Semua Bab พัง: Bab 21 - Bab 30

เขาค่อย ๆ เดินเข้ามาหาฉันทั้งน้ำตา... ก่อนจะหยุด แล้วโน้มลงมา... จูบที่ท้องฉันเบา ๆ มือหนาค่อย ๆ เลื่อนสัมผัสช้า ๆ ก่อนที่น้ำตาและก้อนสะอื้นของเขา จะพรั่งพรูออกมาไม่ขาดสาย... "ฮึก ๆ พ่อ... พ่อขอโทษ..." เขาคุกเข่าลงข้างเตียง ก่อนจะซุกหน้าที่มีแต่น้ำตา... ร้องไห้ที่ท้องฉัน... ฉันหันไปมองนอกระเบียง... ไม่อยากสนใจ ไม่อยากเวทนาเขาไปมากกว่านี้... ถ้าเขาอยากคุยกับลูกเขา ก็ให้เขาคุยไปเถอะ... แต่อย่ามายุ่งกับฉัน... "เมย์..." ฉันหันไปมองหน้าคุณแม่ คุณแม่รีบเช็ดน้ำตาแล้วพยักหน้าให้ฉัน... ก่อนที่จะหยิบกระเป๋า แล้วเปิดประตูออกไป... เขาจับมือฉัน... ขึ้นมาแนบแก้มที่เต็มไปด้วยน้ำตาของเขา... แต่ฉัน... ดึงมันออก... "พี่ขอโทษ... เมื่อคืนพี่ออกไปดื่มต่อ... พี่เมามาก..." ฉันหันมามองหน้าเขา ด้วยสายตาเฉยชา เอาสิ อยากพูดอะไรก็พูดมา ฉันจะฟัง ฟังแล้วจะเหยียบมันไว้ที่นี่ล่ะ ไม่เอามาคิดให้เปลืองสมองหรอก "พูดต่อสิ... อยากพูดต่อไม่ใช่เหรอคะ" เขาเอื้อมมาบีบมือฉันแน่น ก่อนที่น้ำตาลูก

ไม่นานตาข้างห้องก็กลับมา... "ขอบใจนะเธอที่ช่วยเลี้ยงลูก ปลายฟ้าดื้อหรือเปล่า" ฉันส่ายหน้า แล้วลูบหัวปลายฟ้าเบา ๆ "ขอบใจนายด้วยวันนี้ ที่อุตส่าห์ซิ่งรถพามาโรงพยาบาล" เขาหัวเราะเบา ๆ แล้วเดินมาอุ้มปลายฟ้า "ไม่เป็นไร แล้วใครนอนเฝ้าเนี่ย" ฉันหันซ้ายหันขวา... ใช่ ฉันไม่มีญาติเลย แต่ฉันนอนได้สบายมาก... สบายจริง ๆ "เพื่อนฉัน เดี๋ยวก็มา นายไปนอนเถอะ ขับรถดี ๆ" ตาข้างห้องพยักหน้าแล้วอุ้มปลายฟ้าออกไป... เพื่อนฉันไม่มาหรอก ฉันนอนคนเดียว... ถามว่ากลัวไหม มาก! หนังผีเกี่ยวกับโรงพยาบาลเด้งขึ้นมาในหัวฉันไม่หยุด... ฉันจะนอนหลับได้ยังไงเนี่ย ฉันกลัว... Calling | สายฝน (เออ) รับโทรศัพท์ได้เพราะมาก "แกมานอนเป็นเพื่อนหน่อย..." สายฝนถอนหายใจยาว ๆ ใส่ฉัน (เนี่ย พอไม่มีแฟนก็นึกถึงเพื่อน พอมีแล้วหายหัว!) ฉันหัวเราะเบา ๆ แต่สายตามองซ้าย มองขวาไม่หยุด... คุณพระคุณเจ้าช่วยปกปักรักษาลูกด้วย สาธุ! "มาเถอะ เร็ว ๆ กลัว" (เออ เดี๋ยวส่งพี่ท

