All Chapters of เจ้าชายน้ำแข็ง Vs เจ้าหญิงกาแฟ: Chapter 11 - Chapter 20

หมอเท็นเขาคงไม่จูบฉันอีกหรอก เพราะเขาคิดผิดมาสองครั้งสองคราแล้ว! หลังจากที่ฉันแกล้งเขาไป เขาก็ไม่ได้ตอบอะไรฉัน เอาแต่นั่งเงียบ เห็นไหมที่เขาจูบฉัน เขาคิดผิด!ฉันนั่งมองซองสีน้ำตาลที่มีเงินเป็นปึกๆ พอเปิดมันแง้มดู เหมือนใจหายใจคว่ำ ทำไมมันเยอะขนาดนี้ ! ในชีวิตฉัน..ตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยได้ถือเงินเป็นฟ่อนๆแบบนี้เลย เฮ้อ! ฉันเครียดจัง ทำไมมีแต่คนสร้างปัญหาให้ฉันแก้อยู่เรื่อย แล้วเงินนี่ก็เป็นเงินหมอเท็นอีก...ฉันจะหามาคืนเขายังไงไหวคุณหมอสกิน..เขาขับรถเรื่อยๆ พร้อมกับถอนหายใจออกมาเรื่อยๆส่วนฉันพยายามเก็บน้ำตาไว้อยู่ ฉันอยากจะร้องไห้ แต่ยิ่งร้องยิ่งทุกข์ ยิ่งร้องยิ่งคิดอะไรไม่ออก ให้ฉันหาเลี้ยงครอบครัวงกๆ ฉันโอเค แต่ให้ฉันไปคบกับเจ้าของบ่อนอะไรของพ่อ...ฉันรับไม่ได้จริงๆ ทำเหมือนฉันไม่ใช่ลูก ทำเหมือนฉันไม่ใช่คน...“บ้านเธออยู่ไหน..” ฉันต้องหลุดออกจากภวังค์ เมื่อหมอเท็นพูดขึ้นมา“คะ คุณหมอจะไปบ้านลินินทำไม เอ่อ แล้วเงินนี่ทำยังไงดีคะ ดอกยังไง เท่าไหร่ เรามาทำสัญญาเงินกู้กันก่อนไหม จะได้สบายใจกันทั้งคู่”เขาถอนหายใจใส่ฉันอีกแล้ว“บ้านเธออยู่ไหน..” ถามฉันเสียงเย็นๆ เย็นจนฉันขนลุก“เอ่อ...” ท

ผมขึ้นลิฟต์มานอนห้องพี่ชาย.. ในหัวแม่งมีแต่เรื่องวันนี้ วนเวียนอยู่ไม่หยุด ผมเป็นอะไรไปวะ ทำไมมีเรื่องแบบนี้อยู่ในหัวผมได้ทั้งที่มันเป็นเรื่องของคนอื่น เรื่องที่ผมไม่เคยจะเก็บมันมาคิด....แต่วันนี้ผมเห็นแล้วหงุดหงิดชิบ เกลียดแม่งทุกคน พ่อเธอ น้องเธอ และผู้ชายพวกนั้นกล้าดียังไง มาจับปากที่ผมจูบ และคางที่ผมจับวะ เฮ้ย! ผมคิดอะไร?! ปากเธอ ผมไม่มีสิทธิไปยุ่ง ทำไมผมต้องคิดอะไรแบบนี้ด้วย ใครจะจับจะทำอะไรก็ช่างสิวะ! ผมอาบน้ำไปคิดไป หัวถึงหมอนผมยังคิดเรื่องเธอไม่หยุด ผู้หญิงคนนี้เป็นคนยังไงวะ เจอเรื่องเลวร้ายขนาดนี้ ทำไมยังยิ้มให้ผม ยังป่วนผมได้.ผมนอนไม่หลับ นอนยังไงก็ไม่หลับ จึงตัดสินใจ เดินลงบันได ไปเช็คดูความเรียบร้อย ทั้งร้าน และ ลินิน ไฟหนึ่งดวงยังคงเปิดอยู่..ร่างเล็กใต้ผ้าห่มผืนบาง นอนตะแคงอยู่ข้างโต๊ะ...ทำไมตัวเธอสั่นแบบนั้นล่ะ ?ไม่สบายงั้นเหรอ?“ฮึกๆ ฮือๆ ฮือๆ” ลินินร้องไห้เหรอวะเนี่ย! บ้าเอ้ย! ทำตัวเข้มแข็ง ร่าเริง แต่มาแอบร้องไห้คนเดียวแบบนี้เหรอ?!ผมควรทำยังไงดีวะ ผมตัดสินใจเดินเข้าไปใกล้ๆเธอ ลินินยังคงร้องไห้อยู่“ฮึก ฮึก ฮือๆ” และ ตัวสั่นไปกับแรงสะอื้น“เธอ....” ผมเอามือไปแตะไ

