ฉันยืนอึ้งอยู่สักพัก ตัดสินใจไม่ถูกว่าจะเคาะ หรือเดินออกไปดีสุดท้ายฉันก็ตัดสินใจเดินออกมา ไปฟร้อนโรงแรม เปิดห้องใหม่กว่าจะนอนหลับ ในหัวก็คิดหลายเรื่องอยู่ ส่วนมากจะเป็นเรื่องแตงโมเสียมากกว่า แตงโมคงยอมพี่เอสจริง ๆ ไม่ได้ถูกข่มขืนใช่มั้ย?ฉันเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ แต่สะดุ้งตื่นมาเช้ามาก กะจะออกไปเดิน โง่ ๆ เป็นนางเอก MV สะหน่อย ดันมีคนทักไลน์มากวน‘ตึ้ง~’[Dr. Nine: แผลหายยัง]นั่นทักมาแต่เช้าเลยนะ ถามเหมือนเดิม[ฉัน: ยังไม่ถึง 24 ชม. เลยค่ะ อิอิ][ฉัน: Send Picture][Dr. Nine: ผมต้องดูแล แผลของคนไข้อย่างใกล้ชิด เดี๋ยวติดเชื้อมาต้องตัดแขน ซวยอีก][ฉัน: แหม ทำงานอยู่เหรอคะ][Dr. Nine: เพิ่งออกเวรครับ เหนื่อย][ฉัน: พักผ่อนนะคะ คุณหมอ คนของประชาชน][Dr. Nine: ครับ คุณคนไข้]ฉันเดินยิ้มกลับมาก็เห็นคุณเซ็น พี่ทียืนหน้าห้องแตงโม อะไรกันอีก“อะไรกัน ๆ” ฉันวิ่งมาถึงถามทุกคนก็ไม่มีใครตอบ พี่เอสใส่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวยืนอยู่หน้าประตู ฉันรีบแทรกตัวเข้าไป ก็เห็นณีเวียยืนโวยวาย แตงโมนอนเมาล่อนจ้อนหมดสภาพ นี่สินะผลของเสียงเมื่อคืน ฉันรีบหาซองถุงยางบนพื้นบนเตียง แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ“พี่เอสใส่ถุงร
“หวาน แต่ก่อนพี่เสือก็จริง หวานมานี่” ฉันไม่ตอบยื่นนิ่งอยู่พักนึง จนน้ำตาหยดเพาะลงมา ฉันร้องไห้เหรอเนี่ยพี่ทีดึงฉันไปที่โต๊ะตัวเอง“เมย์เราเลิกติดต่อกันเถอะ พี่รักแฟนพี่ พี่ขอโทษนะครับ” ผู้หญิงคนนั้นมองฉันสลับกับพี่ที ฉันทำอะไรไม่ถูก มึนหัวไปหมด“ที่พี่นัดเมย์มาบอกจะคุย คือเรื่องนี้เหรอคะ” พ่อแม่ฉันหันมาดูฉันทั้งโต๊ะ ฉันได้แต่นั่งมึน มึนเหมือนตัวเองจะช็อก“ครับ”“ที่พี่ทีเลิกกับทุกคน... เพราะคนนี้เหรอคะ เมย์เข้าใจผิดเหรอ ว่าพี่ทีเลือกเมย์ ฮือ ๆ” ฉันหลุดจากภวังค์ เมื่อได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้“ครับ พี่ขอโทษพี่รักเขา และจะหยุดแค่เขาคนเดียว ตอนนี้เหลือแค่เมย์คนเดียวแล้ว พี่บอกเลิกทุกคนแล้ว พี่ต้องการจะจบเรื่องทุกอย่างจริง ๆ ขอโทษด้วยครับ”‘ตึ้ง~’[Dr. Nine: ตัวแสบ]ฉันดีดตัวขึ้นจากโต๊ะ วิ่งไปคว้ากระเป๋าตัวเองที่โต๊ะครอบครัวฉันได้ยินเสียงพี่ทีเรียกมาไกล ๆ แต่ฉันไม่สนใจ ฉันอยากไปจากที่นี่“เดี๋ยวหวานมานะคะ” ฉันหันไปบอกพ่อกับแม่ก่อนจะรีบวิ่งไป ขึ้นรถ บิดกุญแจ ตั้งใจจะขับไปโรงพยาบาลโทรออก | Dr. Nine(ว่าไง)“ฮือ ๆ” พอหมอนายรับโทรศัพท์ ฉันร้องไห้โฮขึ้นมาทันที(เป็นอะไรน้ำหวานใจเย็น ๆ น
