ตอนที่ 1 ฤดูที่ไม่เหมาะต่อการผสมพันธุ์ [NC]

ในฤดูหนาวป่าส่วนใหญ่ของแดนเหนือปกคลุมด้วยหิมะ ใบไม้ต้นหญ้าต่างก็ร่วงโรยตั้งแต่ฤดูใบไม้ร่วงมาเยือนแล้ว ครั้นพอฤดูหนาวมาถึงพวกมันก็ไม่ต่างอะไรกับสัตว์ที่ถูกถอนขนจนโกร๋น แต่ถึงแบบนั้นอีกไม่นานบรรดาเมล็ดพันธุ์ที่ฝังอยู่ข้างใต้ก็จะตื่นขึ้นในฤดูกาลถัดไป

ข้าชอบฤดูกาลนั้นที่สุด เวลาที่ฤดูใบไม้ผลิมาเยือน ป่าจะกลายเป็นสีเขียวอีกหน ในตอนนั้นดอกไม้นานาชนิดก็จะบานสะพรั่งเป็นเต็มเนินดินและทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่ไพรสาณฑ์ของตอนบนทวีป ครั้นพอสายลมพัดผ่านมากลิ่นหอมก็จะโชยราวกับกำยานในวิหารของเทพพฤกษายิ่งนัก

ข้าชอบช่วงฤดูหนาวและฤดูใบไม้ผลิที่สุด...

เพราะมันเป็นเวลาที่กระแสลมทั้งหมดจะละจากทิศเหนือจะพัดลงไปยังทิศใต้ สายลมจะนำพาอากาศเย็น ๆ จะแผ่เข้าปกคลุมทางใต้ของทวีป ซึ่งเป็นหมุดหมายที่เหล่ามังกรของวายุเทพจะบินลงไปเที่ยวเล่นประสามังกรของวายุเทพ

ตอนนี้มังกรวายุตนนั้นคงจะไม่อยู่ที่ตอนเหนือแล้ว หากว่าคิดตามหลักการของเหล่ามังกรลมทั่วไป ๆ เท่าที่ข้ารู้มาจากสัตว์น้อยใหญ่ในป่า

เมื่อต้นฤดูใบไม้ผลิปีนี้นั้น...

ตัวข้าได้ฟื้นคืนจากการจำศีลช่วงฤดูใบไม้ผลิ ข้าหลับในรังมังกรเล็ก ๆ ที่อาศัยการตบแต่งอย่างเรียบง่าย มันเป็นรังที่ข้าอาศัยอยู่ในโพรงของต้นไม้บรรพกาลเพื่ออาศัยดำรงชีพ แต่ทว่าพอข้าฟื้นขึ้นมาข้าก็พบว่าไม่ไกลกันนัก กลับมีรังมังกรวายุอยู่ เป็นรังที่ซึ่งตั้งอยู่บนเชิงผาเตี้ย ๆ ซึ่งตั้งอยู่ตรงข้ามกันกับป่าบรรพกาลที่ข้าอาศัย

มังกรตนลมผู้องอาจตนนั้นจ้องมองมาที่ข้า

ดวงตาสีอำพันซึ่งราวกับมีสายฟ้าสถิตนั้นมองข้าด้วยจุดประสงค์ที่ลึกลับซับซ้อนเสียจน...

ตัวข้าอยากจะคาดเดาได้ว่าอีกฝ่ายต้องการสิ่งใดกันแน่

แต่ถึงจะไม่ชัดเจนในจุดประสงค์ของมังกรวายุตนนั้น ตัวข้าเองก็รู้สึกหวาดกลัวอยู่บ้าง...

