Home / วาย / คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ / ตอนที่34 เรื่องราวเมื่อชาติก่อน 3

Share

ตอนที่34 เรื่องราวเมื่อชาติก่อน 3

last update Last Updated: 2025-04-14 22:56:42

มิเพียงผืนป่ามอดไหม้เท่านั้นที่กลับฟื้นคืนเขียวขจีขึ้นมาอีกครา แม้แต่สรรพชีวิตที่ชะตายังไม่ถึงฆาตก็ต่างฟื้นขึ้นชีพด้วย

ปรมาจารย์หรงอ้ายเสียนพลิ้วกายลงตรงยอดเขาแห่งหนึ่ง ดีดบรรเลงเพลงฟู่หัวติดต่อกันหลายชั่วยาม ไม่ยี่หระต่อบาดแผลจากคมกระบี่หยกโลหิตเลยแม้แต่น้อย ไม่ช้าก็กระอักเอาโลหิตออกมาเป็นสายยาว หางทั้งเก้าพลันสลายลงทีละหางจนหมดสิ้น

กายเนื้อดับสลายกลายเป็นเพียงอากาศธาตุ ฝ่ายจอมมารอู๋เซียงอี๋นั้น หลังจากสิ้นชีพลงแล้ว ก็ถุกยมทูตพาตัวมาพิพากษาโทษที่แดนนรกภูมิ แต่เนื่องจากน้ำหนักความดีความชั่วนั้นมีมากพอๆ กัน จึงถูกพิพากษาให้มาเกิดใหม่ยังแดนมาร ทำความดีลบล้างความผิดอีกหนึ่งภพชาติ

ระหว่างเดินข้ามสะพานไน่เหอ พาดผ่านแม่น้ำวั่งชวนนั่นเอง ขณะยืนทอดถอนใจอยู่บนสะพาน ทอดสายตามองหอวั่งเซียงตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้านั่นเอง ก็พบว่าบุรุษอาภรณ์ขาวผู้หนึ่งเดินไปรับน้ำแกงลืมอดีตมาดื่ม แล้วข้ามสะพานล่วงหน้าไปก่อนแล้ว

จอมมารเช่นเขาหรือจะฝืนชะตาฟ้าได้ จำต้องรับน้ำแกงลืมอดีตมาไว้ในมือ

แม้จะต้องเกิดในภพชาติใหม่อีกครา จอมมารอู๋เซียงอี๋
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Related chapters

  • คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ   ตอนที่35 บุรุษเซียนขี้อ้อน

    กว่าเหตุการณ์จะกลับคืนสู่ความสงบเรียบร้อย ก็ล่วงเข้ายามเหม่าแล้ว “เจ้านอนพักเถอะ ข้าเองก็จะนอนเช่นกัน” ประมุขน้อยหนุ่มเอ่ยหลังจากทำแผลให้คนเจ็บเรียบร้อยแล้ว และคงได้กลับห้องของตนเองไปแล้ว หากหลัวเซียนไม่รั้งต้นแขนเขาเอาไว้เสียก่อน “เสี่ยวชวน” “มีอะไร” “เจ้าเล่าให้ข้าฟังได้หรือไม่ว่า เกิดอะไรขึ้นกับจอมมารอู๋เซียงอี๋และปรมาจารย์หรงอ้ายเสียน” “ยังต้องเล่าอะไรเล่า เจ้าก็รู้เหมือนอย่างที่คนทั้งสองเผ่ารู้แล้วมิใช่หรือว่า ปรมาจารย์หรงอ้ายเสียนเป็นคนสังหารจอมมารอู๋เซียงอี๋ แล้วใช้พลังวิญญาณฟื้นฟูทุกสิ่งขึ้นมาใหม่ ก่อนจะดับขันไป” “ข้าอยากรู้ว่า ที่เจ้าบอกว่า เจ้าจำเหตุการณ์ในอดีตได้แล้ว เจ้าจำอะไรได้บ้าง” “ข้ารู้ว่าชาติก่อนเจ้าคือปรมาจารย์หรงอ้ายเสียน ส่วนข้าก็คือจอมมารอู๋เซียงอี๋ มิหนำซ้ำตอนข้าตาย เจ้ายังร่ายคำสาปใส่ข้าด้วยว่า ให้ข้าเกลียดชังเจ้า เพื่อให้ข้ากลับมาเอาชีวิตเจ้าคืน” ประมุขน้อยหนุ่มสานสบดวงตาดำสนิทของคนตรงหน้าแน่วนิ่ง น่าประหลาดที่ใจกลับไม่หลงเหลือความเกลียดชังอีกต่อไปแล้ว

