บททั้งหมดของ เจ้าชายน้ำแข็ง Vs เจ้าหญิงกาแฟ: บทที่ 1 - บทที่ 10

เขาหันมาพูดแค่นั้น ก่อนจะหันหลังกลับ....แล้วเดินต่อ“หมอเท็น บัตรสะสมแก้วค่ะ^^!” เขาหยุดเดินอีกครั้ง พร้อมถอนหายใจใส่ฉัน เขาถอนหายใจวันละกี่รอบเนี่ย!“...” ไม่ตอบฉันรีบเดินไปขวางเขาไว้“หมอเท็น!” หมอสกินจ้องหน้าฉันนิ่ง.... ทำไมมันเยือกเย็นแบบนี้นะ ฉันเดาไม่ออกเลย ว่าเขาคิดอะไรอยู่ เขาจะต่อยหน้าฉันรึป่าว ฉันยังไม่รู้เลย..“อะไร...” แล้วเขาก็ตอบเรียบๆ สายตาเย็นชาคู่นั้นไร้ความรู้สึก“บัตรไม่เอาเหรอคะ? ถ้าคุณหมอซื้อครบสิบแก้ว ได้ฟรีหนึ่งแก้วค่ะ ปกติหมอเท็นก็กินกาแฟทุกวันอยู่แล้ว เก็บไว้ดีกว่านะคะ^^” เขาหันมองไปทางอื่น“ทำไมเธอต้องพูดเยอะ..” ฉันทำท่านึกคิด อะไรกัน ฉันแค่บอกโปรโมชั่นเองนะ นี่ฉันพูดมากไปเหรอ“อะไรคะ ลินินพูดปกติ เมื่อกี้คุณหมอได้ฟังไหมคะ งั้นลินินจะพูดใหม่ รวบๆ เวลาคุณหมอมาซื้อกาแฟ คุณหมอแค่พกบัตรนี้มาก็พอค่ะ!” ฉันจับมือเขาขึ้นมา ก่อนจะยัดบัตรสะสมแก้วใส่มือให้มือนุ่มจัง สมกับเป็นหมอผิวหนังจริงๆเขาไม่สนใจที่ฉันพูด แถมยังถอนหายใจใส่ฉันหนึ่งที แล้วก้าวยาวๆเดินจากไป ....ช่วยทำให้หัวใจฉันมันกระชุ่มกระชวยสักนิดก็ไม่ได้ คนอะไร นอกจากกินข้าว..เขามีปากไว้ทำอะไรบ้างเนี่ย“เฮ้อออ”

“แอะ แอะ แงงง” ฉันเผลอเสียงดัง จนน้ำปั่นที่หลับอยู่สะดุ้งตื่นร้อง งอแง“หลานฉันตื่นเพราะเธอ...” เขาขมวดคิ้วรำคาญใส่ฉันก่อนจะเดินไปอุ้มหลานสาวขึ้นมา..“หมอ ..สำลีนี้ เอาไว้เช็ดน้ำเหลืองคนไข้จริงเหรอคะ” เขาไม่ตอบ กำลังตบก้นน้ำปั่นเบาๆช่วยตอบฉันหน่อย ฉันเครียดนะ !“หมอ”“...”ก้อก ก้อก ก้อก...“เท็น น้ำปั่นล่ะ” หมอนายเปิดประตูเข้ามาพอดี พอเห็นหมอนายฉันเหมือนจะร้องไห้เลย ฮือ หมอนายอาจจะเป็นพ่อพระของฉัน“หมอนาย ช่วยลินินด้วยค่ะ หมอเท็นเอาสำลีที่เช็ดน้ำเหลืองคนไข้ มายัดปากลินิน” ฉันรีบยื่นสำลี ให้หมอนายทันทีหมอเท็นหันกลับมามองฉัน ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ จนหมอนายหยิบสำลีไป แล้วพลิกไป พลิกมา“สำลีสะอาด ไม่ต้องเครียดหรอก” อ้าว ! ฉันรีบหันไปค้อนหมอเท็น นิสัย! ทำไมต้องแกล้งกันด้วยหมอนายแอบหัวเราะ แล้วเดินไปอุ้มลูกสาวจากน้องชายตัวเอง...“ป่ะหมอนาย เรากลับกันเถอะค่ะ คนแถวนี้ร้ายมาก ลินินทนไม่ไหวแล้ว เหอะ” หมอนายขำ ก่อนจะเดินนำฉันออกไป เมื่อฉันก้าวขาได้เพียงสองสามก้าว..อยู่ๆฉัน ก็หยุดชะงัก“สรุปชอบทาร์ตไข่ไหมคะ?” ตายจริง ปากฉัน ปากฉันมันดันเผลอถามเขาอีก อะไรของเธอลินิน เธอจะรู้เรื่องทาร์ตไข่ให้ได้เลยใ

