ตอนที่ 3 ปรับตัวและยอมรับชะตากรรม

เสียงหวีดหวิวของสายลมค่อย ๆ ปลุกข้าจากภวังค์อันยาวนานหลังจากที่ข้าถูกเคี่ยวกรำติดต่อกันจนข้าลืมสิ้นวันเวลา ตอนนี้ที่ยอดเขานี่กลายเป็นสถานที่อาศัยอยู่แห่งใหม่ของข้าไปแล้ว อาจเพราะมันอยู่สูงและตั้งบนหน้าผาชันจึงแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่ข้าจะหาหนทางลงไปจากที่นี่ได้

ถึงถ้ำนี้จะครบครันไปด้วยเครื่องเรือนอำนวยความสะดวกสบาย ทว่าพอสองขาของข้าไม่ได้ย่ำเหยียบที่พื้นดิน จิตใจก็พลันห่อเหี่ยวไม่เป็นสุข

ทาแรนไม่ได้ขังข้า ไม่ได้ห้ามข้าลงไป ตัวของเขานั้นไม่ได้ล่ามตรวนหรือใช้เวทมนตร์อันใดเลย เป็นข้าเองที่ไม่กล้าจะปีนเขาลูกนี้ลงไปต่างหาก

เขาในแดนเหนือนั้นยามที่ฤดูหนาวมาเยือน อากาศจะไม่ค่อยดีนัก บ่อยครั้งที่มีพายุหิมะคะนองซึ่งเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีฟ้าแลบฟ้าร้องทำเอาข้าตื่นตกใจไปหมด ข้าเลยต่อรองให้ทาแรนพาข้าลงไปอาบน้ำชำระกายที่ทะเลสาบใกล้ ๆ แทน ครั้นพอกลับไปที่รังใต้โพรงไม้บรรพกาลของข้า

รู้ตัวอีกทีพวกกระรอกฝูงใหญ่ก็ยึดรังของข้าไปเสียแล้ว...

สำหรับรังมังกรที่ถูกทิ้งร้างไปนานนั้น ก็มักจะถูกสัตว์น้อยใหญ่เข้ามาอาศัยพักพิง นั่นเพราะกลิ่นอายมังกรสามารถกำบังศัตรูผู้ล่าตามธรรมชาติของพวกมันได้เป็นอย่างดี นานวันเข้าจำนวนของสัตว์น้อยใหญ่ก็มากขึ้นไปตาม ๆ กันจนกระทั่งกลิ่นนั้นหายไป

ดังนั้น...ข้าจึงไม่คิดจะอยู่ที่รังเก่าอีก

สัตว์พวกนี้น่าสงสารนัก ชีวิตหนึ่งไม่ง่ายเลย ยิ่งเห็นพวกมันมีลูกน้อยในรังแล้วข้าก็ได้แต่ตัดใจละทิ้งรังของตนเองทั้งอย่างงั้น

“ทาแรน...ไปไหนกันนะ...” ข้าเรียกเจ้ามังกรวายุที่มักจะยืนกอดอกรอข้าตื่นอยู่ที่ขอบประตูเสมอ ทว่าแปลกที่วันนี้อีกฝ่ายกลับไม่อยู่เสียอย่างงั้น

ไม่อยู่...?

ข้าคิดในใจจากนั้นก็จัดแจงเสื้อผ้าให้เข้าทรง ก่อนจะเดินออกมายังห้องโถงใหญ่ที่ซึ่งบัดนี้ถูกตกแต่งอย่างงดงามเสียแล้ว ตัวห้องโถงนี้ส่วนหน้าเป็นทางเข้าที่มีเสาสลักใหญ่หลายต้น เปิดโล่งให้หิมะและสายลมพัดได้เข้ามาอย่างเต็มที่ ทว่าด้วยลมหายใจมังกรของข้าแล้ว มันถึงได้ละลายจนไม่กีดขวางทางเดินสักนิด

ข้าก้าวไปด้านข้างยังห้องโล่งซึ่งมีเตาไฟวิเศษตั้งอยู่ตรงกลาง เตาไฟนี้ทาแรนบอกข้าว่าได้มาจากอัคคีเทพ ดังนั้นมันจึงไม่มอดดับในรอบหนึ่งร้อยปี เพราะงั้นต่อให้ไม่มีฟืนไม้รึว่าถ่านชั้นดี ตัวห้องก็ยังอบอุ่นตลอดเวลา

“ทาแรน...” ข้าเรียกอีกฝ่ายอีกหน ทดสอบว่าเขายังบินอยู่ระแวงหนี้หรือไม่กันแน่ ทว่ารออยู่นานสองนานอีกฝ่ายก็ไม่ปรากฏตัวสักที ข้าจึงนั่งลงที่ม้านั่งหินตรงข้ามหน้าต่าง

พยายามมองออกไปข้างนอกห้องเพื่อจับกระแสลมมังกรของอีกฝ่ายให้จงได้ ทว่าสิ่งที่ข้าสังเกตได้นั้นก็คือการเปลี่ยนแปลงไปของกระแสลมในทิศตรงข้ามกัน

ลมจากทางใต้ค่อย ๆ ย่างกรายมาที่นี่...

มันจะนำพาเอาความอบอุ่นจากทางใต้ขึ้นมายังแดนเหนือ ซึ่งนั่นเป็นสัญญาณของฤดูใบไม้ผลิในอีกไม่กี่อาทิตย์ข้างหน้า

นั่นสินะ...ผ่านมาจวนจะสิ้นฤดูหนาวแล้ว...

ข้าจำไม่ค่อยได้ว่าเวลาผ่านมานานแค่ไหนกันแน่ ข้ารู้เพียงว่ามันเชื่องช้าและผ่านไปอย่างจำเจ ในทุกวันข้าจะต้องถูกอีกฝ่ายทาบทามตลอดเวลา

จน...ทั่วร่างข้าเต็มไปด้วยกลิ่นกายของเขาเสียเข้มข้น...

กระทั่งที่ช่วงขาในตอนนี้เองก็ยังมีคราบน้ำกามของอีกฝ่ายเปื้อนอยู่เลย

ฤดูใบไม้ผลิ...

นี่ก็แปลว่าที่เขาลูกนี้จะไม่มีเสียงฟ้าผ่าแล้วอย่างงั้นสินะ!

“ทาแรน!” ข้าตะโกนเรียกเจ้ามังกรวายุอีกหน ทดสอบดูสิว่าอีกฝ่ายจะมาหรือไม่กันแน่

ข้านั่งรออยู่จนตะวันเริ่มคล้อยเข้าย่างบ่ายแล้ว พอแน่ใจว่าอีกฝ่ายไม่อยู่ใกล้ ๆ ภูเขาแถบนี้อย่างแน่นอน ตัวข้าก็ย่างสองเท้าออกมาจากถ้ำ จากนั้นก็เริ่มสังเกตตามทิวเขาที่เพื่อหาทางเดินลัดเลาะลงไปยังเบื้องล่างที่สูงชัน

แปลกที่ข้ากลับสังเกตก้อนกลม ๆ ซึ่งขดตัวยังซอกหินด้านหลัง สีขนของมันพลางไปกับหิมะเบื้องล่าง ทว่าไม่อาจรอดพ้นกับสายของมังกรอย่างข้าไปได้ เจ้าเสือดาวหิมะตัวนี้ถูกท่าจะไล่จับแกะภูเขาไม่สำเร็จ แถมยังบาดเจ็บที่ขาจนยากจะขยับตัวได้อีกด้วย

ข้าเองก็เคยถูกฟ้าผ่าจนตกไปกระแทกที่ซอกหินข้างล่าง ตอนที่ข้าเกิดมาช่วงแรก ๆ นั้นตัวข้าเพิ่งจะมุดดินตื่นขึ้นมาได้ไม่นาน แข้งขายังไม่แข็งแรง พอตื่นตกใจเสียงฟ้าผ่าก็กลิ้งไปกระแทกก้อนหินจนเนื้อตัวช้ำไปหมด จากนั้นรู้ตัวอีกทีข้าก็ติดอยู่ที่ซอกหินนั่นหลายคืน ถูกเสียงฟ้าร้องหลอกหลอนจนน้ำหูน้ำตาไหลไม่หยุด

จากนั้นพอขาของข้าหายดี ตัวข้าถูกฟ้าผ่าใส่จนตัวกลิ้งตลบลงไปยังทะเลสาบข้างล่าง โชคยังดีที่ข้าเกาะขอนไม้ได้ทัน...ข้าเลยมีชีวิตรอดลงไปยังพื้นดินข้างล่างและพบกับวิหารกลางป่าของปฐพีเทพ ซึ่งในเวลานั้นปักหลักพำนักอยู่ชั่วระยะเวลาหนึ่ง

ด้วยสัญชาตญาณของมังกรข้ารู้สึกได้เลยว่าพระองค์รอการมาของข้า และจริงดังคาด เมื่อข้าเข้าเฝ้าพระองค์ พระองค์ก็ทรงหัวเราะสรวลให้กับความซุ่มซ่ามและมุมานะของข้าที่จะมายังที่แห่งนี้...