    Last Updated : 2025-04-14
  • คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ   ตอนที่36 บุรุษเซียนขี้อ้อน 2

    “อึม ตอนอยู่ในห้องลับใต้หอคัมภีร์ ข้าเรียกพัดเวทย์ออกมาได้แล้ว ทั้งยังใช้พลังเวทย์จากกู่ฉินได้ด้วย แต่พลังวิญญาณของข้ายังน้อยนิดนัก คงยังสู้ใครไม่ได้ ปกป้องเจ้าก็ยังไม่ได้” “ใครอยากให้เจ้าปกป้องกัน ข้าดูแลตัวเองได้น่า แม้ข้าจะยังควบคุมพลังวิญญาณของตนเองไม่ได้ แต่ในยามคับขัน ข้าก็ปกป้องตนเอง ทั้งยังปกป้องเจ้าได้ด้วย เจ้าอย่าห่วงไปเลย ตราบใดที่พลังวิญญาณเจ้ายังไม่ฟื้นตัวดีนัก ข้าจะปกป้องเจ้าเอง ตอบแทนที่เจ้าหาเงินมาให้ข้า”“ขอบคุณเจ้า” หลัวเซียนกระชับมือแตะข้อศอกคนนำทางแน่นขึ้น แม้หนทางข้างหน้าจะมืดมน ทว่านัยน์ตาดำสนิทกลับทอประกายเจิดจ้า นี่กระมัง ความสุข อิสระเสรีที่ปรมาจารย์หรงอ้ายเสียนและตัวเขาเองต้องการมาตลอด กว่าจะฝ่าฟันมาถึงเวลานี้ได้ ช่างยากเย็นเหลือเกิน หากสิ่งที่ได้มาก็คุ้มค่ากับการรอคอยจริงๆ หลังจากเดินทางรอนแรมอยู่กลางป่าถึงสองวันสองคืน สองบุรุษต่างเผ่าก็เดินทางมาถึงเมืองหนานจิง เมืองเล็กๆ ทางทิศตะวันออกของเมืองกุ้ยหลินนั่นเอง บ้านเรือนปลูกสร้างกะทัดรัด เต็มไปด้วยผู้คนเดินไปมาขวักไขว่ พ่อค้าแม่ขายต่างร้องเร่ขายของกิน ของใช้ ช่างเป็นบรรยากาศเต็มไปด้วยชีวิตชีวายิ่งนัก และท

    Last Updated : 2025-04-14
  • คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ   ตอนที่37 ข้าจะเป็นดวงตาให้เจ้าเอง

    เพราะฤทธิ์สุรา หรือเพราะเสียงจอแจเบื้องนอกหรืออย่างไร หลัวเซียนก็ไม่อาจแน่ใจ ทั้งที่พยายามตั้งจิตให้มั่น ใช้ดวงตาที่สามสำรวจไปรอบๆ แล้ว แต่กลับมองเห็นเพียงภาพพร่าเบลอปรากฎขึ้นในใจ ทุกสิ่งที่เห็นคล้ายบ้านเรือน ผู้คนขวักไขว่เคลื่อนไหวอยู่ท่ามกลางสายหมอกหนา จนไม่อาจรู้เลยว่า อะไรเป็นอะไร“เป็นอะไร” อู๋เหริ่นชวนคงเห็นว่า เขาเอาแต่หลับตานิ่ง พลางย่นหัวคิ้วละกระมัง จึงเอ่ยถามออกมาเช่นนี้“เจ้าเห็นอะไรมั้ย”หลัวเซียนส่ายหน้าแทนคำตอบ ไม่รู้เลยว่า นัยน์ตาดำสนิทฉายแววสิ้นหวัง เสียจนคนมองเห็นใจสะท้าน“คืนนี้แม้แต่ตาที่สามของเจ้าก็ยังมืดหรือ สวรรค์นะสวรรค์​ จะให้สหายข้ามองเห็นความงดงามในค่ำคืนนี้หน่อยก็ไม่ได้” ประมุขน้อยหนุ่มต่อว่าออกไป“ช่างเถอะ ไม่เห็นก็ไม่เป็นไร”“ได้อย่างไรกัน ถึงตาเจ้าจะมองไม่เห็น แต่ข้าจะทำให้เจ้ามองเห็นมันเอง มา” ว่าแล้วประมุขน้อยหนุ่มก็คว้ามือเขามาวางลงบนข้อศอกตนเอง แล้วพาลุกมายินชิดระเบียง“บ้านเรือนทุกหลัง ล้วนพร้อมใจกันประดับประดาโคมไฟสีแดง นับพันดวง แสงจากโคมไฟสว่างไสว ราวแสงดวงดาวเต็มท้องฟ้า พ่อแม่ ปู่ย่า แต่ละบ้านพาเด็กๆ ออกมาเดินเที่ยว ซื้อขนม อาหารอร่อยๆ กิน หนุ

