All Chapters of นางบำเรอ SM20+: Chapter 41 - Chapter 50

พรึบ!!ไฟถูกเปิดขึ้นจนสว่างจ้าเมื่อหญิงสาวก้าวเดินเข้าไปในห้องมืดที่ขังเจมส์เอาไว้ ตัวของเจมส์เมื่อดวงตากระทบกับแสงไฟก็ถึงกับหลุบหน้าก้มต่ำลงทันที ร่างกายของเจมส์เต็มไปรอยเขียวช้ำ แต่ไม่ได้ถูกซ้อม แต่เป็นเพราะเจมส์พยายามจะหนีออกจากที่นี่ต่างหาก ไม่ว่าจะทุบตีกำแพงพยายามถีบประตูเพื่อให้ตัวเองรอดพ้นจากพญามัจจุราชแต่ไม่ว่าจะกี่ครั้งก็คว้าน้ำเหลว เพราะห้องมืดแห่งนี้ถูกล็อกไว้อย่างแน่นหนา และภายนอกก็เต็มไปด้วยลูกน้องของพีทเต็มไปหมด“เฮ้ยย ปลุกมันให้ตื่น” พีทหันไปบอกกับลูกน้อง“ครับนาย” ลูกน้องของเขาเดินไปหยิบถังน้ำแล้วสาดเข้าไปที่หน้าของเจมส์จนเปียกชุ่ม“เฮ้ยย เหี้ยไรวะ!!”“หวัดดีเจมส์ ได้เจอกันอีกแล้วนะ สบายดีนะ” เดียร์เอ่ยทักทายคนตรงหน้าด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม แต่ภายใต้รอยยิ้มนั้นเต็มไปด้วยความโกรธแค้น“ตามีก็ดูเองดิว่าสบายรึเปล่า เป็นหมาลอบกัดเหรอวะจับกูมาแบบนี้”“ว่าตัวเองก็เป็นเหรอ ก่อนที่จะด่าว่าคนอื่นหันย้อนมองดูตัวเองก่อนนะ ว่าใครกันแน่ที่หมาลอบกัด” เดียร์พูด“อีเดียร์!!” เจมส์พุ่งตัวเข้ามาจะทำร้ายเดียร์แต่ถูกลูกน้องของพีทถีบจนหงายหลังลงไป “อักก แน่จริงมึงก็มาตัวต่อตัวกับกูดิวะ”“เหอ

งานเลี้ยงของคุณราตรี“คุณราตรีคะ ขอถ่ายรูปหน่อยนะคะ”แช๊ะ แช๊ะ“ขอถ่ายรูปหน่อยนะครับคุณราตรี”แช๊ะ แช๊ะหญิงสาววัยกลางคนยืนโพสต์ท่าให้นักข่าวถ่ายรูปด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม แสงแฟลชวิบวับจนน่าแสบตา“คุณราตรีคิดยังไงคะ กับการที่บริษัทคู่แข่งมีการฟอกเงินเกิดขึ้น แถมยังมีข่าวออกมาว่าโกงเงินลูกค้าอีกด้วย”“เอ่อคือ เรื่องนี้ดิฉันจะไปตอบอะไรมากมายก็คงจะไม่ได้นะคะ เพราะดิฉันก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไรที่บริษัทฝ่ายนั้นเลย แต่จะให้แสดงความคิดเห็นในฐานะที่เป็นนักธุรกิจด้วยกันก็ได้ค่ะ”“ว่ายังไงคะ” นักข่าวถาม“คือในความคิดของดิฉัน เราเป็นนักธุรกิจทำงานบริการลูกค้า ทุกอย่างเราต้องทำด้วยใจจริงค่ะ เรื่องฟอกเงินอันนี้ดิฉันก็ไม่รู้ว่าจริงเท็จแค่ไหน ส่วนเรื่องโกงเงินลูกค้าดิฉันก็เห็นลูกค้าหลายคนมาบ่นแบบนี้เหมือนกันค่ะ ว่าเวลาคุยตกลงกันก็จะอีกราคานึง พอทำเสร็จแล้วก็จะมีอีกราคานึงเพิ่มขึ้นมาอีกเป็นเท่าตัวเลย ดิฉันมองว่าเราควรแจ้งตรงส่วนนี้ให้กับลูกค้าอย่างชัดเจนก่อนเลย เพื่อไม่ให้เกิดความผิดพลาดค่ะ”“อ๋อ แล้วคุณราตรีรู้สึกดีใจมั้ยคะที่ไม่ต้องมีบริษัทคู่แข่งอีกแล้ว”“อืม…ถามว่าดีใจไหม ไม่เลยนะคะดิฉันอยากให้ทำงานแบ

