LOGINShare
ปล่อยไปตามกรรม
Last Updated:
2025-03-16 01:30:31
Related chapters
พัง เลิกเสือ? ตลกจัง
ไม่นานตาข้างห้องก็กลับมา... "ขอบใจนะเธอที่ช่วยเลี้ยงลูก ปลายฟ้าดื้อหรือเปล่า" ฉันส่ายหน้า แล้วลูบหัวปลายฟ้าเบา ๆ "ขอบใจนายด้วยวันนี้ ที่อุตส่าห์ซิ่งรถพามาโรงพยาบาล" เขาหัวเราะเบา ๆ แล้วเดินมาอุ้มปลายฟ้า "ไม่เป็นไร แล้วใครนอนเฝ้าเนี่ย" ฉันหันซ้ายหันขวา... ใช่ ฉันไม่มีญาติเลย แต่ฉันนอนได้สบายมาก... สบายจริง ๆ "เพื่อนฉัน เดี๋ยวก็มา นายไปนอนเถอะ ขับรถดี ๆ" ตาข้างห้องพยักหน้าแล้วอุ้มปลายฟ้าออกไป... เพื่อนฉันไม่มาหรอก ฉันนอนคนเดียว... ถามว่ากลัวไหม มาก! หนังผีเกี่ยวกับโรงพยาบาลเด้งขึ้นมาในหัวฉันไม่หยุด... ฉันจะนอนหลับได้ยังไงเนี่ย ฉันกลัว... Calling | สายฝน (เออ) รับโทรศัพท์ได้เพราะมาก "แกมานอนเป็นเพื่อนหน่อย..." สายฝนถอนหายใจยาว ๆ ใส่ฉัน (เนี่ย พอไม่มีแฟนก็นึกถึงเพื่อน พอมีแล้วหายหัว!) ฉันหัวเราะเบา ๆ แต่สายตามองซ้าย มองขวาไม่หยุด... คุณพระคุณเจ้าช่วยปกปักรักษาลูกด้วย สาธุ! "มาเถอะ เร็ว ๆ กลัว" (เออ เดี๋ยวส่งพี่ท
Last Updated : 2025-03-16พัง วันดีดี
เมื่อเขาจัดการสาว ๆ ของเขาเสร็จ เราก็ออกมาจากโรงแรม... พี่ทีขับรถมาส่งฉันที่บ้าน... บอกกับฉันว่าจะไปทำงานต่อ... ฉันเองไม่ได้ถาม ไม่ได้คุยกับเขาเลย ฉันยังอึ้งไม่หาย เข้ามาในบ้านก็เจอคุณแม่นั่งอยู่ที่โซฟา... "หนูเมย์ แม่ให้จิ๊บย้ายของหนูเมย์ไปอีกห้องแล้วนะ" ฉันยกมือไหว้ขอบคุณแม่พี่ที ทันที "คุณแม่ คุณแม่ดีกับเมย์จังเลยค่ะ เมย์ขอบคุณคุณแม่มาก ๆ เลยนะคะ แต่เมย์คงอยู่ที่นี่ไม่นาน เดือนหน้าเมย์ขอย้ายออกไปนะคะ" คุณแม่ดูตกใจ แต่ก็ยิ้มให้ฉัน "อยู่ก่อนนะ บางทีอะไรมันอาจจะดีขึ้น... ทั้งสภาพจิตใจ ทั้งพฤติกรรมคน" ฉันก้มหน้ามองเท้าตัวเอง ต่อให้เขาเรียกผู้หญิงที่เคยคั่วมาทั้งหมด ฉันก็ไว้ใจเขาไม่ได้อีก... พี่ทีทับถมฉันมานาน ถมจนเมย์ลินคนเดิม ขาดอากาศหายใจ ตายไปแล้ว... ฉันเดินขึ้นมาบนห้อง... ห้องนี้อยู่ติดกับห้องพี่ที ข้างในคล้ายกัน แค่ขนาดเล็กกว่า... เสื้อผ้า ข้าวของเครื่องใช้ของฉัน ถูกจัดไว้ให้เรียบร้อย นี่เมย์ลิน... เธอยังกลับมาอยู่จุดเดิมอีกเหรอ ‘ตึ้ง~’
Last Updated : 2025-03-16พัง อยากกินนัก เออ!