ฉันหยุดชะงักทุกอย่างเมื่อหมอนายพูดคำนี้ออกมา ใช่ฉันเฟลจริง ๆ เพราะฉันเฟล ฉันเฟลเพราะฉันคาดหวังเขาเกินไป คาดหวังว่าเขาจะมีแค่ฉัน คาดหวังว่าเป็นที่หนึ่ง“ไม่ต้องแคร์ใครนะ แคร์ตัวเอง จะเดินต่อหรือถอยหลังก็ให้คิดถึงตัวเอง”ฉันนั่งนิ่งสักพัก ฉันรู้สึกว่าตัวเองไปต่อกับพี่ทีไม่ไหว ฉันไม่รู้จะเอาความเชื่อใจที่ไหนให้เขา หรือจริง ๆ แล้วฉันควรเว้นระยะความสัมพันธ์ลงมาเหมือนตอนที่ฉันกำลังแก้แค้นเขา เพราะตอนนั้นมันดีที่สุดแล้ว ดีที่สุดแล้วจริง ๆ ฉันอยากรักษาใจตัวเองบ้าง ไม่อยากกลับมาเจ็บอีก“เฮ้อ... ขอบคุณนะคะพี่หมอผู้ใจดี” ฉันปาดน้ำตาแล้วหันไปยิ้มให้เขา“อย่าคิดสั้นนะ ไม่งั้นจะเย็บแผลสด ๆ” เขายิ้มกลับมา ฉันรู้สึกโล่งใจเมื่อหลายเรื่องที่ฉันอึดอัด ถูกจับมาโยงรวมกัน และ เอามาระบายให้ใครคนนึงฟัง“แล้วนี่ต้องไปโรงพยาบาลอีกไหมคะ มายังไงเดี๋ยวหวานไปส่ง ฮ่า ๆ”เขายกแขนขึ้นมาดูนาฬิกาข้อมือ“ไม่แล้ว นั่งแท็กซี่มา หวานไม่ต้องไปส่งก็ได้”“งั้นไปกินข้าวกัน หวานเลี้ยงเอง ห้ามปฏิเสธ หวานเลี้ยงขอบคุณนะคะ” เขายิ้มก่อนจะเอามือมายีหัวฉันฉันขับรถกลับมาร้านอาหารเดิมเมื่อกี้ ฉันไม่ได้พาหมอมาประชดใครนะ ฉันอยากเลี้ยงข้า
เมื่อกินข้าวเสร็จสรรพ เอิ่ม... คุณหมอเลี้ยง ฉันไม่ได้เลี้ยงเลย ฉันแย่งจ่ายไม่ทันจริง ๆ อิอิ แถมไม่ยอมให้ฉันไปส่ง เลยต้องเดินมาส่งหมอนายขึ้นแท็กซี่ เห็นว่าจะไปเอารถที่โรงพยาบาล ฉันกินฟรีปรึกษาฟรี ฟรีไปอีก!กลับมาถึงบ้านแม่ก็ไซโคหมอนายให้ฉันใหญ่ ฉันขี้เกียจฟัง รีบขึ้นไปนอน ง่วงมาก เหนื่อยกับปัญหาหลายอย่าง อยากให้มันพ้น ๆ ไปสักที พรุ่งนี้จะได้สดชื่น ๆวันนี้ฉันฟรี เลยรีบทำโปรเจคให้คืบหน้าหน่อย ค่อยจะชวนแตงโมกับณีเวียมาบ้าน มาพิสูจน์อะไรบางอย่าง ฉันออกไปซื้อที่ตรวจครรภ์มาหกอัน ให้ณีเวีย และแตงโมตรวจ เพราะฉันรำคาญใจสองคนนี้ อยากรู้ว่ามันท้องกันรึเปล่า พอวางแผนให้พวกมันมาก็จัดการบังคับให้ตรวจผลที่ได้คือ ณีเวีย ท้อง! แตงโม ท้อง! ฉันกับณีเวียลำบากใจที่จะบอกแตงโม แต่ยังไงก็ต้องบอก เฮ้อ!แตงโมร้องไห้หนักมาก เพราะพี่เอสก็เจ้าชู้ประตูดิน พอ ๆ กับพี่ที แต่ที่มันน่าเครียดคือ พี่เอสกับแตงโม เลิกกันแล้ว! และแตงโมจะไม่บอกพี่เอสเด็ดขาด!ฉันให้แตงโมนอนที่บ้านวันนี้ ช่วยกันทำโปรเจค จะได้อยู่เป็นเพื่อนกัน กว่าจะได้นอนก็ดึก ทั้งปลอบ ทั้งให้กำลังใจกันอยู่เรื่อย ๆ เผื่อแตงโมจะหยุดร้องก็ตีสามตีสี่เช้าว
