Hmm, mukhang may something?
Ysla“Anong ibig mong sabihin? Hindi ko ma-gets,” litong-lito kong tugon habang napapakunot ang noo. “Wala naman sigurong masama kung maging tauhan niya ang mga magulang ko. Magkapatid sila ng nanay ko at natural lang kung magtutulungan sila, ‘di ba?”Napatingin siya sa akin, matalim ngunit puno ng pag-aalalang titig. “I’m thinking… na maaaring ang mga magulang mo ang talagang may-ari ng kumpanyang hawak ng tiyuhin mo ngayon.”“What?” napabulalas ako, at halos matawa sa absurdity ng sinabi niya. “Nasisiraan ka na ba? Hindi ko maintindihan ‘yan, at lalong hindi ko alam kung saan mo nakuha ang ideyang ‘yon.”Pero nanatili siyang seryoso. “How long have you been living with your uncle?” tanong niya, diretsahan.“Since I was five,” sagot ko. “Nagkaroon ng aksidente sa pamilya namin, tapos nagising na lang ako sa ospital.”“Tapos?” ulit niya, parang ayaw tantanan hangga’t hindi niya nakuha ang buong kwento.“That’s it. Sila na ang kumupkop sa akin mula noon kasi nga raw… namatay ang mga mag
YslaHindi ko maipaliwanag, pero parang biglang lumundag ang puso ko. Naging mabilis ang tibok, walang babala, parang tambol na sunod-sunod ang hampas. Para akong biglang natahimik sa sarili kong mundo habang magkahinang ang aming mga mata.Para bang huminto ang oras, at sa pagitan ng titig na iyon, may lihim kaming naiintindihan na kahit kami mismo ay hindi kayang ipaliwanag.Ilang segundo pa lang ang lumipas, ngunit pakiramdam ko'y habang-buhay kaming na-stuck sa sandaling iyon. Hanggang sa napansin kong pareho naming pinakawalan ang bahagyang ngiti sa aming mga labi. Sabay, tulad ng kung paanong sabay ding tumigil ang aming mga titig sa isa’t isa.Teka lang… paano ko nalaman 'yon?Dahil sa mga labi niya ako nakatingin.Bigla akong napalunok, para bang nanuyo ang lalamunan ko. Naramdaman ko ang init na dahan-dahang umaakyat mula leeg ko hanggang sa pisngi.Umiinit ang mukha ko, hindi dahil sa kahihiyan lang, kundi dahil sa alaala. Ang maalab at mapusok na alaala ng kung paano niya ak
NathanNa-receive ko na ang initial report ng private investigator na hin-hire ni Damien para silipin ang nakaraan ni Sandro Dela Peña.Bilang isang negosyante, alam ko kung gaano kahirap magsimula mula sa wala.Hindi madali.Hindi biro.Hindi lang basta ideya ang puhunan kung hindi pati oras, pagod, at buong pagkatao ang nakataya.Kaya’t bilang tagapagmana ng kumpanya ni Lolo, at sabay na pinapatakbo ang sarili kong itinayong negosyo, sanay na akong makakita ng mga pattern, ng inconsistencies, ng mga numerong hindi nagsisinungaling.Kahit na may pangalan na ako dahil nga sa kumpanyang namana ko ay nahirapan pa rin akong mag-established ng sarili kong brand name. At talagang ipinagmamalaki ko 'yon.Kaya nagtataka ako sa tiyuhin ni Ysla. Owner ng number one fast food chain sa bansa, pero walang nakaraan, walang pinagmulan.Iyon ay ayon sa report na binigay sa akin ng private investigator kaya naman may kung anong kaba ang gumapang sa dibdib ko. Parang may kulang. Parang may hindi tama.
