พลาด의 모든 챕터: 챕터 61 - 챕터 70

ฉันกินมันอยู่อย่างงั้น ไม่อยากพูดคุยกับใคร ไม่อยากให้ใครถาม กลัวมันระเบิดออกมา“แตง ไปนอนเถอะ ร้องทำไม” ณีเวียสะกิดไหล่ฉัน ก่อนจะพยายามพยุงฉันขึ้น นี่ฉันร้องหรอกเหรอ? มันไหลออกมาเมื่อไหร่ ทำไมฉันห้ามมันไม่ได้แล้ว หยุดสิน้ำตา ฮือ แตง แกร้องไห้ต่อหน้าเขาไม่ได้นะ แตง แกหยุดร้องเดี๋ยวนี้!“ไม่ไป มึงไม่ต้องมาพยุงกูหรอก เดี๋ยวล้ม มึงยิ่งท้องอยู่ ฮ่า ๆ” ฉันบ่นณีเวียไป ตัวเล็กนิดเดียวยังจะมาดึงตัวฉันอีก“โอ้ย ชอบว่ากูท้องอยู่เรื่อย แค่อ้วนนิดหน่อยใครจะไปหุ่นดีเหมือนมึงวะ” ณีเวียผลักฉันจนเซ หึ... หุ่นดี หุ่นดีจะมีประโยชน์อะไร...“หุ่นดีอะไรวะ หุ่นดีแค่ไหนเขาก็ไม่เอากู กูมันคนอาภัพรัก” ฉันบ่นพึมพำ เหมือนโลกทั้งใบมันหมุนตัวฉันไป ทำไมมึนแบบนี้อยู่ ๆ ก็มีใครบางคนเดินมานั่งข้าง ๆ ฉัน...“พอแล้วเธอ ไม่เอา ไม่งอแง เราขอเป็นแฟนแล้วนิ ขอไปแล้ว” ห๊ะ เขาเหรอ เสียงกวน ๆ นี้ เป็นเขาใช่มั้ย ฉันพยายามปรือตามองตามเสียง... เป็นเขาจริง ๆ ที่เดินมานั่งข้างฉัน“ใครจะไปคบ สาว ๆ ไม่ซ้ำหน้า คบแล้วมาเสียใจ คบทำไม” เขาไม่สนใจ อยู่ ๆ ช้อนแขนขึ้นอุ้มฉันขึ้น“ทำไมต้องกินเมาขนาดนี้หมวย” ฉันหันไปมองเขาทั้งน้ำตา หน้าหล่อ

ฉันนั่งอยู่อย่างนั้น ได้แต่มองตามหลังแตงโมทั้งน้ำตา เพื่อนฉันคิดอะไรอยู่ ทำไมไม่บอกพี่เอส?‘ครืน... ครืน...’ น้ำหวาน ดีเลยที่น้ำหวานโทรมา ฉันจะได้คุยเรื่องนี้โทรเข้า | น้ำหวาน(มึงเป็นไง ผู้ชายหรือผู้หญิง)“มึง กูไม่ไหวแล้ว มึงรู้มั้ยกูเจออะไร”(อะไรวะ มึงใจเย็นคุณแม่)“กูไม่สนแล้ว แตงอ่ะ มันไปฝากครรภ์คนเดียว และมันบอกจะเป็น Single Mom กูไม่รู้จะทำยังไง แตงไม่ยอมบอกพี่เอส”(เห้ย มึงจริงดิ พี่เอสเจ้าชู้มาก กูไม่รู้จะทำยังไง แตงมันบอกกูหมดแล้ว)น้ำหวานเล่าเรื่องแตงโมให้ฉันฟังทั้งหมด พอได้ฟังเท่านั้นล่ะ ความโกรธฉัน... มันยิ่งทวีคูณขึ้นไปอีก“ทำไมมันไม่พูดอะไรเลยวะ ฮึก แล้วมันเก็บไว้ทำไมคนเดียว” ฉันโมโหจนทนเก็บก้อนสะอื้นไม่ไหว คุณเซ็นได้แต่บีบมือฉันแน่น ให้กำลังใจอยู่ห่าง ๆ(กูไม่รู้จะทำยังไง พี่ทีถามอะไรก็ไม่รู้อะไรสักอย่าง กูสงสารแตง สงสารหลาน)“หรือเราควรบอกพี่เอสวะ… ถ้าแตงไม่อยากให้เขารับ อย่างน้อยให้เขามาตรวจเลือด”(กูคิดอยู่ กูคิดเหมือนมึง แตงจะโกรธเรามั้ย มึงว่างมั้ย มาหากูหน่อย โรงแรมพี่ที)ฉันรีบตกลงไปหาน้ำหวานทันที ระหว่างทางก็คิดเรื่องแตงโมไปด้วย ที่ฉันกับน้ำหวานตัดสินใจคร่