    Last Updated : 2025-04-14
  • คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ   ตอนที่38 ร่องรอยที่ถูกเปิดเผย 1

    “ทำไม อยากกินรึไง” หลัวเซียนพยักหน้ารับขณะที่คนนำทางหัวเราะเบาๆ นึกไม่ถึงเลยว่า คนเดินตามหลังจะชอบกินจุกจิกราวกับสตรี นี่หากไม่เห็นว่า เขาเป็นบุรุษรูปงามในทุกกระเบียดนิ้วละก็ อู๋เหริ่นชวนเองก็อยากจะคิดว่า อีกฝ่ายเป็นสตรีงามอยู่เหมือนกัน “มีไส้อะไรบ้างขอรับ” ประมุขน้อยหนุ่มมักจะแสดงความสุภาพอ่อนน้อมต่อผู้อื่นเช่นนี้เสมอ จนคนฟังชินหูเสียแล้ว จะมีก็แต่ยามอยู่กับหลัวเซียนเท่านั้นล่ะ ที่เขาจะกลายเป็นคนพูดมาก ขี้เล่น ขี้แกล้งบ้างเป็นบางคราว “อ้อ มีไส้ฟักเชื่อม ถั่วกวน ไข่เค็มลาวา ไส้ทุเรียนขอรับ” “เอาทุกไส้อย่างละลูกเลยขอรับ” อู่เหริ่นชวนหันมายิ้มกับคนเบื้องหลัง “ขออภัยด้วยขอรับ คุณชายท่านนี้ เหตุใดต้องจับข้อศอกคุณชายท่านนี้ขณะเดินด้วย หรือว่าท่าน เอ่อ...” “ข้าตาบอดน่ะขอรับท่านลุง” เอ่ยออกไปแล้ว บุรุษเซียนก็ได้แต่นึกประหลาดใจที่มิได้รู้สึกแย่กับการต้องอยู่ในโลกมืดมิดใบนี้เลย “น่าเสียดายจริงๆ บุรุษรูปงามเช่นท่าน ไม่น่าเลยจริงๆ สวรรค์ช่างกลั่นแกล้งมนุษย์แท้ๆ” พ่อค้าขายขนมเปี๊ยะรำพึงกับตนเ

    Last Updated : 2025-04-16
  • คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ   ตอนที่39 ร่องรอยที่ถูกเปิดเผย 2

    ยามหนึ่งที่ประมุขน้อยหนุ่มหลับตาลงนั่นเอง ภาพจอมมารอู๋เซียงอี๋ พลิกวาดฝ่ามือในอากาศ เกร็งแขนทั้งสอง รวบรวมพลังปราณมาตามเส้นลมปราณลั่วบริเวณแขนทั้งสองข้าง เบื้องหน้านั้น ปรมาจารย์หรงอ้ายเสียนสวมเพียงผ้านุ่ง ไม่สวมเสื้อ เผยให้เห็นกายท่อนบนกำยำ กำลังนั่งขัดสมาธิหลับตานิ่งอยู่บนพื้นห้อง ภายในตำหนักฉางชุน ทันทีที่จอมมารกระแทกฝ่ามือกับแผ่นหลังของคนตรงหน้า พลังปราณร้อนก็ถูกถ่ายเทผ่านจุดซูหลัง ซ่านเข้าสู่ทุกเส้นลมปราณหลัก พลังปราณอุ่นๆ ชำแรกแทรกผ่านอวัยวะทุกส่วนในกาย ไล่ขับพิษเย็นกระจายทั่วร่างออกมาทางทุกขุมขน พร้อมกับเหงื่อเม็ดใหญ่ชโลมร่าง “เจ้านี่นะ รู้ว่าพรายน้ำมีพลังไอเย็นร้ายกาจ ยังจะเสี่ยงกับมันอีก” “ข้าไม่อยากให้เจ้าถึงขั้นต้องใช้วิชาลับสุดยอดนี่” “ใช้แล้วอย่างไร ข้าต้องเอาชนะมันได้อยู่แล้ว” “หากเจ้าแปลงเป็นวิหคโลหิต แม้จะเอาชนะมันได้ แต่ก็เสี่ยงถูกธาตุไฟเข้าแทรก ข้าไม่ต้องการให้เจ้าเป็นอันตราย” “เจ้าก็เลยใช้พลังกู่ฉินเวทย์วารีของเจ้าจัดการกับมัน พลังหยินปะทะหยิน มีแต่ส่งผลร้ายกับเ