เอาเถอะ! คิดถึงอดีตไปก็ไม่ดีนักหรอก...

ข้าตัดสินใจแล้วว่าจะลงไปช่วยเจ้าเสือดาวหิมะตัวนั้นขึ้นมาให้จงได้

อึก...ข้าหายใจลึก ๆ ก่อนจะย่างฝ่าเท้าลงไปยังทางลาดชันด้านหลัง พลางค่อย ๆ เขยิบลงไปยังช่องเขาด้านล่าง

ใจเย็นไว้...กึก!

ข้าลื่นเล็กน้อยแต่ก็ยังทรงตัวได้ดี!

“เจ้าเสือดาวข้ามาแล้ว ไม่เป็นไรนะ...” ข้าว่าจากนั้นก็ก้มลงมองดูเจ้าเสือดาวที่ตื่นตกใจอยู่บ้าง ทว่าเพราะอาการเหนื่อยล้าของมันมากเกินกว่าจะขู่และข่วนข้าได้ ข้าจึงประคองอุ้มมันขึ้นพาดบ่าได้อย่างสบาย ๆ

แต่ต่อให้มันกัดและข่วนข้า...

มันก็กัดไม่เข้ากระทั่งผิวหนังชั้นนอกของข้าด้วยซ้ำไป!

“เจ้ามีลูกหรือ?” ข้าถามเพราะสังเกตเห็นลูกเสือดาวที่โผล่หัวออกมาจากช่องหินเล็ก ๆ สามตัว พอเห็นดังข้านั้นจึงก้าวเข้าไปคว้าหลังคอของเจ้าเสือดาวหิมะตัวจิ๋วอุ้มไว้ในอ้อมแขนของตน

คิดว่าเอามันกลับไปที่รังเพื่อพักฟื้นก็ไม่แย่นัก...

ฉึบ! ข้าค่อยก้าวเดินกลับไปยังทิวเขาอย่างเดิม คราวนี้ยากอยู่บ้าง แต่กระนั้นพอจับเจ้าลูกเสือดาวจิ๋วให้เกาะยังไหลอีกข้างได้สำเร็จ แล้วจึงคิดใช้สองมือปีนป่ายกลับไปยังตำแหน่งเดิมอย่างว่องไว

สุดท้ายข้ากลับเข้ามาที่รังของทาแรน สองมือปัดหิมะและเศษดินจากเจ้าลูกเสือดาวและตัวแม่ของมัน แล้วจึงตรวจสอบที่ขาน้อย ๆ พลางหาไม้และผ้ามาดามส่วนกระดูกของมันให้เข้าที่ ในเวลานี้ข้าให้มันกินเนื้อที่ทาแรนล่ามาหลายชิ้นใหญ่ แล้วก็ปล่อยให้มันกับลูกนอนขดตัวกันที่มุมหนึ่งอันอุ่นของห้อง

เจ้าเสือดาวผ่อนคลายไม่น้อย...

ส่วนข้าเองก็รู้สึกดีเช่นกัน...

พอได้เห็นพวกสัตว์แม่ลูกอ่อนใช้ชีวิตอย่างมีความสุขใจข้าก็พลันเป็นสุขไปด้วยซ้ำ เจ้าลูกเสือดาวพวกนี้อายุน่าจะร่วมประมาณเจ็ดเดือน อยู่ในวัยซุกซนและยังอ่อนแอนัก มันเป็นไม่ได้เลยที่มันจะล่าสัตว์ในฤดูหนาวได้เท่ากับแม่ของมัน เพราะงั้นหากแม่ของมันไม่สามารถกลับขึ้นมาได้ พวกมันอาจจะหิวโซจนตายเป็นแน่...

แบบนี้อีกแล้ว...ข้ามักจะใจอ่อนกับพวกสัตว์ตัวเล็ก ๆ เสมอเลย

ฮืม? เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ของทาแรนเดินเข้ามาทางด้านหลังของข้า ในเวลานี้ข้าหันหลังกลับไปมองอีกฝ่ายที่เดินตรงดิ่งเข้ามาหาข้าอย่างเร่งรีบ แววตานั้นเต็มไปด้วยความปรารถนาที่อัดแน่นอย่างชัดเจน

เห็นดังนั้นข้าจึงถอยหลังไปสองสามก้าว...