Nagpatuloy ako sa pagtatrabaho habang pilit na pinapawi ang mga gumugulo sa isip ko. Maingat kong kinuha ang folder na naglalaman ng report tungkol sa pamilya ng tiyuhin ni Ysla at inilagay ito sa aking bag. Plano kong dalhin iyon pauwi upang mapag-aralan nang mas maigi sa mas tahimik na kapaligiran.Gusto kong siguruhing walang kahit anong detalye ang makakalusot sa aking pagsusuri lalo na’t mahalaga ito para sa asawa ko at sa kinabukasan niya. Nakasalalay din dito ang tanong sa isip ni ysla, kung bakit nagawang planuhin ng pamilyang pinagkatiwalaan niya ang pagkawasak niya na mabuti na lang ay hindi natuloy.Tungkol naman kay Blythe... hindi ko talaga maintindihan kung bakit ganon ang naging pahayag niya kay Damien. Wala kaming napagkasunduan na magkikita sa susunod na araw lalo at Sabado iyon dahil maaring magpunta kaming mag-asawa kay Lola na nakakatuwang makita na malakas na.Ang totoo, niyaya ako ni Blythe na mag-lunch sa labas kanina pero maayos ko siyang tinanggihan. Sinabi ko
YslaMasakit ang ulo ko at tila umiikot ang aking paligid ng imulat ko ang aking mga mata. Sa palagay ko ay umaga na dahil sa sikat ng araw na tumatagos sa siwang ng malaking kurtina mula sa harapan ko.Inikot ko ang aking tingin sa paligid ngunit hindi ako nagtagumpay na makilala o maalala man lang kung kaninong silid ang kinaroroonan ko.Bumangon ako at naupo sa kama. Malaki iyon at kung pagbabasehan ang itsura at gulo non ay halatang hindi lang ako ang nahiga dito.Dahil sa naisip ko ay bigla akong napatingin sa aking sarili, narealize kong wala ako kahit na anong saplot sa aking katawan!Nag-angat ako ng tingin at muling inilibot iyon sa paligid. Napansin ko ang ilang damit na nagkalat sa sahig na tila pamilyar sa akin. Doon ako biglang natauhan at naalala ang mga nangyari ng nagdaang gabi.Hinawi ko ang comforter na nakatakip sa akin at umurong ng bahagya kaya nakita ko ang pulang mantsang nagpapatunay na tuluyan ko ng naibigay ang iniingatan kong pagkababae.Ang tanging regalong
YslaAng biglang pagbuhos ng malamig na tubig sa aking katawan ay siyang tuluyang gumising sa aking diwa, tuluyang binanlian ng katotohanan. Parang agos ng tubig na bumaligtad sa ilog ang lahat ng kaganapan kagabi. Mga alaala na gusto kong ilibing sa pinakatagong bahagi ng aking isipan ngunit ngayo’y nagsisiksikan, nagpapakilala, pinipilit akong harapin ang bangungot ng nagdaang gabi.Napakapit ako sa tiles ng dingding, huminga nang malalim, pero walang silbi. Sa labas ng banyo, may isang estrangherong lalaki. At ako… nandito, hubad sa ilalim ng tubig, gising ngunit parang lumulutang sa isang realidad na hindi ko matanggap.Isang linggo na lang at ikakasal na kami ni Arnold. Isang linggo bago ako maging ganap na asawa niya. Bilang regalo, nagmungkahi ang aking tiyuhin na magbakasyon kami kasama ang aming mga kaibigan para naman daw ma-enjoy ko ang mga huling araw ko bilang dalaga.At kapag sinabi nilang "mga kaibigan," kasama na roon ang pinsan kong si Lizbeth, ang kanyang nag-iisang