    Last Updated : 2025-04-16
  • คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ   ตอนที่40 ร่องรอยที่ถูกเปิดเผย 3

    “กอดสหายรู้ใจไง ตอบแทนที่เจ้าทำให้ข้ามองเห็นโคมไฟในคืนนี้” “ไม่เห็นต้องกอดเลย” ประมุขน้อยหนุ่มต่อรองไม่จริงจังเลย แทนที่จะขยับกายออกห่าง กลับขยับเข้ามาจนชิด “ข้าไม่ได้ถ่ายเทพลังปราณให้ เพื่อให้เจ้าอยากเกาะติดข้าเช่นนี้นะ” “ข้าก็ไม่ได้เกาะติดเจ้า เพราะเหตุนั้นนี่ นอนเถอะ” หลัวเซียนหลับตาลง ความอบอุ่นก่อตัวขึ้นแทนที่ความเหน็บหนาวร้าวรานเมื่อครู่ ไม่นานนักก็สัมผัสได้ว่า ลมหายใจของคนข้างกายเข้าออกเป็นจังหวะสม่ำเสมอ จึงวางใจหลับลงได้ภายในห้องพักส่วนตัว เครื่องเรือนทุกชิ้นล้วนแต่หรูหรา หลัวจุ้นซิน ว่าที่ประมุขเผ่าเซียนคนใหม่ กำลังจ้องมองความเคลื่อนไหวภายในกระจกบานยาว สูงหนึ่งหมี่เศษ การสนทนากันระหว่างสองบุรุษที่ได้ยินนั้น ทำให้เขาล่วงรู้ได้ในทันทีว่า อย่างไรหลัวเซียนก็จะไม่มาร่วมงานรับตำแหน่งประมุขของเขาอย่างแน่นอน “ศิษย์พี่ ท่านจะไม่มาร่วมเป็นเกียรติในวันแห่งความสำเร็จของข้าจริงเหรอ หรือว่าท่านยังคงผิดหวัง ที่มิได้ครองตำแหน่งประมุข ดังที่อาจารย์ตั้งเจตนารมย์ไว้แต่แรก หรือว่าท่านเกรงว่าจะถูกลอบสังหารอีก ท่านไม่ต้องห่วงหรอก พิษที

    Last Updated : 2025-04-16
  • คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ   ตอนที่41 แม่โฉมงามของข้า

    ประมุขน้อยหนุ่มกำลังเคลิ้มหลับ แต่แล้วก็ต้องสะดุ้ง ผุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เมื่อมีผีเสื้อสีทองเรืองรองตัวหนึ่ง บินมาเกาะที่ปลายจมูก มันบินไปมารอบๆ ครู่หนึ่ง เมื่อเขาแบมือรับก็กลับกลายเป็นสาส์น เขียนข้อความสั้นๆ เพียงว่า“...มีคนกำลังวางแผนลอบสังหารอู๋หมิ่นเยี่ยน ในวันงานรับตำแหน่งประมุขเผ่าเซียน ที่เขาเซียนกู่…” แรกทีเดียวประมุขน้อยหนุ่มคิดจะปลุกหลัวเซียนขึ้นมาบอกเรื่องนี้ แต่เมื่อนึกขึ้นมาได้ว่า หลัวเซียนตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่า จะไม่ไปร่วมงานที่เขาเซียนกู่ จึงมิได้ปลุกเขาขึ้นมาประมุขน้อยหนุ่มต้องเร่งเดินทางไปสมทบกับศิษย์พี่ก่อนจะถึงเขาเซียนกู่ให้ได้ ลำพังพลังวิญญาณของเขาในตอนนี้ หากไม่อาจรับมือมือสังหารได้ ก็จะแปลงเป็นวิหคโลหิต จัดการพวกมันให้มอดไหม้เป็นจุนซะเลย อู๋เหริ่นชวนบอกตนเอง เก็บผีเสื้อส่งสาส์นลงในกระเป๋าเสื้อ ก้าวลงจากเตียงเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ ขณะกำลังก้มลงใส่รองเท้านั่นเอง ก็รู้สึกเหมือนมีมือของใครสักคน เอื้อมมาคว้าต้นแขนเขาเอาไว้ เมื่อหันไปมองจึงเห็นว่า หลัวเซียนกำลังผุดลุกขึ้นเช่นกัน “เจ้าจะไปไหน” “เจ้าไม่ได้หลับหรอกหรือ”“ข้ารู้สึกตัวตั้งแต่เจ้าลุกขึ้นแล้ว มีอะไรห