ทว่ามังกรตนนั้นหวงและห่วงอาณาเขตของตนเองมาก ไม่ว่าจะมีมังกรตนใดเข้ามา อีกฝ่ายก็จะจัดการมังกรผู้บุกรุกอย่างรวดเร็วและเด็ดขาด ซึ่งนั่นทำให้ข้ารู้ว่าอีกฝ่ายทรงพลานุภาพเป็นอย่างมาก

ข้าสู้เขาไม่ได้และไม่อาจจะต่อต้านได้ ด้วยความกลัวข้าจึงมุดตัวลงไปในโพรงไม้ที่เชื่อมลงไปยังใต้ดินลึก อาศัยความหนาวเย็นข้างใต้ขับกล่อมให้ตัวข้าจำศีลไปสักสองฤดูกาลจนกระทั่งหิมะมาเยือนในที่สุด

ดังนั้นข้าจึงตื่นขึ้นมาในฤดูหนาวที่ซึ่งเต็มไปด้วยพายุหิมะและสรรพสิ่งซึ่งพรางตาไปกับธรรมชาติอันแห้งแล้ง

เสียงลมยังคงดังหวีดหวิวด้านนอกโพรงไม้ใหญ่ ครั้นพอมองออกไปทางซอกเล็ก ๆ ของรากไม้ข้าก็พบกับเกล็ดสีขาวงามตามากมายปลิวว่อนทั่วอากาศอันเย็นเยือกภายนอก

ไม่มีวี่แววและกลิ่นอายของเจ้ามังกรวายุตนนั้นเลยสักนิด พอตรวจสอบจนแน่ใจแล้วว่าไม่พบวี่แววของมังกรวายุตนนั้นข้าก็สบายใจขึ้นมาบ้าง หัวใจที่เป็นกังวลพลันคลายออกราวกับขนนกที่เบาหวิว

“เฮ้อ...” ข้าผ่อนลมหายใจออกมา จากนั้นก็มุดผ่านโพรงรากไม้ขนาดใหญ่ออกไปยังด้านนอก สองมือปัดขี้ดินออกจากเรือนผมสีขาวหิมะหลายหน แล้วจึงเคาะเศษดินและหญ้าจากช่วงเขาบนหัวแรง ๆ ให้พวกมันกระเด็นหลุดออกไป

เรียบร้อย!

ข้าผ่อนลมหายใจออกมาก่อนจะเดินตรงไปยังแอ่งน้ำเล็ก ๆ ที่จับตัวกลายเป็นน้ำแข็งเสียแล้ว ทว่าไม่ต้องกังวลไปนัก ด้วยลมหายใจมังกรของข้านั้น แอ่งน้ำตรงหน้าจึงละลายกลายเป็นน้ำให้ตัวข้าได้ส่องสำรวจใบหน้าอีกหน

ไม่มีคราบเปื้อน...ข้าคิดจากนั้นก็พลิกหลังมือขึ้นมาดู ที่หลังมือซึ่งใช้รองหัวเวลาจำศีลนั้นมีรอยเปื้อนอยู่บ้าง ดังนั้นข้าจึงล้างมันที่แอ่งน้ำแห่งนี้...

จะว่าไปดวงตาของข้ายังคงเซื่องซึมอยู่บ้าง หลับมานานย่อมไม่ชินกับแสงสว่างนัก ม่านตาของข้ายังคงหดเล็ก นัยน์ตาสีม่วงยังคงหม่นไม่สดชื่นแจ่มใสเท่าที่ควร ทว่าไม่นานร่างกายก็จะฟื้นคืนกลับมาเอง...

ในเวลานี้ข้าควรจะเล่นให้เต็มที่แล้วค่อยออกสำรวจป่าเพื่อหาของกินมาเติมเต็มกระเพาะน้อย ๆ ให้จงได้…

ว่าแล้วข้าก็เหยียบย้ำบนผืนหิมะและวิ่งเล่นอย่างสนุกสนานด้วยความสุขใจ

จนกระทั่ง...

วูบ! กระแสลมลมร้อนสายหนึ่งพัดผ่านร่างของข้าพร้อมกับกลิ่นอายหนึ่งซึ่งขับให้ข้าตื่นตระหนกอย่างรวดเร็ว

มังกรลมตนนั้นยังอยู่ที่นี่!