ชิบหาย! ตอนนี้ผมต้านทานอารมณ์ตัวเองไม่ได้แล้ว แต่ผมจะทำอะไรเธอตอนหลับไม่ได้ ผมไม่ได้สีประสาขนาดนั้น! ถึงผมจะไม่เคย..แต่ผมก็พอรู้อยู่บ้างว่ามันควรเริ่มยังไงเชี่ย! ผมควรไปช่วยตัวเองก่อนมั้ยวะ! มันตื่นแล้ว ตื่นจนผมเริ่มทรมาน!“ลิ...นิน” ผมกลืนน้ำลายลงคอ เรียกเธอเบาๆ เธอขยับตัวนิดหน่อย แถมเอาหน้าอกใหญ่ๆถูแขนผมอีก“ลิ..นิน!” ผมจึงเรียกเสียงดังขึ้น แต่เธอไม่ตอบ ยกขาขึ้นพาดตัวผมแทน“ลินิน! ตื่น..” ครั้งนี้ได้ผล! เธอลืมตาขึ้นมอง ก่อนจะกระพริบตาปริบๆ แล้วหันมองที่มือ ที่ขาตัวเอง เธอคงจะเอามันออกไปแล้วสินะ! ให้ผมได้หายใจสะดวกเถอะ“ขอโทษค่ะคุณหมอ แต่แบบนี้สบายดีจัง นอนต่อก่อนนะคะ ฝันดีค่า”เวร! เธอหลับตานอนอีกครั้ง ส่วนผมได้แต่ถอนหายใจรัว แม่ง ควรทำยังไงดีกับชีวิต โทรไปปรึกษาพี่ชาย มันคงจะนอนแล้ว! หรือผมควร..ลุกไปช่วยตัวเองในห้องน้ำให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลยวะ!“คุณหมอคะ ทำไมไม่นอน ถอนหายใจทำไม? แล้วไม่เข้าเวรเหรอคะ หรือไม่สบาย?!” เธอลืมตาขึ้นถามผมอีกครั้ง แต่ผมเงียบ...ลืมตามองเพดานจนลินิน..เริ่มเอามือมาอังหน้าผาก จับต้นคอผม ทั้งที่ขายังอยู่ที่เดิม หน้าอกยังโดนแขนผมเหมือนเดิม แม่ง..ยิ่งตอนเธอขย

