MasukShare
ตอนที่ 30 เข้าวังไป่ลี่2
Terakhir Diperbarui:
2025-04-07 11:10:19
Bab terkait
คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ ตอนที่31 เหตุใดข้าต้องหึงเจ้าด้วย
“สหายอู๋ ท่านตื่นแล้วหรือ เป็นอย่างไรบ้าง” หลัวเซียนลุกขึ้นประสานมือคารวะสหายที่กลายมาเป็นองค์ชาย เห็นดังนั้นประมุขน้อยหนุ่มจึงทำตามอย่างมิอาจหลีกเลี่ยงได้ “สหายทั้งสองไม่ต้องมากพิธีหรอก ในห้องนี้มีเพียงข้ากับสหาย ไม่มีองค์ชายกับราษฎร ค่ำนี้ข้าได้ให้ห้องเครื่องเตรียมสุราอาหารคาวหวานไว้รับรองสหายทั้งสองแล้ว” “รบกวนองค์ชายแล้ว” หลัวเซียนค้อมตัวลงเล็กน้อย “สหายจิ้งเทียน ท่านอย่าได้เกรงใจไปเลย อย่างไรข้าต้องต้อนรับว่าที่อาจารย์ของข้าเป็นอย่างดีอยู่แล้ว” “อาจารย์ หมายความว่ายังไง” “ข้าขอให้สหายจิ้งเทียนมาเป็นครูสอนกู่ฉิน และสหายจิ้งเทียนก็ได้ตอบตกลงแล้ว ส่วนสหายอู๋นั้น ระหว่างที่สหายจิ้งเทียนสอนข้าดีดฉินอยู่ในสวน ข้าจะหาหญิงงามมาปรนณิบัติท่านเป็นอย่างดี มิให้ท่านต้องเบื่อหน่ายอย่างแน่นอน”ไม่รู้เหตุใด เพียงแค่องค์ชายเอ่ยถึงหญิงงาม ประมุขน้อยหนุ่มก็รู้สึกขนลุกขึ้นมา ว่ากันว่าบุรุษย่อมพึงใจในหญิงงาม เหตุใดเขาจึงไม่นึกพึงใจเช่นนั้นบ้างนะ แต่ถึงจะไม่พึงใจในหญิงงามอย่างไร แต่ก็อยากยั่วโมโหหล
Terakhir Diperbarui : 2025-04-07คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ ตอนที่32 เรื่องราวเมื่อชาติก่อน 1
“ท่านอยากได้คัมภีร์มหาเวทย์ไปทำไมกัน” หลัวเซียนเอ่ยถามขึ้นบ้าง ขณะกำลังรวบรวมพลังปราณไว้ที่มือทั้งสองข้าง ให้มากพอสำหรับจัดการกับชายร่างใหญ่ผู้นั้น “นั่นไม่ใช่เรื่องที่เจ้าควรรู้” “ท่านมหาราชครู แม้ข้ารู้แล้ว ก็ต้องตายอยู่ดี จะไปบอกผู้ใดได้อีก ได้โปรดบอกแก่ข้าเถิด” อู๋เหริ่นชวนจ้องตาอีกฝ่ายแน่วนิ่ง แล้วถอนหายใจหนักหน่วง “เอาเถอะ ท่านไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร” “ท่านมหาราชครูก็ต้องการแคว้นไป่ลี่มาไว้ในมือน่ะสิ เจ้าไม่รู้รึว่า ในคัมภีร์มหาเวทย์นั้น มีเคล็ดวิชายุทธแก่กล้ามากมาย หากท่านมหาราชครูได้ฝึกเคล็ดวิชาเหล่านั้นจนสำเร็จ ก็ต้องกลายเป็นยอดฝีมือ เจ้าลองคิดดูซิว่า เมื่อถึงตอนนั้น ไม่ว่าท่านมหาราชครูปรารถนาสิ่งใด ก็ย่อมสมความปรารถนาทั้งนั้น แม้แต่แคว้นไป่ลี่” “เจินหย่วน เจ้าพูดมากไปแล้ว” “เอาเถอะ อย่างไรข้าก็เป็นลูกไก่ในกำมือท่านอยู่แล้วนี่ เอากระดาษกับพู่กันมาสิ ข้าจะคัดคัมภีร์ให้ท่านเอง” “ดี ข้าจะได้ไม่ต้องเปลืองแรง เจินหย่วนไปหยิบกระดาษกับพู่กันมา” สิ้นคำสั่งเจ้านาย เจินหย่วนก็ค้อมศีรษ
Terakhir Diperbarui : 2025-04-14คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ ตอนที่33 เรื่องราวเมื่อชาติก่อน 2