ข้าคิดจากนั้นก็กวาดสายตาไปมาอย่างร้อนรน ครั้นพอได้สติก็คิดจะวิ่งหนีกลับไปซ่อนที่โพรงของใต้ไม้บรรพกาลดังเดิม ทำตัวเยี่ยงกระต่ายขี้ตื่นตูมไม่ปาน

พรึบ! สายเชือกถักที่รัดชุดของข้าถูกบางสิ่งเกี่ยวขึ้นมา ครั้นจากนั้นไม่นานร่างของข้าก็ลอยตัวขึ้นสูงลิ่ว สูงยิ่งกว่ายอดไม้บรรพกาลจนข้าต้องหลับตาลงด้วยความขลาดกลัว

มังกรปฐพีอย่างข้าไม่มีปีก...

เทพแห่งผืนดินไม่ได้สร้างให้มังกรรุ่นแรก ๆ อย่างพวกเรามีปีกเยี่ยงมังกรรุ่นหลัง เพราะแบบนั้นมังกรดินหรือหินอย่างพวกเราเลยไม่ค่อยชำนาญในเวทลมนัก

“กลัวความสูงรึ?” เสียงหนึ่งดังขึ้น ข้าเดาได้ว่านี่คือเสียงของเจ้ามังกรวายุที่ทำรังใกล้ ๆ กับรังของข้าอย่างแน่นอน และ...ข้าจะไม่ตอบออกไปว่ากลัวเด็ดขาด เพราะต่อให้ตกลงไปกระแทกพื้นร่างกายของพวกเราก็ไม่เป็นอะไรสักแอะ

เว้นแต่...จะถูกพวกมังกรลมโยนเรากระแทกกับหินผารึว่าทุบเราอย่างรุนแรง นั้นก็คงพอจะให้ปวดเมื่อยได้บ้าง!

“เจ้าต้องอะไร? ไม่สิ! เจ้าปล่อยข้าเถอะนะ แล้วคราวนี้ข้ายอมทิ้งรังน้อย ๆ ของข้าแล้วหาที่ทำรังใหม่ที่อื่นแน่นอน” ข้าร้องขออีกฝ่ายอย่างเหมาะสม ไม่หยาบคายและไม่แสดงออกถึงความหวาดกลัวในจิตใจมากเกินไป

ดังนั้นข้าจึงลืมตาขึ้นและแสร้งทำเป็นใจกล้า ทว่าอาการตัวสั่นกลับทำให้ความพยายามทั้งหมดสูญเปล่าแทน

“เจ้าไม่เคยปีนขึ้นที่สูงมาก่อน” มังกรวายุตนนั้นเยาะเย้ยข้าแล้วพุ่งทะยานขึ้นเหนือเมฆสูง อีกฝ่ายลากข้าขึ้นไปต้องกับดวงตะวันซึ่งทอแสงลงมา แสงนั้นอบอุ่นและเป็นประกายงดงามยิ่งนัก

ในฤดูหนาวอากาศจะขุ่นมัวซึ่งนั่นทำให้แสงตะวันถูกปิดกั้นเสียส่วนใหญ่...

ทว่าพาอีกฝ่ายกลับโฉบลงมาบรรยากาศก็อึมครึมอย่างชัดเจนราวกับภาพตัด กระทั่งบรรยากาศก็พลันหนาวเหน็บขึ้นทันตา จนตัวข้าเข้าใจแล้วว่าทำไมพวกมังกรวายุถึงชอบบินเหนือเมฆสูง ๆ กัน

กึก! ร่างของข้าถูกลากเข้าไปยังถ้ำแห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ยังเชิงผาสูงบนยอดเขาแดนในเหนือหลังจากที่อีกฝ่ายแล่นฝ่าชั้นเมฆหนาทึบรอบ ๆ ยอดเขาเข้ามาได้