Ysla“Sign this.”Malamig at matigas ang tono ng lalaki nang ibigay niya sa akin ang isang papel, kasabay ng ballpen na ipinatong niya sa maliit na lamesa. Kakatapos ko lang maglinis at magbihis, at ngayon ay kaharap ko na ang estrangherong lalaking aksidente kong napag-alayan ng aking pagkababae.“Ano naman ‘yan?” tanong ko, ngunit hindi ko man lang tinapunan ng tingin ang dokumentong inilapag niya.“You'll know kung titignan mo.” May himig ng pagkainis sa kanyang boses, para bang siya pa ang naagrabyado sa nangyarin sa amin. Ganito na ba talaga kakapal ang mga lalaki ngayon?“Ayaw ko,” matigas kong tugon. Kung akala niya ay basta-basta ko siyang susundin, nagkakamali siya.Matalim niya akong tinitigan bago marahang tinaas ang hawak niyang remote control at itinapat iyon sa TV na nasa likuran ko. Isang pindot lang at biglang nagbukas ang screen, ngunit hindi ko inalis ang tingin ko sa kanya.“Ohh… touch me, please. Don't stop…”Nanlaki ang mga mata ko sa boses na iyon. Isang pamilyar
YslaLunes, pagkagaling sa Batangas, agad akong nagtungo sa mansyon ng mga Dela Peña. Ang tahanan ng pamilya ng aking tiyuhin. Isang lugar na dati kong itinuring na kanlungan, pero ngayo’y naging pugad ng mga traydor.Pagkapasok ko, narinig ko ang halakhakan mula sa living room. Ang dating malamig at matigas na atmospera ng bahay ay tila naglaho sa kasayahang umiikot sa pagitan ng mga nasa loob. Parang walang nangyari. Parang wala silang ginawang masama.“Hija! Saan ka ba nanggaling?” gulat na tanong ni Tito Sandro nang makita niya ako. Napalingon ang lahat sa akin, at agad na huminto ang tawanan nila. Nasa sofa sina Lizbeth at Arnold magkatabi at nakangiti pa kanina, ngunit ngayon ay natigilan.Gusto kong matawa. Hindi dahil sa saya, kundi sa absurdong reaksyon ng tiyuhin ko. Wala man lang bahid ng pag-aalala, kundi purong pagkagulat. Para bang hindi nila inasahan na babalik ako.Lumapit ako sa kanila, at ramdam ko ang pag-iwas ng kanilang tingin. Hindi ko pinalampas ang pagkunot ng
Nagpatuloy ako sa pagtatrabaho habang pilit na pinapawi ang mga gumugulo sa isip ko. Maingat kong kinuha ang folder na naglalaman ng report tungkol sa pamilya ng tiyuhin ni Ysla at inilagay ito sa aking bag. Plano kong dalhin iyon pauwi upang mapag-aralan nang mas maigi sa mas tahimik na kapaligiran.Gusto kong siguruhing walang kahit anong detalye ang makakalusot sa aking pagsusuri lalo na’t mahalaga ito para sa asawa ko at sa kinabukasan niya. Nakasalalay din dito ang tanong sa isip ni ysla, kung bakit nagawang planuhin ng pamilyang pinagkatiwalaan niya ang pagkawasak niya na mabuti na lang ay hindi natuloy.Tungkol naman kay Blythe... hindi ko talaga maintindihan kung bakit ganon ang naging pahayag niya kay Damien. Wala kaming napagkasunduan na magkikita sa susunod na araw lalo at Sabado iyon dahil maaring magpunta kaming mag-asawa kay Lola na nakakatuwang makita na malakas na.Ang totoo, niyaya ako ni Blythe na mag-lunch sa labas kanina pero maayos ko siyang tinanggihan. Sinabi ko
NathanNa-receive ko na ang initial report ng private investigator na hin-hire ni Damien para silipin ang nakaraan ni Sandro Dela Peña.Bilang isang negosyante, alam ko kung gaano kahirap magsimula mula sa wala.Hindi madali.Hindi biro.Hindi lang basta ideya ang puhunan kung hindi pati oras, pagod, at buong pagkatao ang nakataya.Kaya’t bilang tagapagmana ng kumpanya ni Lolo, at sabay na pinapatakbo ang sarili kong itinayong negosyo, sanay na akong makakita ng mga pattern, ng inconsistencies, ng mga numerong hindi nagsisinungaling.Kahit na may pangalan na ako dahil nga sa kumpanyang namana ko ay nahirapan pa rin akong mag-established ng sarili kong brand name. At talagang ipinagmamalaki ko 'yon.Kaya nagtataka ako sa tiyuhin ni Ysla. Owner ng number one fast food chain sa bansa, pero walang nakaraan, walang pinagmulan.Iyon ay ayon sa report na binigay sa akin ng private investigator kaya naman may kung anong kaba ang gumapang sa dibdib ko. Parang may kulang. Parang may hindi tama.