ฉันเบื่อจริง ๆ พวกผู้ชายเมาแอ๋ เมาหัวราน้ำ แล้วไงล่ะ สุดท้ายต้องลำบากคนท้อง... ฉัน น้ำหวาน สายฝน และ ณีเวีย คิดหาทางอออกกันอยู่สักพัก... ก่อนที่สายฝนจะเสนอ ให้เปิดห้อง กันคนละห้อง... ซึ่งฉันคิดว่า น่าจะดี เพราะเจ้าของโรงแรมก็เมาหัวราน้ำอยู่นี่ มันเลยไม่ยากที่พนักงานของเขา จะช่วยหอบ ช่วยหิ้วพวกผู้ชาย ขึ้นไปบนห้อง... เมื่อพนักงานโรงแรม พาพี่ทีมาถึงห้อง ฉันก็ได้แต่ยืนมองเขา มองอย่างอนาถใจ แถมยังถอนหายใจยาว ๆ ใส่เขาตั้งหลายครั้ง เห้อ... อะไรมันจะขนาดนี้… ฉันตัดสินใจจะนั่งแท็กซี่กลับบ้าน พอกำลังเดินจะไปเปิดประตู… พี่ทีก็เรียกตามหลังฉันมา... "เมย์ พี่มีอะไรจะคุยด้วย... ไม่ไปได้ไหม" ฉันปิดประตูกลับเหมือนเดิม ก่อนจะหันหลัง แล้วเดินไปหาเขา "คุยอะไรคะ พี่ทีเมาเหมือนหมาเลยค่ะ คุยไม่รู้เรื่องหรอก" เขาปรือตามองหน้าฉัน ก่อนที่จะดันตัวลุกขึ้น แล้วเดินเข้ามาใกล้ ๆ "พี่ไม่ไหวแล้วเมย์ เมย์รู้ไหมว่าพี่รักเมย์แค่ไหน" เขาพยายามจับไหล่ฉันสองข้าง ก่อนจะบีบมันแน่น ตาคม ๆ คู่นั้นพยายามจ้องตา
Last Updated : 2025-03-16พัง ปล่อย...
ฉันหลับไปไม่รู้ตัว... ตื่นมาก็เห็นแขนใหญ่ ๆ ของพี่ที กอดฉันไว้อยู่... ฉันค่อย ๆ จับแขนเขาออก... ก่อนจะรีบลุกไปใส่เสื้อผ้า หยิบกระเป๋าสะพาย... "เมย์... ไปไหนแต่เช้า..." พี่ทีตื่นตอนไหนไม่รู้..ฉันหันไปอีกที เขาก็นั่งมองฉันอยู่... "กลับค่ะ วันนี้มีธุระ" เขารีบลุกจากเตียง ก่อนจะเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว... มาพันเอวไว้ "เมย์ ทำไมถึงเฉยชาแบบนี้... ไม่เป็นแบบนี้ได้ไหม" เขาเดินมากอดฉันจากด้านหลัง... และถามฉันด้วยเสียงแผ่วเบา... ฉันไม่ตอบ... แต่รีบแกะมือหนา ๆ ของเขาออกไปจากตัว... ก่อนจะรีบก้าวยาว ๆ เปิดประตู เดินออกไปจากห้องนี้... "เมย์ เมื่อคืนเรารักกันไม่ใช่เหรอ... อย่าเป็นแบบนี้สิ" พี่ทีวิ่งออกมาดึงแขนฉัน แต่ฉันรีบสะบัดออก "ไม่ พี่ทีก็แค่ที่ระบาย... ขอบคุณเมื่อคืนนะ ที่ให้เมย์ได้ปลดปล่อย" ฉันยิ้มร้าย ๆ ให้เขา เขาเองก็มองฉันอึ้ง ๆ เหอะ คงคิดไม่ถึงสินะ ว่าผู้หญิงหน้าโง่ที่เขาหลอกมาตลอดจะเป็นได้ถึงขนาดนี้... "เมย์ พี่รักเมย์นะ" พี่ทีจับมือฉันอีกครั้ง
Last Updated : 2025-03-16พัง เริ่มต้นใหม่กับตัวเอง