    Last Updated : 2025-04-20
  • คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ   ตอนที่42 ชะตากรรมศิษย์รัก1

    งานรับตำแหน่งประมุขคนใหม่ของเผ่าเซียน ถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ ตำหนักหวงหลันที่เคยเงียบสงบ บัดนี้เต็มไปด้วยแขกเหรื่อจากสำนักต่างๆ ที่ได้รับเทียบเชิญมาร่วมงาน ท่ามกลางเสียงจอแจของผู้คนมากมายนั้น หลัวเซียนหลับตาลงเบาๆ ครู่เดียวก็ปรากฎภาพชาวเซียนยุทธ มารยุทธมากมาย แต่งกายงดงามตามรูปแบบสำนักฝึกตนของตนเอง เจ้าสำนักหลายท่าน ที่เขาเคยพบตอนไปร่วมงานเลี้ยงปักบุปผา ก็ต่างได้รับเทียบเชิญมาร่วมงานด้วยเช่นกัน แรกทีเดียวบุรุษเซียนคงจะไม่สนใจผู้คนเดินขวักไขว่ไปมาแล้ว เพราะถึงอย่างไรสำหรับที่นี่ เขาก็คือ “หลานอวี้” สตรีผู้ไม่มีตัวตน ไม่มีใครรู้จักอยู่แล้ว หากโสดประสาทไม่ได้ยินการสนทนาระหว่างศิษย์รุ่นใหม่ของสำนักเกาฉีเข้าโดยบังเอิญ “ใกล้เริ่มงานแล้ว เหตุใดคุณชายหลัวเซียนจึงยังไม่ปรากฎตัวอีก มีเพียงคุณชายหลัวจุ้นซินยืนต้อนรับแขกอยู่ตรงนั้น หรือว่าเขาจะมารับตำแหน่ง แล้วออกไปถือสันโดษ เฉกเช่นเดียวกับปรมาจารย์ของเขาล่ะ” “เจ้าไม่รู้อะไรซะแล้ว วันนี้คนที่ขึ้นรับตำแหน่งไม่ใช่คุณชายหลัวเซียนสักหน่อย แต่เป็นคุณชายหลัวจุ้นซินต่างหาก ได้

    Last Updated : 2025-04-20

Latest chapter

  • คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ   ตอนที่64 คัมภีร์ที่ถูกคัดลอกใหม่

    เมื่อพระอาทิตย์ตกดิน ค่ายกลในเจดีย์ก็พลันหยุดทำงาน พร้อมๆ กับคนจากเผ่ามนุษย์คนสุดท้าย จบชีวิตลง ภายใต้คมกระบี่กรีดฟ้าเช่นกัน“เอาล่ะ ไม่มีผู้ใดรบกวนท่านแล้ว ซ้ำค่ายกลก็หยุดทำงานแล้ว เรามาคัดคัมภีร์กันเถอะ”หลัวจุ้นซินเสกกระดาษ พู่กัน และหมึกออกมาจากทั้งสองมือ ทั้งยังเสกโต๊ะเขียนหนังสือพร้อมเก้าอี้ขึ้นมาด้วยอู๋เหริ่นชวนยิ้มน้อยๆ หัวเราะเบาๆ ยามหย่อนกายลงบนเก้าอี้ ถือพู่กันไว้ในมือ จรดลงกับกระดาษนิ่งนึกอยู่ครู่ก็เขียนตัวอักษรลงไปเพียงอักษรตัวแรกปรากฏบนกระดาษ ปลายกระบี่กรีดฟ้าก็พุ่งมาพาดบนคอของประมุขน้อยหนุ่ม“ท่านจะทำอะไร”“ข้าต้องแน่ใจสิว่า เจ้าจะไม่แพร่งพรายเนื้อหาในคัมภีร์แก่ผู้อื่นอีก”“ท่านไม่ต้องห่วงหรอก หากข้าให้คัมภีร์แก่ท่านแล้ว ข้าจะฆ่าตัวตายเอง เก็บกระบี่ของท่านเสียก่อนเถิด หากข้าตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ เขียนข้อความผิดขึ้นมาจะทำอย่างไร”นั่นละ หลัวจุ้นซินจึงต้องสอดกระบี่เก็็บ็บเข้าฝักประมุขน้อยหนุ่มจึงจรดพู่กันเขียนข้อความต่อไป บทแล้วบทเล่า ยื้อเวลาให้ถึงยามห้าย การคัดคัมภีร์จึงเสร็จสิ้นลง“เอาล่ะ ข้าคัดเสร็จแล้ว เชิญท่านฝึกวิชาในคัมภีร์บทนี้ได้เลย”หลัวจุ้นซินรับกระดาษมากมายม

  • คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ   ตอนที่63 สิ้นคำประกาศก้องนั้น

    “ที่ทุกท่านมาถึงเขาเซียนกู่แห่งนี้ คงเพราะเห็นข้ากลายร่างเป็นวิหคโลหิตในวันรับตำแหน่งของท่านประมุขหลัว หลายท่านคงมาเพราะคัมภีร์มหาเวทย์ในหัวข้า ข้าคิดใคร่ครวญมาตลอดทั้งคืนแล้ว ว่าควรจะให้คัมภีร์แก่ใครดี แล้วข้าก็คิดขึ้นมาได้ว่า ในฐานะที่ประมุขหลัวจุ้นซิน เป็นประมุขเผ่าเซียน เขาสมควรได้รับคัมภีร์มหาเวทย์นี้”สิ้นคำประกาศก้องนั้น เซียนยุทธทั้งหลายดูจะไม่ประหลาดใจสักเท่าไหร่ตรงกันข้ามกับคนเผ่ามนุษย์ที่ต่างมองหน้ากัน สนทนากันเบาๆ สีหน้าและแววตาบ่งบอกถึงความไม่พอใจอย่างชัดแจ้ง“คัมภีร์มหาเวทย์เป็นของเผ่ามนุษย์ เจ้าจะให้คนเผ่าเซียนครอบครองได้อย่างไร” ชายวัยกลางคน หน้ากระดูกจากพรรคหวันซา ต่อว่าขึ้น“นั่นสิ เจ้าควรจะคืนคัมภีร์มหาเวทย์ให้เผ่ามนุษย์ แล้วฆ่าตัวตายไปซะ คัมภีร์จะได้ไม่ตกถึงมือผู้ใดอีก” ชายร่างกำยำ ดวงตาสามเหลี่ยมจากพรรคเหม่ยลี่ต่อว่าขึ้นบ้าง“ใช่ๆ” คนของแคว้นไป่ลี่เองก็เห็นด้วยกับคนเผ่าเดียวกันเช่นกัน“ข้าตัดสินใจแล้ว หากข้าไม่มอบคัมภีร์ให้ประมุขหลัว ท่านว่าจะเป็นเช่นไร ข้าเป็นคนเผ่ามาร ย่อมไม่อยากให้เกิดสงครามขึ้นระหว่างเผ่ามารกับเผ่าเซียนอีกเป็นครั้งที่สองอย่างแน่นอน แต่คัมภีร์

  • คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ   ตอนที่62 ที่เจ้าพูดมาก็มีเหตุผล