แรกทีเดียวปรมาจารย์หรงอ้ายเสียนเรียกพัดเวทย์ออกมาจากมือซ้าย พัดเวทย์วารีเข้ากำหราบเพลิงบรรลัยกัลป์นั้น ทว่ากลับไม่อาจหยุดยั้งการเคลื่อนไหวของวิหคโลหิตได้ ซ้ำร้ายมันยังพ่นลูกเพลิงลงไปเผาไหม้ผืนป่าเขียวขจีเบื้องล่าง ให้กลายเป็นป่าอัคคีอีก เขาจึงจำต้องเรียกกู่ฉินออกมา พรมนิ้วมือไปตามสายทั้งเจ็ด ก่อนซัดพลังเวทย์เข้าใส่วิหคโลหิตได้ผลเกินคาด… นอกจากจะหยุดยั้งการเคลื่อนไหวของมันได้แล้ว วิหคโลหิตยังกลับกลายร่างเป็นจอมมารอู๋เซียงอี๋อีกต่างหากสภาพของจอมมารในตอนนี้ ไม่ต่างอะไรจากนกบาดเจ็บ เรือนผมที่เคยดำขลับกลับแปรเปลี่ยนเป็นหงอกขาว ดวงหน้าที่เคยหมดจดคมคาย บัดนี้เต็มไปด้วยร่องรอยอักขระปานมาร อาภรณ์สีดำขาดวิ่น อาบย้อมด้วยโลหิต คงเพราะถูกธาตุไฟเข้าแทรก ซ้ำยังถูกเวทย์จากกู่ฉินเจ็ดสาย หากไม่ตายก็คงรักษาตัวอีกนาน กว่าจะหายเป็นปกติได้ แทนที่จอมมารอู๋เซียงอี๋ ผู้ที่คนในใต้หล้าต่างหวาดกลัวจะปกป้องตนเอง กลับปล่อยให้ร่างร่วงลงสู่ป่าเพลิงเบื้องล่าง เห็นดังนั้นหรงอ้ายเสียนก็ปราดเข้าไปรับร่างของสหายรักเอาไว้ในอ้อมแขน “เซียงอี๋! เจ้าอย่าเป็นอะไรนะ ข้าจะพาเจ้ากลับไปรักษาที่ตำหนักฉางชุน”“อย่าเสียเวลาเลย ม
Terakhir Diperbarui : 2025-04-14คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ ตอนที่34 เรื่องราวเมื่อชาติก่อน 3
มิเพียงผืนป่ามอดไหม้เท่านั้นที่กลับฟื้นคืนเขียวขจีขึ้นมาอีกครา แม้แต่สรรพชีวิตที่ชะตายังไม่ถึงฆาตก็ต่างฟื้นขึ้นชีพด้วย ปรมาจารย์หรงอ้ายเสียนพลิ้วกายลงตรงยอดเขาแห่งหนึ่ง ดีดบรรเลงเพลงฟู่หัวติดต่อกันหลายชั่วยาม ไม่ยี่หระต่อบาดแผลจากคมกระบี่หยกโลหิตเลยแม้แต่น้อย ไม่ช้าก็กระอักเอาโลหิตออกมาเป็นสายยาว หางทั้งเก้าพลันสลายลงทีละหางจนหมดสิ้นกายเนื้อดับสลายกลายเป็นเพียงอากาศธาตุ ฝ่ายจอมมารอู๋เซียงอี๋นั้น หลังจากสิ้นชีพลงแล้ว ก็ถุกยมทูตพาตัวมาพิพากษาโทษที่แดนนรกภูมิ แต่เนื่องจากน้ำหนักความดีความชั่วนั้นมีมากพอๆ กัน จึงถูกพิพากษาให้มาเกิดใหม่ยังแดนมาร ทำความดีลบล้างความผิดอีกหนึ่งภพชาติ ระหว่างเดินข้ามสะพานไน่เหอ พาดผ่านแม่น้ำวั่งชวนนั่นเอง ขณะยืนทอดถอนใจอยู่บนสะพาน ทอดสายตามองหอวั่งเซียงตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้านั่นเอง ก็พบว่าบุรุษอาภรณ์ขาวผู้หนึ่งเดินไปรับน้ำแกงลืมอดีตมาดื่ม แล้วข้ามสะพานล่วงหน้าไปก่อนแล้ว จอมมารเช่นเขาหรือจะฝืนชะตาฟ้าได้ จำต้องรับน้ำแกงลืมอดีตมาไว้ในมือ แม้จะต้องเกิดในภพชาติใหม่อีกครา จอมมารอู๋เซียงอี๋
Terakhir Diperbarui : 2025-04-14คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ ตอนที่35 บุรุษเซียนขี้อ้อน
