนะ ลูกแม่ คุณพยาบาลคะช่วยลูกฉันด้วยนะคะอย่าปล่อยให้เขาเป็นอะไรนะคะ ช่วยเขานะคะ”“แม่ครับซันอยากให้แม่รู้ ว่าซันรักแม่ที่สุด... เหมือนกัน...” เด็กชายพูดทั้งน้ำตาและหลับตาลงช้าๆ“ไม่นะอาซันของแม่อย
ตอนที่ 121.เนตรนาราก้มลงมองมิรันตีที่คลานเข้ามากอดขาเรียวของตนแน่นและขอร้องอ้อนวอน มิรันตีในยามปรกตินั้นเย่อหยิ่งร้ายกาจ เย็นชา และไม่เคยก้มหัวให้ใคร แต่ตอนนี้เธอยอมศิโรราบให้แก่เนตรนารากราบกรานหญิงสาวอย่างน่าเวทนา เพราะความรักที่มีต่อลูกชายที่นอนรอความช่วยเหลือจากผู้มีสายเลือดเดียวกัน อย่างน้อยๆ ตอนนี้นับว่ามิรันตีได้รับผลกรรมของตนเองแล้ว แต่เธอก็ไม่รับผลกรรมนั้นเพียงคนเดียว“ที่ฉันจะช่วยคือช่วยน้องชายของฉัน ไม่ใช่ช่วยลูกชายของเธอ”เนตรนาราเอ่ยเสียงเย็นชา และสะบัดขาเรียวออกจากการเกาะกุมของมิรันตีและถอยออกมาไกลจากผู้หญิงใจร้ายคนนั้น“ไม่มีเวลามากแล้วครับ ถ้าตัดสินใจได้แล้วเชิญคุณน้ำด้านนี้ครับเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะครับ อ้อคุณสองคนด้วยนะครับ ถ้าหากต้องการเข้าไปด้วยกัน” หมอหนุ่มอนุญาตเมื่อเห็นเนตรนารามองเพื่อนรักตาละห้อย“พวกแกจะไม่ทิ้งฉันใช่ไหม...”เนตรนารามองใบหน้าเด็กชายที่ซีดเผือดและสวมเครื่องช่วยหายใจตรงหน้า อัคราหายใจแผ่วเบา ดวงหน้าเล็กเรียวนั้นดูราวเทวดาน้อยๆ หญิงสาวมองผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นน้องชายอย่างเจ็บปวดรู้สึกผิดและรักมากมายในเวลาเดียวกัน เธอหลอกตัวเองและปฎิเสธมาตลอดว่าเด็กช
ตอนที่ 122.แม้ทุกเรื่องร้ายๆ จะผ่านไปแล้ว มิรันตีถูกจับกุมในข้อหาฆ่าคนตายโดยเจตนา วางแผนไว้ล่วงหน้าและเป็นผู้จ้างวานก่อเหตุแม้เธอจะถูกตัดสินให้ถูกจำคุกตลอดชีวิต แต่เธอเป็นผู้ต้องหาที่มีอาการวิกลจริตจึงต้องอยู่ในการควบคุมดูแลของแพทย์อย่างใกล้ชิด แม้อยู่ในโรงพยาบาลจิตเวชเพื่อรักษาตัวเธอก็ยังคงถูกควบคุมตัวอยู่เพราะเธอก่อคดีไว้หลายคดี ส่วนอาคมนั้นยอมรับสารภาพและให้ความร่วมมือกับทางตำรวจในการสืบค้นคดีและช่วยในการติดตามเด็กทั้งสอง จากความผิดของเขาเองทั้งคดีใหม่และคดีเก่าก็ถูกตัดสินจำคุกตลอดชีวิต“แม่ครับผมจะไปจันท์นะครับ พ่อกับแม่เตรียมขันหมากไว้ให้พร้อมเลยนะครับ คราวนี้ผมไม่ปล่อยให้น้ำแข็งหลุดมือแน่ๆ” กันต์บอกบิดามารดาที่ทำตัวเย็นชาห่างเหินกับเขามาหลายวันนับแต่เรื่องยุ่งๆ ผ่านไป แม้เรื่องของเพื่อนรักจบลง แต่ทั้งเรื่องงานและความรักเขากลับมีปัญหา หลังจากที่ไปเขากลับจากไปช่วยอัคคีก็พบว่าไอรดานั้นงอนเขาจนหนีกลับบ้านสวนด้วยการช่วยเหลือจากพ่อแม่ของเขาที่งอนเขาด้วย“เชอะไปง้อเขาให้ได้ก่อนเถอะค่อยมาบอกฉันให้ยกขันหมากไป ขืนยกขันหมากไปเขาเกิดไม่อยากแต่งงานกับแกขึ้นมา ฉันกับพ่อแกก็แย่สิ ไม่อยากถูกเด
ตอนที่ 123.“ปล่อยนะคนบ้าบอกให้ปล่อยคนเจ้าเล่ห์นี่แนะๆๆ” สาวน้อยที่ตั้งสติได้และยังคงแง่งอนอยู่ทุบอักๆ เข้าที่อกกว้างอย่างไม่ยั้งแต่ชายหนุ่มก็ยินยอมโดยดีจนสาวน้อยพอใจยืนหอบอยู่กับอกกว้างนั้น แต่เจ้าของอกแกร่งยิ้มหน้าเป็นอย่างไม่รู้สึกรู้สา“หายงอนรึยังจ๊ะเด็กดีของพี่กันต์”“ไม่หาย ไม่คิดจะหายงอนด้วย ไม่ต้องมาทำหน้าด้านเลยนะคนบ้า”สาวน้อยสะบัดหน้าหนีอย่างแง่งอน กันต์มองเสี้ยวหน้าหวานใสน่ารักนั้นด้วยความรักล้นใจ ความหวานหอมที่เขาได้รับก่อนหน้านี้มันคุ้มแสนคุ้มกับการถ่อสังขารมาที่นี่ น้ำแข็งไสแสนหวานของเขาละลายเป็นน้ำเชื่อมหวานฉ่ำจนเขาอยากเข้าหอเสียวันนี้“พี่กันต์คิดถึงน้ำแข็งที่สุด อยากมาหาเร็วๆ แต่ติดธุระมากมายเลย น้ำแข็งจ๋าอย่าโกรธพี่กันต์นะจ๊ะคนดี นะคะ นะนะนะ เราดีกันนะ”ชายหนุ่มออดอ้อนด้วยท่าทางที่คิดว่าทำแล้วมันจะน่ารัก ก็เขาเห็นเด็กๆ ทำกันมันน่ารักดีนี่นะ ทำตาแบ๊วๆ ปากจู๋ๆ ตาปริบๆ และชูนิ้วก้อยดิ๊กๆ แบบนี้เขาคิดว่าต้องง้อสาวน้อยแก้มแดงสำเร็จ ไอรดามองกันต์ที่ทำท่าได้ตลกอย่างระอา ดูสิทำไปได้ตัวเองก็ใช่ว่าจะเป็นเด็กอายุสิบสามขวบ แต่นี่ปาเข้าไปสามสิบสามแล้วยังจะมาง้อเธอด้วยท่าแบบเด็ก
ตอนที่ 124.ภาพชายหนุ่มร่างสูงใหญ่หน้าตาหล่อเหลาที่ขับรถมอเตอร์ไซค์คันเล็กลายคิตตี้สีชมพูทั้งคันยิ้มหน้าบานและร้องเพลงรักสลับกับผิวปากเป็นเพลงหวานไปตลอดทาง และสาวน้อยน่ารักที่โอบเอวหนาซ้อนท้ายก็ยิ้มไม่หุบ แก้มนวลด้วยวัยสาวแดงปลั่ง ความรักของหนุ่มสาวผลิบานท่ามกลางสวนผลไม้ที่ตอนนี้เงาะกำลังออกผลสุกปลั่งสีแดงสดบ้างสีแดงส้มบ้าง ประดับเต็มต้นดูงดงามราวจิตกรแต้มสีสวยลงบนกิ่งใบสีเขียวขจี สายลมบริสุทธิ์พัดเอื่อยๆ ราวขับกล่อมให้หนุ่มสาวเพลินไปกับความรักที่รายล้อม แสงอาทิตย์อัสดงทอแสงสีทองก่อนจะค่อยๆ ลับเหลี่ยมภูผา ความรักของกันต์และไอรดาก็เริ่มผูกพันรัดรึงหลอมรวมกันเป็นหนึ่งเดียว