All Chapters of คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ: Chapter 31 - Chapter 40

ยังไม่ทันจะถึงตัวประมุขน้อยหนุ่มด้วยซ้ำ เสียงของใครคนหนึ่งก็ตวาดก้องขึ้น “หยุดนะ! ไม่ว่าใครก็พาเขาไปไม่ได้ทั้งนั้น!” เนื่องจากคืนนี้เป็นคืนเดือนแรม ไม่มีแม้แสงจันทร์เพียงนิดส่องลงมา จั่วเฉินและกลุ่มชายชุดดำ จึงแลเห็นเพียงบุรุษหนุ่มชุดขาวผู้หนึ่งพลิ้วกายลงมาจากหน้าต่างโรงเตี๊ยม ไม่เพียงเท่านั้น เขายังเรียกกู่ฉินออกจากมือทั้งสองข้างได้ด้วย “เจ้าเป็นใคร” “บรรพชนเจ้าไง”สิ้นคำตอบนั้น การต่อสู้ด้วยท่วงทำนองกู่ฉินพิฆาต กับทำนองขลุ่ยก็เริ่มขึ้นไม่เพียงเสียงฉิน เสียงขลุ่ยจะบาดลึกเข้าไปในโสดประสาทของคนฟัง จนแก้วหูลั่นเปรี๊ยะเท่านั้น แต่ยังทำให้มนตร์สะกดที่ครอบงำสติของประมุขน้อยหนุ่มคลายลงด้วยเช่นกัน ถึงคราวคับขันเช่นนี้ คนไร้ฝีมือเช่นประมุขน้อยหนุ่มจะทำอะไรได้ นอกจากออกวิ่งไปเบื้องหน้า แต่ก็ยังเชื่องช้าเป็นเต่าคลาน เมื่อเทียบกับวิชาตัวเบาอยู่ดี วิ่งไปได้ครู่เดียว ชายชุดดำกลุ่มนั้นก็ตามมาทัน “จะหนีไปไหน” “พวกเจ้าก็อย่าตามมาสิ” ประมุขน้อยหนุ่มหยุดฝีเท้ากึก กวาดสายตาไปรอบๆ หาห

“เจ้าต้องการอะไร” “ท่องคัมภีร์มหาเวทย์ออกมา แล้วข้าจะปล่อยเจ้าไป” สตรีหน้าตาหมดจดงดงาม ทว่านัยน์ตาทั้งคู่กลับฉายแววโหดเหี้ยม ลมหายใจเข้าออกเรื่อยช้า เยือกเย็นเชยคางประมุขน้อยหนุ่มขึ้นสบตา แต่แทนที่เขาจะทำตามความต้องการของนาง กลับห่วงความปลอดภัยของผู้ที่ติดตามมาด้วยมากกว่า“คนของข้าล่ะ”“คุณชายดวงตาพิการผู้นั้นน่ะหรือ ข้าขังเขาไว้ในห้องข้างๆ นี่เอง หากเจ้าท่องคัมภีร์มหาเวทย์ออกมาแล้ว ข้าก็จะปล่อยเจ้า และเขาออกไปพร้อมกัน”“แล้วข้าจะแน่ใจได้อย่างไรว่า เจ้าจะไม่โกหก”“ข้ามีเหตุผลอันใดต้องโกหกเจ้าด้วยเล่า”“หากข้าไม่ทำตามล่ะ”“ข้าก็จะทรมานเจ้าจนตาย แม้แต่คุณชายผู้นั้นก็ต้องตายด้วยเช่นกัน” “หากข้าตาย คัมภีร์มหาเวทย์ก็จะหายไปพร้อมกับข้าด้วย เจ้าปล่อยเขาก่อนสิ แล้วข้าจะท่องคัมภีร์นั่นออกมา” ภายนอกนั้น ประมุขน้อยหนุ่มพูดจาเล่นลิ้นไปเรื่อยก็จริง ทว่าสมองกลับคิดหาทางเอาตัวรอดอยู่จริงสินะ ทุกครั้งที่พบกับอันตราย เหตุการณ์จวนตัวจนเกือบเอาชีวิตไม่รอดอยู่แล้ว พลังปราณในกายเขาจึงจะสำแดงออกมา ตอนพบกับจิ้งจอกม่วง หรือแม้กระทั่งตอนวิ่งหนีกลุ่มชายชุดดำเมื่อคืน ก็ล้วนเอาตัวรอดได้อย่างไม่น่าเชื่อทั้งนั