ฉันนั่งมองพี่ทีเช็ดน้ำตาสักพัก ก็แอบสงสารเขานะ แต่ให้ทำยังไง เมื่อก่อนเขาทำอะไรเขาก็ไม่เคยนึกคนอื่นเหมือนกัน ไม่เคยนึกว่าใครจะเสียใจ ไม่เคยนึกว่าใครจะทรมาน ถือว่าชดใช้กรรมที่ตัวเองก่อแล้วกัน“หวานเชื่อ ว่าพี่ทำได้ ถ้าพี่พยายาม สู้ ๆ ค่ะ” ฉันยิ้มให้เขา เขาได้แต่พยักหน้าตอบส่วนฉันเอง... สถานะฉันกับหมอนายเรื่อย ๆ ฉันไม่ได้คบกับเขา ไม่ได้จีบเขา ฉันไม่อยากบุ่มบ่ามเหมือนที่เคยทำ แค่ตอนนี้เขาเป็นคนเดียวที่ฉันอยู่ด้วยแล้วสบายใจที่สุด เอาจริง ๆ แค่นี้ก็พอแล้ว คนรอบข้างดีทุกอย่างโอเค เพื่อนน่ารักบางทีผัว เอ้ย... แฟน ก็ไม่จำเป็นหรอก ถูกมั้ย?“พี่คะ ยังไงขอข้าวผัดปูใส่กล่องหนึ่งกล่องค่ะ” ฉันหันไปสั่งข้าวผัดปูกลับบ้านกับพนักงานพี่ทีขมวดคิ้วใส่ฉัน“ไม่อิ่มเหรอหวาน กินเยอะแล้วนิ”“เปล่า หวานจะซื้อไปฝากหมอ เขาคิวผ่าตัดยาว คงหิวน่าดู” พี่ทีดูตกใจเล็กน้อย แต่ก็ฝืนยิ้มออกมาเรานั่งเงียบรอข้าวผัดปูกันสักพัก พี่ทียืนยันจะเลี้ยง แต่ฉันรับข้าวผัดปูมาเลยชิงยื่นบัตรไปก่อน“หวานยังไม่มีรายได้เลยนะ ให้พี่เลี้ยงดีกว่า”“นี่พี่ที หวานก็มีตังค์บ้างล่ะ ให้หวานเลี้ยงบ้าง”พี่ทียอมจำนน และบอกจะไปส่งฉันที่โรงพยาบาลเ
ฉันยิ้มเบา ๆ ก่อนจะพยักหน้าให้เขามือนุ่ม ๆ นั้น เอื้อมมาจับมือฉันอีกครั้ง และเดินออกมาผ่านสายตาผู้คน พยาบาล คนไข้ ทุกอย่างสโลโมชั่น คุณหมอแสนดี กับชะนีแรด ๆ“คุณหมอหักอกเตยแล้วเหรอคะเนี่ย” พยาบาลทั้งแผนกแซวมาเป็นแถว หมอได้แต่ยิ้ม และหัวเราะเบา ๆ ฉันเหรอ เขินจนไม่รู้จะมุดหัวไปอยู่ที่ไหนแล้ว!เขาจับมือฉันมาถึงลานจอดรถ ก่อนจะเปิดประตูรถเบนซ์คูเป้ให้ฉันเข้าไปนั่ง ขายาว ๆ เขาเดินไปฝั่งคนขับ และถอดเสื้อกาวน์สีขาว แขวนไว้หลังรถ เหลือแค่เสื้อเชิ้ตเรียบ ๆ ตัวนึงฉันเพ่งพินิจการแต่งตัวของหมอนาย จนสายตาไปสะดุดที่รถสปอร์ทคันนึงตรงข้าม รถพี่ที!เขาคงเห็นว่าฉันมากับหมอ ฉันจับมือ... ทำไมเขามาจอดรถที่นี่ หรือเขารอดูฉัน?“ไปกันเถอะ” หมอนายออกรถแล้ว ขับผ่านรถพี่ที ฉันจ้องดูรถคนนั้นให้แน่ใจ ใช่จริง ๆ เขานั่งมองฉันอยู่ในรถฉันหันกลับมามองหมอนาย สลับกับรถพี่ทีหลายครั้งอืม อยู่ตรงนี้ก่อนละก่อน สบายใจดีเมื่อนึกถึงความสบายใจ อยู่ ๆ ก็มีคำถามขึ้นมา...“หมอ... ทำไมถึงดีกับหวานจัง”เขาหันมายิ้มให้ฉัน ก่อนจะจอดรถติดไฟแดง“ว่าแล้วต้องถาม อยากรู้จริงเหรอ”ฉันพยักหน้าให้เขา หมอนายยิ้มอีกครั้ง พอไฟเขียว เขาก็เ
