All Chapters of พลาด: Chapter 21 - Chapter 30

ฉันได้แต่กุมขมับ สงสารแตงโมจับใจ ฉันพยายามให้แตงโมผ่อนคลาย ให้นางกินน้ำเยอะ ๆ พักแอลกอฮอล์ไว้ก่อน“ขอตัวแป๊บนะ ขอคุยด้วยหน่อย” อยู่ ๆ พี่เอสก็ลุกขึ้นยืน ดึงแขนแตงโมออกไปด้วย และแน่นอน การนินทาจึงเริ่มต้นขึ้น“แก หรือจะอีกรอบวะ?” น้ำหวานป้องปากเหมือนกระซิบฉันคนเดียว ไม่ต้องหรอกน้ำหวาน สองหนุ่มที่เหลือเขาได้ยินแกหมดแล้ว! คุณเซ็นเริ่มหันมามองหน้าฉัน พี่ทีก็หันมองน้ำหวานเหมือนกัน“ไม่หรอกมั้งแก แตงโมไม่น่าทำแบบนั้นรอบสอง”“นี่ ก็พี่เอสไง เปลี่ยนกัน อิอิ” เมื่อน้ำหวานเผลอหลุดชื่อพี่เอสออกมา สองหนุ่มเพื่อนสนิทพี่เอสก็มองหน้ากันทันที“ตัวเอง มีอะไรจะเล่ามั้ย” พี่ทีเริ่มเปิดประเด็นอยากรู้อยากเห็น น้ำหวานจึงตัดสินใจบอกแค่ว่าสองคนนี้มีซัมติงกัน เล่ามากกว่านี้ มีหวังแตงโมได้อายขึ้นไปอีกพวกเรานั่งดื่มกันเรื่อย ๆ จนเริ่มดึก สองคนนั้นยังก็ไม่กลับเข้ามา เหล้าในมือยิ่งเข้ม ฉันที่เครียดอยู่ยิ่งกินเข้มขึ้นไปอีก ต่างจากคนข้าง ๆ และพี่ทีที่จิบ ๆ พอหอมปากหอมคอ กุลสตรี ณีเวียกับน้ำหวาน เริ่มเมาหัวราน้ำไปแล้ว“นี่ ๆ สองคนนั้นไม่มาสักที เรามาเล่นกลิ้งขวดตอบคำถามกานน” น้ำหวานเริ่มเอาขวดเปล่ามาตั้งบนโต๊ะ

ฉันเชยชิมรสหวานจากลิ้นอุ่น ๆ เขาก่อนชั่วครู่ ก่อนจะดันมือเล็กกดร่างใหญ่นอนลงบนเตียง... ตอนนี้ฉันอยู่บนตัวเขา ฉันจะกินเขาเอง“นี่... ไม่ต้องห่วงเรื่องพ่อ ฉันจัดการให้แล้ว” ฉันขมวดคิ้ว สงสัย เขารู้จักพ่อฉันได้ยังไง และ จัดการอะไรเรื่องพ่อ“คุณรู้จักพ่อฉันเหรอ?” หน้านิ่ง ๆ พยักหน้าตอบ“รู้จักได้ยังไงคะ แล้วจัดการอะไร” เขาจะรู้จักพ่อฉันก็ไม่แปลก เพราะพ่อก็เป็นนักธุรกิจ ที่พอจะมีชื่อเสียงอยู่บ้าง ถึงแม้จะไม่รวย มีชื่อเสียงเท่าเขาก็เถอะ“รู้จักแล้วกัน ฉันส่งคนไปสืบห่าง ๆ ไม่ต้องห่วง พ่อเธอรู้ ว่าแม่เลี้ยงเธอคิดจะทำอะไร”ฉันอดยิ้มไม่ได้ ดีใจที่คนตรงหน้าทำหน้าที่แทนฉันหมดทุกอย่าง โดยที่ไม่ต้องร้องขอเขาเลย แต่ตอนนี้ฉันไม่อยากจะถามอะไรเขาอีกแล้ว อยากกินเขามากกว่า“ขอบคุณนะคะ” ฉันก้มลงไปจูบเขาอีกครั้ง ฟังไม่ผิดหรอกคราวนี้ฉันเป็นคนเริ่มเกมส์ฉันระดมจูบ ก่อนจะปลดกระดุมเชิ้ตขาว ๆ ของเขาทีละเม็ด ริมผีปากเล็ก ๆ ฉันไม่รีรอเลื่อนต่ำ ลงมาสัมผัสแผ่นอกกว้าง ๆ ของเขา ผิวเนียนจังมือบางถอดเข็มขัดราคาแพงโยนลงบนพื้น ก่อนปลดกางเกงเขาออกทีละชิ้นแล้วฉันก็เจอ... มังกรใหญ่ของเขา มันแข็งชูชัน ตั้งคอผงาดรอสู้มือฉ

