All Chapters of พลาด: Chapter 81 - Chapter 90

เมื่อคืนฉันไม่ได้คุยกับพี่ทีทั้งคืน และข่าวดีคือหัวข้อโปรเจคฉันผ่านแล้ว เย้!‘ตึ้ง~’[T: หวานทำอะไรอยู่]อยู่ ๆ พี่ทีก็ทักมาทำตัวปกติ สงสัยเมื่อคืนไปหาคนปลดปล่อยมาแล้ว[ฉัน: ไม่ได้ทำอะไรค่ะ][T: ไปเที่ยวกัน เดินเล่น ๆ][ฉัน: ค่ะก็ดี เดี๋ยวแต่งตัวรอ]ฉันรีบอาบน้ำแต่งตัวรอเขา ดูซิวันนี้จะจับอะไรได้ไม่เกินชั่วโมง นางก็มาถึงหน้าบ้านเรียบร้อย ฉันขึ้นรถมาก็สำรวจรถตามเคย ทั้งกลิ่น ร่องรอยต่าง ๆ“หวาน… พี่ขอโทษ พี่จะไม่ทำแบบนั้นแล้ว” อยู่ ๆ พี่ทีก็จับมือฉันมาแนบอก“ทำอะไรคะ”“พี่รู้ว่าผิด ที่เกินเลยกับเลขา แต่หวาน พี่ไล่เขาออกแล้วนะ พี่จะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว” ทำหน้าจริงจัง“ไม่เป็นไรค่ะ อย่าทำอีกนะคะ” ฉันโน้มไปหอมแก้มเขา เหอะ ๆ แต่ใจไม่เชื่อเขาหรอก ฉันแค่อยากจะรู้ หากฉันให้อภัย เขามีโอกาสเขาจะทำมันอีกมั้ยวันนี้เรามาเดินเล่นช้อปปิ้งกัน เหมือนคนข้าง ๆ อยากเปย์ฉันไถ่โทษ“หวานอยากได้อะไรไหม” พี่ทีใส่สูทซะเต็มยศ เดินให้ฉันควงแขนช้อปปิ้งในห้าง อย่างกับเด็กเสี่ยเลยตอนนี้ แค่คนที่ควงหล่อและล่ำ“งบเท่าไหร่คะ” ฉันมองช้อปกระเป๋าระรานตา“แล้วแต่หวานเลย ไถ่โทษ” หืม ไถโทษ ง่ายจัง คงจะทนไม่ได้ที่ฉันไม่ให

“ไม่เอาหวาน ไม่เลิก ไม่เลิก” เขาตาแดงก่ำ จ้องหน้าฉัน ทวนคำซ้ำ ๆ จนน้ำตาไหลออกมา“หวานไม่ได้โง่นะ หวานรู้ทุกอย่างที่พี่ทำ! หวานให้โอกาสพี่เมื่อคืนนี้เอง ทำไมเหรอพี่ที หวานดีไม่พอ? หรือรสเซ็กส์ของหวานไม่ถูกใจพี่?” เขาจ้องฉันทั้งน้ำตา ต่างกับฉัน ไม่มีน้ำตาไหลมาสักหยด“พี่เลวเองหวาน...” เขาจับมือฉันแน่น“ใช่ พี่มันเลว เลวกว่าที่คิดไว้เยอะด้วย หวานพอแล้วค่ะ หวานขอไปเจอคนดี ๆ ดีกว่า พี่เลวเกินกว่าหวานจะรับไหว” ฉันยิ้มให้เขาก่อนจะชนไหล่หนา ๆ ไปหยิบกุญแจรถตัวเองบนโต๊ะเขาสะอื้นไห้อยู่ข้างเตียง“หวาน... พี่ไม่เลิกได้ไหม” ฉันไม่สนใจ ปิดประตูห้องใส่เขา ก้าวยาว ๆ ออกมา ก่อนที่น้ำตาที่กลั้นไว้ทั้งหมดจะไหลออกมาเป็นทางคำว่าเลว... คงจำกัดไม่หมดกับผู้ชายคนนี้ ฉันรักเขา... ฉันให้โอกาสเขา ทำไมเหรอ? ทำไมเขาไม่เห็นค่าโอกาสฉันเลย และทำไม... ทำไมเขาไม่เห็นค่าความรักฉันเลยฉันวิ่งออกมาจากคอนโดนั้นทั้งน้ำตา เปิดประตูขึ้นรถ ก้มหน้าจับพวงมาลัยแข็ง ๆ ไว้แน่น... ฉันปล่อยให้ก้อนสะอื้นก้อนสุดท้ายมันพรั่งพรูออกมาให้หมด ให้มันจบ! ให้มันจบที่ตรงนี้! กับคนคนนี้ ฉันพอแค่นี้ ฉันจะไม่ร้องไห้เพราะความเลวของเขาอีก มันไม่ค