กว่าเหตุการณ์จะกลับคืนสู่ความสงบเรียบร้อย ก็ล่วงเข้ายามเหม่าแล้ว “เจ้านอนพักเถอะ ข้าเองก็จะนอนเช่นกัน” ประมุขน้อยหนุ่มเอ่ยหลังจากทำแผลให้คนเจ็บเรียบร้อยแล้ว และคงได้กลับห้องของตนเองไปแล้ว หากหลัวเซียนไม่รั้งต้นแขนเขาเอาไว้เสียก่อน “เสี่ยวชวน” “มีอะไร” “เจ้าเล่าให้ข้าฟังได้หรือไม่ว่า เกิดอะไรขึ้นกับจอมมารอู๋เซียงอี๋และปรมาจารย์หรงอ้ายเสียน” “ยังต้องเล่าอะไรเล่า เจ้าก็รู้เหมือนอย่างที่คนทั้งสองเผ่ารู้แล้วมิใช่หรือว่า ปรมาจารย์หรงอ้ายเสียนเป็นคนสังหารจอมมารอู๋เซียงอี๋ แล้วใช้พลังวิญญาณฟื้นฟูทุกสิ่งขึ้นมาใหม่ ก่อนจะดับขันไป” “ข้าอยากรู้ว่า ที่เจ้าบอกว่า เจ้าจำเหตุการณ์ในอดีตได้แล้ว เจ้าจำอะไรได้บ้าง” “ข้ารู้ว่าชาติก่อนเจ้าคือปรมาจารย์หรงอ้ายเสียน ส่วนข้าก็คือจอมมารอู๋เซียงอี๋ มิหนำซ้ำตอนข้าตาย เจ้ายังร่ายคำสาปใส่ข้าด้วยว่า ให้ข้าเกลียดชังเจ้า เพื่อให้ข้ากลับมาเอาชีวิตเจ้าคืน” ประมุขน้อยหนุ่มสานสบดวงตาดำสนิทของคนตรงหน้าแน่วนิ่ง น่าประหลาดที่ใจกลับไม่หลงเหลือความเกลียดชังอีกต่อไปแล้ว
Terakhir Diperbarui : 2025-04-14คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ ตอนที่36 บุรุษเซียนขี้อ้อน 2
“อึม ตอนอยู่ในห้องลับใต้หอคัมภีร์ ข้าเรียกพัดเวทย์ออกมาได้แล้ว ทั้งยังใช้พลังเวทย์จากกู่ฉินได้ด้วย แต่พลังวิญญาณของข้ายังน้อยนิดนัก คงยังสู้ใครไม่ได้ ปกป้องเจ้าก็ยังไม่ได้” “ใครอยากให้เจ้าปกป้องกัน ข้าดูแลตัวเองได้น่า แม้ข้าจะยังควบคุมพลังวิญญาณของตนเองไม่ได้ แต่ในยามคับขัน ข้าก็ปกป้องตนเอง ทั้งยังปกป้องเจ้าได้ด้วย เจ้าอย่าห่วงไปเลย ตราบใดที่พลังวิญญาณเจ้ายังไม่ฟื้นตัวดีนัก ข้าจะปกป้องเจ้าเอง ตอบแทนที่เจ้าหาเงินมาให้ข้า”“ขอบคุณเจ้า” หลัวเซียนกระชับมือแตะข้อศอกคนนำทางแน่นขึ้น แม้หนทางข้างหน้าจะมืดมน ทว่านัยน์ตาดำสนิทกลับทอประกายเจิดจ้า นี่กระมัง ความสุข อิสระเสรีที่ปรมาจารย์หรงอ้ายเสียนและตัวเขาเองต้องการมาตลอด กว่าจะฝ่าฟันมาถึงเวลานี้ได้ ช่างยากเย็นเหลือเกิน หากสิ่งที่ได้มาก็คุ้มค่ากับการรอคอยจริงๆ หลังจากเดินทางรอนแรมอยู่กลางป่าถึงสองวันสองคืน สองบุรุษต่างเผ่าก็เดินทางมาถึงเมืองหนานจิง เมืองเล็กๆ ทางทิศตะวันออกของเมืองกุ้ยหลินนั่นเอง บ้านเรือนปลูกสร้างกะทัดรัด เต็มไปด้วยผู้คนเดินไปมาขวักไขว่ พ่อค้าแม่ขายต่างร้องเร่ขายของกิน ของใช้ ช่างเป็นบรรยากาศเต็มไปด้วยชีวิตชีวายิ่งนัก และท
Terakhir Diperbarui : 2025-04-14คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ ตอนที่37 ข้าจะเป็นดวงตาให้เจ้าเอง