"หนู จะไปไหน..." ฉันต้องรีบหันกลับมา เมื่อคุณลุงขับแท็กซี่หันมาถาม ฉันควรไปไหนดี... "ไปเรื่ิอย ๆ ก่อนค่ะ หนูยังไม่รู้..." ฉันรีบกดโทรศัพท์โทรหาสายฝน... แต่ต้องหยุดชะงัก แฟนสายฝนเป็นเพื่อนพี่ทียังไม่อยากบอกตอนนี้ ฉันเลยรีบกดโทรศัพท์โทรหาแตงโม... สามีแตงโมก็เป็นเพื่อนพี่ทีอีก แถมสนิทมากด้วย ฉันกดวางสายทั้งหมด... ก่อนที่หน้าเด็กคนนึงจะลอยขึ้นมา...ปลายฟ้า เดี๋ยวตาข้างห้องต้องเอาปลายฟ้ามาให้ฉันเลี้ยงนี่หน่า! ‘ครืน ครืน ครืน~’ พี่ที พี่ทีโทรหาฉันไม่หยุด... ฉันได้แต่ถอนหายใจ… ก่อนจะตัดสินใจกดบล็อกเบอร์เขา... ค่อยคุยนะ ฉันคิดอะไรไม่ออก Line Calling | Boss (เอ้อ กำลังจะเอาลูกไปฝาก! เธออยู่บ้านใช่ไหม ยัยผี นี่ฉันกำลังออกไป!) "ไม่... ฉันออกมาจากบ้านหลังนั้นแล้ว" เขาเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะถอนหายใจออกมาพร้อม ๆ กับฉัน (อะไรของเธอ... แล้วจะไปอยู่ไหน! คิดยัง โง่อีกแล้ว) ฉันกลับถูกตาข้างห้องด่ากลับมา... นี่ฉันเครียดอยู่นะ ซ้ำเติมฉันอีก
Last Updated : 2025-03-16พัง เริ่มต้นใหม่กับตัวเอง 2
ไม่นานตาข้างห้องก็กลับมา นี่เขาไปทำงานจริง ๆ เหรอเนี่ย มันเร็วชะมัด... เขาเดินเข้ามาพร้อมของกินเต็มไม้เต็มมือ... ส่วนปลายฟ้าหน่ะเหรอ ยังหลับอยู่เลย "กลับมาเร็วจัง" เขาวางของลงที่โต๊ะทำงาน ก่อนจะยื่นถุงกับข้าวให้ฉัน "เอาไปแกะ แล้วจัดจานนะ คุณแม่บ้าน" เหอะ ฉันเบะปากใส่เขาทีนึง ก่อนจะดึงถุงในมือเขามาแกะจัดจาน ส่วนตาข้างห้อง เขาก็นั่งเปิดแมคบุ๊กทำงานต่อ... "เสร็จแล้ว มากินเร็ว..." เขาไม่ตอบ แต่พยักหน้าเบา ๆ "แอะ ๆ" ปลายฟ้าตื่นแล้ว กำลังพลิกตัวคว่ำ ฉันจึงรีบไปอุ้มมาปลายฟ้ามาที่โต๊ะกินข้าว ก่อนที่จะเอาอาหารเด็กที่อุ่นไว้มาป้อน... "หม่ำ ๆ เร็วคนสวย" ปลายฟ้าจ้องหน้าฉัน แล้วกินข้าวไปด้วย... ตาโต ๆ ตอนนี้ใสแจ๋ว คงนอนมาเต็มอิ่มสินะ ตุบ ๆ เอ๊ะ! ฉันมองลงไปที่ท้องตัวเอง อะไรตุบ ๆ ในท้อง ลูกดิ้นเหรอ... ทำไมมันเบา ๆ ตาข้างห้องเดินมานั่งตรงข้ามฉัน ก่อนจะเริ่มลงมือกินข้าว และมองปลายฟ้าไปด้วย... ฉันป้อนข้าวปลายฟ้าไป สงสัยท้องตัวเองไป... นี่ฉันต้องไปหาหมอไหม ลูกจะเป็นอะไร
Last Updated : 2025-03-16พัง เริ่มต้นใหม่กับตัวเอง 3
ฉันหันไปมองตามเสียง ก็เห็นร่างอวบ ๆ ยิ้มโชว์ฟันเหล็ก วิ่งพุ่งเข้ามาหาฉัน ทำตัวเป็นลิงเหมือนเคย! "เบา ๆ ปลายเอ้ย" ยายเอ็ดปลายทันทีที่ปลายนั่ง สมน้ำหน้า "อ้วนนะเรา กี่เดือน... เอ้ย ไม่ได้ไดเอทกี่เดือนแล้ววะ" ฉันถลึงตาใส่ปลายทันที แต่ยายยังไม่สงสัยอะไร เริ่มเอาใบตองมาห่อเข้าต้มมัดแล้ว... สูตรเดิม ๆ ของยายคือ ข้าวเหนียวและกล้วย ซึ่งฉันเกลียดชะมัด มันแหยะ ๆ เวลาเข้าปาก นึกถึงแล้วจะอ้วก... สงสัยลูกก็คงไม่ชอบด้วย "ยายทำแต่ไส้กล้วยเมย์ไม่ชอบเลย..." ฉันทำหน้ามุ่ย พลางเอาตอกมัดข้าวต้มมัดไว้ "แต่พ่อกับแม่เมย์ชอบ..." ยายพูดโดยไม่มองหน้าฉัน