เขาวางโทรศัพท์ และ ฟุบนอนข้าง ๆ ฉันฉันอยากจะถอนหายใจออกมาดัง ๆ แต่กลัวเขาได้ยิน ฉันรู้เบื่อ รู้สึกเซ็ง ฉันคงให้อภัยเขาไม่ลง จากคำพูดของเขา เหมือนเขาไม่ตั้งใจจะเลิกเสือเขาก็คือเขา เสือก็คือเสือ สันดานยังไงก็สันดานอย่างงั้นฉันเผลอหลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้ ตื่นเช้ามา พยายามหรี่ตาดูก็ไม่เจอเขาแล้ว เห็นแค่โพสต์อิทแปะไว้ตรงแจกันดอกไม้-เดี๋ยวพี่มารับนะ พี่มีธุระสำคัญ รักหวานนะ-ฉันรีบดึงโพสต์อิทนั้นมาขยำ โยนลงพื้นทันที ไม่อยากเห็น ไม่อยากอ่านคำบอกรักพร่ำเพรื่อของเขา‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’ ใคร? หรือเขาฉันรีบหลับตาแกล้งหลับต่อ“เป็นไงบ้าง คนเก่ง” หมอ! ฉันเปิดตาขึ้นมาทันที เห็นคุณหมอเดินมาจับข้อมือฉันพลิกดูแล้ว“ดีขึ้นแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ” เขายิ้มเบา ๆ และเอามือมาค้ำเตียงจ้องหน้าฉัน“มีอะไรเครียด ก็ไม่ต้องทำแบบนี้นะ อันตรายมาก หาที่ระบาย ปรึกษาเพื่อน ปรึกษาพ่อแม่” เขายิ้มจนตาหยีฉันดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดแก้ม เหลือแค่ตา...“ปรึกษา... หมอได้ไหมคะ” เขายิ้มอีกแล้ว“ปกติผมไม่ได้อยู่แผนกฉุกเฉิน และไม่ใช่เจ้าของไข้น้ำหวาน แต่ก็ยินดีครับ ที่จะให้คำปรึกษา” ความสะดีดสะดิ้ง และเป็นมนุษย์อ่อย หายไปไหนไม่รู้ ฉันรู้แค่ว

