Lahat ng Kabanata ng นางบำเรอ SM20+: Kabanata 51 - Kabanata 60

“….” ฉันหันไปตามเรียกที่ดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง ก็ได้เห็นว่าโทมัสยืนอยู่ข้างหลังของฉัน “โทมัส!?”“ต้องขอโทษด้วยนะครับคุณหมอ ผมไม่รู้ว่าจะมีการตรวจแบบนี้ด้วย” โทมัสพูด“ไม่เป็นอะไรครับ การฝากครรภ์ครั้งแรกหมอจำเป็นต้องตรวจเลือดของคุณพ่อคุณแม่ด้วยครับ ว่ามีผลเลือดเสี่ยงต่อการตั้งครรภ์หรือเปล่า”“ตะ แต่ว่าคุณหมอคะ”“เอาไปตรวจได้เลยครับหมอ”“สักครู่นะครับ” คุณหมอลุกเดินออกจากเก้าอี้ไป“โทมัสนายทำแบบนี้ทำไม นายก็รู้ว่านายไม่ใช่…”“แล้วยูจะไปตามหาพ่อของเด็กในท้องได้ที่ไหนล่ะ แบบนี้แหละดีแล้วจะได้ฝากท้อง ไอรับเป็นพ่อให้เอง” โทมัสพูดเสียงแข็ง“แต่มันไม่ใช่อะ ฉันให้ใครมารับผิดชอบด้วยไม่ได้หรอกนะ” ฉันยังปฏิเสธเหมือนเดิม ฉันไม่ได้รังเกียจโทมัสเลย แต่ฉันไม่อยากดึงโทมัสเข้ามาข้องเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เลย“หรือยูอยากให้ลูกของยูเกิดมาไม่มีพ่อล่ะ”“ความจริงลูกของฉันก็ไม่มีพ่ออยู่แล้วนี่นา ฉันไม่เห็นต้องกลัวอะไรเลย” ความจริงยังไงมันก็คือความจริงอยู่วันยังค่ำ สักวันลูกของฉันเกิดมาแกก็ต้องรู้อยู่ดีว่าแกไม่มีพ่อ“หมอขอเจาะเลือดตรงนิ้วหน่อยนะครับ” เสียงของหมอพูดขึ้น ทำให้ฉ

5 เดือนต่อมาตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด( สวัสดีค่ะ )“พะ พิงค์ นี่ฉันเองนะเอง” ฉันเรียกคนปลายสายด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ เพราะรู้ว่าพิงค์ต้องเป็นห่วงฉันมากแน่ๆ( เดียร์! นี่แกอยู่ที่ไหนเนี่ย แล้วเป็นยังไงบ้างสบายดีหรือเปล่า แกรู้ไหมว่าฉันแทบกินไม่ได้นอนไม่หลับเลย แล้วแก… ) ทันทีที่ปลายสายรู้ว่าเป็นฉันก็ตั้งคำถามมากมายจนฉันไม่รู้จะตอบอันไหนก่อนดี“ใจเย็นๆ ก่อนนะพิงค์ ฉันสบายดีขอโทษนะที่ไม่ได้ติดต่อกลับไปหาแกเลย พอดีว่ามันมีเรื่องวุ่นวายนิดหน่อยน่ะ”( เฮ้ออ แกรู้ไหมว่าฉันกับพ่อแม่แกเป็นห่วงแกมากแค่ไหน จะไปไหนก็ไม่เคยบอกกันเลย )“ฉันขอโทษนะ แต่ฉันอยากออกมาอยู่คนเดียวสักพัก ฉันไม่รู้ว่าจะต้องเริ่มต้นกับตัวเองตรงไหนต่อดี”( ฉันรู้ข่าวเรื่องบริษัทของแกแล้วล่ะ ตอนนี้ครามเค้าไปซื้อบริษัทของแกเอาไว้อยู่ ถ้าอยากจะกลับมาเปิดบริษัทต่ออีกเมื่อไหร่ก็บอกได้เลยนะ ครามเค้าไม่อยากให้ใครซื้อไปเพราะตรงนั้นทำเลมันดีมาก แกน่าจะมาเปิดบริษัททำต่อนะ ความจริงแกก็ไม่ใช่คนผิดเลยนี่นา )“ฉันรู้ แต่มันมีหลายเรื่องที่ฉันต้องคิด และฉันก็หาทางออกไม่ได้ ฉันไม่รู้ว่าการที่ฉันทำอยู่มันเป็นการหนีปัญหาหรือเปล่า ฉันรู้แต่ว่าฉันทำแบบน