บอกแบบนี้ทุกปี ยายคงคิดถึงแม่ฉันมาก... เห้อ ฉันก็ด้วย... พ่อกับแม่ฉัน... เขาจะใจดีไหมนะ... ทำไมฉันโตไม่ทันที่จะจำเขาได้ เห้อ... "ยายพักก่อนมั้ยคะ เดี๋ยวเมย์ทำเอง..." ยายพยักหน้า ก่อนจะค่อย ๆ ดันตัวลุก เดินไปหลังบ้าน... "มึง โอเคไหม ไม่บอกยายเหรอวะ" ปลายรีบถาม จนฉันหันไปดูยายทันที "ไม่ เพิ่งมาถึง...
Last Updated : 2025-03-16พัง ความจริง
๑๖ พฤษภาคม ๒๕๓๗ มุกผกา คลอดลูกสาวให้ผมแล้ว... เธอส่งจดหมายแจ้งมาจากโคราชตั้งแต่วันที่ ๒ พฤษภาคม ๒๕๓๗ ผมต้องขอบคุณพี่น้อย… ที่เก็บจดหมายฉบับนั้นให้ มันสำคัญกับผม… ผมอ่านทวนหลายครั้ง... เพราะผมคิดถึงมุกผกาเหลือเกิน ลูกสาวของผม ลูกสาวคนแรกของตระกูล อนันธรากุล... เหตุใด คุณแม่ ถึงไม่เข้าใจในความรักของเรา เพียงเพราะฐานะและหน้าตาทางสังคมเท่านั้นหรือ... ผมไม่เข้าใจ สำหรับผม… ความรักจากหัวใจสำคัญกว่าเป็นไฉน มุกผกาเขียนไว้… ว่าพยานรักของเรามีปานแดงรูปใบโพธิ์ที่หลังซ้าย... เธอเฝ้าแต่รอคอย ให้ผมกลับไปพบลูก และตั้งชื่อให้เธอด้วยตัวเอง... ลูกสาวพ่อ พ่อได้แต่รอวันได้พบหน้าลูก เหตุใดคุณแม่ถึงได้กีดกันเรานัก... ผมจะไปรับมุกผกา… ผมจะไปรับเธอมาพบคุณแม่อีกครั้ง... ผมหวังว่า ท่านจะเข้าใจ... และรับลูกสาวผมสู่ตระกูล อนันธรากุล... ตอนนี้หัวใจผมอยู่ที่โคราชแล้ว... ปึก... โทรศัพท์มือถือราคาแพงร่วงจากมือฉันทันที... ฉันได้แต่มองรูปแม่ มองจนตาสองข้าง มันเริ่มพล่างมัว...
Last Updated : 2025-03-16
Latest chapter
พัง เกิดจากความรัก [จบ]
ฉันตื่นเช้าบิดขี้เกียจซ้ายขวา... จนเผลอโดนคนข้าง ๆ พี่ที เขินจัง เมื่อคืนมันเผ็ดร้อนมาก ทั้งฉัน และพี่ที ถึงจะเป็นสามีภรรยากันแล้ว... แต่ฉันยังเขิน ฉันนอนจ้องหน้าหล่อ ๆ ของเขา นอนมองจมูกโด่ง มองขนตายาว ๆ หล่อจัง พี่ทีของเมย์ "ว้าย~ พี่ที" อยู่ ๆ เขาก็ขยับตัว ดึงฉันไปกอดแนบอก ‘ตึก ตึก ตึก’ หัวใจเต้นแรงจัง... "อยากกินพี่อีกแล้วเหรอ พี่ไม่ไหวแล้ว น้ำหมดตัว" "บ้า!" ฉันตีแขนเขาเบา ๆ ก่อนที่เขา... จะพลิกตัวขึ้นคร่อมฉัน... เอ่อ เนื้อแนบเนื้อ... เรายังไม่ใส่เสื้อผ้ากันเลย... "พี่ทีคะ เช้าไป..." เขาจ้องฉันไม่ละสายตา... "ทำไมล่ะ ไงครับ... เมียพี่... นี่พี่มีเมียจริง ๆ แล้วเหรอเนี่ย แปลกแหะ ฮ่า ๆ" ฉันยกมือซ้ายโชว์แหวนให้เขาดู "ค่ะ พี่ทีเพิ่งได้เมียถูกต้องตามธรรมเนียมมาเมื่อคืน แต่วันนี้พี่ทีจะได้เมียที่ถูกต้องตามกฎหมายค่ะ" เขายิ้มกว้าง ก่อนที่จะก้มลงมาหอมแก้มฉัน เอ่อ... แผงอกหนา ๆ ของเขามันแนบกับหน้าอกตูม ๆ ของฉันจนแบนเลย...