“ไปให้พ้น!” นางชี้ปลายกระบี่ไปที่ผู้อาวุโสกว่า“เจ้าเก็บกระบี่ก่อนได้หรือไม่ ข้าเพียงอยากมาขอโทษเจ้า ข้าไม่ได้เจตนาจะหลอกลวงเจ้า” อู๋หมิ่นเยี่ยนสอดกระบี่เข้าฝักอย่างกระแทกกระทั้นเต็มที“หากไม่เพราะท่านประมุขสัมผัสปราณเซียนร้อยปีของท่านได้ ท่านคงไม่ยอมรับ คงเห็นข้าโง่งมนักสินะ”“ไม่ใช่อย่างนั้น หากข้าบอกเจ้าแต่แรกว่า ข้าแก่ปูนนี้ อายุเกินร้อยปีแล้ว เจ้าจะเชื่อหรือ” อู๋หมิ่นเยี่ยนชะงัก จริงสินะ หากเขาบอกนางว่าอายุเกินร้อยปีตั้งแต่ครั้งแรกที่พบกัน นางคงหาว่าเขาล้อเล่นเท่านั้น คนอายุร้อยปีอะไร จะยังอ่อนเยาว์อยู่เช่นนี้ “ข้าขอโทษ ที่ข้าจะพูดก็มีเพียงเท่านี้ หากเจ้าไม่สบายใจละก็ ข้าจะออกจากเคหาสน์พันดาวไปเสียเดี๋ยวนี้ และจะไม่กลับมาให้เจ้าเห็นหน้าอีก” ไม่รู้เหตุใด เพียงแค่รู้ว่าเขากำลังจะจากไปแล้ว นางจึงรู้สึกคล้ายของรักกำลังจะหลุดลอยไปจากมือเช่นนี้ นางจะต้องเสียสติไปแล้วเป็นแน่ ที่รู้สึกพิเศษกับผู้อาวุโสคราวทวดได้เช่นนี้ “ท่านจะไปที่ใด เกี่ยวอะไรกับข้าด้วย แต่อย่างไรท่านก็ควรให้เกียรติท่านประมุขด้วย ไม่ใช่นึกจะมาก็มา นึกจะไปก็ไป ถึงท่านจะเป็นผู้อาวุโส แต่ก็ใช่จะทำตามอำเพอใจได้” ที่เ

หลังการจิบน้ำชาร่วมกับสหายใหม่ผ่านพ้นไป หูซื่อเยว่ก็กลับมาลาประมุขอู๋ลี่หมิง เพื่อเดินทางออกจากเคหาสน์พันดาว นึกไม่ถึงเลยว่า เมื่อได้รับอนุญาตให้เข้ามาภายในห้องรับรอง จะพบอู๋หมิ่นเยี่ยนอยู่ในห้องนั้นด้วย “ท่านประมุขอู๋ แม่นางอู๋” เซียนกระบี่หน้าละอ่อนประสานมือคารวะนอบน้อม “ท่านอาวุโส มาพอดีเลย เมื่อครู่ข้าเพิ่งจะให้เยี่ยนเอ๋อร์เป็นตัวแทนพรรคมารโลหิต เดินทางไปแสดงความยินดีกับประมุขเผ่าเซียนคนใหม่ ที่จะขึ้นรับตำแหน่งในต้นเดือนหน้าอยู่พอดี เยี่ยนเอ๋อร์บอกข้าว่า ท่านจะร่วมเดินทางไปด้วย ข้าจึงมิได้ให้อาเหยียน อาถง อาเฉียงติดตามไปด้วย มีศิษย์เอกของสำนัก ร่วมเดินทางไปกับท่านเซียนกระบี่เขาเทียนคง เดินทางไปพร้อมของขวัญล้ำค่า ก็เพียงพอแล้ว” “เหตุใดท่านประมุขจึงไม่แต่งขบวนของกำนัลไปล่ะ” หูซื่อเยว่ยังมิอาจคลายความสงสัยได้ “จะแต่งขบวนไปได้อย่างไร ในเมื่อผู้ที่ก้าวขึ้นนั่งตำแหน่งประมุขมิใช่ท่านหลัวเซียนน่ะสิ ท่านหลัวเซียนหายตัวไปไม่นาน หลัวจุ้นซิน ศิษย์ผู้น้องก็เสนอตนขึ้นรับตำแหน่งประมุขเสียแล้ว เช่นนี้ดูไม่ชอบมาพากลเอาเสียเลย”

“ข้าต้องขออภัยทุกท่านแทนสหายของข้าด้วย” บุรุษเซียนลุกขึ้นยืน ประสานมือขึ้นคารวะนอบน้อม “ข้ากับสหายเป็นเพียงคนผ่านทาง องค์รัชทายาทเพียงแต่มาฟังข้าดีดฉินเท่านั้น ขอท่านอย่าได้ถือสา” “คุณชายท่านนี้กับสหายผู้นั้น ล้วนเป็นแขกพิเศษของข้า หากพวกเจ้ากล้าเสียมารยาท ไม่ยอมสอดกระบี่เก็บเข้าฝัก หากกลับถึงวัง ข้าจะสั่งตัดมือพวกเจ้าทุกคนทิ้งเสีย!” สิ้นคำสั่งเฉียบขาดนั้น หัวหน้ากองทหาร พร้อมด้วยทหารผู้ติดตามก็ต่างสอดกระบี่เก็บเข้าฝักโดยพร้อมเพรียงกัน “คุณชายจิ้ง ข้าต้องขออภัยแทนทหารไร้มารยาทของข้าด้วย หากท่านไม่รังเกียจละก็ ขอเชิญกลับเข้าวังไปพร้อมกับข้าเถิด” หากจะขัดรับสั่งก็เกรงว่าตนเองและประมุขน้อยพรรคมารจะไม่ปลอดภัย จึงจำต้องเดินทางมากับขบวนเสด็จขององค์ชายฉู่หนิงจิ้งเสีย ณ ห้องลับ ใต้หอคัมภีร์ของวังหลวง แคว้นไป่ลี่ ภายในห้องโล่งกว้าง มืดทึบ มีเพียงแสงรำไรจากตะเกียงมุมห้องให้แสงสว่างเพียงสลัวราง มหาราชครูฉินหรูอวี้ กำลังจ้องมองเข้าไปในกระจกหมื่นลี้บานใหญ่ หลังจาก