Semua Bab แค้นรัก คู่หมั้นร้าย NC20+: Bab 11 - Bab 20

ฟ้าฝัน Talk วันถัดมา...หลังจากที่ผู้ชายคนนั้นออกไปฉันก็รีบลุกเอาเสื้อผ้าของเขาบางตัวที่ฉันพอจะใส่ได้ใส่เดินออกมาเพราะเสื้อผ้าชุดเก่าของฉันมันถูกเขาดึงจนสภาพไม่เหลือดีแล้ว ตึก..ส้นเท้าของฉันมันกระแทกพื้นอย่างแรงเมื่อต้องหยุดชะงักกระทันหันเพราะถูกลูกน้องของเขาเดินเข้ามาขวางทางเอาไว้ "หลบไป!""ผมทำแบบนั้นไม่ได้หรอกครับ""ฉันจะกลับบ้าน" "นายสั่งเอาไว้ว่าให้คอยดูแลคุณให้ดีและห้ามปล่อยให้คุณหายไปไหนถ้ายังไม่ได้รับอนุญาต" "ฉันไม่ใช่นักโทษของใคร และฉันก็ไม่จำเป็นต้องทำตามคำสั่งของเจ้านายของพวกนาย" เพราะฉันไม่ชอบอยู่ในโอวาทของใคร ฉันไม่ชอบทำตามใคร ฉันจะทำในสิ่งที่ตัวเองอยากจะทำเท่านั้น "กลับไปเถอะครับ ผมปล่อยให้คุณออกไปไม่ได้จริงๆ" "นี่นาย...!?""ผมขอร้องล่ะครับกลับเข้าไปเหมือนเดิมเถอะ ถ้านายกลับมาคุณอาจจะเจ็บตัวมากกว่านี้อีก" "เหอะ!" ฉันเค้นหัวเราะใส่ก่อนจะหันหลังเดินกระทืบเท้ากลับเข้าไปด้านในตามเดิม นี่ฉันจะไม่มีวันหนีออกไปไหนได้เลยใช่ไหม ฉันจะต้องอยู่ในบ้านหลังนี้บ้านหลังเล็กๆ แถมยังมีการ์ดล้อมรอบอยู่อีกต่างหาก นี่มันเรื่องซวยอะไรของฉันต้องมาอยู่กับผู้ชายคนนี้ ผ่านไปสักพัก..."ค

ชินกรณ์ Talk ผมมองหน้าผู้หญิงที่ผมออกตามหาเธออยู่หลายวัน ตอนนี้เธอนั่งอยู่ตรงหน้าผมแล้ว รู้อย่างนี้ผมไม่ออกแรงตามหาให้เหนื่อยหรอก เธอเป็นผู้หญิงที่ดูหน้าค้นหาดี ครั้งแรกที่เจอหน้ากันเธอก็ชวนผมมีอะไรด้วยแล้ว แถมยังให้ผมเป็นคนเปิดซิงเธออีกต่างหาก ทั้งเธอและก็ผมต่างก็ตกใจไม่ต่างกันหรอกเมื่อได้รู้ว่าเราสองคนเป็นคู่หมั้นกัน ตอนแรกผมคิดเอาไว้ว่าถ้าผมแต่งงานแล้วผมจะเก็บเธอเอาไว้ แต่ตอนนี้เธอกลายเป็นคนคนเดียวกับคู่หมั้นของผมไปแล้ว ตอนแรกผมก็รู้สึกชอบเธอนะ แต่ตอนนี้ผมรู้สึกเกลียดขยะแขยงเธอมากกว่า เพราะเธอมันเป็นลูกของฆาตกร คนที่ทำให้แม่ผมต้องตาย พ่อของเธอนี่ก็แปลกเหมือนกันนะรู้ทั้งรู้ว่าครอบครัวของตัวเองเป็นคนทำให้แม่ของผมต้องตายก็ยังจะยัดเยียดลูกสาวให้มาเป็นเมียของผม ยัดเยียดให้มาเป็นลูกสะใภ้ของบ้านนี้ เหมือนจับหมูตัวเป็นๆ เข้ามาในกรงของเสือโคร่ง มันวิ่งหนีได้ก็จริงแต่มันก็วิ่งหนีได้เฉพาะในกรงเท่านั้น สุดท้ายหมูมันก็ต้องถูกจับกินอยู่ดีไม่ช้าก็เร็ว ผมแอบเห็นเธอน้ำตาไหลออกมาแต่แล้วเธอก็รีบเช็ดมันเหมือนไม่อยากให้ผมหรือใครๆ ได้เห็นน้ำตาของเธอ "ฉันว่าเราย้ายมาอยู่ด้วยกันจะดีกว่านะ""ไม่!""