พัง ความสุขถาวร
ฉันบีบมือน้ำหวานแน่น ก่อนจะสวมกอดเธอ... "ขอบคุณมากน้ำหวาน" เธอยิ้มแล้วยื่นไมค์คืนให้พี่ที แล้วเดินลงไปนั่งข้าง ๆ สามีตัวเอง "เอาหล่ะค่ะ... ถึงเวลาแล้วที่เจ้าสาวจะโยนช่อดอกไม้ ใครโสดรอรับเลยนะคะ เจ้าสาวพร้อมไหม" ฉันรับช่อดอกไม้จากมือณีเวีย ก่อนจะพยักหน้ารัว ฉันมองไปรอบ ๆ งาน ทุกคนตื่นเต้น เดินออกมาหน้าเวทีกันใหญ่ "โยนเลย" เริ่มมีเสียงเชียร์ ฉันหันไปพยักหน้าให้กิ่ง ก่อนที่กิ่งจะเปิดเพลง เพลงนึงขึ้นมาเธอคือทุกสิ่ง ในความจริงในความฝัน... คือทุกอย่างเหมือนใจต้องการ... เธอเป็นนิทาน ที่ฉันอ่าน ก่อนหลับตาและนอนฝัน... เธอคือหัวใจ ไม่ว่าใครไม่อาจเทียมเทียบเท่าเธอ... ช่างโชคดีที่เจอ ได้ตกหลุมรักเธอ... ได้มีเธอ เคียงข้างกันคงจะมีเพียงเธอทำให้โลกนั้นหยุดหมุน เพียงเธอสบตาฉัน... คงจะมีเพียงเธอที่หยุดหัวใจของฉันไว้ตรงนี้... ตรงที่เธอเธอเพียงคนเดียวและเพียงเธอที่ต้องการ... ฉันจะทำทุก ๆ ทางด้วยวิญญาณและหัวใจ... นั่นคือฉันจะรักเธอไม่ว่าเป็นเมื่อไรสถานใด... ทั้งหัวใจฉันมีเธอเพียงคนเดียว...(คู่ชีวิต: Cocktail) ฉันกำช่อดอกไม้แน
พัง เซอร์ไพรส์ 3
"เมย์จริงเหรอ..." พี่ทีวิ่งมากอดฉัน "แต่เมย์เป็นมะเร็ง... ระยะสุดท้าย..." พี่ทีถอนกอดออกมา ก่อนจะจ้องตาฉัน "เมย์..." ทุกคนตกใจ เงียบกันหมด ฉันเม้มปากแน่น พยายามดึงน้ำตาทั้งหมดที่มีให้มันไหลออกมาอาบแก้ม "เมย์อยู่ได้ไม่นาน ฮือ ๆ ขอบคุณที่เซอร์ไพรส์เมย์ เมย์ดีใจมาก ฮือ ๆ" เพื่อน ๆ เริ่มร้องไห้ คุณแม่... ยาย และคุณพ่อ มองมาที่ฉัน ก่อนจะเดินเข้ามากอดฉันทุกคน "เมย์..." คุณพ่อเริ่มกุมขมับ... พี่ทีถอนหายใจยาวๆเขาพยายามกอดและหอมฉันไม่หยุด "ไม่เป็นไร พี่จะพาเมย์ไปรักษา ยังไงพี่ก็จะอยู่ข้าง ๆ เมย์นะ..." ฉันซุกหน้าลงแผงอกกว้าง พยายามส่งเสียงสะอื้นไห้ดัง ๆ "ฮือ ๆ เมย์แต่งงานไม่ได้หรอก พี่ทีจะดูแลภรรยาขี้โรคคนนี้ไหวเหรอคะ ฮือ ๆ คุณพ่อด้วย คุณพ่อไม่ต้องพิสูจน์คนรับธุรกิจพันล้านของคุณพ่อหรอก ไม่นานเมย์ก็จากโลกนี้ไปแล้ว..." คุณพ่อเริ่มเครียดอย่างเห็นได้ชัด "เมย์ พี่ดูแลเมย์เองไม่ต้องร้องแล้วนะ พอแล้ว วันนี้พี่ขอโทษที่ทำเมย์ร้องไห้ อย่าร้องนะ" "ไม่เป็นไรนะเมย์ ลูกต้องเข้มแข็งนะ" คุณพ่