เรานั่งเล่น นั่งคุย นั่งกินขนมนมเนยจนพุงจะแตก คุณหมอก็ขับรถมาส่งฉันที่บ้าน ก่อนจะไปขึ้นเวรต่อตกเช้า ฉันได้ข่าวว่าวันนี้ณีเวียไปรับผลตรวจเลือดลูกแฝดนาง ว่าจะโทรไปถามไถ่สักหน่อย แต่ไม่ทันได้ถามอะไร ณีเวียกลับร้องไห้โฮ บอกว่าแตงโมไปฝากครรภ์คนเดียว! นี่แตงโมยังไม่บอกพี่เอสอีกเหรอ! ฉันโมโหมาก อยากคุยกับทุกคนเรื่องนี้ ความเกลียดผู้ชายเจ้าชู้ก็พุ่งขึ้นมาอีกโทรออก | พี่ที(ฮัลโหล หวาน)“พี่ที หวานมีเรื่องสำคัญจะคุย ขอนัดเจอทุกคนที่โรงแรมพี่นะ”(ได้สิ พี่ว่างพอดี เรื่องอะไร?)“แตงโม กับพี่เอส อ่ะ คือแตงท้อง... ค่อยคุยกันนะ อย่าเพิ่งบอกใคร ปรึกษากันก่อนค่ะ”พี่ทีเงียบไปสักพัก เหมือนตกใจ ฉันรีบตัดสายบึ่งรถไปโรงแรมพี่ทีทันทีมาถึงก็เจอพี่ทีนั่งรอที่บาร์เดิมแล้ว ไม่นานณีเวียก็ร้องไห้ตามมา ฉันเถียงกับพี่ทีเรื่องความมั่วของพี่เอส ซึ่งมันเหมือนพี่ทีชะมัด! แต่ทำไงได้ล่ะ ณีเวียบอกว่าเด็กต้องตรวจเลือดพ่อด้วย หาพาหะอะไรสักอย่าง บางทีฉันก็กลัวอย่างอื่นด้วยนั่นล่ะ เรื่องเอดส์ เฮ้อกลุ่มนี้สุด ๆ จริง ๆไม่นานหลังจากถูกคุณเซ็นห้ามทัพ เราก็เคลื่อนมาที่ผับพี่เอส ฉะพี่เอสฉากใหญ่ พี่เอสเหมือนงง แต่ก็ดีใจที่รู
เขาลุกขึ้นมากอดฉันทั้งน้ำตา ฉันเผลอไปตอบตกลงเขาพี่ทีหอมฉันซ้ายขวา ก่อนที่จะเช็ดน้ำตาที่อาบแก้มให้ฉัน ฉันหันไปมองหน้าเขา ในหัวใจลึก ๆ กลับรู้สึกแปลกขึ้นมา รู้สึกแปลกกับสิ่งที่เขาทำ หรือแค่ฉันไม่ชิน“ขอบคุณนะหวาน พี่จะรักและดูแลหวานคนเดียว” เขายิ้มและพยายามเช็ดน้ำตาตัวเอง ฉันได้แต่ยิ้มให้เขา นี่ฉันให้โอกาสเขาแล้วเหรอ อืม ฉันให้โอกาสเขาแล้ว แล้วฉันควรไปต่อกับเขาสินะ“อย่าทำให้ผิดหวังอีกนะคะ หวานกลับก่อนค่ะ ต้องรีบไปทำโปรเจค” ฉันยิ้มให้เขา ไม่พูดอะไรต่อ รีบลงมาลานจอดรถ ขับรถกลับบ้านทันทีระหว่างทางฉันคิดเรื่องเมื่อกี้ไม่หยุด อะไรของฉันวะ ก็ดีแล้วนิแบบนี้ แฮปปี้ดี‘ตึ้ง’[Dr. Nine: ตัวแสบ... เป็นไงบ้างวันนี้ ทางนี้เหนื่อยจัง ผ่าตัดใหญ่ เฮ้อ...]ฉันก้มลงมองข้อความไลน์ที่เด้งขึ้นมาเหมือนหัวใจวูบลงไปกลางถนน ฉันตบไฟเลี้ยวจอดข้างทาง อยู่ ๆ น้ำตาและก้อนสะอื้นมันก็โถมมาใส่กลางอก“ฮือ ๆ แม่ง อะไรวะ อะไรวะ!” ฉันทุบพวงมาลัยรัว กรีดร้องเหมือนคนบ้า ตัวสั่นระริกสะอื้นไห้ไม่หยุด กูเป็นอะไรวะ กูเป็นอะไร!ฉันฟุบร้องไห้กับพวงมาลัยอยู่อย่างงั้น ฉันรู้สึกอะไรอยู่วะ! ปวดหัวฉิบ ใครก็ได้บอกทีฉันพยายามตั้ง