ในที่สุด หมอเท็นก็ปล่อยแก้มฉัน“เปิดห้องสิ....” เปิดห้อง! ฉันหันไปมองหน้านิ่งๆของเขาทันที“เอ่อ....” เขาไม่ได้หมายถึงแบบนั้นใช่ไหม ฉันคิดลึกไปหรือเปล่า เอ๊ะ หรือตื้นไป โอ้ย! ทำไมหน้าฉันร้อนแบบนี้!“ฉันง่วง..” โอเค ง่วง แล้วไป“ค่ะๆๆ” ฉันรีบดันตัวจากเก้าอี้ พอลุกขึ้นยืน หน้าฉันก็อยู่ห่างจากอกเขาไม่ถึงเซ็นถ้าหากฉันเงยหน้าขึ้นไป ...หล่อจัง โอ้ย! แล้วฉันจะเงยหน้าขึ้นไปทำไมเนี่ย! ตอนนี้หน้าเราห่างกันไม่ถึงคืบ ลมหายใจอุ่นๆ หน้าขาวๆ ริมฝีปากชมพูนิดๆอึก... ฉันกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ พร้อมกับ.. ตึก ตึก ตึก เสียงหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ เหมือนฉันจะไม่ไหว ขาสองข้าง มันกำลังจะหมดแรง ฉันเหมือน...จะล้ม ฉัน..เหมือนถูกสาป หรือฉันถูกสาปแล้ว!ฉันตัดสินใจถอยหลังหนึ่งก้าว แต่ส้นเท้าดันสะดุดฐานโซฟาข้างหลัง..!เห้ย~~~!!“ว้าย~!” หมอเท็นรีบโอบหลังฉันไว้ ก่อนที่เขาและฉัน จะล้มทับกันลงไปนอนที่โซฟาตอนนี้หน้าขาวๆของเขาซุกลงที่ร่องอกฉัน คุณหมอสกินคะ...อย่าหายใจรดมันแบบนี้สิ ได้โปรด ฮือออฉันหันซ้ายหันขวา สลับกับมองคนตรงหน้า อยู่ๆฉัน ก็หายใจหอบขึ้นมาดื้อๆ เหมือนฉันจะเป็นลมเลย ให้ตาย~ อย่าเพิ่งเป็นอะไรลินิน โม้

