All Chapters of แค้นรัก เมียสมรส NC20+: Chapter 51 - Chapter 60

ภวินทร์พาน้ำตาลออกจากบ้านที่เป็นเพ้นท์เฮ้าส์เพราะบ้านที่เขาสร้างและยกให้น้ำตาลเสร็จเรียบร้อยดีทุกอย่างแล้ว จึงพาเธอออกมาไม่อยากให้เธอต้องอึดอัดเวลาที่อยู่ที่นั่น ยิ่งท้องใหญ่ท้องแก่ใกล้คลอดมากขึ้นเขาก็ไม่อยากทำให้เธอต้องเก็บกดเพราะถูกเขาห้ามไม่ให้ออกไปไหน “สวยไหม?"“บ้านของฉันงั้นเหรอ?” น้ำตาลพูดพึมพำกับตัวเอง เพราะไม่คิดว่าจะมีบ้านเป็นของตัวเองถึงอย่างนั้นเธอก็เคยคิดว่าจะมีบ้านเป็นของตัวเองสักหลัง แต่พอเกิดเรื่องขึ้นมาก็ไม่คิดอีกเลยว่าจะมีบ้านอีกเลย พอมาวันนี้ภวินทร์ได้สร้างบ้านให้กับเธอ แม้จะไม่ได้ใหญ่ดั่งพระราชวังแต่ก็อยู่ได้สบายสำหรับคนอย่างเธอ มีที่สำหรับจอดรถ มีสวนหลังบ้าน มีสวนหย่อมเล็กๆ ระหว่างบ้านดูเหมือนเขาจะสร้างไว้สำหรับต้อนรับเด็กน้อยที่กำลังจะเกิดมาด้วย “เข้าไปดูด้านในกันสิ"“….."“เป็นอะไรไป?” เขาถามเพราะเป็นเธอยืนนิ่งจนอดที่จะถามไม่ได้ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ยังดูมีความสุขอยู่เลยที่ได้เห็นบ้านหลังนี้ "คุณเกลียดฉันเกลียดครอบครัวของฉันไม่ใช่เหรอแล้วทำไมต้องมาทำดีด้วยล่ะ?" เธอถามเสียงแผ่ว เพราะไม่เข้าใจกับการกระทำของเขาเลย เขาทำแบบนี้เพื่ออะไรต้องการอะไร เขาเป็นคนบอกเองว่า

- ทัณฑสถานหญิง -ภวินทร์เดินเข้าไปด้านในก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ที่ทางเจ้าหน้าที่ได้เตรียมเอาไว้ให้ ด้านหน้าของเขาคือแม่ของน้ำตาล ซึ่งสีหน้าและท่าทางไม่ได้มีความวิตกกังวลอะไรเลยไม่เหมือนกับพ่อของน้ำตาลที่เครียดเพราะได้เข้าไปอยู่ในนั้น "สวัสดีครับคุณน้ำฝน" "มาหาฉันถึงที่นี่มีอะไรหรือเปล่า?" "ผมจะมาส่งข่าวครับ ข่าวร้าย..." "....." "คือ...คุณมานพเสียชีวิตแล้วนะครับ เขาฆ่าตัวตายครับ" "ตายจริง.." แม่ของน้ำตาลร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจฝ่ามือแนบกับหน้าอกของตัวเองเอาไว้มองหน้าของภวินทร์นิ่ง ดวงตาแดงก่ำคล้ายกับคนจะร้องไห้ แต่ก็นะคนเป็นสามีภรรยากันมันก็ต้องเสียใจเป็นธรรมดากับการที่คนรักของตัวเองต้องมาจากไปโดยที่ไม่ได้ร่ำลากันเลยแบบนี้ "ผมเองก็เพิ่งจะรู้วันนี้เหมือนกันครับ ทางทัณฑสถานเขาโทรไปแจ้ง" ".....""ขอโทษนะครับผมไม่คิดว่ามันจะกลายเป็นแบบนี้" "....." แม่ของน้ำตาลก้มหน้าลงพร้อมกับยิ้มเล็กน้อย การกระทำนี้มันทำให้ภวินทร์รู้สึกว่าแม่ของน้ำตาลกำลังคิดอะไรอยู่เหมือนกัน ก่อนที่หญิงวัยกลางคนตรงหน้าของเขาก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาน้ำตาไหลหยดลงไปบนแก้ม "อื้ม...ฉันว่ามันก็สาสมกับที่ฉันกับคุณมานพทำเอ

หลังจากที่เสร็จสิ้นงานแม่ของน้ำตาลก็ต้องกลับไปในที่เดิม ถึงเธอจะไม่อยากให้แม่ของเธอไปแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ "โตแล้วนะจะเป็นแม่คนแล้วอย่าร้องไห้เข้าใจไหม" "ต่อให้โตแค่ไหน ถ้ามันมีเรื่องให้เสียใจก็ร้องไห้ได้ทั้งนั้นแหละค่ะแม่" "อย่าร้องไห้สิเดี๋ยวลูกเกิดมาจะขี้แงเอานะ" "ฮึก...แล้วอีกเมื่อไหร่หนูถึงจะได้เจอแม่อีก" "อีกไม่นานหรอก อยู่ที่นี่ก็ดูแลตัวเองให้ดี อย่าดื้อเข้าใจไหม" "....." น้ำตาลพยักหน้าตอบรับทั้งน้ำตา "แม่ขอคุยกับคุณวินเขาหน่อยนะ" "ทำไมล่ะแม่หนูก็ยืนอยู่ตรงนี้ก็ได้นี่" "เป็นเรื่องของผู้ใหญ่เรายังไม่ต้องรู้ตอนนี้หรอก" "เธอเข้าไปนั่งรอในรถเถอะฉันให้คนสตาร์ทรถไว้ให้แล้ว" ภวินทร์พูด"ไปเถอะลูกเอาไว้ครั้งหน้าให้คุณวินเขาพาไปหาแม่บ่อยๆ นะ" "ก็ได้ค่ะแม่" น้ำตาลยอมเดินไปนั่งรออยู่ในรถ ก่อนที่ภวินทร์และแม่ของเธอจะเดินออกไปคุยด้วยกัน "คุณมีอะไรจะพูดกับผมเหรอครับ?""ฉันไม่รู้หรอกนะว่าคุณยังมีความเคียดแค้นอยู่อีกไหม แต่ถ้าคุณจะแค้นฉันกับสามีฉันก็ไม่ว่าแต่อย่าไปทำน้ำตาลเธอไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย หรือถ้าคุณจะใช้เหตุผลว่าเพราะน้ำตาลเป็นลูกของฉัน ฉันก็บอกไปแล้วนี่ว่าน้ำตาลไม่ใช่ลูกแท