วันต่อมาบริษัทเดียร์ดีไซน์เนอร์“คุณเดียร์คะ คือดิฉัน…” เลขารีบเดินมาทักเมื่อเห็นว่าผู้เป็นเจ้านายเดินเข้ามาด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่“อืม เรียกพนักงานทุกคนมาประชุมหน่อยนะ ฉันมีเรื่องจะประกาศให้รู้”“ได้ค่ะคุณเดียร์”“ฉันจะไปรอที่ห้องประชุมนะ”พูดจบหญิงสาวก็เดินไปยังห้องประชุมทันที ไม่นานพนักงานทุกคนก็ต่างพากันทยอยเข้ามาในห้องประชุม“เรียบร้อยแล้วค่ะคุณเดียร์ พนักงานมากันครบแล้ว” เลขาเอ่ยขึ้น“เอาล่ะ ฉันจะพูดในนี้แค่ครั้งเดียวนะ หลายๆ คนอาจจะรู้ข่าวมาบ้างแล้วว่า บริษัทของเราเกิดอะไรขึ้น แต่ไม่ต้องเป็นห่วงทุกอย่างฉันจัดการจบหมดแล้ว แต่ที่ฉันเรียกทุกคนมาวันนี้ ก็เพื่อจะมาแจ้งให้ทราบว่าให้ทุกคนทำงานวันนี้เป็นวันสุดท้าย และฉันจะให้เงินเดือนทุกคนล่วงหน้าไปทั้งหมดสามเดือน เพราะมันก็น่าจะพอใช้จนกว่าทุกคนจะหางานใหม่ทำได้”“คุณเดียร์ \\ คุณเดียร์” พนักงานต่างพากันตกใจเมื่อได้ยินแบบนั้น“เอ่อคุณเดียร์คะ ทำไมเราต้องปิดด้วยล่ะคะ ในเมื่อเราหาหลักฐานได้แล้วว่าเราไม่ได้เป็นคนทำ”“ใช่ แต่ฉันอยากจะพักเรื่องนี้ ฉันอยากอยู่กับตัวเอง ฉันอยากให้เวลากับตัวเอง เอาเป็นว่าตกลงตามนี้ก็แล้วกันนะ ฉันไม่มีอ

หลายวันผ่านไปฉันค่อยๆ วางแผนชีวิตให้กับตัวเองทีละนิด เพราะต้องเริ่มต้นนับหนึ่งใหม่ทั้งหมด แต่ฉันไม่เคยกลัวการที่จะต้องเริ่มใหม่เลย เพราะการที่เราได้เริ่มต้นอะไรใหม่ๆ ก็เหมือนเราเปิดรับประสบการณ์ใหม่ๆ เข้ามาในชีวิต ถึงแม้มันจะยังลำบากแต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ฉันท้อแท้ ฉันพร้อมที่จะเริ่มใหม่ถ้าทำแล้วฉันจะรู้สึกดีขึ้นฉันไม่ได้อยากทำแบบนี้เลย ฉันรู้ว่าทุกคนเป็นห่วงฉันมาก แต่ฉันเชื่อว่าทุกคนจะต้องเข้าใจฉันฉันไม่เคยโกรธหรือเกลียดใครโดยที่ไม่มีเหตุผล และการที่ฉันออกมาแบบนี้มันก็หมายความว่าฉันอยากให้เวลากับตัวเองอยากอยู่กับตัวเองสักพัก ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันจะรู้สึกดีขึ้นเมื่อไหร่ ฉันคิดได้แค่ว่าเมื่อไหร่ที่ฉันพร้อมฉันจะกลับไป“เฮ้เดียร์ ยูมาทำอะไรตรงนี้” เสียงเข้มใหญ่ดังขึ้นจากทางด้านหลังของฉันนี่คือเพื่อนบ้านใหม่ของฉันเอง ไม่สิเพื่อนข้างห้อง นางย้ายมาอยู่พร้อมๆ กับฉัน แต่เราเพิ่งจะมารู้จักกันได้ไม่กี่วันเองนางเป็นสาวประเภทสองนะ แต่ไม่ได้แต่งตัวออกแนวผู้หญิง การแต่งตัวภายนอกทุกอย่างดูเหมือนผู้ชายแท้หมด แต่ใจของนางเป็นผู้หญิงที่รักสวยรักงาม นางเป็นคนจิตใจดีนะ ดีกว่าคนบางคนเลยด้วยแหละ“ฉ

วันต่อมา“เดียร์ เดียร์” โทมัสสะกิดคนข้างๆ เบาๆ พร้อมกับเอ่ยเรียกชื่อของเธอข้างหู “เช้าแล้วนะ ทำไมมานอนตรงนี้”“อืออ อย่ากวนจะนอน” เธอเอ่ยงึมงำด้วยน้ำเสียงที่ดูหงุดหงิดไม่น้อย“แล้วทำไมถึงมานอนอยู่ตรงนี้ ทำไมถึงไม่ขึ้นไปนอนบนที่นอนดีๆ ล่ะ” โทมัสถาม เพราะเปิดประตูเข้ามาก็เห็นว่าเดียร์นอนหลับอยู่ที่โต๊ะทำงาน ดูเหมือนว่าเธอจะทำงานทั้งคืนจนเผลอหลับไปเลยด้วย“อืมม ถ้าจะมาเอางานไปให้เจ้านาย ฉันทำให้เสร็จแล้วนะ เอาไปได้เลย” เดียร์พูดทั้งๆ ที่ไม่ได้ลืมตาขึ้นมามองดู“ไอไม่ได้มาเอางาน แต่เข้ามาดูยูต่างหากว่าเป็นยังไงบ้าง”“ฉันสบายดีไม่ต้องเป็นห่วง” เธอตอบ“เมื่อคืนยูไม่ได้กินข้าวเหรอ?” หางตาเหลือบไปเห็นจานใส่อาหารที่เขาได้เอามาแขวนไว้ให้เธอเมื่อคืน ดูจากสภาพแล้วเธอคงจะไม่ได้แตะเลย“อื้ม มันเสียแล้วฉันก็เลยไม่ได้กิน”“เสีย? เสียที่ไหน ไอซื้อมาตอนที่ทำเสร็จใหม่ๆ เลยนะ ร้อนๆ เลยด้วยมันจะเสียได้ยังไง ยูจมูกไม่ดีหรือเปล่า”“ไม่รู้อะ แต่มันเหม็นจริงๆ นะ เหม็นจนจะอ้วก” เดียร์ยืนยัน เธอไม่ได้แสดงละครเธอพูดความจริงเธอพยายามฝืนที่จะกินแล้ว แต่สรุปก็กินไม่ได้อยู่ดี“ลุกมาคุยกันก่อนสิ” โทมัสดึงร่างเล็กที่ไ