ด้วยความรักกันต์ใช้เวลาเรียนรู้และศึกษาการใช้ชีวิตอยู่ที่บ้านสวนของไอรดาอยู่เกือบเดือนเพื่อให้คุ้นชินกับครอบครัวและความเป็นอยู่ของคนบ้านสวน และชายหนุ่มก็ปรับตัวได้ดีจนน่าทึ่งไม่เหลือเค้าคราบของหนุ่มเจ้าสำอาง แสนสำราญอย่างที่ผ่านมา แล้วในที่สุดวันที่กันต์รอคอยก็มาถึงเมื่อขบวนขันหมากที่เขาเร่งให้คุณกานติมายกมานั้นก็มาถึงชานเรือนบ้านทรงไทยหลังงามพร้อมด้วยขบวนเจ้าบ่าว บรรดาญาติพี่น้อง และเพื่อนๆ ยกขบวนกันมาล้นหลามและเต็ม
ตอนที่ 140. อวสาน“มันผ่านไปแล้วริต้าตอนนี้เธอมีชีวิตที่สดใส และมีพวกเราอยู่ข้างๆ และตอนนี้เธอก็ได้ชดใช้มันแล้ว ไม่เอาไม่พูดถึงเรื่องเก่าๆ แบบนั้นอีก” เนตรนาราปลอบ“นั่นสิริต้า ตอนนี้พวกเราผ่านพ้นเรื่องร้ายนั้นมาแล้วอย่าคิดมากนะยังไงเราก็ยังคงอยู่ด้วยกันเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ปล่อยวางความเจ็บปวด ความอาฆาตพยาบาทที่มันไม่เคยให้คุณแก่ใคร” อโนมากุมมือผอมบางนั้นอย่างจริงใจทั้งน้ำเสียงและแววตาจนภูริต้าน้ำตาซึมด้วยความตื้นตันใจที่เธอโชคดีเหลือเกินที่พบเจอและได้หญิงสาวทั้งสามคนนี้ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเยียวยาจิตใจที่กระเจิดกระเจิงและเคยสกปรกของเธอด้วยความรักและจริงใจอย่างสม่ำเสมอ“ริต้าดีใจจัง”“พวกเราก็ดีใจที่ริต้ามีความสุขและหายดีแล้ว แล้วนี่ริต้าอยากจะออกไปอยู่กับพวกเราไหม” อโนมาถามด้วยความเป็นห่วงเธออยากให้ภูริตาไปอยู่ที่บ้านด้วยเพราะเห็นว่าภูริตาหายดีแล้ว“ไม่หรอกอ้อนขอบใจมากนะ ริต้าอยากอยู่ที่นี่ อยากช่วยเหลืออยากทำตัวให้เป็นประโยชน์ต่อคนอื่นบ้าง ที่นี่ต้องการริต้า ริต้ารู้สึกอย่างนั้น เพราะมีหลายๆ คนที่เคยเป็นเหมือนริต้าหรือบางคนอาจเป็นมากกว่าด้วยซ้ำไป และบางทีเคยมีคนที่เคยเข้ารับการรัก
ตอนที่ 139.ไอรดาพูดยิ้มๆ และหัวเราะออกมาอย่างขบขันสามีที่ทำท่าราวน้องเก้าลูกชายชอบทำเวลาที่งอนง้อเธอ ไอ้ท่าชูนิ้วก้อยดุ๊กดิ๊ก ทำหน้าตาให้ดูเด็กและน่ารักอย่างที่สุด ถ้าน้องเก้าทำเธอคิดว่ามันก็น่ารักดี แต่พอสามีทำมันเหมือนตัวตลก แต่ก็น่ารักดีเหมือนกัน“นี่น้ำแข็งแกล้งพี่กันต์เหรอ” ชายหนุ่มร้องออกมาอย่างงอนๆ บ้างและทำหน้าบึ้งตึงจนดูตลก“โถๆๆ ก็สามีสุดหล่อน่ารักขนาดนี้น้ำแข็งจะใจร้ายแกล้ง