All Chapters of พลาด: Chapter 91 - Chapter 100

ฉันนั่งมองพี่ทีเช็ดน้ำตาสักพัก ก็แอบสงสารเขานะ แต่ให้ทำยังไง เมื่อก่อนเขาทำอะไรเขาก็ไม่เคยนึกคนอื่นเหมือนกัน ไม่เคยนึกว่าใครจะเสียใจ ไม่เคยนึกว่าใครจะทรมาน ถือว่าชดใช้กรรมที่ตัวเองก่อแล้วกัน“หวานเชื่อ ว่าพี่ทำได้ ถ้าพี่พยายาม สู้ ๆ ค่ะ” ฉันยิ้มให้เขา เขาได้แต่พยักหน้าตอบส่วนฉันเอง... สถานะฉันกับหมอนายเรื่อย ๆ ฉันไม่ได้คบกับเขา ไม่ได้จีบเขา ฉันไม่อยากบุ่มบ่ามเหมือนที่เคยทำ แค่ตอนนี้เขาเป็นคนเดียวที่ฉันอยู่ด้วยแล้วสบายใจที่สุด เอาจริง ๆ แค่นี้ก็พอแล้ว คนรอบข้างดีทุกอย่างโอเค เพื่อนน่ารักบางทีผัว เอ้ย... แฟน ก็ไม่จำเป็นหรอก ถูกมั้ย?“พี่คะ ยังไงขอข้าวผัดปูใส่กล่องหนึ่งกล่องค่ะ” ฉันหันไปสั่งข้าวผัดปูกลับบ้านกับพนักงานพี่ทีขมวดคิ้วใส่ฉัน“ไม่อิ่มเหรอหวาน กินเยอะแล้วนิ”“เปล่า หวานจะซื้อไปฝากหมอ เขาคิวผ่าตัดยาว คงหิวน่าดู” พี่ทีดูตกใจเล็กน้อย แต่ก็ฝืนยิ้มออกมาเรานั่งเงียบรอข้าวผัดปูกันสักพัก พี่ทียืนยันจะเลี้ยง แต่ฉันรับข้าวผัดปูมาเลยชิงยื่นบัตรไปก่อน“หวานยังไม่มีรายได้เลยนะ ให้พี่เลี้ยงดีกว่า”“นี่พี่ที หวานก็มีตังค์บ้างล่ะ ให้หวานเลี้ยงบ้าง”พี่ทียอมจำนน และบอกจะไปส่งฉันที่โรงพยาบาลเ

เรานั่งเล่น นั่งคุย นั่งกินขนมนมเนยจนพุงจะแตก คุณหมอก็ขับรถมาส่งฉันที่บ้าน ก่อนจะไปขึ้นเวรต่อตกเช้า ฉันได้ข่าวว่าวันนี้ณีเวียไปรับผลตรวจเลือดลูกแฝดนาง ว่าจะโทรไปถามไถ่สักหน่อย แต่ไม่ทันได้ถามอะไร ณีเวียกลับร้องไห้โฮ บอกว่าแตงโมไปฝากครรภ์คนเดียว! นี่แตงโมยังไม่บอกพี่เอสอีกเหรอ! ฉันโมโหมาก อยากคุยกับทุกคนเรื่องนี้ ความเกลียดผู้ชายเจ้าชู้ก็พุ่งขึ้นมาอีกโทรออก | พี่ที(ฮัลโหล หวาน)“พี่ที หวานมีเรื่องสำคัญจะคุย ขอนัดเจอทุกคนที่โรงแรมพี่นะ”(ได้สิ พี่ว่างพอดี เรื่องอะไร?)“แตงโม กับพี่เอส อ่ะ คือแตงท้อง... ค่อยคุยกันนะ อย่าเพิ่งบอกใคร ปรึกษากันก่อนค่ะ”พี่ทีเงียบไปสักพัก เหมือนตกใจ ฉันรีบตัดสายบึ่งรถไปโรงแรมพี่ทีทันทีมาถึงก็เจอพี่ทีนั่งรอที่บาร์เดิมแล้ว ไม่นานณีเวียก็ร้องไห้ตามมา ฉันเถียงกับพี่ทีเรื่องความมั่วของพี่เอส ซึ่งมันเหมือนพี่ทีชะมัด! แต่ทำไงได้ล่ะ ณีเวียบอกว่าเด็กต้องตรวจเลือดพ่อด้วย หาพาหะอะไรสักอย่าง บางทีฉันก็กลัวอย่างอื่นด้วยนั่นล่ะ เรื่องเอดส์ เฮ้อกลุ่มนี้สุด ๆ จริง ๆไม่นานหลังจากถูกคุณเซ็นห้ามทัพ เราก็เคลื่อนมาที่ผับพี่เอส ฉะพี่เอสฉากใหญ่ พี่เอสเหมือนงง แต่ก็ดีใจที่รู

