All Chapters of แค้นรัก เมียสมรส NC20+: Chapter 41 - Chapter 50

ภวินทร์เดินเข้ามาในห้องนอนขณะที่น้ำตาลกำลังอาบน้ำอยู่ เสียงน้ำจากฝักบัวที่ดังอยู่ข้างในมันกลบเสียงด้านนอกจนหมด ทำให้เธอไม่ได้ยินว่าเขานั้นเข้ามาในห้องแล้ว ก่อนที่เขาจะเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมที่จะอาบน้ำเช่นกัน จนกระทั่งเธอเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพที่นุ่งผ้าขนหนูเพียงอย่างเดียว พอได้เห็นเขาเธอก็ไม่ได้มีท่าทีตกใจอะไร กลับเดินไปนั่งที่หน้ากระจกด้วยท่าทีที่เรียบเฉยราวกับว่าไม่เห็นเขาอยู่ในห้องด้วย ส่วนภวินทร์เองก็ไม่ได้ทักท้วงอะไรเพราะมันก็ดีแล้วที่เธอไม่ได้โวยวายที่เขาเข้ามาแบบนี้ จะได้ไม่ต้องทะเลาะกับเธอด้วย ผ่านไปสักพัก...ร่างสูงกำยำเดินออกมาจากห้องน้ำ เขานุ่งผ้าขนหนูเพียงผืนเดียวเผยให้เห็นร่างกายที่กำยำเต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อเรียงตัวสวย ถ้าเป็นนายแบบก็คงจะดังไม่น้อยเลย น้ำตาลมองไปที่ร่างสูงก่อนที่เธอจะลุกขึ้นเดินเข้าไปหาเขา ทำเอาภวินทร์ตกใจมากแต่ก็ไม่ได้ผลักเธอออกไป เพียงแต่เขาตกใจมากกว่าที่เธอทำแบบนี้ "มีอะไรหรือเปล่า?""หันกลับมาสิ"ภวินทร์หันกลับไปอย่างว่าง่าย จังหวะที่เขาหันกลับไปมันก็พอดีกับที่เธอปลดเปลื้องผ้าขนหนูของตัวเองออก จนเธอเปลือยเปล่าต่อหน้าเขา รูปร่าง ทรวดทรงองเอวมัน

ตอนเช้าวันหนึ่ง หลังจากที่น้ำตาลกินข้าวอิ่มเธอก็ออกไปนั่งอ่านหนังสือที่ด้านนอกเพราะวันนี้อากาศค่อนข้างดี หนังสือที่เธอเอามาก็หยิบมาจากห้องทำงานของเขาทั้งนั้น ไม่รู้ว่าเขาจะอนุญาตไหมที่เธอเอาของเขาออกมาแบบนี้แต่เธอก็ไม่สนใจ ตอนนี้เขาเองก็ไม่อยู่ออกไปทำงานข้างนอก เธอไม่ได้รู้รายละเอียดอะไรมากเพราะไม่อยากถาม จนได้ยินแม่บ้านพูดกันว่าเขาไปต่างประเทศ คงอีกหลายวันกว่าจะกลับ นี่ก็สี่วันแล้วที่เขาไม่กลับมาเพราะไปทำงานต่างประเทศ "อาหารว่างค่ะคุณน้ำตาล""ขอบคุณค่ะ""รับอะไรเพิ่มไหมคะ""ไม่ล่ะค่ะ" ที่ปฏิเสธเพราะของว่างที่แม่บ้านเอามาให้ยังไม่รู้เลยว่าจะกินได้มากน้อยแค่ไหน ผลไม้เปรี้ยวกินได้ก็จริงแต่ก็ต้องแบ่งกินวันละนิดเพราะไม่อย่างนั้นเธอจะปวดท้องเอาได้ ทุกอย่างต้องเป็นไปตามคำแนะนำของหมอ ซึ่งเธอเองก็ต้องทำตามอย่างห้ามไม่ได้ "คุณภวินทร์กลับมาแล้วนะคะ ให้มาถามว่าคุณน้ำตาลจะเอาอะไรไหม เพราะโทรหาแล้วคุณน้ำตาลไม่รับสาย""ฝากบอกเขาว่าฉันไม่เอาอะไรค่ะ""ค่ะ" น้ำตาลเห็นอยู่ว่าเขาโทรมาหาเธอแต่เธอไม่ได้สนใจและไม่รับสาย ไม่ว่าเขาจะโทรมาอีกกี่สายเธอก็ไม่รับสายเลยสักครั้ง เวลาต่อมา..."อะ ซื้อมาฝาก" ขณะ

เวลาผ่านไปความสัมพันธ์ของทั้งสองก็ยังไม่ได้ดีขึ้น ยังคงมีการพูดประชดประชันกันอยู่เหมือนเดิม และส่วนมากก็จะเป็นน้ำตาลที่จะคอยพูดประชดประชันเวลาได้เจอหน้ากับภวินทร์ เพราะฉะนั้นการที่ไม่ต้องเจอหน้าเขาเลยมันดีที่สุด สิ่งที่เธอคิดอยู่ตลอดคือ ในสายตาของเขาเธอมันก็แค่ผู้หญิงไร้ค่าคนนึงที่เขาเอาไว้ใช้งานเรื่องบนเตียงถึงในตอนนี้เธอจะท้องลูกของเขาแต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกว่าเขามองเธอผิดแปลกไปเป็นอย่างอื่นเลย ต่อให้จะถูกเขาพามาดูแลดีขนาดไหน แต่แล้วยังไงล่ะ เขาดูแลเธอดีก็เพราะลูกในท้องต่างหาก หากเธอไม่ได้ท้องตอนนี้เขาก็กำลังดำเนินการเรื่องแก้แค้นต่ออยู่ก็ได้ เธออยู่ที่นี่จากวันเลื่อนเป็นอาทิตย์จากอาทิตย์ก็เลื่อนไปเป็นเดือน มันก็มีบ้างบางครั้งที่เธอรู้สึกอึดอัดและอยากออกไปจากที่นี่แต่มันก็มีความรู้สึกวูบนึงที่เธอรู้สึกว่าอยู่ที่นี่ก็ดีเหมือนกันเธอจะได้ไม่ต้องไปเผชิญกับโลกภายนอกที่มันโหดร้ายไม่ต้องไปเจอกับคำพูดของใครที่มันทำให้เธอต้องเจ็บอีก แต่เธอก็ไม่ได้มีสิทธิ์เลือกอะไรเพราะทุกอย่างเขาเป็นคนกำหนดเองแม้กระทั่งทางเดินชีวิตของเธอ จะเป็นหรือตายก็ขึ้นอยู่กับเขาว่าจะกำหนดให้เธอเป็นไปในทางใด "