“ข้าจะกลับรัง!” ข้าว่าทว่ากลับถูกร่างใหญ่บังทางออกเอาไว้ ในเวลานี้ข้ากลับตระหนักได้ว่าการที่ตัวข้าไม่รับรู้การมีตัวตนของมังกรวายุตนนี้นั้น ก็เป็นเพราะอีกฝ่ายขยับไปสร้างรังของตนเองบนยอดผาสูงชัน ซึ่งห่างไกลจากประสาทการรับรู้ของข้าพอสมควร

“เจ้าจะไม่ได้กลับไปที่ไหนอีก” มังกรวายุไม่ได้ยิ้มหรือว่าแสดงออกอย่างเป็นมิตรนัก ทว่ากลิ่นอายและแววตาของอีกฝ่ายกลับดุร้ายมากขึ้นเสียชัดเจน ยิ่งเขาก้าวเท้าเข้ามาหาข้ามากเท่าไหร่ เจตนาชั่วร้ายก็รุนแรงมากขึ้นจนข้าสังเกตได้

“...” ข้าตัวสั่นอยู่บ้างทว่าก็ยังคงกัดฟันไม่เผยแววตาขลาดกลัวออกไปเด็ดขาด

“จากนี้ไปเจ้าจะต้องหลับนอนเป็นคู่ของข้า ให้กำเนิดมังกรน้อยใหญ่แก่ข้า อยู่เหย้าเฝ้ารักษารังของข้าให้ดี...” เสียงราวกับคำสั่งดังก้องในโสตประสาทและจิตใจที่ตื่นตระหนกสุดขีด

“ข้าเป็นมังกรดิน ดินกับลมแยกกันชัดเจน...ข้า...ข้าว่าเจ้า...!” ข้าไม่ทันที่จะได้พูดจบร่างกายก็ถูกลากไปยังกลางถ้ำที่ซึ่งมีเตียงหินหลังใหญ่ตั้งอยู่

ณ ที่แห่งนั้นร่างของข้าถูกผลักให้นอนราบลงที่ฟูกหนา

แควก! สายรัดชุดของข้าถูกอีกฝ่ายฉีกทึ้งจนขาดเป็นสองเส้น กระทั่งอาภรณ์บนร่างก็ยังถูกเจ้ามังกรวายุดึงออกอย่างว่องไว

“ข้าจะ…ข้าจะ...” ข้าพูดด้วยความรู้สึกโกรธเคืองเมื่อรู้ว่าตนเองกำลังถูกข่มเหงตามประเพณีนิยมของเหล่ามังกรบุรุษ

“จะอะไร?” เจ้ามังกรวายุถามอย่างไม่ใส่ใจ ทว่าพอข้ารวบรวมแรงได้ก็คิดจะเอาช่วงเขาที่ม้วนขดราวเขาแกะพุ่งชนเข้าที่ศีรษะของอีกฝ่ายทันที ไม่คิดพูดจาใด ๆ ทั้งสิ้น

กึก! มือยาว ๆ ของเจ้ามังกรวายุจับช่วงของเขาของข้าเอาไว้ได้ทัน สีหน้าของอีกฝ่ายคล้ายจะพึงพอใจไม่น้อย ทว่าเมื่อตัวข้าถูกอีกฝ่ายที่มีน้ำหนักมากกว่าทับช่วงล่างเอาไว้ ไหนเลยที่หัวของข้าจะพุ่งกระแทกอีกฝ่ายได้สมใจปรารถนากัน

แย่แล้ว!

ข้าร้องด้วยความหงุดหงิดจากนั้นก็ดิ้นสุดชีวิตแทน

“ข้าไม่แข็งแกร่งรึอย่างไร? ไยเจ้าจึงรังเกียจข้าได้ถึงเพียงนี้กัน”

อะไรนะ?

ข้าฉงนแต่ก็ไม่ได้ตอบโต้กลับไปเพราะความไม่เข้าใจที่เกิดขึ้น

“ข้าจัดการมังกรดินไปหลายตน กระทั่งมังกรตนอื่น ๆ ล้วนสยบต่อข้า ความแข็งแกร่งนี้ไม่คู่ควรให้เจ้าจับคู่ด้วยหรอกรึ?” มังกรวายุหยุดที่จะกล่าวคำถามแก่ข้า “หรือว่ารังแห่งนี้ยังไม่สูงมากจนสมใจเจ้ากัน?”