เพราะฤทธิ์สุรา หรือเพราะเสียงจอแจเบื้องนอกหรืออย่างไร หลัวเซียนก็ไม่อาจแน่ใจ ทั้งที่พยายามตั้งจิตให้มั่น ใช้ดวงตาที่สามสำรวจไปรอบๆ แล้ว แต่กลับมองเห็นเพียงภาพพร่าเบลอปรากฎขึ้นในใจ ทุกสิ่งที่เห็นคล้ายบ้านเรือน ผู้คนขวักไขว่เคลื่อนไหวอยู่ท่ามกลางสายหมอกหนา จนไม่อาจรู้เลยว่า อะไรเป็นอะไร“เป็นอะไร” อู๋เหริ่นชวนคงเห็นว่า เขาเอาแต่หลับตานิ่ง พลางย่นหัวคิ้วละกระมัง จึงเอ่ยถามออกมาเช่นนี้“เจ้าเห็นอะไรมั้ย”หลัวเซียนส่ายหน้าแทนคำตอบ ไม่รู้เลยว่า นัยน์ตาดำสนิทฉายแววสิ้นหวัง เสียจนคนมองเห็นใจสะท้าน“คืนนี้แม้แต่ตาที่สามของเจ้าก็ยังมืดหรือ สวรรค์นะสวรรค์ จะให้สหายข้ามองเห็นความงดงามในค่ำคืนนี้หน่อยก็ไม่ได้” ประมุขน้อยหนุ่มต่อว่าออกไป“ช่างเถอะ ไม่เห็นก็ไม่เป็นไร”“ได้อย่างไรกัน ถึงตาเจ้าจะมองไม่เห็น แต่ข้าจะทำให้เจ้ามองเห็นมันเอง มา” ว่าแล้วประมุขน้อยหนุ่มก็คว้ามือเขามาวางลงบนข้อศอกตนเอง แล้วพาลุกมายินชิดระเบียง“บ้านเรือนทุกหลัง ล้วนพร้อมใจกันประดับประดาโคมไฟสีแดง นับพันดวง แสงจากโคมไฟสว่างไสว ราวแสงดวงดาวเต็มท้องฟ้า พ่อแม่ ปู่ย่า แต่ละบ้านพาเด็กๆ ออกมาเดินเที่ยว ซื้อขนม อาหารอร่อยๆ กิน หนุ
Terakhir Diperbarui : 2025-04-14คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ ตอนที่38 ร่องรอยที่ถูกเปิดเผย 1
“ทำไม อยากกินรึไง” หลัวเซียนพยักหน้ารับขณะที่คนนำทางหัวเราะเบาๆ นึกไม่ถึงเลยว่า คนเดินตามหลังจะชอบกินจุกจิกราวกับสตรี นี่หากไม่เห็นว่า เขาเป็นบุรุษรูปงามในทุกกระเบียดนิ้วละก็ อู๋เหริ่นชวนเองก็อยากจะคิดว่า อีกฝ่ายเป็นสตรีงามอยู่เหมือนกัน “มีไส้อะไรบ้างขอรับ” ประมุขน้อยหนุ่มมักจะแสดงความสุภาพอ่อนน้อมต่อผู้อื่นเช่นนี้เสมอ จนคนฟังชินหูเสียแล้ว จะมีก็แต่ยามอยู่กับหลัวเซียนเท่านั้นล่ะ ที่เขาจะกลายเป็นคนพูดมาก ขี้เล่น ขี้แกล้งบ้างเป็นบางคราว “อ้อ มีไส้ฟักเชื่อม ถั่วกวน ไข่เค็มลาวา ไส้ทุเรียนขอรับ” “เอาทุกไส้อย่างละลูกเลยขอรับ” อู่เหริ่นชวนหันมายิ้มกับคนเบื้องหลัง “ขออภัยด้วยขอรับ คุณชายท่านนี้ เหตุใดต้องจับข้อศอกคุณชายท่านนี้ขณะเดินด้วย หรือว่าท่าน เอ่อ...” “ข้าตาบอดน่ะขอรับท่านลุง” เอ่ยออกไปแล้ว บุรุษเซียนก็ได้แต่นึกประหลาดใจที่มิได้รู้สึกแย่กับการต้องอยู่ในโลกมืดมิดใบนี้เลย “น่าเสียดายจริงๆ บุรุษรูปงามเช่นท่าน ไม่น่าเลยจริงๆ สวรรค์ช่างกลั่นแกล้งมนุษย์แท้ๆ” พ่อค้าขายขนมเปี๊ยะรำพึงกับตนเ
Terakhir Diperbarui : 2025-04-16
Bab terbaru
คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ ตอนที่40 ร่องรอยที่ถูกเปิดเผย 3