“วันนี้เจ้าสัญญาว่าจะไม่กวนข้า” ข้าทวงถึงสัญญาที่ได้ร้องขอเอาไว้เมื่อวาน พอเป็นแบบนั้นทาแรนก็คล้ายจะหงุดหงิดอยู่บ้างเล็กน้อย

“ข้ายังคงจำสัญญาได้” อีกฝ่ายตอบกลับมาแล้วเดินออกยังโถงทางออกเพื่อยกหีบใบใหญ่เข้ามาในห้องซึ่งอบอุ่น จากนั้นก็เปิดหีบออกเผยให้ข้าเห็นถึงหลายสิ่งที่ข้าเคยร้องขอเขาไป...เอ่อ...น่าจะหลายวันก่อนน่ะ

ในนั้นคือแก้วใบใหญ่ที่ถูกเป่าเป็นทรงกลมที่ตัวปากแคบนัก ขนาดของมันประมาณถังบ่มไวน์ขนาดสองคนโอบได้ ส่วนตัวแก้วนั้นใสแจ๋วนัก มองผ่านทะลุได้เลยด้วยซ้ำ

“ท่านได้มันมาจากที่ใดกัน”

“ข้าไปขอมาจากโรเดียมังกรขององค์อัคคีเทพ มันผู้นั้นช่วงนี้กำลังสรรหาขวดแก้วมากมายจากพวกคนแคระ ข้าเลยไปขอมาใบหนึ่ง...” น้ำเสียงของทาแรนดูจะไม่ค่อยชอบใจนักเมื่อเขาพูดถึงมังกรที่มีนามว่าโรเดีย

“สวยยิ่งนัก” ข้ามองจากนั้นก็นึกไปต่าง ๆ นานาว่าตนเองจะตกแต่งสวนจิ๋วในขวดแก้วยักษ์อย่างไรดี...

ในความรู้สึกของข้านั้นหากใส่ดิน กรวด ทรายเป็นชั้น ๆ กระทั่งปลูกพืชพรรณตกแต่งลงไปพร้อมด้วยแมลงจิ๋วในขวดแก้วใบนี้อย่างสมดุล ข้าสามารถจำลองสภาพแวดล้อมของป่าในแดนเหนือได้โดยไม่ต้องเปิดจุกมันอีกไปหลายสิบปี...

ข้าเคยคิดจะทำแต่แก้วนั้นบอบบางนัก แก้วที่ข้าได้มาทั้งเล็กและหยาบ พวกมันทนลมหายใจมังกรได้เพียงสักสามปีก็พากันแตกหักไปเป็นแถว...

แต่ถ้าใช้งานแก้วฝีมือของคนแคระนั้นก็อาจจะนานขึ้น แต่ว่าข้าไม่มีสายสัมพันธ์กับพวกคนแคระเหล่านั้น พวกเขาไม่ยอมรับการจัดจ้างของข้าในการทำขวดแก้วใบยักษ์สักนิด

“ขอบคุณนะ” ข้ายิ้มขึ้นโดยไม่รู้ตัว จากนั้นก็นั่งลงยังม้านั่งหินตัวเล็กข้างเตาไฟของอัคคีเทพ จ้องมองเจ้าขวดแก้วใบยักษ์ที่ทาแรนวางมันไว้ยังโต๊ะตัวเตี้ยไม่ไกลเตาผิงนัก

“เวลาเจ้ายิ้ม...เจ้าดูงดงามนัก...”

ฮืม...ข้าชะงักไปกับถ้อยคำของทาแรนเมื่อครู่

“งามแบบไหน?” ข้าสนใจอยู่บ้างจึงถามอีกฝ่ายต่อ “งามเหมือนนกป่าหรือว่างามแบบแม่หมีอ้วนฉุกัน?”

ทาแรนคล้ายจะตอบข้าไม่ถูก

“แบบที่ข้าชอบกระมั้ง” อีกฝ่ายว่าแล้วส่งห่อผ้ามายังข้า ตัวห่อผ้านี้น่าจะทำจากใยของหนอนไหมทางแดนเหนือ ทว่าพอแกะห่อผ้าออกแล้วข้างในกลับเป็นชุดที่ทอจากเส้นใยของดักแด้น้ำทางใต้แทน

ผิวสัมผัสของผ้าถึงได้เย็นสบายเหมาะสำหรับมังกรจะสวมใส่ที่สุด...