เธอดูตกใจเมื่อผมพูดคำนี้ออกมา จะให้ผมพูดว่ายังไง ก็ผมอยากจะหนีเธอจริงๆ เธอเข้ามาทำให้ชีวิตปกติของผม...มันไม่ปกติเฮ้ออ..ทำไมผมไม่ชอบกลิ่นกาแฟ กลิ่นแป้งเด็ก ในตัวเธอเลย มันทำผมรู้สึก...หายใจติดขัดแปลกๆ“ไม่ให้หนีหรอกค่ะ ไม่ให้หนีไปไหนทั้งนั้น^^” เหมือนเดิม เธอไม่เคยสะทบสะท้านอะไร เอาแต่ยิ้ม และก็พูด...พูดไม่หยุด ผมจ้องหน้าเธอ..แล้วรู้สึกอยากจับแก้มนุ่มๆของเธอ...เวร! ผมเป็นอะไร? นี่ผมรำคาญลินินจริงๆ หรือว่าผม... บ้าชิบ!“ออกไปก่อน..” ผมเริ่มไม่ไหว กลิ่นแป้งเด็กอ่อนๆ จากตัวเธอ มันโชยมาเตะจมูกผมอีกแล้ว ผมไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย ที่ใจผมเต้นแรงแบบนี้ ...เพราะผมกินกาแฟมากไป หรือเป็นเพราะเธอวะ ...ผู้หญิงกวนประสาทคนนี้“อ๋อ ค่ะ ไปก็ไป งอลแล้ว^^” ปากเล็กๆเม้ม แต่เธอยังคงส่งอมยิ้มน้อยๆมาให้ผม ผมพยายามมองไปทางอื่น ผมไม่อยากเห็นมัน บ้าจริง ทำไมใจสั่นจังวะ! แต่..ทำไมผมอยากได้กลิ่นเธออีกวะ !หมับ...“เธอ...” มือขวาผมมันไม่รักดี มันหันไปขว้าข้อมือเธอสะแล้ว! ชิบหาย! ผมได้แต่มองมือตัวเอง แล้วตกใจ ผมควรจะจัดการผู้หญิงคนนี้ยังไงดีวะ...“คะ ที่รัก^^” ที่รัก?...บ้าเอ้ย!! ผมจ้องตาหวานๆคู่นั้นไม่ละสายตา

พนักงานเริ่มเข้างานกันแล้ว ฉันกำลังแบ่งงานลูกน้อง ก็เห็นหมอเท็นเขาลงลิฟต์มาพอดี เขาแต่งตัวพร้อมไปทำงาน มองยังไงก็หล่อ หล่อ หล่อ! พนักงานทุกคนกล่าวทักทายเขา เขาได้แต่พยักหน้านิ่งๆตอบ ฉันเองได้แต่แอบมองเขาเป็นระยะ ไม่ได้ทักอะไร“หมอเท็นคะ^^” ใครจะไปห้ามใจได้ ทักดีกว่า แหะๆเขาหยุดเดินแล้วหันมามองฉันฉันยิ้มหวาน ก่อนจะรีบเดินอ้อมเคาน์เตอร์ไปหาเขา แล้วขยับเนคไทให้ เขามองฉัน ฉันมองเขา เราสบตากัน“ทำอะไร..”“เนคไทเบี้ยวค่ะ เดี๋ยวขยับให้นะคะ^^” เขาพยักหน้า แล้วหันไปทางอื่น“คุณหมอคะ ออกเวรกี่โมงคะ จะกินอะไรไหม” เขาหันกลับมามองฉันอีกครั้ง ก่อนจะค่อยๆจับมือฉันที่กำลังจัดเนคไทเขาออก แล้วถอนหายใจแถมมาเบาๆ“เลิกดูแลคนอื่น..สักที” ?คุณหมอสกินทิ้งท้ายเท่านั้น แล้วเขา ก็รีบเดินออกไปพนักงานมองฉันเป็นตาเดียว ทั้งอมยิ้ม ทั้งแซว แต่ฉันยืนงง อยู่สักพัก ฉันไม่เข้าใจที่เขาพูด หรือ? ฉันโง่เรื่องนี้ ทำไมเขาต้องพูดจากำกวมด้วย ไม่ให้ดูแลเขางั้นเหรอ ฉันไม่ได้ดูแลเขาสักหน่อย ฉันแค่อ่อยเท่านั้นเอง!“คุณลินินคะ โน้ตอะไรคะ วางอยู่บนโต๊ะ” อยู่ๆพนักงานก็เดินถือกระดาษโน้ตเล็กๆมาให้ฉันของใคร ยังไม่มีลูกค้าสักคนนี่น่