“กอดสหายรู้ใจไง ตอบแทนที่เจ้าทำให้ข้ามองเห็นโคมไฟในคืนนี้” “ไม่เห็นต้องกอดเลย” ประมุขน้อยหนุ่มต่อรองไม่จริงจังเลย แทนที่จะขยับกายออกห่าง กลับขยับเข้ามาจนชิด “ข้าไม่ได้ถ่ายเทพลังปราณให้ เพื่อให้เจ้าอยากเกาะติดข้าเช่นนี้นะ” “ข้าก็ไม่ได้เกาะติดเจ้า เพราะเหตุนั้นนี่ นอนเถอะ” หลัวเซียนหลับตาลง ความอบอุ่นก่อตัวขึ้นแทนที่ความเหน็บหนาวร้าวรานเมื่อครู่ ไม่นานนักก็สัมผัสได้ว่า ลมหายใจของคนข้างกายเข้าออกเป็นจังหวะสม่ำเสมอ จึงวางใจหลับลงได้ภายในห้องพักส่วนตัว เครื่องเรือนทุกชิ้นล้วนแต่หรูหรา หลัวจุ้นซิน ว่าที่ประมุขเผ่าเซียนคนใหม่ กำลังจ้องมองความเคลื่อนไหวภายในกระจกบานยาว สูงหนึ่งหมี่เศษ การสนทนากันระหว่างสองบุรุษที่ได้ยินนั้น ทำให้เขาล่วงรู้ได้ในทันทีว่า อย่างไรหลัวเซียนก็จะไม่มาร่วมงานรับตำแหน่งประมุขของเขาอย่างแน่นอน “ศิษย์พี่ ท่านจะไม่มาร่วมเป็นเกียรติในวันแห่งความสำเร็จของข้าจริงเหรอ หรือว่าท่านยังคงผิดหวัง ที่มิได้ครองตำแหน่งประมุข ดังที่อาจารย์ตั้งเจตนารมย์ไว้แต่แรก หรือว่าท่านเกรงว่าจะถูกลอบสังหารอีก ท่านไม่ต้องห่วงหรอก พิษที
คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ ตอนที่39 ร่องรอยที่ถูกเปิดเผย 2
ยามหนึ่งที่ประมุขน้อยหนุ่มหลับตาลงนั่นเอง ภาพจอมมารอู๋เซียงอี๋ พลิกวาดฝ่ามือในอากาศ เกร็งแขนทั้งสอง รวบรวมพลังปราณมาตามเส้นลมปราณลั่วบริเวณแขนทั้งสองข้าง เบื้องหน้านั้น ปรมาจารย์หรงอ้ายเสียนสวมเพียงผ้านุ่ง ไม่สวมเสื้อ เผยให้เห็นกายท่อนบนกำยำ กำลังนั่งขัดสมาธิหลับตานิ่งอยู่บนพื้นห้อง ภายในตำหนักฉางชุน ทันทีที่จอมมารกระแทกฝ่ามือกับแผ่นหลังของคนตรงหน้า พลังปราณร้อนก็ถูกถ่ายเทผ่านจุดซูหลัง ซ่านเข้าสู่ทุกเส้นลมปราณหลัก พลังปราณอุ่นๆ ชำแรกแทรกผ่านอวัยวะทุกส่วนในกาย ไล่ขับพิษเย็นกระจายทั่วร่างออกมาทางทุกขุมขน พร้อมกับเหงื่อเม็ดใหญ่ชโลมร่าง “เจ้านี่นะ รู้ว่าพรายน้ำมีพลังไอเย็นร้ายกาจ ยังจะเสี่ยงกับมันอีก” “ข้าไม่อยากให้เจ้าถึงขั้นต้องใช้วิชาลับสุดยอดนี่” “ใช้แล้วอย่างไร ข้าต้องเอาชนะมันได้อยู่แล้ว” “หากเจ้าแปลงเป็นวิหคโลหิต แม้จะเอาชนะมันได้ แต่ก็เสี่ยงถูกธาตุไฟเข้าแทรก ข้าไม่ต้องการให้เจ้าเป็นอันตราย” “เจ้าก็เลยใช้พลังกู่ฉินเวทย์วารีของเจ้าจัดการกับมัน พลังหยินปะทะหยิน มีแต่ส่งผลร้ายกับเ
คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ ตอนที่38 ร่องรอยที่ถูกเปิดเผย 1
“ทำไม อยากกินรึไง” หลัวเซียนพยักหน้ารับขณะที่คนนำทางหัวเราะเบาๆ นึกไม่ถึงเลยว่า คนเดินตามหลังจะชอบกินจุกจิกราวกับสตรี นี่หากไม่เห็นว่า เขาเป็นบุรุษรูปงามในทุกกระเบียดนิ้วละก็ อู๋เหริ่นชวนเองก็อยากจะคิดว่า อีกฝ่ายเป็นสตรีงามอยู่เหมือนกัน “มีไส้อะไรบ้างขอรับ” ประมุขน้อยหนุ่มมักจะแสดงความสุภาพอ่อนน้อมต่อผู้อื่นเช่นนี้เสมอ จนคนฟังชินหูเสียแล้ว จะมีก็แต่ยามอยู่กับหลัวเซียนเท่านั้นล่ะ ที่เขาจะกลายเป็นคนพูดมาก ขี้เล่น ขี้แกล้งบ้างเป็นบางคราว “อ้อ มีไส้ฟักเชื่อม ถั่วกวน