เดียร์ Talk5 ปีต่อมาฉันเฝ้ามองดูลูกเติบโตขึ้นมา ฉันยอมรับเลยว่าตลอดเวลาที่ผ่านมามันลำบากมากสำหรับผู้หญิงคนหนึ่งที่จะต้องเลี้ยงลูกเพียงลำพัง ถึงแม้จะมีคนช่วยเหลือแต่ในใจของฉันก็รู้ดีว่านั่นไม่ใช่พ่อแท้ๆ ของน้องไทเกอร์ ซึ่งแกก็เข้าใจมาตลอดว่าโทมัสคือพ่อของแก ความใกล้ชิดทำให้โทมัสกับไทเกอร์ผูกพันกันมาก มองเผินๆ ก็เหมือนสองคนนี้เป็นพ่อลูกกันจริงๆฉันคิดว่าสักวันน้องไทเกอร์จะต้องเข้าใจ และรู้ว่าโทมัสไม่ใช่พ่อแท้ๆ ของแก และฉันก็หวังว่าลูกจะเข้าใจความรู้สึกของฉันเหมือนกัน ฉันไม่ได้ต้องการให้แกเกิดมาไม่มีพ่อ แต่ฉันไม่รู้จะต้องทำยังไงต่อไปเหมือนกัน จะให้ฉันหอบลูกหอบศักดิ์ศรีที่หลงเหลือเพียงน้อยนิดไปขอร้องให้ผู้ชายคนนั้นรับผิดชอบเหรอ มันก็คงจะเป็นไปไม่ได้ เพราะฉันเองก็ง่ายเกินไปและไว้ใจเขามากไปฉันมีความสุขที่จะอยู่แบบนี้มากกว่าได้เฝ้ามองดูลูกชายเติบโตตามวัย เขาไม่รู้หรอกว่าการกระทำของเขามันสร้างแผลให้กับฉันมากมายใหญ่หลวงขนาดไหน แต่ภายใต้รอยแผลแสนเจ็บปวดนั้นกลับมีสิ่งสำคัญก่อเกิดขึ้นมา และกลายเป็นดวงใจของฉันในวันนี้กว่าจะฉันจะผ่านจุดนั้นมาได้ฉันต้องเจ็บปวดมากแค่ไหนใครจะรู้ การอุ้มท้องอย่างโด

เช้าวันต่อมาเดียร์ Talk“โทมัส นายจะไปกับฉันมั้ย ฉันจะไปหาเพื่อนแล้วจะแวะไปที่คอนโดด้วย”“ไม่ล่ะยูไปเลย ไออยู่กับน้องไทเกอร์ดีกว่า” โทมัสปฏิเสธ อาจจะเป็นเพราะยังเหนื่อยกับการเดินทางและยังไม่ค่อยคุ้นชินกลับพื้นที่เท่าไหร่เลยไม่อยากออกไปไหนไกล“โอเค ถ้าอย่างนั้นช่วงบ่ายๆ ฉันถึงจะกลับนะ มีอะไรก็โทรไปหาได้ตลอดเวลาเลย”“ครับผม”ฉันขับรถของที่บ้านออกมาตรงไปที่คอนโดก่อน เพราะฉันจะไปตรวจดูสภาพห้องว่าทุกอย่างยังดูดีครบเหมือนเดิมหรือเปล่า ห้องนี้ถูกปิดตายมาหลายปี ซึ่งฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเป็นยังไงบ้างตู๊ด~ ตู๊ด~ กำลังเรียกสาย >>> พิงค์( ฮัลโหลว่ายังไงคะคุณเพื่อน นึกยังไงวันนี้ถึงโทรมาเองได้ )“พิงค์วันนี้แกอยู่บ้านหรือเปล่า”( อยู่สิ อย่าบอกนะว่าแกกลับมาแล้ว! ) ปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้น“อื้ม ฉันจะแวะไปที่คอนโดก่อน เสร็จแล้วฉันจะหาแกที่บ้านนะ”( โอเคเลย รีบๆ มาล่ะฉันจะรอ )“โอเคจ้ะ แค่นี้ก่อนนะฉันขับรถอยู่”( จ้า )ติ๊ด~หลังจากที่วางสายจากพิงค์ไปฉันก็รีบขับรถไปที่คอนโดทันที ไม่ได้กลับมาตั้งหลายปีเปลี่ยนไปเยอะเลยเหมือนกันนะเนี่ยเมืองไทยเวลาต่อมาฉันจอดรถไว้ที่หน้าคอนโดจากนั้น

ย้อนกลับไป 4 ปีก่อน“โถ่เว้ย!!” ผมสบถเสียงดังก่อนจะลงมือทุบที่ขาของตัวเองอย่างแรง ใช่ครับผมกลายเป็นคนพิการเพราะโดนยิงจากทางด้านหลังผมเป็นเจ้าชายนิทรามานานแต่พอพื้นขึ้นมาผมก็กลายเป็นคนพิการเดินไม่ได้ คุณหมอบอกว่าให้ผมพยายามหัดเดินบ่อยๆ เพราะร่างกายไม่ได้ถูกใช้งานเป็นเวลานานทำให้กล้ามเนื้อตายตัว ต้องทำการกระตุ้นมัน แต่ผมไม่มีกำลังใจเลย ผมแก้แค้นให้พ่อกับแม่ได้สำเร็จ แทนที่ผมจะรู้สึกดีใจ แต่ผมกลับรู้สึกโกรธและเกลียดตัวเองมาก ถ้าวันนั้นผมเลือกที่จะอยู่ช่วยเดียร์ในวันที่เธอกำลังเผชิญกับปัญหา วันนี้ผมก็ไม่ต้องมาเสียเธอไปแบบนี้ ผมมันเป็นผู้ชายที่เห็นแก่ตัวมากเลย“คุณคิงส์คะ อย่าทำแบบนั้นสิคะ โถ่…” ป้าแม่บ้านเดินมาห้ามผม ใครไม่มาตกอยู่ในสภาพแบบผมไม่มีวันเข้าใจหรอก ว่ามันทรมานแค่ไหน“ฮึกก ป้าครับ ผมจะกลายเป็นคนพิการจริงๆ ใช่ไหมครับ ผมเดินไม่ได้ ผมช่วยเหลืออะไรตัวเองไม่ได้เลย ผม…” ยิ่งมองตัวเองผมก็ยิ่งรู้สึกสมเพช กลายเป็นคนพิการแบบนี้แล้วจะมีใครมาเอาวะ แล้วเป็นแบบนี้ผมจะออกไปตามหาเธอได้ยังไง ลูกน้องของผมก็ไม่ได้เรื่องเลยซักคนเดียว“อย่าเพิ่งคิดแบบนั้นสิคะ คุณหมอก็บอกแล้วว่าคุณคิงส์สามารถกลับมา