--- น้ำหวาน --- ฉันคลอดลูกมาเกือบปีแล้ว ตอนนี้ลูก ๆ สามคนกำลังนั่งเล่นสนุกสนานกับเพื่อน ๆ ในคอกเด็กขนาดใหญ่ ในนั้นมี... เวียร์ ซินน์ ไออุ่น นาวา นาวิน และน้ำปั่น วันนี้เรานัดทานข้าวและมีปาร์ตี้เล็ก ๆ กันที่บ้านแตงโม เหล่าแม่ ๆ อย่างเรานั่งคุยกัน และมองดูลูกตัวเองเป็นระยะ “แง...” ไออุ่นร้องไห้ เมื่อนาวินดึงของเล่นออกจากมือ แตงโมหัวเราะ เบา ๆ แล้วเดินไปอุ้มลูกมานั่งตัก “เบา ๆ นะลูกเดี๋ยวโดนน้อง” และปรามน้องไออุ่นไปด้วย เพราะกลัวโดนน้องอีกคนที่อยู่ในท้อง ใช่ค่ะ แตงโมท้องอีกแล้ว! ท้องได้สามเดือนแล้ว ส่วนณีเวียกับฉันขอบาย เราขอพักก่อน ผ่าคลอดมา ยังเสียวท้องอยู่เลย อย่างอื่นก็ยังเสียวอยู่นะ ว่างก็กินกับสามี ว่างบ่อยก็กินบ่อย เฮ้อ... มันเป็นความสุขของชีวิตอีกอย่างหนึ่งจริง ๆ สามีสูตินารีแพทย์ของฉัน เดินไปอุ้มน้ำปั่นที่คอก ก่อนจะเดินยิ้มมาหาฉัน มองยังไงก็หล่อคุณพ่อคนนี้ “น้ำปั่น น้ำหนักขึ้นหรือเปล่าลูก” คุณพ่อสูตินารีแพทย์แซวลูกสาวคนเล็ก ลูกสาวตอบไม่ได้ ได้แต่ยิ้มและหัวเราะให้ผู้เป็นพ่อ แถมยังใช้แก้มป่อง ๆ ซบคลอเคลียพ่อของเขาอีก น้ำปั่นติดหมอนายหนักมาก! สงสัยคนที่ได้ยินเ
ฉันหันหาคุณพ่อคุณแม่ทันที “คุณพ่อคุณแม่ขับรถช้าเหมือนเต่า” หมอเท็นเดินตามฉัน และบอกมาหน้านิ่ง ๆ “โอ้ย! ปวดท้อง... ปวด! ไม่ไหวแล้ว!” ฉันกรีดร้อง! ทำไม ฉันไม่มีสามีวิ่งตามจับมือเหมือนชาวบ้านเขาเนี่ย ให้ตาย! มีแค่น้องสามีที่เหมือนมาแต่วิญญาณ ฮือ ๆ ไม่นานฉันก็ถูกเข็นเข้ามาในห้องคลอดแล้ว! ฉันหอบเหนื่อยเหงื่อท่วมตัว และถูกพามาห้องนึง ก่อนที่พยาบาลจะตรวจอะไรต่าง ๆ นา ๆ เร็ว ๆ เถอะ! ฉันจะตายแล้ว! “พยาบาลฉันจะตายแล้วค่ะ ตามหมอ ตามหมอด่วน” ฉันส่ายหน้าไปมา ปวดท้องหน่วงมาก แขนสองข้างสั่นแทบจะไม่มีแรงแล้ว ลูกสามคน สามคนเลยนะเว้ย! “ค่ะ คุณน้ำหวาน เดี๋ยวให้ยาแก้ปวดก่อนนะคะ ตอนนี้ห้องผ่าตัดยังไม่พร้อมค่ะ” ยังไม่พร้อม! รอให้ฉันตายก่อนใช่ไหม! “หะ! หวานจะตายก่อนไหม ไม่ผ่าก็ได้ คลอดธรรมชาติเลย หวานพร้อม ฮือ ๆ หวานทนไม่ได้แน่ ๆ” ฉันกุมท้องกรีดร้องบนเตียง “ไม่ได้ค่ะ คุณน้ำหวานมีทารกในครรภ์สามคน คุณน้ำหวานอาจจะช็อกได้ อดทนหน่อยนะคะ” อดทน! ใครจะไปทนได้!