พัง เซอร์ไพรส์ 2
(เมย์ ฮือ ๆ เธออย่าคิดมากนะ ฮือ ๆ) ฉันบีบมือถือแน่น หัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ฉันไม่ไหวแล้ว "อะไร!" (พี่ที... มีผู้หญิงคนอื่น ฮือ ๆ) ทุกอย่างรอบตัวนิ่งสงัด ฉันเหมือนล้มทั้งยืน... ฉันก้าวถอยหลังหนึ่งก้าว... ปล่อยมือถือในมือร่วงลงพื้นทั้งน้ำตา... "คุณเมย์ คุณเมย์" กิ่งวิ่งมาประคองฉัน ก่อนที่เธอจะบีบไหล่เตือนฉันให้ตั้งสติ... ฉันพยายามมองหน้ากิ่งทั้งน้ำตา ร่างกายตอนนี้มันหมดเรี่ยวแรงจะเดิน ชีวิตนี้ฉันเชื่อใจใครได้บ้าง... ตอบฉันหน่อย ใครก็ได้ตอบฉันที แม้กระทั่งพ่อของลูก... ผู้ชายที่ฉันรัก ผู้ชายที่ฉันจะแต่งงานด้วย เขายังหลอกลวงฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่าเลย... พอเถอะเมย์ลิน กับผู้ชายคนนี้ พอได้แล้ว... เธอหยุดให้ผู้ชายคนนี้ทำร้ายเธอได้แล้ว "ฮือ ๆ ๆ ฮือ ๆ ๆ" ฉันทรุดลงไปนั่งกับพื้น ก้อนสะอื้นก้อนโตโถมใส่ฉัน ฉันได้แต่นั่งทุบกระจกหนา ทุบมันซ้ำ ๆ ทุบจนมือสองข้างมันปวดร้าวไปทั้งมือ... "คุณเมย์ พอเถอะค่ะ พอนะคะ ฮือ ๆ อย่าทำร้ายตัวเองนะคะ ฮือ ๆ" กิ่งกอดฉันแน่น จนร่างบาง ๆ ของเธอสั่นระริกตาม
พัง เซอร์ไพรส์
ฉันยืนมองผลงานตัวเองแล้วอดยิ้มไม่ได้จริง ๆ ออแกไนซ์ที่จ้างมาไม่ทำฉันผิดหวังเลย ถึงเวลาแล้ว… ฉันวางแผนให้เขามาหาดีกว่า... Calling | T (ว่าไง) "พี่ที พรุ่งนี้มารับเมย์ได้ไหมคะ... เมย์เหมือนจะไม่สบายเลยค่ะ กลัวเดินทางคนเดียวไม่ไหว นะคะ" เขาเงียบไปสักพัก (อ๋อ ได้ ๆ พี่ไปไฟลต์เย็นนะ เมย์รอได้ไหม) ไฟลต์เย็น ดีจังเข้าแผนพระอาทิตย์ตกพอดีเลย! "ค่ะ รอ… ไทม์เป็นไงบ้างคะ" เขาเงียบไปสักพัก... อะไรของพี่ที เขาทำอะไรอยู่? (...) ไม่ตอบ… "พี่ทีทำอะไรอยู่คะ..." (เดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะเมย์ พี่ยุ่ง ๆ) อยู่ ๆ เขาก็วางสายไป... อะไรกัน เขาเป็นอะไรของเขา ฉันเริ่มเครียดแล้วนะ... ฉันนอนไม่หลับทั้งคืนพี่ทีไม่โทรมา ฉันโทรหา เขาก็ไม่รับ… ลูกก็คิดถึง เขาฉันก็คิดถึง ฉันจะทำยังไงดี... Calling | คุณพ่อ (ไงลูก…) ฉันเม้มปากแน่น ฉันควรถามคุณพ่อดีไหม… "เอ่อ… คุณพ่อทำอะไรอยู่คะ นอนรึยัง เมย์กวนไหม" คุณพ่อเงียบสักพัก เหมือนกำลังบิดขี้เ
พัง พ่ออาสาเลี้ยงลูกเอง!