หรือโกรธได้ยังไงล่ะคะ” ไอรดาหัวเราะท่าทางของสามีอย่างไม่เก็บอาการ“ว้าย! พี่กันต์บ้าทำอะไรคะ”แล้วเธอก็ต้องร้องเสียงดังอย่างตื่นตระหนกเมื่อร่างอวบอิ่มด้วยอายุครรภ์สี่เดือนในตอนนี้ถูกสามีอุ้มจนตัวลอย จนเธอเองต้องรีบโอบลำคอหนาด้วยกลัวตกแล้วหันมามองหน้าสามีอย่างตื่นตกใจ“พี่กันต์จะทำโทษคนเจ้าเล่ห์ขี้เกรงให้สามีน้อยใจ เสียใจ เพราะฉะนั้นเมียจ๋าต้องโดนทำโทษ หนักๆ”ชายหนุ่มเอ่ยชิดใบหน้างามที่ขึ้นสีเรื่ออย่างมีความหมาย ดวงตาคมกล้าเป็นประกายเต็มไปด้วยความต้องการปิดไม่มิด และคนที่จะถูกทำโทษรู้ดีว่าการลงโทษของสามีนั้นหวานฉ่ำและเร่าร้อนเพียงใด“บ้า คนหื่น ปล่อยน้ำแข็งเลยนะ น้ำแข็งจะไปดูน้องเก้า”“ไม่ต้องแล้วที่รัก
ตอนที่ 138.“ดูสิสองคนนี่ไม่รู้จักโตเล่นเป็นเด็กๆ ไปได้” อัคคีบ่นเบาๆ กับอโนมาอย่างระอาในความซุกซนและเล่นกันเหมือนเด็กของเนตรนารา ที่ในสายตาของผู้เป็นพี่ เนตรนาราไม่เคยโตเลยสักครั้ง“โธ่ยัยเนตรกับแมงปอน่ะเขาก็เล่นกันแบบนี้มานานแล้วล่ะคะพี่อัคคี”“ถึงว่าสิหาแฟนไม่ได้สักที เฮ้อนี่แล้วเมื่อไหร่สองคนนี่จะเลิกทำตัวเป็นเด็กๆ เสียที” กันต์พลอยบ่นไปด้วย“เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะพี่กันต์ ดูสิลูกตัวเองนั่นแหละเชียร์เขาเหย็งๆ อยู่นั่นๆ แล้วยังเอานวมมาให้อาน้ำเล่นชกมวยด้วยดูสิซนจริงๆ”“แล้วนั่นน้องกระต่ายก็เอากับเขาด้วย ดูสิคะพี่อินคำลูกสาวเราน่าตีจริงๆ เลย” แม่เลี้ยงเกศราบ่นเหมือนไอรดาเมื่อทั้งน้องกระต่ายและน้องเก้าล้อมหน้าล้อมหลังเนตรนาราและเล่นชกกันที่สนามหญ้านุ่มอย่างสนุกสนาน “แม่ครับ พ่อครับ เมียผมไปไหน” กันต์วิ่งหน้าตื่นเข้ามาคุณการันกับคุณกานติมาซึ่งกำลังนั่งดูหลานชายสุดที่รักวาดรูประบายสีอยู่ในห้องนั่งเล่นอย่างเพลิดเพลิน“อะไรของแกอีกล่ะกันต์” คุณกานติมาเงยหน้าขึ้นมองลูกชายที่หน้าตาตื่น เหงื่อแตกพลั่กอยู่ด้วยความระอา นับวันจะรักจะหวงภรรยาคนสวยจนแทบไม่เป็นอันกินอันนอน“ก็น้ำแข็งน่ะสิ หายไป
ตอนที่ 137.“ใช่ น่าเบื่อโดยเฉพาะยัยเด็กปลายฝนต้นหนาวนั่นน่าเบื่อมากๆ วันๆ ไม่พูดไม่จาเกาะแม่อ้อนแจ ประจบประแจงน่าดู ฉันไม่ชอบหน้าแม่นี่เลยนิสัยไม่ดี” อัคราเสริมคำพูดของสิงหราชเพื่อนรักที่ตอนนี้เขาทั้งสองกำลังจะไปเรียนเมืองนอกด้วยกัน อัคราเรียกอโนมาว่าแม่อ้อนตามน้องอิ่มอุ่นนับแต่อโนมาเข้ามาอยู่ในบ้านในฐานะของภรรยาของอัคคีอย่างไม่รู้สึกตะขิดตะขวงใจอาจเป็นเพราะเขาต้องการใครสักคนและยิ่งเมื่อแม่ของเขามาตายจากไปเมื่อหลายปีก่อนเขายิ่งต้องการความรักและความอบอุ่น