ฉันยืนมองถุงแซนด์วิชบนเคาน์เตอร์นานสองนาน ฉันต้องเอาไปให้หมอเท็น แต่ฉันไม่กล้าสู้หน้าเขาเลย...เมื่อคืนเรามีอะไรกัน ฟังไม่ผิด เรามีอะไรกันจริงๆ! แล้วยิ่งตอนนี้ ใครก็ทัก ว่าฉันเดินแปลกๆ เป็นอะไร? ขาแพลง หรือ ล้ม? เฮ้อ! ฉันเจ็บตรงนั้นจริงๆ ทุกครั้งที่เดิน มันเสียดสีไปหมด ฮือๆ ทำไมเป็นผู้หญิง มันทรมานแบบนี้ ฉันไม่เห็นหมอเท็น เขาจะเดินกระเผลกๆเหมือนฉันเลย ฉันยืนคิดอยู่สักพัก จะทำยังไงดีกับเรื่องคุมกำเนิด ไม่ใช่ตอนนี้ฉันท้องแล้วนะ! ไม่สิ มันคงไม่เร็วขนาดนั้น!“คุณลินินมีคนมาหาค่ะ” ฉันหลุดออกจากภวังค์ทันทีเมื่อถูกพนักงานเรียก ใครมาหาฉัน? ขออย่าให้เป็นพ่อกับน้องก็พออ้าว! หมอพีท หมอพีทหน้าตี๋ๆ ขาวๆ ใส่แว่น หน้าตาดีนะ เขาเป็นหมอสูติรุ่นน้องหมอนาย ลูกค้าประจำฉัน หมอพีทชอบให้ฉันทำกาแฟให้ ซึ่งฉันก็เต็มใจ เพราะฉันชอบตามใจลูกค้าอยู่แล้ว“มาเร็วจังวันนี้ รับอะไรคะ^^” หมอพีทยิ้มกว้างให้ฉันก่อนจะยื่นกระดาษแผ่นนึงให้ คงจะเป็นกาแฟที่คนอื่นฝากสั่งสินะ ฉันกำลังเอื้อมมือไปหยิบ อยู่ๆหมอพีท เขาก็วางดอกกุหลาบดอกนึงทับลงมาเอ่อ.. พนักงานในร้านเริ่มมองฉันเป็นตาเดียว เฮ้ย~! ให้ฉันเหรอเนี่ย รู้สึ

ไม่ใช่แค่ลินินที่อาย ผมก็อาย พี่สะใภ้ผมยังไม่รู้หรอก ผมเพิ่งไปรับมาจากสนามบิน ผมยังไม่ได้เล่าอะไร เพราะพี่สะใภ้เธอหลับตลอดทาง พอมาถึงร้านกาแฟ ลินินก็ไม่อยู่ เราเพิ่งนั่งกัน ไม่ทันได้อ้าปากคุยอะไร ลินินก็กลับมาแล้ว จะได้คุยตอนไหนล่ะอย่างที่เห็น เธอกินยาคุมฉุกเฉินสองเม็ด! .แล้วมันจะช่วยอะไรได้ล่ะ เฮ้อ! เพราะผมแท้ๆ ที่ไปปล่อยใส่เธอ“น้ำหวาน..ฉันอายยยย” ผมได้แต่นั่งถอนหายใจ และนั่งคิดว่าจะทำยังไงดีพี่สะใภ้ผมใกล้จะรู้แล้ว ส่วนพี่ชายผม ก็ได้แต่มองมา มันคงอยากให้ผมทำอะไรสักอย่าง อืม! ผมกำลังจะทำอยู่นี่ไง“พี่สะใภ้....” พี่สะใภ้หันมามองผมทันทีที่ผมเรียก“อะไรหมอเท็น ฉันถามหมอนายเรื่องยาอยู่ หมอเท็นรู้ไหมว่ากินพร้อมกันได้รึป่าว หมอนายทำไมไม่พูดอะไรเลยเนี่ย !”พี่ชายผมบทจะเงียบ แม่งก็เงียบสะดื้อๆ“ให้ไอ้เท็นมันพูดเถอะ..” ดี มันโยนมาให้ผมแล้วเต็มๆ“มันฉุกละหุกเลยไม่ได้ใส่....” ผมพูดเรียบๆ แต่ลินินเบิกตากว้าง จ้องผมตาไม่กระพริบ“อะไร...” พี่สะใภ้ผมทำหน้างง มองผม กับ ลินินสลับกัน ก่อนจะเบิกตากว้าง แล้วเอามือทาบอก“ฉัน กับ ลินิน...”“โอโห ไปทำอีท่าไหนเนี่ย ! ไม่อยากจะเชื่อเลย คุณพระ!!”“ไม่ ไม่กี่