หมดแรง... พี่ทีหยิบทิชชูมาเช็ดให้ เช็ดไปมองหน้าฉันไป... จากที่ไม่เหนียมอาย ตอนนี้หน้าฉันเริ่มร้อนผ่าวแล้ว... "พอแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ" ฉันรีบหุบขาและหันหน้าไปทางอื่น เมื่อหันไปเจอนาฬิกาที่แขวนอยู่... 20:32 น. พี่ทีไม่กลับกรุงเทพเหรอเนี่ย "พี่ทีกลับกี่โมงคะ..." "ไฟลต์ห้าทุ่ม เมย์ให้พี่พาไทม์กลับด้วยไหม... ดูสิเมย์เหนื่อยมาก ไม่ค่อยได้นอน" ฉันเหนื่อยจริง ๆ แต่ฉันคิดถึงลูกด้วยน่ะสิ... "เอ่อ..." ฉันลังเลใจอย่างบอกไม่ถูก ไม่มีเหตุผลใดเลยนอกจากคิดถึงลูก... "พี่ไปอ่านมาเมย์ปั๊มนมส่งไปทางเครื่องบินได้นะ เนี่ยพี่เป็นห่วงเมย์ เดี๋ยวพี่เลี้ยงไทม์เอง คุณแม่ช่วย อยู่นี่เมย์ทั้งเลี้ยงลูกทั้งทำงาน ผอมหมดแล้ว" ฉันทำนึกคิด สองอาทิตย์เลยนะ... ฉันต้องห่างลูกตั้งสองอาทิตย์ เห้อ ว่าแต่... พี่ทีจะไม่ไปเที่ยวไหนเลยเหรอเนี่ยถึงได้อาสาเลี้ยงลูกขนาดนี้... "พี่ทีเลี้ยงได้เหรอคะ" เขายิ้มและพยักหน้ารัว "ได้ ลูกเดือนกว่าแล้วนะ... เมย์ค่อยปั๊มนมส่งมาทางเคร
พัง แอบลูกกินกัน
เราสองคนมองหน้ากันแล้วหัวเราะเบา ๆ ก่อนที่คุณพ่อทีเขาจะดันตัวลุกจากอ่างอาบน้ำ เดินไปอุ้มลูกชายเดินมาหาฉัน... เอ่อ... พ่อช่วยใส่เสื้อผ้า หรือกางเกง ก่อนไหม... น้องชายพ่อ มันชี้หน้าฉันไม่หยุดเลย "ไปใส่เสื้อผ้าเลยไป" เขาหัวเราะ เมื่อเห็นฉันหน้าแดง ก่อนจะวางลูกบนเตียง แล้วรีบแต่งตัว วันนี้ฉันตั้งใจจะโดดงานทั้งวัน จึงขอพี่ทีเข้าไปเคลียร์เอกสารที่ห้องทำงานก่อน ระหว่างที่ฉันนั่งอ่านเอกสารบนโต๊ะ ผู้บริหารใหญ่พ่อลูกอ่อนคนนี้ เขาก็ยืนอุ้มลูก จ้องหน้าฉันไม่หยุด "คุณชลธี คุณจะมองอีกนานไหมคะ ไม่มีสมาธิค่ะ" เขายิ้มเบา ๆ แล้วเดินมาหอมแก้มฉัน "มองคนเก่ง สอนแปปเดียวเอง เมย์ทำงานเก่งขึ้นเยอะนะ... แถมอย่างอื่นก็เก่งขึ้นด้วย" อย่างอื่น? ฉันไปทำอะไรตอนไหนอีกล่ะเนี่ย ฉันขมวดคิ้วสงสัย ในหัวก็พยายามนึกตามไปด้วย อะไรคืออย่างอื่น? "อะไรคืออย่างอื่นคะ..." พี่ทีอมยิ้ม หันซ้าย หันขวา ก่อนจะก้มลงมา... ประกบจูบ... จูบฉัน อื้ม~ เราบดจูบกันเนิ่นนาน จนเขาค่อย ๆ ถอนจูบออก
พัง พ่อแย่งลูกกินนม