เช้าวันต่อมา...หญิงสาวสะลึมสะลือเมื่อแสงแดดในยามเช้าสาดส่องมากระทบใบหน้าของเธอ ร่างบางค่อยๆ เปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งขึ้นและมองไปรอบๆ ห้องที่เธอนอนอยู่ และเธอก็ได้เห็นกับแผ่นหลังแกร่งกำลังยืนอยู่ที่หน้าระเบียงห้องพร้อมกับควันสีขาวลอยคละคลุ้งไปทั่วบริเวณนั้น แน่นอนว่าเธอต้องนอนที่นี่ทั้งคืนเพราะไม่สามารถออกไปจากห้องได้ ฟืบ~ เสียงเลื่อนประตูระเบียงชายหนุ่มเดินเข้ามาขณะที่หญิงสาวกำลังจะลุกไปเข้าห้องน้ำ "วันนี้ฉันจะไปส่งเธอที่มหาลัย" คนตัวสูงเอ่ยพูดขึ้น "...." เธอไม่ได้ตอบอะไร เพราะต่อให้เธอตอบเขาไปสุดท้ายเธอก็ต้องยอมให้เขาไปส่งเธออยู่ดี "เป็นใบ้หรือไง ถึงไม่ยอมพูด""...." หญิงสาวหันมองหน้าชายหนุ่มที่กำลังยืนส่งสายตามองเธอ "ปากคุณนี่มันก็สกปรกเหมือนกันนะ" "นี่เธอ!" "ถ้าอยากให้ฉันพูดด้วยก็พูดให้มันดีๆ บ้าง" ร่างบางพูดทิ้งท้ายเอาไว้จากนั้นเธอก็เดินเข้าไปในห้องน้ำทันที เวลาผ่านไป...มหาวิทยาลัย..."ตอนเย็นฉันจะแวะมารับ แต่ถ้าเธอเลิกเรียนก่อนก็ไปหาฉันที่บริษัทก็ได้" "อืม..""เดี๋ยว..""อะไรของคุณอีก?" หญิงสาวหันกลับมามองด้วยท่าทางที่ดูหงุดหงิด "บัตรเครดิตวงเงินไม่จำกัด อยากจะเอาไปใช

ฟ้าฝัน Talkมหาวิทยาลัย..."เป็นอะไรนั่งหน้าเครียดเชียว""...." ฉันเงยหน้าขึ้นมองตามเสียง หลังจากที่นั่งถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า "ไม่รู้สิ ฉันอยากหนี" "ทำไมล่ะ เขาทำอะไรเธอ!?" "ก็อย่างที่เธอรู้นั่นแหละ ฉันรู้สึกอึดอัดไม่เป็นตัวเองเลย จะทำอะไรไปตรงไหนก็มีสายตาของการ์ดและแม่บ้านคอยจับจ้องอยู่ตลอดเวลา จนฉันไม่มีเวลาส่วนตัวของตัวเองสักนิด" "...." เพราะสิ่งนี้แหละที่ทำให้ฉันอยากหนีออกไปจากบ้านหลังนั้นแต่ก็ทำไม่ได้ เพราะต่อให้ฉันหนีไปพวกเขาก็ต้องตามตัวฉันเจออยู่ดี "งั้นแกไปพักอยู่ที่คอนโดกับฉันก่อนมั้ย ซักอาทิตย์นึงก็ได้" "ไม่รู้เหมือนกันสิ ฉันโดนกักบริเวณอย่างกับนักโทษมาได้แค่มหาลัยเนี่ย" "ตอนเย็นเลิกเรียนแล้วเธอก็ไปกับฉัน แล้วก็ค่อยโทรบอกเขา" "ฉันไม่อยากให้เธอต้องเดือดร้อนนะต้นหอม ฉันรู้ว่าเขาเป็นคนนิสัยยังไง ถ้าฉันไปอยู่กับเธอฉันต้องทำให้เธอเดือดร้อนแน่" "ไม่เห็นเป็นไรเลย" "เธอไม่เป็นอะไรแต่ฉันเป็นนะ ถ้าเขาทำอะไรเธอขึ้นมาฉันจะรู้สึกแย่แค่ไหนที่ปกป้องเพื่อนตัวเองไม่ได้" "โอเคๆ ไม่ไปก็ได้ แต่ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาเธอโทรหาฉันได้ตลอดเลยนะ" "คืนนี้ออกไปดื่มกันนะ เขาน่าจะไม่อยู่บ้าน"

วันต่อมา...เมื่อคืนฉันกลับมาดึกพอสมควร ตอนเช้าก็เลยตื่นสายเพราะนอนดึกแถมยังเมามากๆ อีกต่างหาก ฉันเดินเข้าไปในห้องครัวและหยิบเอาขวดน้ำออกมา กำลังจะเดินออกไปแต่กลับมีเสียงของแม่บ้านกำลังพูดนินทาแบบจงใจให้ฉันได้ยิน ทำให้ฉันต้องหยุดเดินทันที "แต่งงานมีสามีแล้วแทนที่จะอยู่บ้านดูแลความเรียบร้อยเป็นแม่บ้าน กลับเที่ยวเตร็ดเตร่ทำตัวเถลไถลอย่างกับคนพ่อแม่ไม่สั่งสอน" นี่คือเสียงของแม่บ้านคนนึงที่กำลังพูดนินทาฉันแบบจงใจให้ฉันได้ยิน ฉันหมุนตัวกลับไปหาแม่บ้านคนนั้นโดยที่ยังมีขวดน้ำอยู่ในมือ แต่นางก็ดูไม่สะทกสะท้านอะไรเลยเมื่อฉันเดินมายืนอยู่ตรงที่นางนั่งอยู่ "เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ?" "...." ทุกคนเงียบ ไม่สนใจคำพูดของฉันราวกับว่าฉันไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้ ฉันเปิดฝาขวดน้ำก่อนจะเทน้ำราดลงบนหัวของแม่บ้านคนนั้นจนเปียกชุ่มไปทั้งตัว และวางขวดน้ำลงบนโต๊ะอย่างแรงจนแม่บ้านคนอื่นๆ สะดุ้งไปตามๆ กัน "ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าเธอถูกสั่งสอนมายังไงถึงได้มาพูดถึงครอบครัวคนอื่นเขาแบบนั้น แน่ใจแล้วหรอว่าเธอถูกสั่งสอนมาดี" "...." "ฉันไม่เคยยุ่งอะไรกับพวกเธอ ไม่เคยคิดที่จะยุ่งเลยด้วยซ้ำ แต่นี่พวกเธอมาล้ำเส้นฉันก่อ