ฉันเบื่อจริง ๆ พวกผู้ชายเมาแอ๋ เมาหัวราน้ำ แล้วไงล่ะ สุดท้ายต้องลำบากคนท้อง... ฉัน น้ำหวาน สายฝน และ ณีเวีย คิดหาทางอออกกันอยู่สักพัก... ก่อนที่สายฝนจะเสนอ ให้เปิดห้อง กันคนละห้อง... ซึ่งฉันคิดว่า น่าจะดี เพราะเจ้าของโรงแรมก็เมาหัวราน้ำอยู่นี่ มันเลยไม่ยากที่พนักงานของเขา จะช่วยหอบ ช่วยหิ้วพวกผู้ชาย ขึ้นไปบนห้อง... เมื่อพนักงานโรงแรม พาพี่ทีมาถึงห้อง ฉันก็ได้แต่ยืนมองเขา มองอย่างอนาถใจ แถมยังถอนหายใจยาว ๆ ใส่เขาตั้งหลายครั้ง เห้อ... อะไรมันจะขนาดนี้… ฉันตัดสินใจจะนั่งแท็กซี่กลับบ้าน พอกำลังเดินจะไปเปิดประตู… พี่ทีก็เรียกตามหลังฉันมา... "เมย์ พี่มีอะไรจะคุยด้วย... ไม่ไปได้ไหม" ฉันปิดประตูกลับเหมือนเดิม ก่อนจะหันหลัง แล้วเดินไปหาเขา "คุยอะไรคะ พี่ทีเมาเหมือนหมาเลยค่ะ คุยไม่รู้เรื่องหรอก" เขาปรือตามองหน้าฉัน ก่อนที่จะดันตัวลุกขึ้น แล้วเดินเข้ามาใกล้ ๆ "พี่ไม่ไหวแล้วเมย์ เมย์รู้ไหมว่าพี่รักเมย์แค่ไหน" เขาพยายามจับไหล่ฉันสองข้าง ก่อนจะบีบมันแน่น ตาคม ๆ คู่นั้นพยายามจ้องตา

"หนู จะไปไหน..." ฉันต้องรีบหันกลับมา เมื่อคุณลุงขับแท็กซี่หันมาถาม ฉันควรไปไหนดี... "ไปเรื่ิอย ๆ ก่อนค่ะ หนูยังไม่รู้..." ฉันรีบกดโทรศัพท์โทรหาสายฝน... แต่ต้องหยุดชะงัก แฟนสายฝนเป็นเพื่อนพี่ทียังไม่อยากบอกตอนนี้ ฉันเลยรีบกดโทรศัพท์โทรหาแตงโม... สามีแตงโมก็เป็นเพื่อนพี่ทีอีก แถมสนิทมากด้วย ฉันกดวางสายทั้งหมด... ก่อนที่หน้าเด็กคนนึงจะลอยขึ้นมา...ปลายฟ้า เดี๋ยวตาข้างห้องต้องเอาปลายฟ้ามาให้ฉันเลี้ยงนี่หน่า! ‘ครืน ครืน ครืน~’ พี่ที พี่ทีโทรหาฉันไม่หยุด... ฉันได้แต่ถอนหายใจ… ก่อนจะตัดสินใจกดบล็อกเบอร์เขา... ค่อยคุยนะ ฉันคิดอะไรไม่ออก Line Calling | Boss (เอ้อ กำลังจะเอาลูกไปฝาก! เธออยู่บ้านใช่ไหม ยัยผี นี่ฉันกำลังออกไป!) "ไม่... ฉันออกมาจากบ้านหลังนั้นแล้ว" เขาเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะถอนหายใจออกมาพร้อม ๆ กับฉัน (อะไรของเธอ... แล้วจะไปอยู่ไหน! คิดยัง โง่อีกแล้ว) ฉันกลับถูกตาข้างห้องด่ากลับมา... นี่ฉันเครียดอยู่นะ ซ้ำเติมฉันอีก

ฉันหันไปมองตามเสียง ก็เห็นร่างอวบ ๆ ยิ้มโชว์ฟันเหล็ก วิ่งพุ่งเข้ามาหาฉัน ทำตัวเป็นลิงเหมือนเคย! "เบา ๆ ปลายเอ้ย" ยายเอ็ดปลายทันทีที่ปลายนั่ง สมน้ำหน้า "อ้วนนะเรา กี่เดือน... เอ้ย ไม่ได้ไดเอทกี่เดือนแล้ววะ" ฉันถลึงตาใส่ปลายทันที แต่ยายยังไม่สงสัยอะไร เริ่มเอาใบตองมาห่อเข้าต้มมัดแล้ว... สูตรเดิม ๆ ของยายคือ ข้าวเหนียวและกล้วย ซึ่งฉันเกลียดชะมัด มันแหยะ ๆ เวลาเข้าปาก นึกถึงแล้วจะอ้วก... สงสัยลูกก็คงไม่ชอบด้วย "ยายทำแต่ไส้กล้วยเมย์ไม่ชอบเลย..." ฉันทำหน้ามุ่ย พลางเอาตอกมัดข้าวต้มมัดไว้ "แต่พ่อกับแม่เมย์ชอบ..." ยายพูดโดยไม่มองหน้าฉัน บอกแบบนี้ทุกปี ยายคงคิดถึงแม่ฉันมาก... เห้อ ฉันก็ด้วย... พ่อกับแม่ฉัน... เขาจะใจดีไหมนะ... ทำไมฉันโตไม่ทันที่จะจำเขาได้ เห้อ... "ยายพักก่อนมั้ยคะ เดี๋ยวเมย์ทำเอง..." ยายพยักหน้า ก่อนจะค่อย ๆ ดันตัวลุก เดินไปหลังบ้าน... "มึง โอเคไหม ไม่บอกยายเหรอวะ" ปลายรีบถาม จนฉันหันไปดูยายทันที "ไม่ เพิ่งมาถึง...