ข้าได้ยินว่าปีหนึ่งมันทอได้ไม่กี่ผืนเท่านั้นเอง ผืนหนึ่งต้องใช้แรงงานมนุษย์หลายร้อยในการเลี้ยงดักแดน้ำเพื่อเอารังของมันมาปั่นทำเส้นใยจำนวนมากพอจะทอชุดออกมาได้สักตัว

“นี่ให้เจ้า เมื่อถึงคราวฤดูใบไม้ผลิมาเยือนจะได้สบายตัว”

“ข้าไม่ได้เรียกร้องสิ่งนี้นะ” ข้าว่าจากนั้นก็ลังเลที่จะริบเอาไว้สวมใส่ในอนาคต เพราะอย่างไรเสียระหว่างข้ากับทาแรนนั้น...ถึงทางกายเราจะเหมือนคู่ผัวเมียที่ใช้ชีวิตด้วยกัน แต่ทางใจนั้นข้าไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขาสักนิด

แต่ข้าค้นพบ...ว่าแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน...

ในอนาคตข้าจะได้ไม่ต้องหลบหนีและเผชิญปัญหากับมังกรเพศชายตัวอื่น ๆ ที่หมายหมั้นจะเข้ามาจับคู่กับข้าอีก และหากข้ามีทายาทขึ้นมาจริง ๆ ฐานะในหมู่มังกรของข้าก็จะได้รับความเคารพยำเกรงมากขึ้น

“ข้าเต็มใจให้เจ้า”

“…” ข้าอธิบายความรู้สึกนี้ไม่ถูกนัก แค่รู้สึกว่าดีอยู่บ้างที่ได้รับของขวัญโดยไม่ต้องร้องขอ ซ้ำยังเป็นของชั้นเลิศอีกด้วย ทว่าเมื่อข้าได้รับมันมาอย่างง่ายดาย ข้าก็พลันรู้สึกว่าตัวข้าในอนาคตก็ยากจะไม่รู้สึกอะไรกับทาแรนได้เลย

แต่ข้าคิดว่าข้าไม่ควรปฏิเสธน้ำใจนี้ และข้าก็คิดด้วยอีกว่าข้าควรจะได้รับมันดังคำที่อีกฝ่ายเคยพูดจาโอ้อวดข้าด้วย

ดังนั้นข้าจึงคิดว่าคงไม่เป็นไรหากข้าจะรับไว้และยอมรับการดูแลเอาใจใส่จากอีกฝ่าย เขาดีข้าก็ดี พวกเราเคารพและอยู่กันแบบนี้ก็ไม่แย่นัก

“ลมฤดูใบไม้ผลิใกล้มาเยือนแล้ว ไว้หิมะละลายข้าจะสร้างรังใหม่ให้เจ้า เอาแบบรังเก่าของเจ้าใช่หรือไม่ ใต้โพรงต้นไม้ใหญ่ ที่ร่มเย็นสักหน่อย มีแหล่งน้ำใกล้ ๆ ให้เจ้าอาบ...”

ข้าฟังที่เจ้ามังกรวายุร่ายยาวไปเรื่อย ๆ พลางวาดฝันถึงรังมังกรที่อีกฝ่ายจะสร้างให้...

สำหรับมังกรรังก็เหมือนบ้าน...

ขนาดบ้านของพวกมนุษย์ยังพยายามจะสร้างอย่างดีตามกำลังและฐานะของพวกเขา ข้าเองก็อยากจะมีที่อยู่ดี ๆ เหมือนกันกับพวกเขาเลย ถ้ำมังกรตนอื่นนั้นหรูหราและเต็มไปด้วยสมบัติล้ำค่ามากมายที่สะสมเอาไว้มาหลายร้อยปี

ทว่าบ้านของข้ากลับมีเพียงเมล็ดสนและกระเทียมแห้งแขวนเอาไว้ก็เท่านั้น...

ความจริงสำหรับรังแล้วมังกรจะสร้างของใครของมัน การสร้างรังก็เหมือนบ้านที่แยกจากกันอย่างชัดเจน และต่อให้จะเป็นคู่ผูกพันธะกันแล้ว รังนั้นก็ยังต้องแยกกันอยู่อาศัย มังกรตัวเมียก็จะจัดแจงทำรังของนางที่เปรียบเสมือนรังสำหรับคลอดลูกและเลี้ยงดูทายาทเอาไว้อย่างพิถีพิถัน

