All Chapters of คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ: Chapter 61 - Chapter 70

หลังจากอู๋เหริ่นชวนพาอาจารย์ของพวกเขาออกไปเดินเล่นในตลาดแล้ว ซานไป๋จึงเอ่ยกับสหายทั้งสองเบาพอให้ได้ยินทั่วกันว่า “พวกเจ้าว่า ระหว่างประมุขน้อยกับอาจารย์ มันยังไงกันแน่” “นั่นสิ มู่เฉิน เจ้าว่าอย่างไร” จิวยี่หันมาถามความเห็นจากสหายบ้าง “พวกเจ้าก็เห็นแล้วนี่ว่า อาจารย์ของพวกเรา พบสหายรู้ใจเพียงหนึ่งเข้าแล้ว ตอนพวกเราต้องคำสาป ถูกขังอยู่ในคุกนั่น คงพลาดอะไรไปมากมายทีเดียว” “อึม” ซานไป๋กับจิวยี่พยักหน้าเห็นด้วย “เอาล่ะ อย่ามัวสงสัยเรื่องของอาจารย์อยู่เลย บะหมี่มาแล้ว” เมื่อเห็นว่าเสี่ยวเอ้อร์ยกบะหมี่มาวางบนโต๊ะแล้ว ศิษย์ทั้งสามจึงหันมาสนใจกับอาหารตรงหน้าแทน ระหว่างจูงมือบุรุษเซียนเดินมาตามท้องถนน ผู้คนขวักไขว่เดินสวนกันไปมา มองพ่อค้าแม่ค้าร้องเร่ขายของกิน เสื้อผ้า อยู่นั้น พลันสายตาของประมุขน้อยหนุ่มก็ไปปะทะเข้ากับคนคุ้นตาผู้หนึ่ง “ดูเหมือนข้าจะพบคนรู้จัก จิ้งเทียน ไปกัน” หากแต่คราวนี้ อู๋เหริ่นชวนมิได้รีบร้อนลากเขาเข้าไปหาคนคุ้นตานั้น เมื่อเดินเข้าไปใกล้ จึงรู้ว่า คนคุ้นตาผู้นั้นคือ “

ในคัมภีร์กล่าวไว้เช่นไร เขาก็กระทำเช่นนั้น เริ่มจากสูดลมหายใจเข้าลึกจนถึงระหว่างลิ้นปี่กับสะดือ หายใจเข้า กำหนดจิตรู้ หายใจออกกำหนดจิตรู้ แรกๆ จิตใจไม่เคยผ่านการฝึกใด ยังคงวุ่นวายสับสน คอยแต่จะนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา เมื่อครั้งยังเยาว์ เคยตามท่านผู้อาวุโสชิวหมิงลงไปเที่ยวเตร่ในเมืองยวี่เทียน ขอให้ท่านซื้อขนมอร่อยๆ ให้ตามประสา กระทั่งโตขึ้น จึงแอบหนีท่านพ่อ ศิษย์พี่ ศิษย์น้องลงไปเที่ยวเตร่เพียงลำพัง ฟังนิทาน ร่ำสุราที่โรงเตี๊ยมขาประจำ เมื่อรู้ตัวว่า จิตโลดลิ่วไปไกล จึงค่อยๆ พาจิตกลับมายังลมหายใจเข้าออกเรื่อยช้าดังเดิม นานเข้าจิตก็เริ่มนิ่งดุจน้ำในบ่อลึก ครั้นจิตตื่นรู้แล้ว จึงกลั้นลมหายใจไว้ สลับกับหายใจเข้าออกลึกยาว หากแต่แผ่วเบา ดุจลมหายใจเต่าและมังกรยามจำศีล กำหนดจิตเคลื่อนไหวเรื่อยช้า ดุจสายธาร ไหลไป...ไหลไป ผ่านแขนขา ฝ่ามือ ค่อยๆ ยกฝ่ามือขึ้นขนานพื้น พลิกฝ่ามือหงายขึ้นไว้ระดับหน้าอก สัมผัสได้ถึงพลังปราณอัคนี แม้ไม่เห็นด้วยตา หากจิตก็สัมผัสได้ถึงความร้อนตรงฝ่ามือ หายใจเข้ารวมปราณอัคนีนั้นไว้ที่ฝ่ามือและหัวใจ แรกทีเดียว ประมุขน้อยหนุ่มสัมผัสได้ว่า ก้อนเนื้อในช่อง

ประมุขน้อยหนุ่มไม่รู้เลยว่า ตนเองหมดสติไปถึงสามวัน มารู้สึกตัวอีกครั้ง เมื่อโสดประสาทแว่วยินเสียงท่วงทำนองกู่ฉินดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆเมื่อลืมตาขึ้น จึงแลเห็นบุรุษเซียนสวมเสื้อผ้าสีเข้มอย่างคนพรรคมาร ปิดตาด้วยผ้าสีขาวสะอาด กำลังพรมนิ้วมือแข็งแรงลงบนสายกู่ฉินทั้ง 7 ท่วงทำนองหวานแว่ว จังหวะเรื่อยช้านั้น พาให้รู้สึกสงบ นี่ละกระมังวิธีปลุกจิตด้วยบทเพลงจากกู่ฉินเวทย์โบราณนอกจากจะสร้างความสงบเย็นในจิตใจของคนฟังแล้ว ยังช่วยรักษาอาการบาดเจ็บภายในได้เป็นอย่างดีอีกด้วยประมุขน้อยหนุ่มยิ้มน้อยๆ นอนฟังเสียงฉินอยู่ครู่จึงขยับลุกจากเตียง นึกไม่ถึงเลยว่าคนมองไม่เห็นสิ่งใดจะชะงักมือ ลุกขึ้นเดินมานั่งลงบนที่นอน “เจ้าตื่นแล้วเหรอ รู้สึกอย่างไรบ้าง”“ไม่เป็นไรแล้ว ข้าไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย แค่...” อู๋เหริ่นชวนนิ่งนึก พลันห้วงคำนึงก็ปรากฎภาพตนเองถูกสายอัศนีฟาดลงมาใส่หลายต่อหลายครั้ง“แม่นางอี่เจ๋อบอกว่า เนื้อตัวเจ้าเต็มไปด้วยรอยไหม้ จะไม่เป็นอะไรได้อย่างไร”“ข้าสบายดีแล้วจริงๆ ข้าไม่ได้โกหกเจ้านะ ตอนนี้รอยพวกนั้นหายไปหมดแล้ว คงเป็นเพราะยาดีจากท่านพี่อี่เจ๋อ แล้วก็บทเพลงของเจ้านั่นแหละ จริ

