Semua Bab ขังรักมังกรไร้ปีก: Bab 1 - Bab 10

ในฤดูหนาวป่าส่วนใหญ่ของแดนเหนือปกคลุมด้วยหิมะ ใบไม้ต้นหญ้าต่างก็ร่วงโรยตั้งแต่ฤดูใบไม้ร่วงมาเยือนแล้ว ครั้นพอฤดูหนาวมาถึงพวกมันก็ไม่ต่างอะไรกับสัตว์ที่ถูกถอนขนจนโกร๋น แต่ถึงแบบนั้นอีกไม่นานบรรดาเมล็ดพันธุ์ที่ฝังอยู่ข้างใต้ก็จะตื่นขึ้นในฤดูกาลถัดไปข้าชอบฤดูกาลนั้นที่สุด เวลาที่ฤดูใบไม้ผลิมาเยือน ป่าจะกลายเป็นสีเขียวอีกหน ในตอนนั้นดอกไม้นานาชนิดก็จะบานสะพรั่งเป็นเต็มเนินดินและทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่ไพรสาณฑ์ของตอนบนทวีป ครั้นพอสายลมพัดผ่านมากลิ่นหอมก็จะโชยราวกับกำยานในวิหารของเทพพฤกษายิ่งนักข้าชอบช่วงฤดูหนาวและฤดูใบไม้ผลิที่สุด...เพราะมันเป็นเวลาที่กระแสลมทั้งหมดจะละจากทิศเหนือจะพัดลงไปยังทิศใต้ สายลมจะนำพาอากาศเย็น ๆ จะแผ่เข้าปกคลุมทางใต้ของทวีป ซึ่งเป็นหมุดหมายที่เหล่ามังกรของวายุเทพจะบินลงไปเที่ยวเล่นประสามังกรของวายุเทพตอนนี้มังกรวายุตนนั้นคงจะไม่อยู่ที่ตอนเหนือแล้ว หากว่าคิดตามหลักการของเหล่ามังกรลมทั่วไป ๆ เท่าที่ข้ารู้มาจากสัตว์น้อยใหญ่ในป่าเมื่อต้นฤดูใบไม้ผลิปีนี้นั้น...ตัวข้าได้ฟื้นคืนจากการจำศีลช่วงฤดูใบไม้ผลิ ข้าหลับในรังมังกรเล็ก ๆ ที่อาศัยการตบแต่งอย่างเรียบง่าย มันเป็นรั

เสียงหวีดหวิวของสายลมค่อย ๆ ปลุกข้าจากภวังค์อันยาวนานหลังจากที่ข้าถูกเคี่ยวกรำติดต่อกันจนข้าลืมสิ้นวันเวลา ตอนนี้ที่ยอดเขานี่กลายเป็นสถานที่อาศัยอยู่แห่งใหม่ของข้าไปแล้ว อาจเพราะมันอยู่สูงและตั้งบนหน้าผาชันจึงแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่ข้าจะหาหนทางลงไปจากที่นี่ได้ถึงถ้ำนี้จะครบครันไปด้วยเครื่องเรือนอำนวยความสะดวกสบาย ทว่าพอสองขาของข้าไม่ได้ย่ำเหยียบที่พื้นดิน จิตใจก็พลันห่อเหี่ยวไม่เป็นสุขทาแรนไม่ได้ขังข้า ไม่ได้ห้ามข้าลงไป ตัวของเขานั้นไม่ได้ล่ามตรวนหรือใช้เวทมนตร์อันใดเลย เป็นข้าเองที่ไม่กล้าจะปีนเขาลูกนี้ลงไปต่างหากเขาในแดนเหนือนั้นยามที่ฤดูหนาวมาเยือน อากาศจะไม่ค่อยดีนัก บ่อยครั้งที่มีพายุหิมะคะนองซึ่งเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีฟ้าแลบฟ้าร้องทำเอาข้าตื่นตกใจไปหมด ข้าเลยต่อรองให้ทาแรนพาข้าลงไปอาบน้ำชำระกายที่ทะเลสาบใกล้ ๆ แทน ครั้นพอกลับไปที่รังใต้โพรงไม้บรรพกาลของข้ารู้ตัวอีกทีพวกกระรอกฝูงใหญ่ก็ยึดรังของข้าไปเสียแล้ว...สำหรับรังมังกรที่ถูกทิ้งร้างไปนานนั้น ก็มักจะถูกสัตว์น้อยใหญ่เข้ามาอาศัยพักพิง นั่นเพราะกลิ่นอายมังกรสามารถกำบังศัตรูผู้ล่าตามธรรมชาติของพวกมันได้เป็นอย่างดี นานวันเข้าจำนว