“ปล่อยข้า!” ข้าร้องโวยวายอีกครั้งเมื่อตนเองเข้าใจพฤติกรรมที่อีกฝ่ายกระทำต่อข้าในช่วงฤดูใบไม้ผลิตอนต้นปีนี้แล้ว

ที่แท้เขากำลังแสดงออกถึงความแข็งแกร่งและทักษะในการสร้างบ้านและรังต่อหน้าของข้ามาช้านานถึงสองฤดู เพียรพยายามให้ข้าสนใจเขา ทว่าข้าที่ไม่ประสาไหนเลยจะเข้าใจได้กันว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่ แถมข้ายังหลบหน้าเขาตั้งสองฤดูกาลด้วยซ้ำ!

ยิ่งปกติแล้วมังกรดินและมังกรลมไม่ยุ่งเกี่ยวกันนัก ตัวข้าก็กลายเป็นเมินเฉยเขาเข้าไปใหญ่!

“ข้าไม่ตั้งใจหลบหน้าเจ้านะ เจ้าน่ากลัวเกินไปข้าจึงคิดหลบหลีกเจ้า...เจ้าไปหานางมังกรตัวอื่นเถอะ ข้าไม่ได้มีเจตนาจะทดสอบสักนิด และไม่ได้เจตนาจะปั่นหัวเจ้าด้วย”

ข้าว่าแล้วจึงตั้งสติเพื่อให้การพูดคุยนั้นมีเหตุผลมากที่สุด

“ไม่...ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไปแน่...” มังกรวายุไม่ลดเจตนาชั่วร้ายลงสักนิด ฝ่ามือข้างหนึ่งของเขาเลื่อนลงมาแตะต้องยังผิวกายของข้า กระทั่งที่ช่วงอกคู่โตนั้นก็ถูกเขาสัมผัสจนแนบแน่น

โดยที่มือหยาบนั่นบีบทรวงอกของข้าอย่างจนแน่นถลน…

“พอดีมือข้ายิ่งนัก...” เจ้ามังกรคำรามต่ำแล้วเคล้นเลื่อนมืออีกข้างลงมาเคล้นคลึงทรวงอกอีกข้างของข้า แล้วจึงเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนมากขึ้นว่า “ไม่ต้องกลัว…ไม่ต้องกลัวไป...”

“อย่านะ...ข้ากลัวแล้ว...” ข้าว่าเสียงอ่อนจากนั้นก็หลับตาลงด้วยความอับอายเมื่อร่างกายของตนเองกำลังตอบสนองฝ่ามือของเจ้ามังกรวายุตรงหน้านี้

อาจเพราะธรรมชาติสร้างให้สตรีเพศตอบสนองและอ่อนน้อมราวกับดอกไม้ที่เบ่งบานยามถูกรุกล้ำ ดังนั้นเมื่อร่างกายของข้ากำลังถูกมังกรบุรุษลูบไล้ กายนี้ก็ยากจะขัดขืนได้แม้ใจจะไม่ยินยอมก็ตามที

“ข้าแข็งแกร่งและข้าทำให้เจ้ามีครรภ์ง่ายกว่ามังกรตนใดที่เจ้าเคยใฝ่หา ข้าคือผู้เป็นหนึ่งท่ามกลางมังกรวายุมากมาย เทียบเคียงได้กับโรเดียแห่งอัคคีเทพ”

โรเดียไหน? ข้าไม่รู้จักหรอก

“อย่างไรข้าก็ไม่สนใจ...!”