เพิ่งรู้ว่า บุรุษเซียนคนเดิมผู้มิใช่หนุ่มน้อยอ่อนแอในโอวาทของเขาคืนกลับมาแล้วก็ในยามนี้เอง ความตระหนกพาให้ประมุขน้อยหนุ่มเบิกตากว้าง ริมฝีปากอ้าค้าง เป็นโอกาสให้คนตรงหน้าสอดปลายสัมผัสเข้าไปลิ้มรสความหอมหวานจากโพรงปากเล็กกว่าเสียอีก คนถูกรุกแบบไม่ทันตั้งตัวจึงเผลอครางแผ่วอย่างพออกพอใจ รอให้อีกฝ่ายถอนริมฝีปากออกไปแล้ว จึงเอาคืนด้วยการยื่นหน้าเข้าไปขบเม้มตรงติ่งหูของอีกฝ่ายเบาๆ “พอเถอะ” หลัวเซียนร้องห้ามเสียงสั่น แทนที่จะห้ามอีกฝ่ายไม่ให้รุกคืบหนักข้อเข้า กลับเป็นการเชิญชวนเสียนี่ “เสี่ยวชวน”“อะไร” ประมุขน้อยหนุ่มงึมงำ ลากเลื่อนเรียวลิ้นลงมาวนเวียนตรงลำคอของเขาอย่างเอาใจ “เดี๋ยวผู้อื่นมาเห็นเข้า” แทนที่จะหยุด ประมุขน้อยหนุ่มเพียงกะพริบตา ประตูห้องยาก็ปิด ซ้ำยังลงกลอนเอง ไม่เพียงเท่านั้น เขายังพลิกฝ่ามือร่ายอาคมกำกับไว้อีกต่างหาก “เท่านี้ก็ไม่มีผู้ใดเห็นแล้ว ต่อให้เจ้าร้องดังแค่ไหน ก็ไม่มีใครได้ยินด้วย” อู๋เหริ่นชวนยิ้มยั่วเย้า คิดจะแกล้งอีกฝ่ายเล่นเท่านั้น นึกไม่ถึงเลยว่า เพียงหลัวเซียนพลิกวาดฝ่ามือในอากาศไม่กี่ครั้ง เสื้อผ้าของประมุขน้อยเช่นเขา จะรูดลงไปกองที่พื้น โดยเจ้าตัวไม่

พร้อมกับคำพูดนั้นของหลัวเซียน หูซื่อเยว่ อู๋หมิ่นเยี่ยนก็เดินเข้ามาสมทบ “ศิษย์พี่ สหายหู ท่านได้ยินหมดแล้วใช่หรือไม่”อู๋หมิ่นเยี่ยนพยักหน้าแทนคำตอบ “ท่านประมุขโปรดวางใจเถอะ ข้าจะไม่ปล่อยให้สหายอู๋กับจิ้งเทียนได้รับอันตรายอย่างแน่นอน” หูซื่อเยว่ให้คำมั่น เห็นเซียนกระบี่อาวุโสยื่นมือเข้าช่วยอีกแรงแล้ว อู๋ลี่หมิงก็ค่อยวางใจ เมื่อเตรียมการรับมือไว้แล้ว ประมุขอู๋ลี่หมิงจึงมิได้ประหลาดใจกับการมาของหลัวจุ้นซินเลยแม้แต่น้อย แม้จะต้องแสร้งทำเป็นไม่รู้มาก่อนก็ตามขณะที่หลัวเซียนเอง ยังคงแสร้งตาบอดต่อไป เพื่อลอบดูท่าทีของศิษย์น้องเช่นกันดูเหมือนยามนี้ ท่าทีของหลัวจุ้นซินจะเต็มไปด้วยการเสแสร้งเสียมากกว่าจริงใจ “ข้านึกอยู่แล้วว่า ท่านประมุขจะต้องยึดถือคุณธรรมเป็นที่ตั้ง ยอมมอบตัวศิษย์พี่กับประมุขน้อยให้ชาวยุทธทั้งสามเผ่าแต่โดยดี ท่านโปรดวางใจเถอะ อย่างไร ข้าจะต้องสืบสวนเรื่องนี้ คืนความเป็นธรรมให้ประมุขน้อยอย่างแน่นอน” ดูเหมือนหลัวจุ้นซินผู้นี้ จะมิได้พูดถึงความเป็นธรรมของศิษย์พี่ตนเลยแม้แต่การเสแสร้งก็ไม่อาจละเว้นหลัวเซียนได้เลยจริงๆ สายตายามลอบมองมาทางหลัวเซียนรึก็เต็มไปด้วยความสาสมใจ