ฉันตื่นเช้ามาก็รู้สึกปวดหัวตุบ ๆ เวียนหัวไปหมด เมื่อคืนฉันจำได้ว่าดื่มหนักมาก เล่นเกมส์หมุนขวดหมุนขวด แล้วอะไรต่อนะ นึก ๆ เห้ย! ดะ เดี๋ยวนะ! อยู่ ๆ ภาพเมื่อคืนก็ผุดขึ้นมารัว ๆ ในหัวฉันเป็นฉาก ๆ แทบทุกฉาก แทบทุกตอน เมื่อคืน... เขากับฉันและฉัน ทะ ทำเขา โอ้ย… ฉันเริ่ม ฉันทำอะไรลงไป โถ่ชีวิต แอลกอฮอล์แผงฤทธิ์ใส่ฉันเต็ม ๆ อยากร้องไห้ ฉันจะเอาหน้าที่ไหนไปสู้หน้าเขาเนี่ย“เป็นอะไร?” ฉันหับขวับไปที่ต้นเสียง ก็เจอเขานอนอยู่ข้าง ๆ ฉัน ล้อนจ้อนเหมือนกัน โอ้โหสภาพแบบนี้ก็มา... จะตอกย้ำฉันไปถึงไหนนะ อย่าพูดมันขึ้นมานะคุณเซ็น อย่าพูดขอร้อง!“ปะ เปล่า เวียนหัวเมาไม่รู้เรื่องเลยค่ะ” ฉันทำหน้าอึน ๆ ทำเป็นแกล้งลืมเรื่องเมื่อคืนทั้งหมด เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะยันตัวขึ้นมานั่งกอดอกมองหน้าฉัน ฉันล่ะไม่อยากจะคิด อะไรอยู่ใต้ผ้าห่มเขามันตุง ๆ“เธอเมาก็ดีไปอีกแบบ อย่าไปกินเหล้าเมาแอ๋กับผู้ชายอื่นล่ะ”โล่งใจที่เขาไม่พูดมันออกมา ฉันมองไปที่นาฬิกา ก็ปาไปเที่ยงกว่าแล้ว... ตื่นสายทั้งคู่ คนข้าง ๆ ไม่ทำการทำงานรึไง“ไม่ไปทำงานเหรอ” เขาหยิบมือถือขึ้นมาดูสักพัก ก่อนจะพิมพ์อะไรลงไปสักอย่าง“เหนื่อย เมื่อคืนไม่ค่อย