แน่นอนว่าเรื่องแบบนี้ไม่ควรให้ทาแรนมาจัดการช่วยด้วยเลยด้วยซ้ำไป

“ทำไมถึงทำรังให้ข้า เจ้าน่ะ...ไม่ทำรังของเจ้าหรือ?” ข้าถามด้วยความสงสัย เผื่อจะรู้ว่าเจ้ามังกรวายุตนนี้อาจจะมีรังลับอีกมากมายซ้อนเอาไว้อยู่ เพราะอีกฝ่ายนั้นอายุก็ดูจะไม่ใช่น้อย ๆ ด้วยซ้ำ

ยิ่งเป็นมังกรลมแล้วก็ยิ่งมีรังลับซ่อนเอาไว้มากนัก เป็นไปตามประสามังกรวายุที่ชอบออกเดินทางไม่หยุดหย่อน

“ข้ามีรังมากมายนัก แต่เจ้ายังไม่มี...และรังของเจ้าก็ค่อนข้างเรียบง่ายเกินไป”

เรียบง่ายเกินไป?

นี่อีกฝ่ายดูถูกฝีมือการสร้างรังของข้าอย่างงั้นหรือ?

“เจ้าดูถูกข้าอีกแล้ว ข้าทำรังของข้าได้ดีกว่านี้เป็นแน่หากเจ้าไม่ทำให้ข้าผวาจนต้องหลับไปถึงสองฤดู” ข้าเชิดหน้าขึ้นจากนั้นก็หันตัวหนีอีกฝ่ายในทิศตรงข้ามกัน

“แค่เจ้ายอมรับว่าเจ้าไม่เก่งในเรื่องนี้ไหนเลยจะต้องโกรธข้าด้วยกัน”

อะไรนะ! ข้าหันขวับแล้วมองทาแรนด้วยสายตาที่แง่งอน

“เจ้าไม่รู้จักข้าดีหรอก...”

ข้าเองก็ไม่รู้จักเจ้าเหมือนกัน...

เพราะแบบนั้นเวลามองอีกฝ่ายทีไรข้าก็รู้สึกแปลกหน้าอยู่ชอบกล ถึงว่าข้าและเขาจะมีสัมพันธ์กันลึกซึ้งก็ตามที

“ข้าจะค่อย ๆ เรียนรู้เจ้าไปทีละเรื่องสองเรื่อง เหมือนที่วันนี้ข้ารู้ว่าเจ้าจิตใจดีและรักพวกสัตว์ป่ายิ่งนักอย่างไรเล่า” ทาแรนยิ้มแล้วขยับกายเข้ามาโอบกอดที่ช่วงเอวของข้า “มาเถอะ...ข้าจะพาเจ้าไปอาบน้ำ เจ้าจะได้รู้ว่าข้างล่างเปลี่ยนไปอย่างไรบ้าง”

เจ้ามังกรวายุช้อนตัวข้าขึ้นอุ้ม จากนั้นก็โผบินออกจากบ้านหน้าต่างกว้าง พาข้าลงไปยังทะเลสาบข้างล่างอย่างว่องไว

อย่างที่สังเกตได้ว่าสายลมที่ยอดเขานั้นอบอุ่นขึ้นเล็กน้อย หิมะบางส่วนที่ตีนเขาเริ่มจะละลายจนเกลี้ยงแล้ว ในเวลานี้ข้าเห็นสรรพสัตว์น้อยใหญ่ตื่นจากการจำศีล กระทั่งข้างใต้ลำธารก็ยังมีธารน้ำไหลอยู่ราง ๆ แม้ว่าผิวน้ำด้านหน้าสุดจะยังแข็งเป็นชั้นน้ำแข็งที่หนาอยู่บ้าง

ทว่าพออากาศร้อนทุกอย่างก็จะกลับมามีชีวิตชีวา...

ตื่นเต้นเหลือเกิน!

ข้าอมยิ้มจากนั้นก็ย้ำเท้าแรง ๆ สามสี่หนกับพื้นดินที่เหลือหิมะปกคลุมไม่กี่ส่วนราวกับลูกหมาป่าพึ่งลืมตาดูโลก

“หิมะละลายแล้ว” ข้าว่าจากนั้นก็มองไปยังทาแรนซึ่งกำลังใช้มือทุบน้ำแข็งที่ปกคลุมผิวน้ำของทะเลสาบอยู่ ครั้นพอข้าเห็นว่าอีกฝ่ายจัดการให้เสร็จสรรพแล้ว ตัวข้าก็เดินเข้าไปยังท่าน้ำบริเวณนั้นทันที

ที่ตรงนี้เป็นท่าน้ำซึ่งทาแรนลงมือยกหินมาปรับระดับและถมเอาไว้ ทำเป็นขั้นบันไดให้ข้าสามารถนั่งแช่กายได้