และแม่อ้อนของเขาก็คือคนที่เติมเต็มความรักความอบอุ่นนั้นให้เขาแม้มันจะไม่เต็มร้อยเสียทีเดียวแต่ความรักและความเอาใจใส่ที่อโนมามีให้เขาก็ชดเชยสิ่งที่เขาขาดได้มากพอที่จะทำให้ใจที่ว่างเปล่าของเขาไม่ไร้ที่ยึดเหนี่ยวและไม่รู้สึกว่าเขาขาดความอบอุ่น“นายก็ว่าน้องฝนเขาเกินไป ฉันไม่เห็นว่าเขาจะเป็นอย่างที่นายว่า น้องฝนออกจะน่ารักและเรียบร้อยนิสัยดี พูดก็เพราะไม่เหมือนน้องอิ่มอุ่นเลยพูดก็ไม่เพราะซ้ำยังอวบระยะสุดท้ายด้วยโตขึ้นมีหวังเป็นโอ่งมังกรแหงๆ เลยฮ่าๆ”สิงหราชหนุ่มน้อยวัยสิบห้าตั้งใจเอ่ยเสียงดังให้สาวน้อยวัยเก้าขวบเศษตัวอ้วนกลมซึ่งนั่งหวีผมใ
ตอนที่ 136.“อ้าวไหงมาแขวะฉันได้ล่ะนี่เดี๋ยวไม่เป็นคนขับรถให้เลยนี่” เนตรนาราร้อนตัวทันทีสร้างความขบขันให้กับสองสามีภรรยาที่นั่งกอดกันกลมอยู่เบาะหลังปล่อยให้เธอทำหน้าที่คนขับรถ หญิงสาวมองภาพความสุขของเพื่อนรักกับพี่ชายคนเดียวของเธอด้วยความสุขเธอรู้สึกดีใจและปลื้มใจมากที่วันนี้คนที่เธอรักทั้งสองคนได้ใช้ชีวิตร่วมกันอย่างมีความสุขซึ่งเธอเองก็ไม่เคยนึกฝันมาก่อนว่าพี่ชายกับเพื่อนของเธอจะมาลงเอยด้วยการรักกันและใช้ชีวิตคู่ร่วมกันได้อย่างในวันนี้ วันนี้ฟ้าใสแล้วไม่มืดมัวและเจ็บปวดอย่างที่ผ่านมา เนตรนาราขับรถไปด้วยรอยยิ้ม“อุ้ย พี่อัคคีคะอ้อนปวดท้อง” อยู่ๆ อโนมาก็รู้สึกปวดหน่วงๆ ที่ท้องและรู้สึกเหมือนมีน้ำคร่ำไหลซึมออกมาเล็กน้อย“จริงหรืออ้อน แล้วพี่จะทำไงดีล่ะ ยัยน้ำๆ” อัคคีตื่นเต้นและทำอะไรไม่ถูกเพราะไม่เคยมีประสบการณ์ด้านการเป็นพ่อมาก่อน และตอนนี้เขาก็อยู่กลางถนนที่การจราจรคับคั่งเสียด้วย“ใจเย็นๆ เฮียไม่ต้องตื่นเต้น แหมไอ้ที่บวชๆ มาศึกษามากระเจิงเลยนะเฮียแค่เจอเมียเจ็บท้องเนี่ย” เนตรนาราไม่วายมีอารมณ์ขันแต่เธอก็พยายามหลบหลีกหาทางไปโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด“ยัยน้ำเรานี่มันจริงๆ เลยนะ เอ้ารีบเ