YslaHindi ko maipaliwanag, pero parang biglang lumundag ang puso ko. Naging mabilis ang tibok, walang babala, parang tambol na sunod-sunod ang hampas. Para akong biglang natahimik sa sarili kong mundo habang magkahinang ang aming mga mata.Para bang huminto ang oras, at sa pagitan ng titig na iyon, may lihim kaming naiintindihan na kahit kami mismo ay hindi kayang ipaliwanag.Ilang segundo pa lang ang lumipas, ngunit pakiramdam ko'y habang-buhay kaming na-stuck sa sandaling iyon. Hanggang sa napansin kong pareho naming pinakawalan ang bahagyang ngiti sa aming mga labi. Sabay, tulad ng kung paanong sabay ding tumigil ang aming mga titig sa isa’t isa.Teka lang… paano ko nalaman 'yon?Dahil sa mga labi niya ako nakatingin.Bigla akong napalunok, para bang nanuyo ang lalamunan ko. Naramdaman ko ang init na dahan-dahang umaakyat mula leeg ko hanggang sa pisngi.Umiinit ang mukha ko, hindi dahil sa kahihiyan lang, kundi dahil sa alaala. Ang maalab at mapusok na alaala ng kung paano niya ak
Ysla“Anong ibig mong sabihin? Hindi ko ma-gets,” litong-lito kong tugon habang napapakunot ang noo. “Wala naman sigurong masama kung maging tauhan niya ang mga magulang ko. Magkapatid sila ng nanay ko at natural lang kung magtutulungan sila, ‘di ba?”Napatingin siya sa akin, matalim ngunit puno ng pag-aalalang titig. “I’m thinking… na maaaring ang mga magulang mo ang talagang may-ari ng kumpanyang hawak ng tiyuhin mo ngayon.”“What?” napabulalas ako, at halos matawa sa absurdity ng sinabi niya. “Nasisiraan ka na ba? Hindi ko maintindihan ‘yan, at lalong hindi ko alam kung saan mo nakuha ang ideyang ‘yon.”Pero nanatili siyang seryoso. “How long have you been living with your uncle?” tanong niya, diretsahan.“Since I was five,” sagot ko. “Nagkaroon ng aksidente sa pamilya namin, tapos nagising na lang ako sa ospital.”“Tapos?” ulit niya, parang ayaw tantanan hangga’t hindi niya nakuha ang buong kwento.“That’s it. Sila na ang kumupkop sa akin mula noon kasi nga raw… namatay ang mga mag
Pinagtulungan naming ligpitin ni Nathan ang aming pinagkainan. Tahimik kaming gumalaw, pero may kakaibang alon ng tensyon sa pagitan namin. Sa bagay, ganito naman na talaga kami. Magkibuan-dili, at hindi rin ganap na komportable.Kinuha ko ang lunchbag ko at nagtangkang lumabas ng kanyang opisina, ngunit bago ko pa man mahawakan ang doorknob, nagsalita siya.“Kapag dumating ang report na inaasahan ko, ipapatawag ulit kita,” aniya, malamig ngunit magalang ang tono.Napalingon ako sa kanya at tumango, walang salita, pero sapat na ang tugon ko para malaman niyang naintindihan ko. Pagkatapos ay tahimik na akong nagpatuloy sa paglakad palabas ng opisina niya.Habang pabalik sa desk ko, naramdaman ko ang bahagyang pagbilis ng tibok ng puso ko dahil ba sa pag-uusap namin o dahil sa tinig niyang tila ba pinipigil ang sariling emosyon? Iniisip ko na baka hindi niya nagustuhan ang sinabi ko.Pagdating ko sa table ko, maingat kong inilagay sa ilalim nito ang lunchbag na dala ko. Saglit akong naup
YslaAyaw ko sa nararamdaman ko.May kakaibang kuryenteng dumadaloy sa katawan ko tuwing nahuhuli ko ang mga titig ni Nathan. Hindi ko alam kung epekto ba 'yon ng gutom, ng pagod, o ng simpleng ilusyon. Pero ang sigurado ako, delikado 'yon.Sobra.Kaya dapat akong umiwas.Hindi ko dapat hayaang mahulog ako sa bitag ng mga tingin niyang 'yon. Hindi ngayon. Hindi kailanman.“Maupo ka na at nang makakain na tayo,” aniya, kaya kahit ayokong magmukhang sunud-sunuran, napilitan na rin akong gawin ang sinabi niya. Para saan pa at makikipagtalo ako kung totoo namang nagrereklamo na ang sikmura ko?Pagkaupo ko, saka ko lang napansin na para sa aming dalawa pala talaga ang laman ng lunchbag. Hindi ko man lang naramdaman na medyo mabigat pala iyon noong kunin ko 'yon sa table kanina ng ipatong ni Manang Nelda.Siguro ay dahil sa inis na nararamdaman ko kanina bago umalis dahil nga kailangan ko ng mag-report ngayon sa office ni Nathan bilang assistant ng assistant niya.Ang bango ng ulam. Beef na