ฉันนั่งมองหมวยน้อยกับณีเวีย ก็อดยิ้มตามไม่ได้ แตงโมคลอดธรรมชาติ! ไม่อยากจะเชื่อ ฉันหน่ะสิ สามคนในท้อง หากคลอดธรรมชาติฉันอาจจะขาดใจตายก่อน ตอนนี้ฉันท้องได้เจ็ดเดือนแล้ว ไม่ต้องถามว่าท้องใหญ่แค่ไหน มันใหญ่จนฉันเดินไม่ไหวเลยล่ะ ฮ่องกงถูกแคนเซิลถาวร ไม่มีกำหนดไป แต่ได้หุ้นห้าสิบเปอร์เซ็นต์กับเบนซ์เอสคลาสเป็นของขวัญแต่งงานนะจ๊ะ ฉันนั่งคุยกับเพื่อนสักพัก เพื่อรอสามีออกเวร สลับไปห้องแตงโมบ้าง ห้องณีเวียบ้าง ณีเวียเจ็บแผลคุณเซ็นจึงเป็นคนเลี้ยงลูก วุ่นวายจนต้องเอางานมาทำที่โรงพยาบาล เห็นแล้วน่ารักดี แต่ก็แอบขำ ‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’ หมอนายเปิดประตูเข้ามา เดินมาตรวจแผลณีเวีย “อย่าหัวเราะดังนะ ระวังแผลฉีก” ณีเวียตกใจเอามือปิดปากทันที “ค่ะ อิอิ จะพยายาม” หมอนายยิ้ม แล้วเดินกลับมาหาฉัน เขานั่งลง เอามือสองข้างโอบท้องฉันไว้ “ไงครับ ลูกพ่อ” เท่านั้นล่ะ! ตุบ ๆ ฉันหลับตาปี๋ ฉันจุก! ลูกถีบหนักมาก รวมพลังเป็นหนึ่งเดียวทันที เมื่อได้ยินเสียงพ่อเขา “โอ้ย เบา ๆ ลูก แม่จุกแล้ว” ฉันลูบท้องปราม ณีเวี
ฉันอยากจะบ้า อยากจะบ้าจริง ๆ ฉันทรมานมากตอนนี้ “ใช่สิสามชั่วโมงผ่าไม่ได้ แตงโมกินเยอะไหม” หมอนายถามฉันอีกครั้ง พลางยกนาฬิกาข้อมือดู… “เรื่อย ๆ ค่ะ คุยไปกินไป ฮือ ๆ” ฉันหลับตาปี๋ ปวดทรมานไปหมด “งั้นประมาณ หกชั่วโมง ไม่เป็นไรเดี๋ยวให้ยาแก้ปวดก่อน” ฮือ ๆ หกชั่วโมง กับยาแก้ปวด โอ้ย! แล้วมันหายปวดเป็นปลิดทิ้งมั้ยล่ะ! “หมอคะ เร็วกว่านี้ไม่ได้เหรอ” ไออุ่นเริ่มถีบท้องฉันรัวแล้ว โอ้ยลูก! อย่าซน ใจเย็น ๆ ลูกแม่ปวด “ไม่ได้จริง ๆ ปกติ ต้องงดข้าวงดน้ำหนึ่งวันเต็ม ๆ” “หมอ แตง... โอ้ย ๆ แตงแจ้งตั้งแต่ฝากครรภ์แล้ว ฮือ ๆ ว่าจะผ่า ไม่คลอดธรรมชาติเด็ดขาด” หมอนายเดินมาใกล้ ๆ ฉัน “ทำไม คลอดธรรมชาติมันปลอดภัยกว่านะ แผลหายเร็วด้วยเจ็บแป๊บเดียว ปวดขนาดนี้ลองเบ่งดูก่อนไหม” ฉันกุมท้องนอนร้องไห้ ในใจนึกโกรธสามี ทำไมฉันต้องมาทรมานคนเดียวด้วย อิตาเอส! “หมอ... ฮือ ๆ ขอยาแก้ปวดก่อนค่ะ ๆ ด่วน” ฉันถูกเข็นไปอีกห้อง และได้ยาแก้ปวดเรียบร้อย อาการทุเลาลง แต่ถามว่ายังปวดไหม ปวดสิ! “พยาบาล
ฉันยืนมองณีเวียและคุณเซ็น ยิ้มกันมีความสุข ก็อดยิ้มตามไม่ได้เลย ลูก ๆ พวกเขาน่ารักมาก น่ารักจริง ๆ เยี่ยมเพื่อนและหลาน ๆ เสร็จ ฉันกับตาเอสก็ออกมาจากโรงพยาบาล ระหว่างอยู่ในรถฉันก็คิดวนเวียนอยู่เรื่องเดียว จะเจ็บแค่ไหนนะ! ณีเวียบอกกับฉันว่าตอนปวดท้องคลอด มันปวดมาก ปวดเหมือนจะตาย ตุบ ๆ นั่นไง พอนึกถึงเรื่องนี้ ลูกสาวตัวดีของฉันก็ดิ้นใหญ่ ฉันลูบท้องเบา ๆ จนสามีเอื้อมมือมาลูบด้วย “ลูกสาวพ่อ พร้อมหรือยัง” ถามแม่บ้างเถอะ! กลัวชะมัด “ฉันยังไม่พร้อม! อย่าเพิ่งสิ” ตาเอสหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะยกมือขึ้นมาหยิกแก้มฉัน “หมวยเธอมันพลังช้างอยู่แล้ว เบ่งเลยสะใจ” “นายลองไปนอนเบ่งดูไหมล่ะตาบ้า!” เขาหัวเราะชอบใจ หน้ากวน ๆ หันมายักคิ้วให้ฉัน “หรือจะผ่าก่อน… จะได้ไม่ต้องเจ็บสองทาง” ฉันหันไปมองเขาทันที เจ็บสองทางงั้นเหรอ “ถ้าถึงกำหนดคลอดก็คลอดเลยสิ ถ้าไม่ปวดก่อน” เอ๊ะก็ดีเหมือนกัน ว่าแต่สามีกวน ๆ ของฉัน ทำไมรู้ดีนัก “รู้ดีนะ” เขายักคิ้วยิ้มกริ่ม
23.56 ฉันเดินเข้าออกห้องน้ำเป็นว่าเล่น สามีนักธุรกิจของฉัน เขายังคงนั่งทำงานที่ห้องทำงานอีกฝั่ง ส่วนฉันตอนนี้ไม่มั่นใจเลยจริง ๆ ว่าตัวเองท้องเสีย หรือจะคลอด ทำไมปวดท้องแบบนี้ ฉันค่อย ๆ จับผนังหวังประคองตัวเองเปิดประตู อยากไปอยู่ใกล้ ๆ คุณเซ็นให้อุ่นใจ แต่ซ่า... นะ น้ำอะไร ฉันไม่ได้ฉี่ราดนะ หรือมันจะเป็น... เป็นน้ำคล่ำ! “กรี๊ด...” ฉันจับประตูกรี๊ดลั่น ดังทั้งเพนท์เฮ้าส์ จนสามีวิ่งออกมาจากห้องทำงาน “เป็นอะไร! เห้ย…” คุณเซ็นวิ่งมาประคองฉันทันที ตอนนี้ฉันเหงื่อท่วมตัว อาการปวดท้องหน่วงมันเริ่มหนักขึ้น หนักจนฉันพรรณนาออกมาไม่ได้! “ไม่ไหว ปวดท้องแล้ว ปวดแล้ว! ฮือ!” ฉันบีบมือเขาแน่น น้ำตาไหลออกมาอาบแก้ม คุณเซ็นรีบโทรหาคนขับรถ และโรงพยาบาลทันที “ผมเซ็นดิณภัทร! ณีเวียภรรยาผม เธอปวดท้องครับ หมอเจ้าไข้ หมอนาย ขอบคุณครับ” เขารีบวางสายแล้วโทรอีกครั้ง “นพเตรียมรถด่วน!” โอ้ย! อะไรนักหนา พาฉันไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้! ไม่ไหวแล้ว! “คุณ ไปโร
กว่าจะได้นอนคือเช้าค่ะ เช้าจริง ๆ หมอสูติคนนี้เขาไม่ได้เล่น ๆ เขากินฉันทั้งคืนเอาหล่ะ วันนี้มาถึงแล้ว ฉันจะได้รู้สักที ว่าลูกฉันเป็นผู้หญิง หรือผู้ชายก่อนแต่งงานหมอนายให้ฉันเจาะเลือดไว้ เขาจะได้เอาไปตรวจความผิดปกติของโครโมโซม และเพศของลูก ๆ ในครรภ์แล้ววันนี้… ผลก็ออกแล้วค่ะ สามีสูตินารีแพทย์เข้าเวรบ่ายโมง ซึ่งฉันเองก็ต้องรอคิวเข้าไปพบเขาเหมือนคนอื่น ๆ“คุณน้ำหวานเหมือนคนท้องสี่ ห้าเดือนเลยค่ะ” พยาบาลพี่ภาเดินเข้ามาลูบท้องฉัน ฉันท้องโตขึ้นทุกวัน ลูก ๆ ทั้งสามคน คงตัวใหญ่ขึ้นมาก ทั้งที่ตอนนี้ฉันท้องเกือบสามเดือนเองส่วนณีเวียกับแตงโมท้องจะหกเดือนแล้ว ณีเวียเหมือนคนใกล้คลอดมาก ลูกสาวลูกชายดิ้นใหญ่“เริ่มอึดอัดแล้วค่ะ เพื่อนหวานท้องแฝดสองคน ตอนนี้หกเดือนแล้ว ท้องโตมาก ท้องหวานคงโตกว่านั้น” พยาบาลพี่ภายิ้ม และทำท่านึกคิด“อ๋อ คุณณีเวียภรรยาคุณเซ็นใช่ไหมคะ รายนั้นแข็งแรงมากค่ะ ดิฉันทาเจลอัลตราซาวด์ให้ ถีบมือดิฉันไม่หยุดเลย ของคุณน้ำหวานเริ่มตอดหรือยังคะ” ตอดงั้นเหรอ“ยังไงคะ” ฉันถามสงสัย เอามือลูบท้องตัวเองไปด้วย“คุณหมอไม่ได้บอกเหรอคะ เด็กในครรภ์เขาดิ้นตลอดเวลาค่ะ อยู่ที่เราจะรู้สึกตัว