สามเดือนต่อมา....น้ำตาลเดินลงมาจากบันไดด้วยสภาพที่กำลังท้องโย้ โดยมีภวินทร์คอยประคองเธอลงมาด้วย ตอนนี้ก็ใกล้เวลาที่เธอจะคลอดเต็มทีแล้วด้วย"เดินไหวไหม?""ไหวสิ" "วันนี้ฉันว่าจะออกไปซื้อเสื้อผ้ามาเตรียมไว้ให้ลูกสาวน่ะเธออยากไปด้วยกันไหม" "ก็อยากไปนะ แต่ฉันเหนื่อย แค่ยืนก็รู้สึกปวดขาแล้ว คุณไปคนเดียวเถอะให้ฉันอยู่ที่บ้านนี่แหละ" จนถึงตอนนี้น้ำตาลยังไม่ได้หายโกรธกับสิ่งที่เขาทำขนาดนั้นแต่เธอก็ไม่ได้อยากจะเก็บมาคิดให้มันต้องเป็นปัญหาไม่จบไม่สิ้น ทั้งที่เขาก็ดูแลเธอดีขนาดนี้ เวลาพูดด้วยกันก็ดีบ้างไม่ดีบ้างแต่ความสัมพันธ์ก็ดีกว่าเมื่อก่อนเยอะ "คืนนี้ฉันนวดขาให้เอาไหม" "ไม่เป็นไร" "ถ้าปวดขาก็บอกกันสิฉันจะได้นวดขาให้ เธอจะได้รู้สึกสบายนอนหลับง่าย" "....." ไม่รู้ว่าเพราะอะไรไม่ว่าเธอจะเจ็บปวดตรงไหนเธอไม่ค่อยบอกกับเขา และก็ไม่ค่อยให้เขามาทำอะไรให้ด้วย เพราะเธอเองก็ไม่คิดว่ามันจะเป็นหนักขนาดที่จะต้องมานั่งบีบหรือนวดกัน "ของที่จำเป็นที่จะต้องซื้อให้ลูก เธอเอาอะไรเพิ่มอีกไหม" "ไม่ล่ะ" "....." "ของใช้เด็กซื้อเยอะไปก็เท่านั้นเด็กยังไงก็โตขึ้นเรื่อยๆ เปลี่ยนเรื่อยๆ อยู่แล้ว ซื้อมาถ้าใช้ไ

ใช้ระยะเวลาในการเดินทางหลายชั่วโมงอยู่เหมือนกันแต่ก็มาถึงบ้านที่ภวินทร์เคยอยู่ตั้งแต่ตอนเด็กๆ ได้อย่างปลอดภัย และก็ดูเหมือนว่าทางคุณปู่จะเตรียมการล่วงหน้าเอาไว้หมดแล้ว เพราะมีการจัดห้องจัดข้าวของสำหรับของเด็กอ่อนไว้มากมาย ทุกคนที่นี่ต่างก็ให้การต้อนรับเธอเป็นอย่างดีทุกคน เหมือนกับว่าได้รับชีวิตใหม่เลย เธอไม่คิดว่าจะยังมีคนอื่นที่ดีกับเธอขนาดนี้ และด้วยท้องที่ใหญ่ขึ้นมันทำให้น้ำตาลทำอะไรลำบากและเชื่องช้า แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ทุกคนรู้สึกไม่พอใจกับตรงนี้เลย กลับกันทุกคนต่างผลัดเปลี่ยนกันมาดูแลเธอโดยไม่ปล่อยให้เธอต้องอยู่คนเดียวเลยนอกจากในห้องนอน "หืม กลิ่นหอมอะไรคะเนี่ย?" ขณะที่กำลังนั่งเล่นอยู่บนเก้าอี้โยก น้ำตาลก็ได้กลิ่นหอมของอะไรบางอย่างที่เหมือนจะเป็นอาหารแต่ก็หอมกลิ่นสมุนไพรด้วย พอได้กลิ่นหอมของสิ่งนี้แล้วเธอกลับรู้สึกผ่อนคลายแบบบอกไม่ถูก "เป็นกลิ่นยาหอมต้มค่ะคุณหนูคนท้องเอามากินได้ แต่กลิ่นได้นิดหน่อยนะคะกินเยอะไม่ได้" "แต่ยาพวกนี้คุณวินบอกว่าคนท้องกินไม่ได้นี่คะ" ตั้งแต่ที่เขารู้ว่าเธอท้องเรื่องยาเรื่องอาหารการกินทุกอย่างเขาเป็นคนจัดการเองทั้งหมด และเขาก็ยังบอกอีกว่าอาหารบางอย