Lahat ng Kabanata ng นางบำเรอ SM20+: Kabanata 11 - Kabanata 20

เดียร์ Talk ฉันให้เจมส์ขับรถพามาส่งที่คอนโดของตัวเอง ก่อนจะหิ้วถุงยาที่หมอให้มาขึ้นไปด้านบนห้องติ๊ด~หมับ!“อ๊ะ!” ฉันสะดุ้งอย่างแรงเมื่อมีมือของใครบางคนคว้าตัวฉันแล้วผลักให้ติดกับกำแพงห้อง “นาย! นายเข้ามาในห้องของฉันได้ยังไง?”คนตรงหน้าของฉันคือคิงส์ ผู้ชายที่ทำให้ฉันเป็นหนักได้ขนาดนี้ นี่เขาเข้ามาในห้องของฉันได้ยังไง“เธอหายไปไหนกับไอ้หมอนั่นมา” เขาถามฉันด้วยสีหน้าที่ตึงเครียด น้ำเสียงที่พูดออกมาฟังดูแล้วไม่พอใจเอามากๆ เลย“ใคร? ใครคือไอ้หมอนั่น?” ฉันเอ่ยถามด้วยความสงสัย แต่ด้วยร่างกายที่อ่อนเพลียของฉันทำให้เอ่ยถามเขาด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง“นี่เธอเป็นอะไร?”“ปล่อย!” ฉันผลักตัวของเขาออกไปก่อนจะพยุงตัวเองให้เดินเข้าไปด้านใน “นายจะมาบุกรุกพื้นที่ส่วนตัวของฉันมากเกินไปแล้วนะ คิดว่าฉันไม่กล้าแจ้งตำรวจหรือไง”“ไปทำอะไรมาทำไมถึงตัวร้อนได้ขนาดนี้” เขาเดินตามมาจับตัวฉัน“เหอะ! นายก็ไม่น่าถามนะว่าเพราะอะไร” ฉันสะบัดแขนของเขาออกอย่างแรง“นี่ถามดีๆ นะ” เขาคว้าที่ต้นแขนของฉันอีกครั้งแล้วออกแรงบีบ ชีวิตนี้มันจะเก่งแต่กับผู้หญิงหรือยังไง“ฉันเจ็บนะ!”“ฉันถามอะไรก็ตอบให้มันตรงคำถาม และฉันก็ไม่ชอบใ

เดียร์ Talk “นายคิงส์!!” ฉันร้องอุทานเสียงดัง เมื่อเจ้าของเสียงที่ฉันกลัวแทบตายคือผู้ชายคนนี้ นี่ฉันอุตส่าห์ปิดล็อกทุกอย่างเรียบร้อยหมดแล้วนะเขายังเข้ามาได้อีก “นายเข้ามาในห้องของฉันได้ยังไง!?”“ก็ไม่เห็นจะยากตรงไหนเลย ปีนเข้ามาตรงระเบียงห้องของเธอแล้วก็ใช้ความสามารถพิเศษปลดล็อคประตูแค่นั้น ไม่เห็นจะยากอะไรเลย” เขาพูดออกมาอย่างไม่สะทกสะท้าน นี่ไม่รู้สึกอะไรเลยจริงๆ เหรอ เข้ามาในห้องคนอื่นอย่างกับเป็นห้องของตัวเองแบบนี้“ปล่อยฉันนะ!” ฉันรีบผลักเขาออกไป เมื่อนึกขึ้นได้ว่าตัวฉันมีแค่ผ้าขนหนูผืนเดียวห่อหุ้มร่างกายอยู่“จะอายทำไม? มากกว่านี้ฉันก็เห็นมาแล้ว” เขามองหน้าฉันแล้วกระตุกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์“ไอ้ทุเรศ!” ฉันสบถด่าอย่างหยาบคาย ก่อนจะรีบเดินไปใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย แล้วเดินกลับออกมาอีกครั้ง “เมื่อไหร่นายจะเลิกเข้าออกห้องของฉันอย่างนี้สักที นี่มันไม่ใช่ห้องของนายนะ หัดมีมารยาทซะบ้าง”“แล้วยังไง?” เขาทำหน้าลอยไปลอยมา เหมือนกับว่าคำพูดของฉันมันไม่ได้มีความหมายอะไรเลยแต่ก็เอาเถอะต่อให้ฉันพูดอะไรไปก็คงไม่มีความหมาย เหมือนกับสีซอให้ควายฟังนั่นแหละ“เอ้อ ฉันมีเรื่องอยากจะถามนายเรื่องนึง”“

คอนโดเดียร์ Talk หลังเลิกงานฉันก็ซื้อของกลับมากินที่คอนโดตามปกติ ฉันไม่ค่อยไปนั่งกินอยู่ที่ร้านเท่าไหร่ส่วนใหญ่จะซื้อกลับมาที่ห้องเพราะมันสะดวกสบายมากกว่าติ๊ด~ฉันใช้คีย์การ์ดแตะที่หน้าประตูตามปกติ แล้วก็เดินเข้าไปพรึบ!“อ๊ะ! อะไรเนี่ย!? นายคิงส์!” ฉันตกใจเพราะเขาผลักตัวฉันเข้ามาแล้วแทรกตัวมาจนของในมือฉันหล่นลงพื้นหมด “นายเข้ามาทำไม!?”“ล็อคห้องทำไม?”“เอ้า ฉันไปทำงานไม่มีใครอยู่ห้องฉันก็ต้องล็อคตามปกติมั้ย ถ้ามีคนเข้ามาขโมยของของฉันขึ้นมาจะทำยังไง นายจะรับผิดชอบเหรอ?” ถามแปลกๆ นะผู้ชายคนนี้“เออช่างแม่ง เอาคีย์การ์ดมาให้ฉันอันนึง”“ทำไมฉันต้องให้ด้วย” ฉันก้มลงเก็บของที่ตกอยู่ที่พื้น แล้วถือเอาไปวางไว้บนโต๊ะด้านใน ฉันมีคีย์การ์ดสำรองอยู่นั่นแหละแต่ทำไมฉันต้องให้เขาด้วยล่ะ“ถ้าเธอไม่ให้ ฉันก็จะพังประตูของเธอเข้ามาทุกครั้ง”“ไอ้บ้า! ฟังฉันดีๆ นะ ฉันยอมรับข้อเสนอของนายแต่มันไม่ได้แปลว่านายจะมีสิทธิ์ทุกอย่างในตัวฉัน ที่นี่มันพื้นที่ส่วนตัวของฉันเพราะฉะนั้นกรุณาให้ความเป็นส่วนตัวกับฉันด้วย”“แล้วยังไง ก็แค่ขอคีย์การ์ดมันแปลว่าไม่ได้ให้ความส่วนตัวตรงไหน”“ถ้าฉันให้ไป นายก็จะมาตามวุ่นวาย