“อย่าอาบนานเล่า” อีกฝ่ายว่าเพราะน้ำยังคงเย็นอยู่

“ไม่นานหรอก” ข้าว่าแล้วลงมือเปลืองผ้าลงไปอาบน้ำชำระล้างร่างกายให้สะอาด แน่นอนว่าน้ำหนาว ๆ เมื่อเจอกับลมหายใจมักกรของข้านั้น จากน้ำเย็นเฉียบก็อบอุ่นขึ้นมาชั่วคราว แต่น้ำถือว่าเป็นของเย็นจึงไม่ดีนักที่จะแช่จนนานเกินไป

อีกอย่างร่างกายของข้าจำศีลมาสองฤดูกาล ดังนั้นสมดุลในปอดจึงไม่ค่อยดีนัก มังกรที่หลับใต้ดินน่ะจะต้องเผชิญกับความหนาวเย็นตลอดเวลา นั่นเพราะลมหายใจยามจำศีลของพวกเรานั้นจะแผ่วเบาและเชื่องช้าลง กระทั่งหัวใจก็คล้ายจะหยุดเต้นไปทั้งอย่างนั้น มันจึงทำให้เลือดลมของเราถูกแช่เข็งเอาไว้ ข้าเองเพิ่งตื่นจากการจำศีลไม่นานนัก ทาแรนจึงเป็นกังวลทั้งยังให้ความสำคัญกับเรื่องนี้มาก

เขากลัวว่าข้าจะเป็นไข้แบบพวกมนุษย์...

เพราะว่าสำหรับพวกมนุษย์แล้วแค่การเป็นไข้นั้นก็สามารถตายได้ง่าย ๆ เชียวล่ะ...

“ให้ข้าขัดซอกเขาของเจ้าดีหรือไม่?”

ฮืม? ข้าหันหลังไปมองทาแรนที่จ้องลงมายังช่วงเขาของข้าอยู่ เมื่อไม่กี่วันก่อนระหว่างที่อาบน้ำนั้น อีกฝ่ายก็ถามข้าเช่นนี้เป๊ะ ทว่าข้ากลับปฏิเสธเนื่องด้วยเขาของมังกรสตรีนั้นคือเรื่องหวงห้าม ถ้าไม่ใช่คนที่เถิดทูลนั้นก็จะไม่ให้แตะต้อง หรือแม้แต่คนในครอบครัวถ้าไม่สนิทก็จับไม่ได้

“มันสกปรกหรือ?” ข้าถามกลับเพราะไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เขาบนหัวของข้านั้นเป็นเขาที่โค้งขึ้นดังเขาแกะ มันย่อมมีมุมที่มือของข้าไม่อาจล้วงเข้าไปเช็ดถูได้ และแน่นอนว่าในส่วนนี้นั้นข้าจะต้องใช้ผ้าสอดเข้าไปพลางขัดถูเท่านั้น

“ข้าอยากสัมผัสมัน”

“นี่แตะไม่ได้ ข้ายังไม่ยอมรับเจ้าหรอกนะ” ข้าทำหน้านิ่งจากนั้นก็รีบวักน้ำถูไถเนื้อถูตัวให้สะอาด

“เจ้ามีอคติเพราะข้าเป็นมังกรวายุหรือ?”

นั่นก็ใช่...

“ตอนข้าเกิดมาข้าถูกฟ้าผ่าใส่หัว จากนั้นข้าก็ตกเขากลิ้งหลุน ๆ ไปติดที่ซอกหินหลายวันกว่าจะออกมาได้ ถัดมาข้าได้ไปอยู่กับที่วิหารแห่งปฐพีเทพ เหล่ามังกรปฐพีก็บอกข้าว่ามันเป็นฝีมือของมังกรวายุที่หยอกล้อลูกมังกรเกิดใหม่อย่างข้า” ข้าร่ายยาวจากนั้นก็ย้ำไปอีกว่า “ข้าเลยไม่ชอบมังกรวายุ…”

“สักวันเจ้าจะรักชอบข้า กระทั่งคิดถึงแต่ข้าทุกห้วงเวลา”

นี่เขาคิดว่าใจของข้าจะเอนเอียงได้ง่ายอย่างงั้นหรือ?

ไม่มีทางเสียหรอก!