ลูกมังกรน้อยซุกซนและขี้สงสัยไม่ต่างจากลูกสัตว์ชนิดอื่น ๆ ตามที่ข้าสังเกตเห็น ลูกสาวของข้าเมื่อครบหนึ่งเดือนก็เดินสองขาเตาะแตะไปมาที่ลานบ้าน วิ่งเล่นกับกองหิมะอย่างสนุกสนานไม่น้อย แน่นอนว่าทาแรนปล่อยให้ลูกสาวเรียนรู้เรื่องเหล่านี้ด้วยตนเองเขาเฝ้ามองลูกอยู่ห่าง ๆ และคอยโฉบอีกฝ่ายกลับมาหากว่าเจ้าตัวน้อยเดินออกไปไกลเกินขอบเขตที่เขากำหนดเอาไว้“เจ้าเลี้ยงลูกเก่งจังเลยนะ” ข้าถามและรู้สึกว่าอีกฝ่ายน่าจะเคยเลี้ยงมังกรน้อยหรือว่าเลี้ยงสัตว์มาก่อน“ข้าเคยเลี้ยงทารกมนุษย์อยู่บ้าง ลูกมนุษย์ของสหาย จากนั้นพอลูกของสหายมีลูก ข้าก็เลี้ยงดูลูกหลานของคนผู้นั้นไปเรื่อย ๆ อยู่หลายรุ่นเชียว” ทาแรนบอกข้าเพียงเท่านั้น แต่กระนั้นนัยน์ตาอีกฝ่ายกลับเศร้าสร้อยอยู่บ้างการสนิทกับมนุษย์นั้นมีข้อเสียใหญ่หลวงอยู่ข้อหนึ่งก็เท่านั้นเอง และข้อเสียนั้นก็คืออายุขัยของมนุษย์ที่สั้นนัก อายุมนุษย์มากสุดถึงจะสองร้อยกว่าปี ทว่ามนุษย์ส่วนมากก็มักจะก้าวไม่พ้นร้อยปีแรก พวกเขาโตไว้และตายไว เหมือนแมลงที่อายุขัยสั้นไม่กี่สิบสัปดาห์เท่านั้นซึ่ง...การสนิทกับพวกมนุษย์มากเกินไปก็จะไม่พ้นที่ใจต้องเศร้าตรมนัก ความตายสำหรับมนุษย์เป็นสิ

