All Chapters of Oops! Contract Marriage with a Stranger (Tagalog): Chapter 21 - Chapter 30

Ysla“Nakakainis ka!” bungad ko agad pagkapasok ni Nathan sa kwarto namin, agad ko na siyang sinalubong ng inis. Galing siya sa trabaho. Ako naman, nauna nang dumating dahil naka-motor ako. Katunayan ay nakapagpalit na ako ng damit at ilang minuto na ring naghintay sa kanya.Napahinto siya sa may pinto, parang napag-isipan kung tatakbo na lang pabalik palabas. Pero tuloy-tuloy pa rin siyang naglakad papasok habang inaalis ang kanyang coat at ipinatong iyon sa ibabaw ng kama.“Ano na namang ginawa ko?” tanong niya habang tinatanggal ang necktie, kita sa mukha niya ang pagod pero mas kita ko ang inis ko.“Hindi pa nga ako nakakaupo, sinalubong mo na agad ako ng sermon.” Tumagilid siya para ilapag ang necktie sa ibabaw din ng kama, katabi ng kanyang coat.“Bakit, kailan ba kita ginaganito? Ngayon lang, ‘di ba?” malakas kong sagot. Tumayo ako sa gitna ng kwarto para harapin siya nang buo ang loob. “At hindi ko ‘to gagawin kung hindi dahil sa sinabi mo kanina.”“Ano na naman ang sinabi ko?”

NathanGusto kong matawa sa itsura niya ngayon. Sobrang halata ng pagkainis niya, pero wala siyang magawa kundi sundin ang gusto ko. At doon ako mas lalong natuwa. Sa bawat kibot ng labi niya, sa bawat irap ng mga mata niyang ayaw makipagtagpo sa akin ay ramdam ko ang galit, pero mas ramdam ko ang kawalan niya ng kontrol.Kaya ko siya inilipat sa opisina ko ay dahil ayokong may kung sinu-sinong nag-uutos sa kanya. Asawa ko pa rin siya, at hindi ko maatim na tratuhin siya na parang ordinaryong empleyado lang. Lalo na kung para lang mag-abot ng kape o dokumento. Pakiramdam ko ay binabastos din ako kapag ganun ang nangyayari.At isa pa, si Marichu na hindi ko maiwasang tingnan ng masama. Ang babaeng ‘to.Dahil sa kanya, nakapagsalita ako ng masama kay Ysla. Nakita ko ang galit at disbelief sa mga mata ng asawa ko habang tinataasan ko siya ng boses noon. Pasalamat na lang si Marichu at na-control ko ang aking sarili at hindi ko siya tinanggal kahit parang gusto ko na siyang palayasin at hi

YslaPinilit ko ng ibaling ang atensyon ko sa monitor, pero wala akong maintindihan sa mga lumalabas sa screen. Parang ang utak ko ay nasa ibang frequency. Tuloy-tuloy pa rin ang pagkabog ng dibdib ko, hindi sa kaba kundi sa gigil at pagka-inip.Ilang sandali pa, napatingin ulit ako sa pintuan ng opisina ni Nathan at napansin kong tila mas lumaki ang awang non. Halos isang dangkal na lang ang layo sa pagiging bukas nang tuluyan. Napakunot ang noo ko. Hindi ako chismosa pero hindi ko rin mapigilan ang sarili kong mapatingin.Nakita ko ang anino ni Nathan na nakaupo sa swivel chair niya, bahagyang nakatagilid. Si Blythe ay nakatayo sa gilid, nakasandal sa lamesa niya at parang may sinasabi. Hindi ko marinig, pero kita ko ang pagkibit ng balikat niya na parang may sinasadyang landi.Napakagat ako sa loob ng aking pisngi. Alam kong hindi ako dapat maapektuhan. Technically, wala kaming “kami” ni Nathan. Contract lang ang meron. Pero kahit pa, asawa ko siya. At hindi ako papayag na bastusin

“Follow me,” utos niya. Wala man lang bakas ng ngiti sa kanyang mga labi. Seryoso ang tono niya, matigas ang pananalita na parang pinapaalala sa akin kung sino ang boss dito. Wala na akong nagawa kundi ang sumunod na lamang, kahit medyo kumulo ang dugo ko sa istilo ng pagkakasabi niya.Diretso siya sa tila receiving area ng opisina niya. Isa iyong six-seater rectangular table na hindi naman kalayuan sa mismong office desk niya. Doon ko lang napansin iyon at sa palagay ko, dito niya inaasikasong makipag-usap kay Damien o sa kung sinumang bisita niya kung sakaling may pag-uusapan silang importante.Nakakatawang hindi ko iyon agad napansin kanina nang dalhin ko ang folder at pinapirmahan sa kanya. Lalo na kaninang umaga nang inihatid ko ang kape niya. Ni hindi ko nga nakita ang table na ‘yan dahil sa tuwing pumapasok ako sa opisina niya, siya agad ang unang nahuhuli ng paningin ko.Pero isang tanong ang bigla kong hindi napigilan, bakit hindi sila nag-usap ni Blythe dito? Bakit sa mismong

Pinagtulungan naming ligpitin ni Nathan ang aming pinagkainan. Tahimik kaming gumalaw, pero may kakaibang alon ng tensyon sa pagitan namin. Sa bagay, ganito naman na talaga kami. Magkibuan-dili, at hindi rin ganap na komportable.Kinuha ko ang lunchbag ko at nagtangkang lumabas ng kanyang opisina, ngunit bago ko pa man mahawakan ang doorknob, nagsalita siya.“Kapag dumating ang report na inaasahan ko, ipapatawag ulit kita,” aniya, malamig ngunit magalang ang tono.Napalingon ako sa kanya at tumango, walang salita, pero sapat na ang tugon ko para malaman niyang naintindihan ko. Pagkatapos ay tahimik na akong nagpatuloy sa paglakad palabas ng opisina niya.Habang pabalik sa desk ko, naramdaman ko ang bahagyang pagbilis ng tibok ng puso ko dahil ba sa pag-uusap namin o dahil sa tinig niyang tila ba pinipigil ang sariling emosyon? Iniisip ko na baka hindi niya nagustuhan ang sinabi ko.Pagdating ko sa table ko, maingat kong inilagay sa ilalim nito ang lunchbag na dala ko. Saglit akong naup