“เจ้าตรงไปตรงมากับความรู้สึกของตนเอง นี่คือสิ่งที่ข้าชอบ เจ้าสู้ข้าไม่ได้เจ้าก็หนี ไล่ไม่ได้เจ้าก็ซ่อนตัว มาคราวนี้เจ้าก็อดทนรองรับความต้องการของข้า...กระทั่งอยู่ร่วมกับข้าได้ไม่ใช่หรือ”

“…” ใจของข้ารู้สึกเย็นวาบเล็กน้อยที่อีกฝ่ายวิเคราะห์ความคิดของข้าได้อย่างชัดเจน

มันต้องชัดเจนสิ!

ก็ข้าเล่นทำอะไรตรงไปตรงมาตลอดเวลานี่นา!

“ข้าชอบเจ้าในจุดนี้ ก็เหมือนที่เจ้ากัดฟันสู้จนสามารถลงเขาลูกนี้ไปได้น่ะ”

ฮืม? ปีนลงเขา?

นี่อีกฝ่ายหมายถึงตอนไหนกัน?

“ข้าไม่เคยลงเขาให้เจ้าเห็นเลยสักครั้งนะ...” ข้าว่าจากนั้นก็ทบทวนความทรงจำหลายร้อยปีที่ผ่านมา ทว่าหางตาของข้ากลับชะงักเมื่อเห็นภาพซึ่งสะท้อนผิวน้ำออกมา

ภาพนี้ในเวลานั้นก็คือร่างของข้าที่...ที่...เกิดบางสิ่งบางอย่างขึ้นอย่างชัดเจน เส้นผมของข้าจากที่เคยเป็นสีขาวหิมะปลอด ในเวลานี้ที่ปลายผมกลับแปรเปลี่ยนเป็นสีดินดำของชั้นดินใต้หิมะเต็มสองตาของข้า

สำหรับมังกรปฐพีแล้วการเปลี่ยนแปลงของสีผมนั้นหมายถึงสภาวะที่ร่างกายกำลังเปลี่ยนไปเหมือนดินที่มีตั้งแต่ดินดำอุดมสมบูรณ์ไปด้วยธาตุ จนกระทั่งดินที่แห้งแล้งไร้สารอาหาร

ข้าเกิดที่แดนเหนือ...ด้วยอากาศแล้วส่วนใหญ่เส้นผมของข้าจะเป็นสีขาว สิ่งนี้สื่อถึงหิมะบนยอดเขาอันเป็นสถานที่ที่ข้าถือกำเนิดมา ดังนั้นการมีจู่ ๆ เส้นผมสีขาวก็ค่อย ๆ กลายเป็นสีน้ำตาลเข้มนั้น

ก็แปลได้ว่าร่างกายของข้ามีความเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้น?

อะไรเปลี่ยนไป?

“เจ้ากำลังมีครรภ์หรือไม่นะ...” ทาแรนกอดอกแล้วยิ้มอย่างพึงพอใจไม่น้อย อีกฝ่ายเอื้อมฝ่ามือลงมาแตะต้องที่ช่วงเขาของข้าเบา ๆ โดยไม่สนใจคำปฏิเสธของข้าเมื่อก่อนหน้านั้นสักนิด

“มังกรไหนเลยจะตั้งครรภ์ได้ง่ายกัน?” ข้าประหลาดใจจากนั้นก็จับปลายผมของตนขึ้นมาสังเกตอย่างถี่ถ้วน แล้วจึงยืนขึ้นมองภาพสะท้อนของเรือนร่างที่คล้ายจะมีความเปลี่ยนแปลงอยู่สักเล็กน้อย

หน้าอกของข้าใหญ่ขึ้นบ้าง ที่หัวนมดูอวบดังพวกสัตว์ตัวเมียที่หิ้วกระเตงลูกน้อยตามต้อย ๆ อย่างไรอย่างนั้น

ลูกน้อยหรือ…ฮืม?

“นั่น...เพราะข้าได้พรมาจากปฐพีเทพ ว่าหากว่าข้าเลือกเจ้าเป็นคู่พันธะท่ามกลางนางมังกรของเทพตนอื่น ๆ ข้าจะมีทายาทมากมายน่ะสิ” ทาแรนบอกข้าพลางเอื้อมมือเข้ามาแตะที่หน้าท้องน้อย ๆ ของข้าเอาไว้

ฝ่ามือของอีกฝ่ายอบอุ่นมาก ในแววตานั้นก็ดูจะอ่อนโยนเป็นพิเศษไม่น้อย...

แต่...ไอ้พรที่องค์ปฐพีเทพมอบให้นั้น...

มันหมายความว่าอย่างไรกัน!?