ตอนที่ 135.“ขอรับท่านประธานคนสวย เชิญขอรับกระผม...” เนตรนาราล้อเลียนเพื่อนรักด้วยรอยยิ้มทะเล้นอโนมายิ้มรับด้วยความสุข หญิงสาวตั้งครรภ์ได้สี่เดือนแล้ว หลังจากที่อัคคีได้อุปสมบทเป็นพระภิกษุและจำพรรษาอยู่ที่วัดประจำหมู่บ้านซึ่งเป็นบ้านเกิดของเธอที่เชียงรายเธอก็ได้แต่เพียงส่งข่าวผ่านเนตรนาราซึ่งขึ้นเหนือไปทุกๆ เดือนเพื่อไปทำบุญและดูความเป็นอยู่ของพระอัคคีและเณรอัคราด้วย แต่สิ่งที่อโนมาบอกเพื่อนรักให้ปกปิดไว้คือเรื่องที่เธอตั้งครรภ์เพราะไม่อยากให้ผู้ที่ครองผ้าไตรจีวรนั้นเกิดความวิตกหรืออาจจะทำให้เสียสมาธิหรือเสียความตั้งใจที่ตั้งใจในคราแรกสายลมหนาวที่พัดโบกโบยหอบเอาความแห้งและเย็นมาสู่มหานครอันแสนวุ่นวายคลาคล่ำด้วยผู้คนที่ใช้ชีวิตอยู่ในเมืองหลวงแห่งนี้ หลากหลายจากที่มา และสาขาอาชีพ ผู้คนที่พเนจรร่อนเร่หรือแม้แต่เศรษฐีผู้มีสมบัติมากมายว่ายวนวุ่นวายอยู่ในเมืองแห่งนี้ บางชีวิตสุขสบายหรูหราแต่ในอีกมุมหนึ่งก็ยากไร้และแสนรำเค็ญ สถานที่บางแห่งสนุกสนานและเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและความสุขสม แต่ในอีกสถานที่หนึ่งเต็มไปด้วยอาชญากรรมและความขมขื่น แต่ไฉนหลายชีวิตจึงดั้นด้นมาที่เมืองแห่งนี้“วันนี้หนาวจ
ตอนที่ 134.“ผมจะบวชและจำวัดอยู่ที่นี่อีกสักระยะ ผมอยากสวดมนต์ภาวนาให้โยมแม่ โยมแม่จะได้ไม่ทุกข์ทรมาน โยมแม่อ้อนคงไม่ว่าใช่ไหม” เณรน้อยถามและมองอโนมาด้วยดวงตาที่ฉายประกายตาแน่วแน่จนเธอน้ำตาซึม“โยมแม่อ้อนอนุโมทนาบุญกับเณรด้วยค่ะ” ทุกคนก็ยอบกายลงไหว้เณรอัคราด้วยดวงใจพร้อมอนุโมทนาไปกับปณิธานอันแน่วแน่ของเณรน้อยที่จะทำให้มารดาของตน เณรน้อยยิ้มบางๆ รับการเคารพนั้นก่อนจะเดินไปหาหลวงตาที่ยืนรออยู่ใต้ต้นโพธิ์ต้นใหญ่ซึ่งมีอายุนับร้อยปีและอยู่คู่วัดแห่งนี้มาแสนนาน สายลมแผ่วๆ พัดกรูใบไม้แห้งปลิวลอยละลิ่วเหมือนคำขออโหสิกรรมจากดวงวิญญาณหนึ่งดวงเสียงกระซิบขออโหสิกรรมแว่วตามสายลมที่ทุกคนสามารถรับรู้ด้วยหัวใจที่เป็นอิสระจากการผูกใจเจ็บแค้นต่อกันหลังจากงานฌาปนกิจศพของมิรันตีผ่านพ้นไป อโนมาก็เตรียมของเพื่อจะกลับกรุงเทพพร้อมกับเนตรนาราและอรุณนารีส่วนคนอื่นๆ นั้นต่างก็ล่วงหน้าไปก่อนแล้ว แต่ในขณะที่กำลังเก็บของเธอสังเกตใบหน้าที่เครียดเคร่งของสามีหลังจากคุยโทรศัพท์ได้สักพัก“มีอะไรหรือเปล่าคะทำไมทำหน้าเครียดจัง” หญิงสาวเอื้อมมือบางลูบตรงกลางระหว่างคิ้วเข้มแผ่วเบา“อ้อนถ้าพี่จะบอกอ้อนว่าพี่อยากจะขอบวชจำพร