กึก! ร่างของข้าสัมผัสบางสิ่งที่แทรกเข้ามายังโพรงสวาทของตนเอง ครั้นพอมองลงไปยังเนินน้อย ๆ ที่ช่วงล่างแล้ว ข้าก็พบว่าอีกฝ่ายกำลังแยงนิ้วมือเข้ามายังส่วนลึกของข้า

นิ้วมือนั้นคล้ายกับหนอนที่ไล่สำรวจโพรงดินชุ่มน้ำไม่ปาน มันถูกไถกับส่วนที่อ่อนไหวจนทำให้กายของข้าร้อนรนขึ้นมาชอบกล กระทั่งลมหายใจของข้าที่แต่ไหนแต่ไรก็ค่อนข้างจะสงบนิ่งนั้นกลับกลายเป็นไอร้อน...

ร้อนไม่ต่างไปจากลมหายใจของพวกมนุษย์ในฤดูหนาวสักนิด…อึก!

บัดนี้ร่างของข้าคล้ายจะยินยอมไปโดยสมบูรณ์ ครั้นพอข้าสัมผัสได้ถึงความรู้สึกอันลึกล้ำที่วนเวียนยังช่วงท้องน้อย หัวสมองก็ขาดสติและขาวโพลนไม่ต่างอะไรกับม่านหิมะที่ปกคลุมชั้นดินในเวลานี้

“อื๊อ...เจ้าหยุดเถอะนะ...” ข้าระบายออกมาด้วยเสียงครางหวิวไม่ต่างอะไรกับสัตว์ป่ายามจับคู่ผสมพันธุ์ ทว่าใจที่ไม่ยินยอมนั้นยังต่อต้านดังเดิมไม่แปรเปลี่ยน

ดวงตาของข้าลืมขึ้นมองเจ้ามังกรวายุที่ยังคงจ้องเรือนกายข้าซึ่งผุดพรายไปด้วยเหงื่อไคลมากมาย

“ร่างเจ้าเย็นนัก การจำศีลนอกฤดูกาลทำให้เจ้าเย็นเฉียบยิ่งกว่าพวกหมีจำศีลเสียอีก” อีกฝ่ายหัวเราะแล้วลื่นฝ่ามือที่เกาะกุมช่วงอกของข้าขึ้นนาบที่ข้างแก้ม “ข้าต้องทำให้เจ้าอบอุ่นเสียก่อน ไม่เช่นนั้นก็ยากจะตั้งครรภ์ได้”

เจ้ามังกรวายุดูจะเชี่ยวชาญนัก...

เขาโน้มใบหน้าลงและเล็มเลียยังริมฝีปากของข้าด้วยความอ่อนโยน แล้วค่อย ๆ เปลี่ยนประทับจุมพิตอย่างดุดันทีละเล็กละน้อยจนข้ายากจะทัดทานลมหายใจอันร้อนแรงของอีกฝ่ายได้ไหว

ยามนี้เขาดูดดึงริมฝีปากของข้า นำพาลิ้นแทรกเข้ามายังโพรงปากด้านใน หยอกล้อควบคู่ไปกับนิ้วมือที่ชักเข้าชักออกยังช่วงล่างของข้า

“อ๊ะ...” ข้าครางเสียงอู้อี้พร้อมกับดวงตาที่หรี่ลงด้วยรู้สึกบางอย่างที่แผ่ซาบซ่านไปทั่วเรือนกายของตนเอง

ความรู้นั้นราวกับไฟที่แผดเผาร่าง...

เป็นความรู้สึกที่ข้าไม่เคยสัมผัสมาก่อนตั้งแต่เกิดมา ทว่าข้ากลับรู้ได้ด้วยสัญชาตญาณของตน ว่านี่คือความรู้สึกของการรวมเพศ ทั้งยังเป็นความรู้สึกที่ทุกชีวิตย่อมโหยหาโดยกมลสันดานแต่ต้น

มันคือการสืบพันธุ์...