อยู่ ๆ เสียงรองเท้าก็หยุดแถวหน้าห้องฉัน ก่อนจะเปิดประตูเข้าห้องข้าง ๆ เฮ้อ นึกว่าจะได้อยู่เงียบ ๆ คนเดียวซะอีกฉันพยายามเก็บเสียงตัวเองที่สุด ทรมานชะมัด ห้องข้าง ๆ แกะกล่องอะไรไม่รู้ เหมือนไม่ได้มาอึเหมือนฉัน รีบ ๆ ออกไปได้แล้ว จะปลดทุกข์เข้าใจไหม!“มึง... ฮือ ๆ กูท้อง จริง ๆ” ผู้หญิงข้าง ๆ ร้องไห้โฮ อะไรกัน“กูไม่กล้าบอก กูเลิกกับเขาแล้ว” น่าสงสารจังเหมือนแตงโตตอนนั้นเลย เฮ้อ เข้าใจเลย“แต่... พี่ทีเขาเพิ่งดีกับแฟนนะมึง” พี่ที ฉันเอามือปิดปาก หัวใจเต้นตึกตัก เสียงสะอื้นเริ่มดังขึ้น ฉันกดมือแน่นกว่าเดิม ฉันไม่ให้ใครได้ยิน อะไรคืออะไร คนเดียวกันใช่ไหม ทีคนนั้นคือ แฟนกูใช่ไหม?‘ฟึบ ฟึบ ฟึบ’ ฉันได้ยินเสียงเท้าคนอีกเดินเข้ามา“เมย์ ออกมาคุยกันเมย์!” เสียง... เสียงพี่ที! อะไรวะ อย่าเป็นแบบนี้ได้ไหมห้องข้างฉันกดชักโครก ก่อนจะบอกว่า“แค่นี้ก่อนนะมึง ฮือ ๆ” จากนั้นเสียงรองเท้าส้นสูงก็ดังขึ้น ตามด้วยเสียงปลดล็อคเปิดประตูออกไป“เมย์ อะไรอีก เราเลิกกันไปแล้วนิ อะไร?” เสียงสะอื้นผู้หญิงคนนั้นดังลั่นห้องน้ำ ฉันเองเริ่มปิดปากแน่น น้ำตาเริ่มไหลออกมา ไหลออกมาซ้ำ ๆ รอยเดิมอยู่อย่างงั้น“เมย์ ได้ไง