‘แอด...’ ระหว่างที่ฉันพยามสู้รบกับเรื่องในหัวตัวเอง ประตูบานใหญ่ก็เปิดออก... เขากลับมาแล้ว ฉันทำเป็นไม่สนใจ พยายามนั่งทำงานนิ่ง ๆ“กินข้าวรึยัง” เขามาหยุดยืนข้าง ๆ กลิ่นน้ำหอมฟุ้งไปหมด... น้ำหอมกลิ่นนี้ มันน้ำหอมผู้หญิงนิอยู่ ๆ มือฉันก็กำปากกาแรงแน่น ณีเวีย อย่าคิดได้มั้ย อย่าคิดอะไรแบบนี้ อย่ารู้สึกอยากรู้อะไรเรื่องเขา หยุด!“ยัง” ฉันตอบนิ่ง ๆ แต่อยู่ ๆ น้ำตาบ้า ๆ นี้ก็คลอขึ้นมา อย่าหยดนะ อย่าหยด“ไปกินข้าวข้างนอกไหม” เขาพยายามจับคางฉันเงยขึ้น“ยังกินมาไม่อิ่มเหรอคะ นึกว่าอิ่มแล้ว” ฉันดันหน้าหนี ก่อนจะลุกเดินไปเข้าห้องน้ำ พยายามไปกลบเกลื่อนน้ำตาที่มันกำลังจะไหลพอเปิดประตูห้องน้ำออกมาเขาก็ยืนรออยู่แล้ว...“เป็นอะไร?” เขามองตาฉันนิ่ง“เปล่าค่ะ ปวดหัวเรื่องเรียน” ฉันดันตัวเขาหลบ ก่อนจะก้าวขึ้นไปนอนบนเตียงอยู่ ๆ ที่นอนข้าง ๆ ฉันก็ยุบลง มือใหญ่โอบมาจากด้านหลัง ก่อนที่จะซุกไซ้ซอกคอฉัน... หายไปทั้งคืนยังไม่อิ่มรึไง!“อย่าค่ะ ฉันไม่มีอารมณ์” เขาไม่หยุด น้ำหอมผู้หญิงในตัวเขายังส่งกลิ่นทำลายประสาทฉันอยู่ มือเขาเริ่มไม่อยู่นิ่ง ปลดกระดุมชุดนักศึกษาฉันออกทีละเม็ด ทีละเม็ด“พอเถอะ!” ฉันขึ้นเ

“...” ฉันเงยหน้ามองเขา หน้านิ่งไม่แสดงความรู้สึก“ว่าไง?” ฉันกระพริบตาถี่ ๆ มองเขาอีกครั้ง ข้างหน้าฉันคือเขา เป็นเขาจริง ๆ ฉันไม่ได้ฝันไป“จะแกล้งฉันล่ะสิ รู้ทันน่า” ฉันบ่นอุบอิบ ตั้งหน้าตั้งตากินข้าวต่อ“เธอยังอยากเป็นคู่นอนฉันอยู่หรือเปล่า” ฉันตกใจกับคำถามเขาชั่วขณะ ทำไมอยู่ ๆ เขาถึงถามมันขึ้นมา หรือเขาจะยกเลิกสัญญาเพราะเบื่อฉันแล้ว ทำไมฉันไม่รู้สึกอะไร ไม่รู้สึกดีใจ หากเป็นแต่ก่อนฉันคงกระโดดดีใจ แต่ทำไมตอนนี้ ฉันไม่รู้สึกอย่างนั้นแล้ว“ฉันไม่รู้ค่ะ ไม่รู้ทำไม”“แต่ฉันไม่อยากให้เธอเป็นคู่นอนของฉันอีกแล้ว ฉันคิดว่าเธอ... ไม่ใช่” ฉันนั่งนิ่งอยู่ ๆ น้ำตามากมายก็ไหลออกมา มันจุก จุกจนพูดอะไรไม่ออก“ฉันรู้ ว่าฉันไม่ใช่ผู้หญิงเก่งเรื่องนั้น ฉันเข้าใจค่ะ”“ฉันยินดีจ่ายให้เธอมากเท่าที่เธอต้องการ เพื่อยกเลิกสัญญานี้” เขาพูดมันมาแล้ว ทำไมการยกเลิกสัญญาที่ฉันไม่เต็มใจนี่ ฉันถึงได้รู้สึกเจ็บขนาดนี้ ฉันเจ็บทำไม ใครก็ได้บอกฉันที ฉันควรดีใจ ดีใจสิณีเวีย ยิ้มสิ ยิ้ม! เธอชนะเขาแล้วณีเวีย เขาเบื่อเธอแล้ว!ฉันไม่สนใจเขาว่าน้ำตามากมายจะไหลลงมาแค่ไหน อ๋อ ฉันคงร้องไห้เพราะดีใจสินะ ดีใจที่เขาจะปล่อยฉ