แก่นกายใหญ่ถูกกระแทกเข้าร่องแคบจากด้านด้านหลังโดยไร้น้ำหล่อลื่นใดๆ ความฝืดเคืองทำให้หญิงสาวถึงกับต้องเม้มปากแน่นด้วยความเจ็บปวด“อ๊ะ ฉะ ฉันเจ็บนะ อื้มม”“เจ็บสิดี จะได้จำว่าเธอเป็นของของฉัน!” ร่างใหญ่พูดเสียงเหี้ยม ก่อนจะก้มลงมองส่วนล่างแล้วโยกขยับเอวเข้าออกอย่างเนิบนาบ ถึงแม้ภายในห้องจะมืดสนิทแต่มันก็ไม่ใช่อุปสรรคเลยสำหรับเขาปึก ปึก ปึก“อ่าส์ เสียวอื้มม แน่นดีชิบ” ร่างสูงใหญ่เปล่งเสียงครางกระเส่า พร้อมกับถาโถมเอวสอบเข้าร่องแคบอย่างเน้นๆ โดยไม่ได้สนใจเลยว่าเธอจะรู้สึกยังไงในตอนนี้“อ๊ะ บะ เบาหน่อยสิ ฉันเจ็บ” ถึงมันจะผ่านมาหลายวัน แต่นี่ก็เป็นเซ็กซ์ที่รุนแรงไม่ต่างจากคราวนั้นเลยและมันก็ทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดไม่น้อยกับการกระทำของเขา“อืมมไม่!” ชายหนุ่มสวนกลับน้ำเสียงเข้มขรึม ก่อนจะเลื่อนมือไปรวบผมของเธอเป็นหางม้าแล้วดึงให้เธอเชิดหน้าขึ้นมองเพดาน พร้อมกับกระแทกแก่นกายใหญ่เข้าอย่างรัวๆตรับ ตรับ ตรับปึก ปึก ปึก“ร้องครางออกมาสิ”“อื้มม ฉันจุก มะ ไม่ไหวอ๊าา”“ต้องไหวสิ เพราะต่อจากนี้เธอยังต้องรับแรงกระแทกจากฉันอีกมาก” เขาพูด พลางกระแทกท่อนเอ็นใหญ่เข้าร่องแคบอย่างเน้นๆ รัวๆ “และก็จำไว้ ว่

เดียร์ Talkฉันรีบวิ่งกลับเข้าไปในห้องนอนเพราะนายคิงส์ยังอยู่ในห้อง ฉันจะให้พิงค์รู้ไม่ได้เด็ดขาดไม่งั้นเป็นเรื่องใหญ่แน่“นี่นาย รีบออกไปก่อนพิงค์กำลังมาที่นี่”“แล้วไง?” เขานั่งมองดูทีวีนิ่งๆ ขณะที่ฉันกำลังร้อนรนจนนั่งไม่ติด“นายต้องออกไปก่อน พิงค์จะมาเห็นนายที่นี่ไม่ได้นะ” ฉันพูดอย่างร้อนใจ และฉันก็คิดว่าพิงค์ใกล้จะถึงแล้วด้วย มันชอบโทรมาบอกตอนกำลังจะถึงห้องฉัน“ไม่ออก” ดื้อด้านจริงวะไอ้บ้านี่“นี่นาย ทำไมพูดยากงี้นะ ตอนเด็กดื้อด้านมากเลยรึไงเนี่ย” ฉันเริ่มจะหงุดหงิดกับความดื้อด้านของผู้ชายคนนี้แล้วล่ะ ไม่เคยเจอใครพูดยากอย่างนี้มาก่อนเลย สองแสบลูกของพิงค์ก็ยังไม่ได้พูดยากขนาดนี้“มาก็มาไปสิ ฉันก็อยู่ที่นี่แหละ ไม่ออกไปหรอก”“ไม่ได้นะ พิงค์พาสองแสบมาด้วย พวกแกต้องเข้ามาวิ่งเล่นในนี้แน่” ทุกครั้งที่สองแสบได้มาคือต้องมาวิ่งเล่นในห้องของฉัน หรือไม่ก็มาเปิดแอร์นอนเล่นในนี้ และถ้าเขาไม่ออกไปสองแสบต้องมาเห็นแน่ๆ“แล้วจะให้ไปไหนล่ะ?”“กลับด่วนๆ เลย”“….” คิงส์หันหน้ามามองฉันนิ่งๆ ซึ่งฉันทำได้วิธีเดียวคือทำหน้าตาอ้อนวอนให้เขายอมออกไปแต่โดยดี “เออๆ ก็ได้”เขายอมลุกออกจากที่นอนของฉันแล้วหยิบก