ไข่เค็มลาวา ไส้ทุเรียนขอรับ” “เอาทุกไส้อย่างละลูกเลยขอรับ” อู่เหริ่นชวนหันมายิ้มกับคนเบื้องหลัง “ขออภัยด้วยขอรับ คุณชายท่านนี้ เหตุใดต้องจับข้อศอกคุณชายท่านนี้ขณะเดินด้วย หรือว่าท่าน เอ่อ...” “ข้าตาบอดน่ะขอรับท่านลุง” เอ่ยออกไปแล้ว บุรุษเซียนก็ได้แต่นึกประหลาดใจที่มิได้รู้สึกแย่กับการต้องอยู่ในโลกมืดมิดใบนี้เลย “น่าเสียดายจริงๆ บุรุษรูปงามเช่นท่าน ไม่น่าเลยจริงๆ สวรรค์ช่างกลั่นแกล้งมนุษย์แท้ๆ” พ่อค้าขายขนมเปี๊ยะรำพึงกับตนเ
คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ ตอนที่37 ข้าจะเป็นดวงตาให้เจ้าเอง
เพราะฤทธิ์สุรา หรือเพราะเสียงจอแจเบื้องนอกหรืออย่างไร หลัวเซียนก็ไม่อาจแน่ใจ ทั้งที่พยายามตั้งจิตให้มั่น ใช้ดวงตาที่สามสำรวจไปรอบๆ แล้ว แต่กลับมองเห็นเพียงภาพพร่าเบลอปรากฎขึ้นในใจ ทุกสิ่งที่เห็นคล้ายบ้านเรือน ผู้คนขวักไขว่เคลื่อนไหวอยู่ท่ามกลางสายหมอกหนา จนไม่อาจรู้เลยว่า อะไรเป็นอะไร“เป็นอะไร” อู๋เหริ่นชวนคงเห็นว่า เขาเอาแต่หลับตานิ่ง พลางย่นหัวคิ้วละกระมัง จึงเอ่ยถามออกมาเช่นนี้“เจ้าเห็นอะไรมั้ย”หลัวเซียนส่ายหน้าแทนคำตอบ ไม่รู้เลยว่า นัยน์ตาดำสนิทฉายแววสิ้นหวัง เสียจนคนมองเห็นใจสะท้าน“คืนนี้แม้แต่ตาที่สามของเจ้าก็ยังมืดหรือ สวรรค์นะสวรรค์ จะให้สหายข้ามองเห็นความงดงามในค่ำคืนนี้หน่อยก็ไม่ได้” ประมุขน้อยหนุ่มต่อว่าออกไป“ช่างเถอะ ไม่เห็นก็ไม่เป็นไร”“ได้อย่างไรกัน ถึงตาเจ้าจะมองไม่เห็น แต่ข้าจะทำให้เจ้ามองเห็นมันเอง มา” ว่าแล้วประมุขน้อยหนุ่มก็คว้ามือเขามาวางลงบนข้อศอกตนเอง แล้วพาลุกมายินชิดระเบียง“บ้านเรือนทุกหลัง ล้วนพร้อมใจกันประดับประดาโคมไฟสีแดง นับพันดวง แสงจากโคมไฟสว่างไสว ราวแสงดวงดาวเต็มท้องฟ้า พ่อแม่ ปู่ย่า แต่ละบ้านพาเด็กๆ ออกมาเดินเที่ยว ซื้อขนม อาหารอร่อยๆ กิน หนุ
คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ ตอนที่36 บุรุษเซียนขี้อ้อน 2
“อึม ตอนอยู่ในห้องลับใต้หอคัมภีร์ ข้าเรียกพัดเวทย์ออกมาได้แล้ว ทั้งยังใช้พลังเวทย์จากกู่ฉินได้ด้วย แต่พลังวิญญาณของข้ายังน้อยนิดนัก คงยังสู้ใครไม่ได้ ปกป้องเจ้าก็ยังไม่ได้” “ใครอยากให้เจ้าปกป้องกัน ข้าดูแลตัวเองได้น่า แม้ข้าจะยังควบคุมพลังวิญญาณของตนเองไม่ได้ แต่ในยามคับขัน ข้าก็ปกป้องตนเอง ทั้งยังปกป้องเจ้าได้ด้วย เจ้าอย่าห่วงไปเลย ตราบใดที่พลังวิญญาณเจ้ายังไม่ฟื้นตัวดีนัก ข้าจะปกป้องเจ้าเอง ตอบแทนที่เจ้าหาเงินมาให้ข้า”“ขอบคุณเจ้า” หลัวเซียนกระชับมือแตะข้อศอกคนนำทางแน่นขึ้น แม้หนทางข้างหน้าจะมืดมน ทว่านัยน์ตาดำสนิทกลับทอประกายเจิดจ้า นี่กระมัง ความสุข อิสระเสรีที่ปรมาจารย์หรงอ้ายเสียนและตัวเขาเองต้องการมาตลอด กว่าจะฝ่าฟันมาถึงเวลานี้ได้ ช่างยากเย็นเหลือเกิน หากสิ่งที่ได้มาก็คุ้มค่ากับการรอคอยจริงๆ หลังจากเดินทางรอนแรมอยู่กลางป่าถึงสองวันสองคืน สองบุรุษต่างเผ่าก็เดินทางมาถึงเมืองหนานจิง เมืองเล็กๆ ทางทิศตะวันออกของเมืองกุ้ยหลินนั่นเอง บ้านเรือนปลูกสร้างกะทัดรัด เต็มไปด้วยผู้คนเดินไปมาขวักไขว่ พ่อค้าแม่ขายต่างร้องเร่ขายของกิน ของใช้ ช่างเป็นบรรยากาศเต็มไปด้วยชีวิตชีวายิ่งนัก และท
คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ ตอนที่35 บุรุษเซียนขี้อ้อน
กว่าเหตุการณ์จะกลับคืนสู่ความสงบเรียบร้อย ก็ล่วงเข้ายามเหม่าแล้ว “เจ้านอนพักเถอะ ข้าเองก็จะนอนเช่นกัน” ประมุขน้อยหนุ่มเอ่ยหลังจากทำแผลให้คนเจ็บเรียบร้อยแล้ว และคงได้กลับห้องของตนเองไปแล้ว หากหลัวเซียนไม่รั้งต้นแขนเขาเอาไว้เสียก่อน “เสี่ยวชวน” “มีอะไร” “เจ้าเล่าให้ข้าฟังได้หรือไม่ว่า เกิดอะไรขึ้นกับจอมมารอู๋เซียงอี๋และปรมาจารย์หรงอ้ายเสียน” “ยังต้องเล่าอะไรเล่า เจ้าก็รู้เหมือนอย่างที่คนทั้งสองเผ่ารู้แล้วมิใช่หรือว่า ปรมาจารย์หรงอ้ายเสียนเป็นคนสังหารจอมมารอู๋เซียงอี๋ แล้วใช้พลังวิญญาณฟื้นฟูทุกสิ่งขึ้นมาใหม่ ก่อนจะดับขันไป” “ข้าอยากรู้ว่า ที่เจ้าบอกว่า เจ้าจำเหตุการณ์ในอดีตได้แล้ว เจ้าจำอะไรได้บ้าง” “ข้ารู้ว่าชาติก่อนเจ้าคือปรมาจารย์หรงอ้ายเสียน ส่วนข้าก็คือจอมมารอู๋เซียงอี๋ มิหนำซ้ำตอนข้าตาย เจ้ายังร่ายคำสาปใส่ข้าด้วยว่า ให้ข้าเกลียดชังเจ้า เพื่อให้ข้ากลับมาเอาชีวิตเจ้าคืน” ประมุขน้อยหนุ่มสานสบดวงตาดำสนิทของคนตรงหน้าแน่วนิ่ง น่าประหลาดที่ใจกลับไม่หลงเหลือความเกลียดชังอีกต่อไปแล้ว
คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ ตอนที่34 เรื่องราวเมื่อชาติก่อน 3
มิเพียงผืนป่ามอดไหม้เท่านั้นที่กลับฟื้นคืนเขียวขจีขึ้นมาอีกครา แม้แต่สรรพชีวิตที่ชะตายังไม่ถึงฆาตก็ต่างฟื้นขึ้นชีพด้วย ปรมาจารย์หรงอ้ายเสียนพลิ้วกายลงตรงยอดเขาแห่งหนึ่ง ดีดบรรเลงเพลงฟู่หัวติดต่อกันหลายชั่วยาม ไม่ยี่หระต่อบาดแผลจากคมกระบี่หยกโลหิตเลยแม้แต่น้อย ไม่ช้าก็กระอักเอาโลหิตออกมาเป็นสายยาว หางทั้งเก้าพลันสลายลงทีละหางจนหมดสิ้นกายเนื้อดับสลายกลายเป็นเพียงอากาศธาตุ ฝ่ายจอมมารอู๋เซียงอี๋นั้น หลังจากสิ้นชีพลงแล้ว ก็ถุกยมทูตพาตัวมาพิพากษาโทษที่แดนนรกภูมิ แต่เนื่องจากน้ำหนักความดีความชั่วนั้นมีมากพอๆ กัน จึงถูกพิพากษาให้มาเกิดใหม่ยังแดนมาร ทำความดีลบล้างความผิดอีกหนึ่งภพชาติ ระหว่างเดินข้ามสะพานไน่เหอ พาดผ่านแม่น้ำวั่งชวนนั่นเอง ขณะยืนทอดถอนใจอยู่บนสะพาน ทอดสายตามองหอวั่งเซียงตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้านั่นเอง ก็พบว่าบุรุษอาภรณ์ขาวผู้หนึ่งเดินไปรับน้ำแกงลืมอดีตมาดื่ม แล้วข้ามสะพานล่วงหน้าไปก่อนแล้ว จอมมารเช่นเขาหรือจะฝืนชะตาฟ้าได้ จำต้องรับน้ำแกงลืมอดีตมาไว้ในมือ แม้จะต้องเกิดในภพชาติใหม่อีกครา จอมมารอู๋เซียงอี๋
คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ ตอนที่33 เรื่องราวเมื่อชาติก่อน 2
แรกทีเดียวปรมาจารย์หรงอ้ายเสียนเรียกพัดเวทย์ออกมาจากมือซ้าย พัดเวทย์วารีเข้ากำหราบเพลิงบรรลัยกัลป์นั้น ทว่ากลับไม่อาจหยุดยั้งการเคลื่อนไหวของวิหคโลหิตได้ ซ้ำร้ายมันยังพ่นลูกเพลิงลงไปเผาไหม้ผืนป่าเขียวขจีเบื้องล่าง ให้กลายเป็นป่าอัคคีอีก เขาจึงจำต้องเรียกกู่ฉินออกมา พรมนิ้วมือไปตามสายทั้งเจ็ด ก่อนซัดพลังเวทย์เข้าใส่วิหคโลหิตได้ผลเกินคาด… นอกจากจะหยุดยั้งการเคลื่อนไหวของมันได้แล้ว วิหคโลหิตยังกลับกลายร่างเป็นจอมมารอู๋เซียงอี๋อีกต่างหากสภาพของจอมมารในตอนนี้ ไม่ต่างอะไรจากนกบาดเจ็บ เรือนผมที่เคยดำขลับกลับแปรเปลี่ยนเป็นหงอกขาว ดวงหน้าที่เคยหมดจดคมคาย บัดนี้เต็มไปด้วยร่องรอยอักขระปานมาร อาภรณ์สีดำขาดวิ่น อาบย้อมด้วยโลหิต คงเพราะถูกธาตุไฟเข้าแทรก ซ้ำยังถูกเวทย์จากกู่ฉินเจ็ดสาย หากไม่ตายก็คงรักษาตัวอีกนาน กว่าจะหายเป็นปกติได้ แทนที่จอมมารอู๋เซียงอี๋ ผู้ที่คนในใต้หล้าต่างหวาดกลัวจะปกป้องตนเอง กลับปล่อยให้ร่างร่วงลงสู่ป่าเพลิงเบื้องล่าง เห็นดังนั้นหรงอ้ายเสียนก็ปราดเข้าไปรับร่างของสหายรักเอาไว้ในอ้อมแขน “เซียงอี๋! เจ้าอย่าเป็นอะไรนะ ข้าจะพาเจ้ากลับไปรักษาที่ตำหนักฉางชุน”“อย่าเสียเวลาเลย ม
คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ ตอนที่32 เรื่องราวเมื่อชาติก่อน 1
“ท่านอยากได้คัมภีร์มหาเวทย์ไปทำไมกัน” หลัวเซียนเอ่ยถามขึ้นบ้าง ขณะกำลังรวบรวมพลังปราณไว้ที่มือทั้งสองข้าง ให้มากพอสำหรับจัดการกับชายร่างใหญ่ผู้นั้น “นั่นไม่ใช่เรื่องที่เจ้าควรรู้” “ท่านมหาราชครู แม้ข้ารู้แล้ว ก็ต้องตายอยู่ดี จะไปบอกผู้ใดได้อีก ได้โปรดบอกแก่ข้าเถิด” อู๋เหริ่นชวนจ้องตาอีกฝ่ายแน่วนิ่ง แล้วถอนหายใจหนักหน่วง “เอาเถอะ ท่านไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร” “ท่านมหาราชครูก็ต้องการแคว้นไป่ลี่มาไว้ในมือน่ะสิ เจ้าไม่รู้รึว่า ในคัมภีร์มหาเวทย์นั้น มีเคล็ดวิชายุทธแก่กล้ามากมาย หากท่านมหาราชครูได้ฝึกเคล็ดวิชาเหล่านั้นจนสำเร็จ ก็ต้องกลายเป็นยอดฝีมือ เจ้าลองคิดดูซิว่า เมื่อถึงตอนนั้น ไม่ว่าท่านมหาราชครูปรารถนาสิ่งใด ก็ย่อมสมความปรารถนาทั้งนั้น แม้แต่แคว้นไป่ลี่” “เจินหย่วน เจ้าพูดมากไปแล้ว” “เอาเถอะ อย่างไรข้าก็เป็นลูกไก่ในกำมือท่านอยู่แล้วนี่ เอากระดาษกับพู่กันมาสิ ข้าจะคัดคัมภีร์ให้ท่านเอง” “ดี ข้าจะได้ไม่ต้องเปลืองแรง เจินหย่วนไปหยิบกระดาษกับพู่กันมา” สิ้นคำสั่งเจ้านาย เจินหย่วนก็ค้อมศีรษ