ฉันยืนอึ้งอยู่สักพัก ตัดสินใจไม่ถูกว่าจะเคาะ หรือเดินออกไปดีสุดท้ายฉันก็ตัดสินใจเดินออกมา ไปฟร้อนโรงแรม เปิดห้องใหม่กว่าจะนอนหลับ ในหัวก็คิดหลายเรื่องอยู่ ส่วนมากจะเป็นเรื่องแตงโมเสียมากกว่า แตงโมคงยอมพี่เอสจริง ๆ ไม่ได้ถูกข่มขืนใช่มั้ย?ฉันเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ แต่สะดุ้งตื่นมาเช้ามาก กะจะออกไปเดิน โง่ ๆ เป็นนางเอก MV สะหน่อย ดันมีคนทักไลน์มากวน‘ตึ้ง~’[Dr. Nine: แผลหายยัง]นั่นทักมาแต่เช้าเลยนะ ถามเหมือนเดิม[ฉัน: ยังไม่ถึง 24 ชม. เลยค่ะ อิอิ][ฉัน: Send Picture][Dr. Nine: ผมต้องดูแล แผลของคนไข้อย่างใกล้ชิด เดี๋ยวติดเชื้อมาต้องตัดแขน ซวยอีก][ฉัน: แหม ทำงานอยู่เหรอคะ][Dr. Nine: เพิ่งออกเวรครับ เหนื่อย][ฉัน: พักผ่อนนะคะ คุณหมอ คนของประชาชน][Dr. Nine: ครับ คุณคนไข้]ฉันเดินยิ้มกลับมาก็เห็นคุณเซ็น พี่ทียืนหน้าห้องแตงโม อะไรกันอีก“อะไรกัน ๆ” ฉันวิ่งมาถึงถามทุกคนก็ไม่มีใครตอบ พี่เอสใส่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวยืนอยู่หน้าประตู ฉันรีบแทรกตัวเข้าไป ก็เห็นณีเวียยืนโวยวาย แตงโมนอนเมาล่อนจ้อนหมดสภาพ นี่สินะผลของเสียงเมื่อคืน ฉันรีบหาซองถุงยางบนพื้นบนเตียง แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ“พี่เอสใส่ถุงร

ฉันหยุดชะงักทุกอย่างเมื่อหมอนายพูดคำนี้ออกมา ใช่ฉันเฟลจริง ๆ เพราะฉันเฟล ฉันเฟลเพราะฉันคาดหวังเขาเกินไป คาดหวังว่าเขาจะมีแค่ฉัน คาดหวังว่าเป็นที่หนึ่ง“ไม่ต้องแคร์ใครนะ แคร์ตัวเอง จะเดินต่อหรือถอยหลังก็ให้คิดถึงตัวเอง”ฉันนั่งนิ่งสักพัก ฉันรู้สึกว่าตัวเองไปต่อกับพี่ทีไม่ไหว ฉันไม่รู้จะเอาความเชื่อใจที่ไหนให้เขา หรือจริง ๆ แล้วฉันควรเว้นระยะความสัมพันธ์ลงมาเหมือนตอนที่ฉันกำลังแก้แค้นเขา เพราะตอนนั้นมันดีที่สุดแล้ว ดีที่สุดแล้วจริง ๆ ฉันอยากรักษาใจตัวเองบ้าง ไม่อยากกลับมาเจ็บอีก“เฮ้อ... ขอบคุณนะคะพี่หมอผู้ใจดี” ฉันปาดน้ำตาแล้วหันไปยิ้มให้เขา“อย่าคิดสั้นนะ ไม่งั้นจะเย็บแผลสด ๆ” เขายิ้มกลับมา ฉันรู้สึกโล่งใจเมื่อหลายเรื่องที่ฉันอึดอัด ถูกจับมาโยงรวมกัน และ เอามาระบายให้ใครคนนึงฟัง“แล้วนี่ต้องไปโรงพยาบาลอีกไหมคะ มายังไงเดี๋ยวหวานไปส่ง ฮ่า ๆ”เขายกแขนขึ้นมาดูนาฬิกาข้อมือ“ไม่แล้ว นั่งแท็กซี่มา หวานไม่ต้องไปส่งก็ได้”“งั้นไปกินข้าวกัน หวานเลี้ยงเอง ห้ามปฏิเสธ หวานเลี้ยงขอบคุณนะคะ” เขายิ้มก่อนจะเอามือมายีหัวฉันฉันขับรถกลับมาร้านอาหารเดิมเมื่อกี้ ฉันไม่ได้พาหมอมาประชดใครนะ ฉันอยากเลี้ยงข้า