“Follow me,” utos niya. Wala man lang bakas ng ngiti sa kanyang mga labi. Seryoso ang tono niya, matigas ang pananalita na parang pinapaalala sa akin kung sino ang boss dito. Wala na akong nagawa kundi ang sumunod na lamang, kahit medyo kumulo ang dugo ko sa istilo ng pagkakasabi niya.Diretso siya sa tila receiving area ng opisina niya. Isa iyong six-seater rectangular table na hindi naman kalayuan sa mismong office desk niya. Doon ko lang napansin iyon at sa palagay ko, dito niya inaasikasong makipag-usap kay Damien o sa kung sinumang bisita niya kung sakaling may pag-uusapan silang importante.Nakakatawang hindi ko iyon agad napansin kanina nang dalhin ko ang folder at pinapirmahan sa kanya. Lalo na kaninang umaga nang inihatid ko ang kape niya. Ni hindi ko nga nakita ang table na ‘yan dahil sa tuwing pumapasok ako sa opisina niya, siya agad ang unang nahuhuli ng paningin ko.Pero isang tanong ang bigla kong hindi napigilan, bakit hindi sila nag-usap ni Blythe dito? Bakit sa mismong
YslaBumalik ako sa table ko sa labas at marahang naupo, sabay patong ng folder na may dokumentong pinirmahan ni Nathan. Bahagyang napabuntong-hininga ako habang tinititigan ang papel kasabay ang pag-asa na bigla na lang maglaho ang gulo sa utak ko. Mamaya lang ay babalik na rin si Jam para kunin ito.Pilit kong tinatapik ang sarili ko mentally. Focus, Ysla. Trabaho muna. Wala ka sa teleserye.Sinubukan kong balikan ang ginagawa ko kanina, pero parang wala na akong maalala. Parang kinuha ng hangin ang atensyon ko. Kahit ilang beses kong i-redirect ang utak ko, wala talaga. Ang isip ko, kung saan-saan napapadpad."Miss Ysla, okay na po ba?"Napalingon ako at nakita ko si Jam, humihingal ng bahagya na parang nagmadali. Inabot ko sa kanya ang folder at ngumiti."Thank you so much po talaga." Kita sa mukha niya ang pag-aalala pero mas nangingibabaw ang pasasalamat."Walang anuman, Jam. Basta huwag kang mahihiya o matatakot na lumapit next time, lalo na kung para sa trabaho." Pinilit kong i
YslaPinilit ko ng ibaling ang atensyon ko sa monitor, pero wala akong maintindihan sa mga lumalabas sa screen. Parang ang utak ko ay nasa ibang frequency. Tuloy-tuloy pa rin ang pagkabog ng dibdib ko, hindi sa kaba kundi sa gigil at pagka-inip.Ilang sandali pa, napatingin ulit ako sa pintuan ng opisina ni Nathan at napansin kong tila mas lumaki ang awang non. Halos isang dangkal na lang ang layo sa pagiging bukas nang tuluyan. Napakunot ang noo ko. Hindi ako chismosa pero hindi ko rin mapigilan ang sarili kong mapatingin.Nakita ko ang anino ni Nathan na nakaupo sa swivel chair niya, bahagyang nakatagilid. Si Blythe ay nakatayo sa gilid, nakasandal sa lamesa niya at parang may sinasabi. Hindi ko marinig, pero kita ko ang pagkibit ng balikat niya na parang may sinasadyang landi.Napakagat ako sa loob ng aking pisngi. Alam kong hindi ako dapat maapektuhan. Technically, wala kaming “kami” ni Nathan. Contract lang ang meron. Pero kahit pa, asawa ko siya. At hindi ako papayag na bastusin