หมอนายไม่เมาเลยสักนิด พวกผู้ชายพวกนั้นไม่สามารถทำอะไรหมอนายได้ นอกจากไอ้ยาดองบ้า ที่ตอนนี้มันกำลังปั่นป่วนอยู่ในตัวเขา!น้ำหวาน อะไรจะเกิดขึ้นก็ต้องเกิดนะ“หวาน...” นั่นไงหมอสูติเดินมาจากด้านหลัง มือนุ่ม ๆ ค่อย ๆ ปลดกระดุมฉันออก ทีละเม็ดทีละเม็ด“คะ คุณหมอ มันออกฤทธิ์แล้วเหรอคะ” เขาไม่ตอบ แต่ก้มลงจูบไหล่ฉันเบา ๆ ไล่ลงไปเรื่อย ๆ ตามแผ่นหลังมือนุ่มล้วงเข้ามาบีบอกตึง ก่อนที่เขาจะค่อย ๆ เค้น ช้า ๆ ราวกลับ ปรารถนามันมาแสนนาน“อื้ม... หมอคะ” ฉันเงยหน้ามองเพดาน ยกมือขวาลูบไล้ต้นคออุ่น ๆ ของเขา เขาดึงชุดแต่งงานที่ปลดกระดุมเสร็จลงพื้น จนฉันตกใจหันไปจ้องหน้าสูตินารีแพทย์ที่แสนเร่าร้อนคนนี้“อยากกินหวานมากเลยตอนนี้” เขาพูดเบา ๆ ด้วยเสียงเซ็กซี่ฉันยิ้มกริ่มจ้องตาเขาไม่ละสายตา ฉันจ้อง... จ้องราวกับเชิญชวนให้เขาหิวกระหายตัวฉันมากขึ้นไปอีก“กินสิคะ หวานเป็นของคุณหมอแล้ว หวานเป็นภรรยาคุณ” เขาอมยิ้ม หน้าขาว ๆ เริ่มแดงระเรื่อ ก่อนที่เขาจะช้อนตัวฉันอุ้มมาวางบนเตียงริมฝีปากสวยของหมอสูติ โน้มลงมาบดจูบฉันช้า ๆ เขาส่งลิ้นอุ่น ๆ แสนเร่าร้อนเข้ามา คลอเคลียหยอกล้อกับลิ้นฉันข้างใน หวานเหมือนเดิมสามีฉัน
และแล้ววันนี้ก็มาถึง ฉันนั่งมองกระจกบานใหญ่ ที่ตอนนี้มีเครื่องสำอาง เครื่องประดับตั้งเรียงรายอยู่ ฉันสวมชุดไทยศิวาลัยสีโอรส ผมถูกเกล้าขึ้นปักปิ่นเรียบ ๆอกข้างซ้ายส่งเสียงดัง ‘ตึก ตึก’ ฉันตื่นเต้นมาก ตื่นเต้นที่จะได้แต่งงานกับคนที่ตัวเองรัก และมีพยานตัวน้อยถึงสามคนในท้อง“แกสวยมาก แกโชคดีที่เจอรักดี ๆ ต่อไปนี้มีแต่ความสุขแล้วนะ”ณีเวียกับแตงโม อยู่ในชุดไทยเพื่อนเจ้าสาว สไบสีขาวนวล ผ้าถุงไทย ๆ สีฟ้าอ่อนอมเขียว มันอาจจะไม่เหมาะกับหน้าหมวย ๆ และหน้าจิ้มลิ้มน่าถนุถนอมนั้น แต่วันนี้เพื่อนเจ้าสาวของฉันสองคน ก็สวยเกินจะบรรยายเสียงขันหมากดังมาจากหน้าบ้าน ดังใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ จนฉันต้องลุกขึ้นแอบมองผ่านหน้าต่าง เจ้าบ่าวรูปหล่อของฉันกำลังเดินเข้ามาพร้อมกับพ่อแม่ น้องชาย ข้างกายมีพานสินสอดทองหมั้น ที่ญาติสนิททั้งหลายของเขาช่วยกันถือณีเวียกับแตงโมกำลังออกจากห้องฉันเพื่อไปกั้นประตูเงินประตูทองหมอนายผ่านประตูเงินประตูทอง ด่านแรกของเมย์และสายฝนด้านล่างมาแล้ว และตอนนี้เขาก็ขึ้นมาถึงหน้าห้องฉัน“หมอนายคะ รักน้ำหวานแค่ไหน” ฉันได้ยินเสียงแตงโมถามหมอนายหน้าห้อง“รักมากที่สุดเลยครับ มากจนบอกไม่ได้” ฉ