น้ำตาล Talk พอคุณหมอกลับไปฉันก็ไม่ได้ทำอะไรนอกจากนั่งนิ่งดูคุณวินเขาดูสมุดบันทึกการตรวจครรภ์เพราะในนั้นมีภาพอัลตร้าซาวด์ก่อนหน้านี้ด้วย เขาดูตื่นเต้นอะไรขนาดนั้น ฉันเป็นแม่อุ้มท้องเองยังไม่ตื่นเต้นขนาดนั้นเลย “มานั่งตรงนี้มา" เขาตบที่ตักของเขา เหมือนกำลังบอกว่าให้ฉันไปนั่งลงตรงนั้น“ไม่ล่ะ ฉันจะกลับไปห้อง” ฉันปฏิเสธเขาพร้อมกับลุกขึ้นหันเตรียมที่จะเดินออกไป ทว่ายังไม่ทันที่ฉันจะได้ก้าวขาออกจู่ๆ ก็มีแรงดึงมหาศาลดึงฉันไป "อ๊ะ?!""บอกให้มานั่งลงตรงนี้ก่อนไงจะรีบไปไหนไม่ได้มีงานอะไรต้องทำสักหน่อย" "ที่ฉันรีบไปเพราะฉันไม่อยากเห็นหน้าคนอย่างคุณต่างหาก!" ".....""ปล่อยฉันสิ!""อยู่นิ่งๆ จะดิ้นทำไมเดี๋ยวก็ตกลงไปเอาหรอก" "ถ้างั้นก็ปล่อยฉันสิ""ไม่ปล่อย และก็อย่าดิ้นด้วยฉันเตือนเธอแล้วนะถ้าเธอยังไม่ฟังดิ้นตกลงไปลูกเป็นอะไรขึ้นมาฉันจะตีเธอ!" "เหอะ!" ฉันแค่นหัวเราะมองหน้าเขาอยู่นิดนึงก่อนจะเบี่ยงหน้าหนีไป ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากลงจากตรงนี้หรอกนะแต่เขาดันกอดเอวฉันเอาไว้แน่นเลย ถ้าดิ้นไม่แรงก็คงไม่หลุดหรอก แต่ก็อย่างว่าถ้าฉันทำอะไรรุนแรงแล้วเกิดอุบัติเหตุจนต้องเสียลูกขึ้นมาฉันคงเสียใจไปทั้งชีวิต

น้ำตาลเดินออกมาที่หน้าบ้าน ปกติเธอจะไม่ค่อยออกมาตรงนี้สักเท่าไร เพราะมีบอดี้การ์ดคอยเฝ้ายามกันอยู่เต็มไปหมด เธอเป็นคนที่ไม่ค่อยชอบความพลุกพล่าน ไม่ชอบอยู่ในที่คนเยอะๆ ส่วนมากจะอยู่ตามหลังบ้านหรือข้างบ้านมากกว่า อย่างน้อยพวกบอดี้การ์ดพวกนี้ก็ไม่ได้ตามวุ่นวายเธอไปซะทุกที่ แต่ที่เธอออกมาเพราะมีแผนการบางอย่าง ในเมื่อเธอทำให้เขาโมโหไม่ได้เธอก็จะใช้มารยาของตัวเองทำให้คนอย่างเขาหึงขึ้นมา ถ้าภวินทร์เดินออกมาเห็นว่าเธอกำลังพูดคุยสนทนาอยู่กับเหล่าลูกน้องของเขาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มมีความสุขไม่เหมือนกับใบหน้าที่อยู่กับเขา เขาจะต้องเป็นเดือดเป็นร้อนมากแน่ อย่างน้อยก็คงจะทำให้เขาเดือดปุดๆ ลมออกหูเลยก็ว่าได้ "คุณรมิตาต้องการอะไรครับ?" หนึ่งในบอดี้การ์ดเอ่ยพูดขึ้นมา ทำให้ทุกคนที่ยืนอยู่ในบริเวณเดียวกันหันมามองเธอ แต่ทุกคนกลับยืนนิ่งมือทั้งสองข้างไขว้กันอยู่ทางด้านหน้าราวกับว่านี่คือการทำความเคารพเธออย่างนึง "ทำตัวตามสบายกันเถอะค่ะไม่ต้องพิธีรีตองอะไรหรอก" "คุณรมิตาต้องการอะไรครับ นายอยู่ด้านในนะครับยังไม่ได้ออกมา" "ฉันรู้ฉันไม่ได้ออกมาหาเขาสักหน่อย" เพราะเธอเพิ่งจะออกมาจากห้องที่เขาอยู่ เลยรู้ว