“ยอมข้าแล้วรึ?” เจ้ามังกรวายุถามข้าพร้อมกับก้มลงขบเม้มที่ซอกคอขาวผ่องของข้าอย่างหยอกล้อ เขาจูบยังจุดที่ไหวต่อสัมผัสของข้าทั้งสิ้น ไม่ว่าจะซอกคอ ยอดอก ช่วงเอวและสะโพก

กระทั่ง...เม็ดเล็ก ๆ ใต้เนินสามเหลี่ยมนั้นก็ยังเล็มเลียด้วยลิ้นอย่างไม่อับอาย ยิ่งเขารู้ว่าช่วงล่างของข้าแฉะชื้นเพราะได้ตัวเขากระตุ้นได้อย่างช่ำชองแล้ว ใบหน้าราวกับรูปสลักนั้นก็แสดงออกอย่างยินดียกใหญ่

“อื๊อ...” ความวาบหวามยังคงสาละวนอยู่ในกายข้าไม่ขาดช่วง ทว่ายิ่งถูกกระตุ้นมากเท่าใดมันก็ยิ่งรุนแรงมากขึ้นจนข้ายากจะรับได้ไหว

“เจ้าใกล้จะเสร็จสมแล้ว” อีกฝ่ายว่าจบก็ลงลิ้นต่อไปอย่างเร็วรั่ว

“ขะ...ข้าไม่ได้...อ๊ะ!” ข้ากำมือแน่นจิกเล็บด้วยความรู้สึกทรมานที่พุ่งขึ้นมาจากช่วงล่างราวกับสายฟ้าผ่า มันเป็นความรู้สึกที่ชวนให้ทั่วกายสั่นเกร็งจนอึดอัดยากจะบรรยายได้

ทะ-ทว่าข้ากลับรู้สึกพึงพอใจและใฝ่หามันมากขึ้นเรื่อย ๆ ชอบกล ยิ่งถูกอีกฝ่ายกระทำทั้งภายในและภายนอก ใช้ทั้งลิ้นและนิ้วมือเข้าเสียดเสียยังจุดอ่อนไหวทั้งสองแล้ว...ข้าก็ไม่สามารถหักห้ามใจปฏิเสธได้ลง

จนตอนนี้เสียงครางของข้าดังขึ้นต่อเนื่องไม่หยุด...

เสียงเล็ก ๆ นี้ดังก้องไปทั่วถ้ำและสะท้อนกลับมาให้ข้ารู้สึกอับอายอยู่บ้างที่เผลอไผลไปกับสัมผัสของเจ้ามังกรวายุตรงหน้า

“อ๊ะ!!” ฉับพลันความรู้สึกที่หวานล้ำก็แล่นปรี๊ดไปทั่วกายข้าอย่างรุนแรง คราวนี้ข้าหวีดเสียงร้องยกใหญ่ด้วยความสุขสมกึ่งทรมาน หน้าท้องแขม่วเกร็งกระทั่งช่วงล่างยังกระตุกเสียหลายหนจนต้องหอบหายใจครู่ใหญ่

ส่วน...เจ้ามังกรวายุเองก็หยุดเคลื่อนไหวแล้ว อีกฝ่ายเลื่อนใบหน้าขึ้นมองข้าจากมุมสูง ที่ริมฝีปากมีคราบน้ำลายเล็ก ๆ ไหลยืดโยงอยู่หนึ่งสาย กระทั่งที่นิ้วมือซึ่งยกขึ้นมานั้นก็ยังเปื้อนไปด้วยน้ำใส ๆ จากช่องรักของข้าอยู่จนชุ่ม

“เจ้ามีสุขภาพที่ดีมาก พวกเราคงจะได้มีทายาทร่วมกันหลายสิบตนเป็นแน่” อีกฝ่ายคล้ายจะชมเชยข้าเล็กน้อย

“…” ข้าไม่ได้ตอบอะไรเพราะสติที่แตกกระเจิงเมื่อครู่ยังไม่กลับมาโดยสมบูรณ์ ความรู้สึกที่โพรงใต้เนินสามเหลี่ยมนั้นยังขยับตอดรัดภายในไม่เลิก ดุจดังสัมผัสอันลึกล้ำในตอนนี้ที่ไม่แผ่วจางลงสักนิด

นี่คือสัมผัสของกามราคะอย่างงั้นหรือ?