ตอนที่ 133..“ไม่รู้สิ รู้แต่ว่าบทที่อ้อนหายตัวไปพี่ใจแทบขาด และเห็นอ้อนอยู่ใกล้ผู้ชายคนไหนพี่ก็ไม่ชอบ พี่พยายามบอกตัวเองว่ามันเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบ หรือแค่ชอบใจผู้หญิงคนหนึ่งไม่รู้ว่ารักหรือไม่รัก คงรักแล้วมั้ง” อัคคีเอ่ยอย่างอารมณ์ดีและจับมือบางที่ซุกซนของเธอไว้ ก่อนจะซุกไซร้จมูกคมกับเนื้อนวลอย่างหลงใหล“คนขี้โกงตอบอะไรก็ไม่รู้แล้วหยุดเลยนะ ไม่เอานะยังคุยไม่จบเลย”“คุยรู้เรื่องแล้วไง มาทำอย่างอื่นกันดีกว่า”“ไม่เอา เดี๋ยวก่อนค่ะ พี่แพ้ยัยเนตร เพราะไม่อยากรับผิดชอบอ้อนรึเปล่า”“ยัยบ๊องคนไม่อยากรับผิดชอบจะหน้าด้านไปขอตัวเองกับคุณเสาวลักษณ์อาได้ไง ถามอะไรแบบนั้นคนดีของพี่ พี่รักอ้อนครับคนดีถึงแม้ว่าพี่จะแพ้ยัยน้ำนั่นก็เพราะอ่อนซ้อม แต่มาตอนนี้เถอะยัยน้ำว่าเจ๋งๆ ต้องแพ้พี่แน่ๆ” ชายหนุ่มจุมพิตหนักๆ ที่แก้มนวลแรงๆ ด้วยความมันเขี้ยวในความช่างสงสัยในความรักของเขาที่มีต่อเธอและค่อยจูบคลอเคลียมาที่ริมฝีปากบางที่กำลังจะเผยอปากถาม ริมฝีปากบางสีเข้มบดเบียดกลีบปากอวบอิ่มระเรื่ออย่างเร่าร้อนลิ้นหนาเกี่ยวรัดดูดดื่มราวหิวกระหายทั้งๆ ที่เขาและเธอใกล้ชิดกันทุกวันมือหนาที่กำลังลูบไล้ร่างงามผ่านเนื้อผ้า
ตอนที่132.ในขณะที่ทุกคนต่างมีความสุขกับชีวิตเมื่อผ่านเรื่องราวเลวร้ายต่างๆ ไป แต่อีกมุมหนึ่งของโรงพยาบาลจิตเวชแห่งหนึ่งกลับมีอีกหนึ่งชีวิตที่ตอนนี้กำลังกรีดร้องโหยหวนด้วยความทุกข์ทรมาน“ออกไป นังสารเลว ไอ้คนชั่ว แกอย่าเข้าใกล้ลูกฉันนะ เอามือสกปรกของแกออกไป ลูกฉันยังไม่ตาย ยังไม่ตาย ซันๆ อาซันของแม่ ฮือๆๆ”เสียงกรีดร้องคร่ำครวญฟังรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้างเล็ดลอดออกมาจากห้องผู้ป่วยพิเศษที่มิรันตีรักษาตัวอยู่“แกไอ้โชค แกๆๆ เอามือสกปรกของแกออกจากลูกฉันนะ แกนังตัวดีแกจะมาแย่งอัคคีไปจากฉันตายซะเถอะ”มิรันตีซึ่งตอนนี้สูญสิ้นสติสัมปชัญญะโดยสิ้นเชิง กำลังเกรี้ยวกราดอาละวาดอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ นั้นอย่างเอาเป็นเอาตายราวกับว่าเธอได้ต่อสู้และพูดคุยอยู่กับคนที่เธอเอ่ยชื่อออกมา ร่างโปร่งระหงงดงามนั้นซูบผอม ผมเผ้ารุงรังไม่เป็นรูปทรง ใบหน้าที่เคยสวยเย่อหยิ่งนั้นซีดหม่นและขอบตาดำคล้ำเพราะเธอไม่อาจข่มตาหลับลงได้มาหลายต่อหลายคืนเพราะเธอต้องคอยเฝ้าระวังไม่ให้พวกคนใจร้ายเข้าใกล้ลูกชายของเธอ ซึ่งก็คือตุ๊กตาผ้ารูปเด็กชายตัวโตซึ่งตอนนี้ในจินตนาการ ในโลกของเธอนั้นตุ๊กตาตัวนี้คืออัครา และเด็กน้อยกำลั