ฉันยิ้มกว้าง... ฉันจะเซอร์ไพรส์พี่ทียังไงดี เรื่องนี้คงให้กิ่งช่วยอีกแรง "ว้าว เขินแทนเลยค่ะ เดี๋ยวกิ่งช่วยเอง" ฉันไม่ทันได้ร้องขอ นั่นไงกิ่งเสนอมาแล้ว... ฉันเดินเล่นหาโลเคชั่นเหมาะ ๆ ภูเก็ต ก็ต้องเป็นทะเลอยู่แล้ว ฉันอยากได้บรรยากาศสูง ๆ เห็นทะเลกว้าง ๆ ด้วยน่ะสิ... "คุณเมย์คะ ตรงนี้ไหม เป็นผาเล็ก ๆ เห็นทะเลกว้าง ๆ อยู่ปีกซ้ายของโรงแรมค่ะ ดูไปดูมาเหมือนแหลมพรหมเทพ เล็ก ๆเลยค่ะ" กิ่งเปิดไอแพดเลื่อนให้ฉันดู จริงด้วยสวยจัง... "สวยจัง เอาตรงนี้ล่ะ... กิ่งช่วยหารายชื่อออแกไนซ์พวกร้านดอกไม้ให้เมย์ด้วยนะ..." ฉันยิ้มไป เดินไป แค่นึกก็เขินแล้ว... ขอผู้ชายแต่งงาน แหะ ๆ เขินจัง เมื่อฉันดูโลเคชั่นเสร็จ ก็รีบกลับห้องนอน... วันนี้ฉันเหนื่อยมากนอนกอดลูกไป ให้นมไป แอบหลับไป... ตื่นมาฉันก็นอนคิดแผนขอแต่งงานต่อ ฉันตั้งใจขอพี่ทีแต่งงานวันสุดท้าย แต่จะหาเหตุผลให้เขามายังไงล่ะ ให้มันดูตื่นเต้น... อื้ม… ฉันป่วยก็ได้ หรืออะไรดี... ฉันเลื่อนมือถือดูชุดแต่งงานง่าย ๆ อยากใส่วัน
พัง จับโจร
กว่าไทม์จะหลับก็นั่นล่ะค่ะ ตีสามเหมือนเดิม... ฉันเดินรอบเตียง เดินรอบห้อง… ฉันอุ้มเขานอน คงไม่เหมือนที่พ่อเขาอุ้ม พ่อเขาอุ้มแปปเดียวก็หลับแล้ว ส่วนฉัน... ครึ่งชั่วโมง ไม่ก็หนึ่งชั่วโมงเต็ม ๆ ฉันตื่นเช้ามาให้นมลูกเหมือนเดิม จะอาบน้ำแต่งตัวต้องเปิดประตูห้องน้ำไว้ ดูลูกไป อาบน้ำ แต่งหน้าไป ในใจได้แต่ภาวนา... อย่าเพิ่งร้องนะลูก รอแม่แป๊บนึง... T | Video Calling พี่ทีโทรมาพอดี ฉันรีบกดรับ ก่อนจะเดินไปหาลูก "พี่ที คุยกับลูกหน่อยค่ะ เมย์แต่งตัวแปป" ฉันเอามือถือพิงหมอนไกล ๆ ก่อนจะจับลูกนอนตะแคง... ไทม์เขาไม่ได้มองพ่อเขาหรอก แต่พ่อเขาอ่ะมองลูกชายแล้วยิ้มไม่หุบเลย... (สุดหล่อ ทำอะไรอยู่ลูก กวนแม่รึป่าวครับ) ไทม์ไม่ตอบ ตอบไม่ได้... ฉันได้แต่ยืนมองไกล ๆ หวีผม ทาลิปสติกมองพี่ทีคุยกับลูก (กวนใช่ไหม พ่อเห็นขอบตาแม่ พ่อก็รู้แล้ว... ซนจังลูกพ่อ... กินนมรึยัง) คุยเป็นตุเป็นตะจริง ๆ คุณพ่อคนนี้ (กินแล้วเหรอ นมแม่อร่อยมั้ย เบื่อรึยัง กลับมาค่อยมากินนมพ่อนะ) ฉันยืนกอดอก มองเขาไป ยิ้มไป..