เป็นสิ่งที่ข้าจะต้องเผชิญสักวันเหมือนกับที่พวกดอกไม้และสัตว์น้อยต้องเผชิญตลอดฤดูใบไม้ผลิสิน่ะ?

“ลูกหรือ...” ข้าพูดอะไรไม่ออก

“แต่ฤดูหนาวไม่ใช่ช่วงเวลาที่เหมาะสมนัก ข้าต้องทาบทามเจ้าบ่อยครั้งจนกว่าจะมั่นใจว่าในครรภ์นั้นมีทายาทของพวกเราเติบโตอยู่ เจ้าคงต้องเหน็ดเหนื่อยแล้ว”

ข้ารู้สึกไม่ค่อยดีนักกับคำว่าเหน็ดเหนื่อยนั่น ครั้นพอเห็นเจ้ามังกรวายุตรงหน้าค่อย ๆ ถอดเสื้อที่ห่อหุ้มเรือนกายใหญ่โตออก ข้าก็พลันเห็นถึงความกำยำของบุรุษที่เปิดเผยต่อหน้าต่อตาของข้าเป็นหนแรก

กล้ามเนื้อทุกสัดส่วนของคนตรงหน้านั้นแน่นตึงและปรากฏร่องรอยของการต่อสู้มากมาย ทว่าเหนือสิ่งอื่นใดนั้นก็คงจะเป็นเจ้าเครื่องเพศของบุรุษที่น่าสะพรึงกลัวนั่น…

มันยาวและอวบใหญ่นัก ทั้งยังดูขึงขังชวนให้ข้ารู้สึกหวาดกลัวชอบกล มากเสียจนตัวข้าไม่กล้าจะจ้องเจ้าสิ่งนั้นอย่างตรงไปตรงมาด้วยสองตาคู่นี้ได้...

มันต้องเจ็บมากแน่ ๆ เลย...

นางเสือหาไม่ก็นางแมวป่าตัวเมียนั้นเวลาถูกตัวผู้เข้าทาบทามทีไร พวกมันก็มักจะเจ็บปวดทั้งยังดิ้นรนไม่น้อย เหมือนกับสัตว์ตัวเมียมากมายที่เจ็บปวดกับเครื่องเพศพิสดารของตัวผู้ที่ทั้ง...

บ้างก็มีหนาม บ้างก็ขดเหมือนเถาวัลย์น่ะ...

“มันจะไม่เจ็บหรอกข้าสัญญา”

“ขะ...ข้าไม่เชื่อ...” ข้าว่าแล้วเขยิบตัวหนีเล็กน้อย “อย่างน้อยข้าก็โตพอจะรู้ว่า ‘มัน’ จะทำให้ข้าต้องทุกข์ทรมานเป็นแน่”

“เจ้านี่...” มังกรวายุผ่อนลมหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้ จากนั้นแววตาที่พึงพอใจกับความสำเร็จเมื่อครู่ก็พลันดำมืดลงในชั่วพริบตา “ถึงอย่างไรเราก็มาถึงขั้นนี้แล้ว ข้าจะไม่ยอมปล่อยเจ้าไปหรอก ไม่แบบนั้นข้าคงจะเสียหน้าแย่ที่ปราบเจ้าไม่ได้”

น้ำเสียงของเจ้ามังกรวายุเย็นเยียบขึ้นทันตา จากนั้นอีกฝ่ายก็คว้าข้อเท้าของข้าแล้วกระชากร่างทั้งร่างของข้ากลับมายังตำแหน่งเดิมเมื่อครู่...

“อย่าทำข้าเลยนะ...นะ...” ข้าเว้าวอนอีกฝ่ายพลางกะพริบตาที่คลอไปด้วยน้ำใส ๆ ซึ่งใกล้จะเอ่อล้นออกมาเต็มทน

“ข้าสัญญาว่าเจ้าจะชอบ” อีกฝ่ายยิ้มชั่วร้ายจากนั้นบางสิ่งก็กระแทกเข้ามาในกายข้าเข้าอย่างจัง!

กึก!