สิบห้าปีต่อมากลางฤดูใบไม้ร่วงนี้แปลกที่มีพายุฝนตั้งเค้ามาหลายอาทิตย์ เป็นเรื่องปกติของพายุฤดูใบไม้ร่วงที่คืบคลานมายังแดนเหนือเช่นเคย เพียงแต่พายุฝนในแดนเหนือนั้นไม่ได้ตกติดต่อกันเหมือนป่าเขตชื้นทางใต้ ส่วนใหญ่จะตกปรอย ๆ ไม่เป็นเวลาสลับกับห่าฝนที่สาดเทลงมาเป็นช่วง ๆ แทนอากาศในตอนนี้เองก็เริ่มจะหนาวเย็นขึ้นมาบ้างแล้ว พออากาศเย็นมาเจอกับฝนก็ยิ่งทั้งชื้นแฉะและเย็นเยือกเข้าไปใหญ่“เด็ก ๆ จะเป็นอย่างไรบ้างนะ” ข้าพึมพำจากนั้นก็นึกถึงบุตรสาวคนโตอย่างเลย์อานาที่บัดนี้มีอายุครบยี่สิบปีแล้วมีเลย์อานาอยู่คงจะไม่ต้องกังวลนัก อย่างไรนางก็สามารถดูแลน้อง ๆ ที่ยังไม่ประสาได้อย่างอยู่หมัด เป็นดังลูกคนแรกของครอบครัวที่ผ่านการขัดเกลามามากพอสมควร“ทารีรีกับทาซีร์คงจะเล่นก่อทรายกับเลย์อานากระมั้ง ส่วนแรนนี่คงหลับปุ๋ยไม่ตื่นทั้งวันได้” ทาแรนบอกข้าจากนั้นก็เดินนำหน้าข้าเข้าไปยังป่าที่ลึกมากขึ้น ป่าทางใต้ของแดนเหนือนั้นเป็นอาณาเขตที่มีชุมชนร่วมของมนุษย์ เอลฟ์ และคนแคระอาศัยอยู่ แต่ทว่าแปลกที่ป่าแห่งนี้พักหลังกลับมีสัตว์ป่าที่...ที่...แปลกประหลาดเกิดขึ้นมาพวกมันไม่ใช่สัตว์ที่มีรูปร่างพิการเพราะการสืบทอดสาย

ห้าสิบปีต่อมาเสียงกรีดร้องของสัตว์อสูรดังขึ้นลั่นฟ้า ของเหลวสีดำมากมายพุ่งออกมาจากส่วนที่ถูกผ่าออกเป็นสองซีกไหลทะลักจนเปื้อนปลายเท้าเล็ก ๆ ซึ่งย่ำอยู่บนผืนป่าซึ่งปกคลุมไปด้วยหิมะมายาวนานแล้วถึงห้าเดือนเต็มห้าเดือน? ฟังแล้วอาจจะแปลกใจว่าเหตุใดหิมะถึงยาวนานเพียงนี้...หากให้ข้าพูดแล้วตอนนี้โลกเข้าสู่ความผันผวนครั้งใหญ่ แดนเหนือที่หนาวเหน็บนั้นกลับเย็นเยือกขึ้นกว่าเดิม ฤดูกาลมีเพียงหนาวครึ่งปีและไม่หนาวครึ่งปีเท่านั้น พื้นที่ทำเกษตรและป่าส่วนใหญ่หายไปเพราะฝนซึ่งตกหนักติดต่อกันสามปีเต็มเมื่อราว ๆ ห้าสิบปีก่อนหน้านั้นฝนห่าใหญ่เติมเต็มหุบเขาที่ราบต่าง ๆ กลายเป็นทะเลสาบขนาดยักษ์หลายแห่งซึ่งขับให้ชุมชนต่าง ๆ มารวมตัวกันที่ราบสูงแถวตีนเขา ชุมชนนอร์ทเกตเติบโตกลายเป็นเมืองใหญ่และพัฒนาระบบการปกครองกระทั่งมีราชาและสภาขุนนางน้อยใหญ่เกิดขึ้นส่วนที่เมืองใหญ่แทบชายแดนนั้นถูกเปลวไฟของอัคคีเทพแผดเผาจนล่มสลายด้วยต้นตอของรังอสูร ผู้คนมากมายไหลบ่ามายังนอร์ทเกตเพื่อแสวงหาที่อยู่ใหม่หลังหายนะของอสุรกายจากต่างแดนรุกรานแผ่นดินศักดิ์สิทธิ์นี้ส่วนที่อื่น ๆ นั้นก็เช่นกัน…ข้าได้ยินว่าแผ่นดินทางตะวันออกจมสู่ห