ฉันไปสังสรรค์น้ำผลไม้กับน้ำหวาน แตงโม และหมอนายเสร็จ แตงโมก็ขอกลับมาตึกคุณเซ็นกับฉันด้วย บอกว่าพี่เอสมาที่นี่พอดีฉันเปิดประตูห้องเพนท์เฮาส์มากับแตงโมก็เห็นพี่เอส คุณเซ็น พี่ทีนั่งอยู่ เขานั่งคุยกัน ซึ่งพี่ทีกินเหล้าไม่หยุด ท่าทางจะเมาทุกคนหันมามองเราสองคน ฉันกับแตงโมเดินเข้ามาเงียบ ๆ เอาของที่ซื้อมาวันนี้ไปนั่งเปิดกันที่ครัว“ณีเวีย แตงโม” อยู่ ๆ พี่ทีก็เรียกเรา เสียงสั่น ๆ“คะ ค่ะ พี่ทีว่าไง” แตงโมตกใจทำถุงเสื้อผ้าหล่นลงพื้น ฉันหันไปมองเซ็ง ๆ พอฟังจากน้ำหวานมามันก็เซ็งไปซะหมด“หวานเป็นไงบ้าง”ฉันเดินไปนั่งข้างแฟนตัวเอง และถอนหายใจเฮือกใหญ่พี่ทีเศร้ามาก เมาเละ ตาแดงก่ำ ฉันเห็นก็อดสงสารไม่ได้จริง ๆ แต่พี่ทีก็ทำตัวเองทั้งนั้น“พี่ทีปล่อยหวานไปเถอะค่ะ” ทุกคนหันมองฉันเป็นตาเดียว คุณเซ็นบีบมือฉันแน่น“ทำไมพูดแบบนี้เวีย” คุณเซ็นกระซิบฉันเบา ๆ“พี่ที... คือหนูเห็นค่ะ ตอนที่หวานกลับไปคบกับพี่ไม่กี่วัน หวานดูไม่มีความสุขเลย หวานบอกว่าหวานระแวง หวานรู้สึกแปลก ๆ” ทุกคนตั้งใจฟังฉันพูด“พี่ไม่รู้จะทำไง พี่น่าจะหยุด พี่ทำพัง พังจนเสียผู้หญิงที่พี่รักไป” จริงของพี่ที พี่ทีทำพังเอง“พี่กำลังจะมี

พอนึกได้เรื่องที่เขาดูแลฉันเมื่อคืนLine[ฉัน: คุณหมอ ขอบคุณนะคะ เมื่อคืน หนักไหม ฮ่า ๆ][Dr. Nine: หนัก ปวดแขนเลย ตัวแสบเอ้ย][ฉัน: กินอะไรยังคะ งานยุ่งมั้ย][Dr. Nine: ยังเลย เดี๋ยวมีเคสเข้า รอจบเคสนี้ก่อนครับผม หวานล่ะ กินอะไรยัง ไปหาอะไรกินกันมั้ย]ฉันหันไปมองนาฬิกา เอ้อก็พอมีเวลา แฟลชไดร์ฟพี่ทีก็ไม่รู้หาให้ยัง ออกไปข้างนอกก็ดี เบื่อบ้าน เผื่อเจอแฟลชไดร์ฟ ได้แว๊บไปเอา[ฉัน: ไปคับผม! คุณหมอรอคนไข้เลย เดี๋ยวหวานขับรถไปเอง เอ้อ... เดี๋ยวถ้ามีเวลาไปเป็นเพื่อนหวานแว๊บเอาแฟลชไดร์ฟที่ โรงแรมพี่ทีได้ไหมคะ หวานฝากเขาหาไว้ให้][Dr. Nine: ได้ ขับรถดี ๆ นะตัวแสบ]ฉันรีบอาบน้ำแต่งตัว แต่งหน้า วันนี้ฉันไม่ทาลิปสติกสีแดง เปลี่ยนเป็นสีพีชหวาน ๆ แทน อยากซอฟ ๆ บ้างแต่เอ๊ะ ปวดท้อง เมนส์มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ดีไม่ออกไปทั้งแบบนี้ เผลอกินน้ำเย็นแต่เช้า ไม่น่าล่ะ มาปุ๊บปวดท้องขึ้นมาเลยฉันจัดการตัวเองก็ขับรถมาโรงพยาบาล แวะซื้อกาแฟให้เขาหนึ่งแก้ว...‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’ อยู่ไหมนะ“ครับเข้ามา” ฉันเปิดประตูเข้าไปก็เจอ อ้าว… พี่ที เมย์ และหมอนายฉันมองทุกคนสลับกัน สงสัยมาปรึกษาหมอมั้ง“อ้าวมาเร็วจัง” พี่ทีม