“แต่งงานกันนะหมวยนะ”“หุบปากสักที!” ฉันตะคอกเขาทั้งน้ำตา ฉันไม่อยากฟังมันแล้ว ไม่อยากฟังอะไรจากปากเขาแล้วอยู่ ๆ ณีเวียก็เดินมาร้องไห้ข้าง ๆ ฉัน ก่อนจะเอื้อมมือบางมาแตะบ่าฉันเบา ๆ“แตง มึงท้องอยู่ ฮือ ๆ อารมณ์มึงจะไม่ปกตินะแตง กูก็เป็น แตงมึงตั้งสตินะ มึงโกรธ ลูกโกรธ มึงสงสารลูกนะแตง” แล้วฉันจะห้ามมันได้ยังไง ถ้ามันห้ามได้ ฉันคงไม่ต้องมาเป็นแบบนี้!“มึง… ฮือ กูจะทำยังไง” ฉันหันมากอดณีเวียแน่น รู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูกมือเล็กลูบผมฉันเบา ๆ“มึงใช้หัวใจเลือกอย่าใช้อารมณ์ มึงไม่ต้องห่วงแตง แล้วมึงจะรู้ เวลามึงท้อง เวลาพ่อของลูกอยู่ข้าง ๆ มันมีความสุขแค่ไหน เขาคุยกันทุกวัน เขาสัมผัสกันทุกวัน ครอบครัวนะแตง ถ้าเลือกได้ไม่มีใครอยากเลี้ยงลูกคนเดียวหรอกแตง”ฉันผละกอดออกมา... ก่อนที่จะหันไปมองเขา ครอบครัวงั้นเหรอ?“หมวย... สัญญา”“...”“นะหมวย ฉันอยากคุยกับลูกทุกวันนะหมวย ฉันจะทำตามที่หมวยสั่งนะ สั่งฉันไปตาย ฉันก็จะไป... ให้ฉันได้ดูแล ได้อยู่กับลูกนะหมวย นะ”ฉันค่อย ๆ เดินเข้าไปใกล้เขาจ้องมองสายตากวนนั้นทั้งน้ำตา ตอนนี้เหมือนสมองสั่งการให้หูสองข้างอื้อไปชั่วขณะฉันไม่ยินเสียงรอบข้าง ได้ยินแค

“ไม่เบาแบบไหนเหรอ... ทำให้ดูหน่อยสิ” ฉันเอื้อมมือไปจับมือเขา ก่อนจะดึงเข้าไปในห้องทำงาน... ปิดประตู ล็อคกลอน...“หมวย... ซนเกินไปแล้ว โดนยามารึปล่าว”ฉันไม่ตอบ เดินจูงมือเขาจนทะลุมาเจอห้องนอนเล็ก ๆ“ห้องนอนนี้ เอาไว้ทำอะไร... เคยพาใครมานอนมั้ย”“ไม่... แค่เอาไว้นอน ตอนขี้เกียจกลับคอนโด” ฉันหันไปยิ้มให้เขา จนมือใหญ่ ๆ ดึงตัวฉันไปกอด“ไม่ต้องกลัวแล้ว ไม่มีอีกแล้ว เลิกขาด มีแต่หมวย” ฉันเงยหน้ามองเจ้าของคำสัญญา และส่งยิ้มหวานไปให้จนหน้ากวนนั้นอดไม่ได้ก้มลงมา... จุมพิตฉันเบา ๆฉันเอื้อมมือไปจับต้นคออุ่น ๆ ก่อนจะเขย่งตัวส่งลิ้นเข้าไปชิมริมฝีปากนุ่ม ๆ นั้น...เราผละออกจากกันชั่วครู่ สายตากวนเริ่มมองฉันเป็นประกาย ก่อนจะอุ้มฉันขึ้นและวางลงเตียงเบา ๆเขาใช้นิ้ว สัมผัสไรผมฉัน... ก่อนจะจับมันมาทัดข้างหู...“หมวย... นึกว่าจะไม่มีวันนี้แล้ว รักหมวยนะ” ฉันนอนมองเขา ก่อนจะรีบคล้องคอดึงเขาลงมาจูบ ลิ้นเราบดเบียดกัน พร้อมกับมือหนา ๆ ที่ค่อย ๆ เลื่อนบีบเค้นตามเนินอกริมฝีปากนุ่มเริ่มเปลี่ยนลงมาจูบไซ้ซอกคอเบา ๆ จากซ้าย ไปขวา จนแวะหยุด ดูดกินเม็ดทับทิมบนยอดอยู่ชั่วครู่เขาไล่กดริมฝีปากลง... ก่อนจะแวะทักท

เขาตกใจเบิกตากว้าง“จะ จะ จูบงั้นเหรอ?”“อื้อหึ ทำไมคะ... หรือมีแฟนแล้ว” ฉันจ้องหน้าเขาเค้นคำตอบ“ไม่ เอ้ย มีแล้ว ๆ” เลิกลั่กแบบนี้... โกหกชัวร์ ทำไมถึงได้คิดปฏิเสธผู้หญิงสวย ๆ แบบฉันด้วยนะ...“โกหกอีกแล้ว ปากนี้... ทำไมโกหกเก่งจังเลยคะ” ฉันใช้นิ้วชี้ แตะริมฝีปากเขาเบา ๆ เขาดูสะดุ้งเล็กน้อย หืม น่ารักดีจัง เหมือนกระต่ายน้อยเลยแหะ“เธอเป็นผู้หญิง... แบบไหนกันแน่เนี่ย” เขามองฉันสีหน้ากลัว ๆ เขาสิเป็นผู้ชายแบบไหน... กล้าปฏิเสธผู้หญิงแบบฉัน...“เป็นผู้หญิงตรง ๆ คนนึงเท่านั้นค่ะ... ที่คิดว่า ด้านได้ อายอด”เขาตกใจอีกแล้ว... โอ้ย น่ารักชะมัดเลยฉันส่งยิ้มน้อย ๆ ให้เขาก่อนจะกระดิกนิ้วชี้เบา ๆ“อะ อะไรเหรอ” ยัง งง อีกเหรอเนี่ย“ไลน์ค่ะ” เขาเลิกลั่ก ก่อนจะรีบล้วงโทรศัพท์มือถือขึ้นมา ส่งคิวอาร์โค้ด ให้ฉันสแกน... บอกแล้วน้ำหวานสะอย่าง อะไรก็ย่อมได้เมื่อฉันได้ไลน์สมใจ ก็ส่งยิ้มขอบคุณให้เขาหนึ่งที ก่อนจะเดินมานั่งที่ตัวเอง... ซึ่งเขาก็เดินตามมาติด ๆเมื่อนั่งลงเก้าอี้พร้อม ๆ กัน...“มาทำอะไรที่ นิวยอร์กคะ” เขาเอาผ้าปิดตา ปิดหน้านอน... บ่งบอกว่าไม่อยากคุยกับฉันมาก“ทำงาน” แต่ก็ตอบกลับมาห้วน ๆ อืม