    “ยามนี้คงไม่มีเรื่องใดสำคัญไปกว่าคัมภีร์มหาเวทย์แล้ว ท่านเจียงเหวินขอรับ ก่อนนักพรตผู้นั้นจะให้ข้าท่องคัมภีร์มหาเวทย์ไว้ แล้วทำลายมันทิ้ง ท่านเคยบอกข้าว่า หากคัมภีร์นี้ตกอยู่ในมือของคนชั่วช้า ใจอัมหิต ยุทธภพ หรือแม้แต่เซียนภพย่อมลุกเป็นไฟ ข้าจึงกังวลว่า จะทำเช่นไรดี จึงจะไม่ทำให้เกิดเหตุการณ์เช่นนั้นขึ้น หากข้าให้ท่านประมุขจุ้นซินได้คัมภีร์ไปก่อนผู้อื่น เจ้าสำนักอื่นๆ ย่อมไม่พอใจเป็นแน่ ท่านว่า ข้าควรทำเช่นไรดีขอรับ แม้ข้าจะอ่อนอาวุโส ทั้งยังไร้ฝีมือ แต่ข้าก็ไม่ปรารถนาจะให้สงครามดังเมื่อร้อยปีก่อนเกิดขึ้นอีก”“ที่เจ้าพูดมาก็มีเหตุผล”“ขอรับ ข้าไม่เพียงอาศัยคำพูดลอยๆ หลังจากแยกย้ายกันที่เจียงอู่ ข้ามาอยู่ที่เซียนกู่ ตามสัญญาสันติภาพระหว่างสองเผ่า ท่านเจ้าสำนักคงไม่รู้ว่า หลัวเซียนถูกทำร้ายในงานวันประลองยุทธของสำนักเซียนเอง ข้าจึงต้องพาเขาหลบหนีไปยังเผ่ามนุษย์ นึกไม่ถึงเลยว่า จะพบนักพรตท่านนั้น และได้คัมภีร์มหาเวทย์มา นับจากนั้น พรรคหวันซา พรรคเหมยลี่ คนของแคว้นไป่ลี่ก็ล้วนแล้วแต่ตามล่าข้ากับหลัวเซียนเพื่อสิ่งนี้ ที่พวกเขามายังเซียนกู่ ก็คงเพื่อแย่งชิงคัมภีร์มหาเวทย์ ยามนี้ ดูท่าแล้ว ปร

  • คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ   ตอนที่61 หาพันธมิตร

    ขณะเดียวกัน หลัวจุ้นซินเองก็กำลังจับจ้องเจดีย์ขังมารในอุ้งมือด้วยแววตาเหี้ยมเกรียม อยากรู้นักว่าป่านนี้ ศิษย์พี่ของเขาจะมีสภาพเป็นเช่นไรแล้ว บอกตนเองเช่นนั้นแล้ว ประมุขเผ่าเซียนก็ร่ายคาถาตามที่ได้รับสืบทอดมาจากท่านอาจารย์ “...เทียน ชื่อเต้า ตี้ชื่อเต้า หยิน ชื่อเต้า หยาง ชื่อเต้า เก๋ย หว่อ ซื่อ โหยว…” ไม่ว่าจะท่องอีกสักกี่หน ประตูเจดีย์ก็ไม่มีทีท่าว่าจะเปิดออก หรือเขาจะจำผิด… ไม่สิ เขาเข้าไปในหอคัมภีร์ คัดลอกคาถาบทนั้นด้วยลายมือตนเอง จะผิดพลาดได้อย่างไร เช่นนี้แล้ว หากหลัวเซียนตายไปแล้ว เขาจะเข้าไปดูดซับเอาปราณเซียนได้อย่างไร เหตุใดสวรรค์จึงกลั่นแกล้งเขา ด้วยเรื่องบัดซบเช่นนี้ได้ ขณะเดียวกัน หลัวเซียนปรือตาขึ้นช้าๆ พบว่า รอบกายของเขายังคงว่างเปล่า แสงจากตะเกียงจุดสว่างจากทุกมุมภายในเจดีย์ บอกให้รู้ว่า บัดนี้กลไกต่างๆ ได้หยุดทำงานแล้ว เมื่อหยัดกายลุกขึ้น จึงไม่มีพลังเวทย์วารีพุ่งเข้ามาทำร้ายเขาอีก พลันบุรุษเซียนก็ต้องเบิกตากว้างขึ้น ริมฝีปากหยักได้รูปเผยอขึ้นน้อยๆ เมื่อพบเงาร่างของบุรุษผู้หนึ่งปรากฎขึ้นตรงหน้าจากเลือนราง ค่อยๆ ชัดเจนขึ้น ที่น่าประหลาดก็คือ หางเป

  • คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ   ตอนที่60 เจดีย์ขังมาร

    “มีสิ อันที่จริง ข้าก็มิได้ห่วงใยเขาเท่าไหร่หรอก เพียงเวทนาที่เขาดวงตาพิการเท่านั้น เรื่องคัมภีร์มหาเวทย์ ข้าให้ท่านได้อยู่แล้ว จะว่าไปข้าก็ไม่รู้จะเอาไปทำอะไร สู้ให้คนที่คู่ควรยังดีซะกว่า ส่วนศิษย์พี่ของท่าน ท่านอยากทำอะไรก็ตามใจเถอะ ข้าจะไม่ยุ่ง” “ไม่คิดว่า ประมุขน้อยจะเฉลียวฉลาด รู้จักรักษาตัวรอดเช่นนี้”“แน่อยู่แล้ว ชีวิตน้อยๆ ของข้าเพิ่งจะลืมตาดูโลกได้เพียงสิบกว่าปีเท่านั้น ใครเล่าจะอยากตายก่อนวัยอันสมควร ขอเพียงท่านดูแลข้าเป็นอย่างดี ระหว่างที่ข้าอยู่บนเขาเซียนกู่ คัมภีร์มหาเวทย์ก็จะตกเป็นของท่านทันที”แม้จะระแวงอู๋เหริ่นชวนอยู่ แต่ความอยากได้คัมภีร์มหาเวทย์นั้นมีมากกว่า เมื่อเดินทางมาถึงเขาเซียนกู่ เขาจึงจัดให้ประมุขน้อยหนุ่มพักที่เรือนรับรอง มีการเฝ้ายามแน่นหนา ป้องกันมิให้เซียนยุทธ ชาวยุทธทั่วหล้าเข้ามาช่วงชิงคัมภีร์มหาเวทย์ได้ทว่าสำหรับหลัวเซียนกลับตรงกันข้าม เพียงเดินทางมาถึงก็ถูกจำขังในเจดีย์ขังมารเจดีย์ขังมารเป็นเจดีย์เจ็ดชั้น หลังคาทรงเก๋งจีน ลดหลั่นกันลงมา สามารถเพิ่มลดขนาดได้ตามใจผู้ใช้ ถือเป็นของวิเศษประจำเผ่าเซียนเลยก็ว่าได้ ทันทีที่ก้าวเข้ามาในห้องกว้าง ชั้นล่า

  • คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ   ตอนที่59 ยอมถูกจับไปด้วยกัน

    พร้อมกับคำพูดนั้นของหลัวเซียน หูซื่อเยว่ อู๋หมิ่นเยี่ยนก็เดินเข้ามาสมทบ “ศิษย์พี่ สหายหู ท่านได้ยินหมดแล้วใช่หรือไม่”อู๋หมิ่นเยี่ยนพยักหน้าแทนคำตอบ “ท่านประมุขโปรดวางใจเถอะ ข้าจะไม่ปล่อยให้สหายอู๋กับจิ้งเทียนได้รับอันตรายอย่างแน่นอน” หูซื่อเยว่ให้คำมั่น เห็นเซียนกระบี่อาวุโสยื่นมือเข้าช่วยอีกแรงแล้ว อู๋ลี่หมิงก็ค่อยวางใจ เมื่อเตรียมการรับมือไว้แล้ว ประมุขอู๋ลี่หมิงจึงมิได้ประหลาดใจกับการมาของหลัวจุ้นซินเลยแม้แต่น้อย แม้จะต้องแสร้งทำเป็นไม่รู้มาก่อนก็ตามขณะที่หลัวเซียนเอง ยังคงแสร้งตาบอดต่อไป เพื่อลอบดูท่าทีของศิษย์น้องเช่นกันดูเหมือนยามนี้ ท่าทีของหลัวจุ้นซินจะเต็มไปด้วยการเสแสร้งเสียมากกว่าจริงใจ “ข้านึกอยู่แล้วว่า ท่านประมุขจะต้องยึดถือคุณธรรมเป็นที่ตั้ง ยอมมอบตัวศิษย์พี่กับประมุขน้อยให้ชาวยุทธทั้งสามเผ่าแต่โดยดี ท่านโปรดวางใจเถอะ อย่างไร ข้าจะต้องสืบสวนเรื่องนี้ คืนความเป็นธรรมให้ประมุขน้อยอย่างแน่นอน” ดูเหมือนหลัวจุ้นซินผู้นี้ จะมิได้พูดถึงความเป็นธรรมของศิษย์พี่ตนเลยแม้แต่การเสแสร้งก็ไม่อาจละเว้นหลัวเซียนได้เลยจริงๆ สายตายามลอบมองมาทางหลัวเซียนรึก็เต็มไปด้วยความสาสมใจ

  • คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ   ตอนที่58 บดรักในห้องยา2

    ขณะที่การประชุมกำลังดำเนินไปนั่นเอง ชาวยุทธกลุ่มหนึ่งจากเผ่ามนุษย์ก็ถูกเชื้อเชิญเข้ามา“คารวะท่านประมุข” บุรุษวัยประมาณห้าสิบต้นๆ ผู้หนึ่ง แต่งกายคล้ายนักพรต เรือนผมแซมหงอก หนวดเครายาว ดวงตาสามเหลี่ยม ประสานมือคารวะนอบน้อม เบื้องหลังของเขา มีชาวยุทธแต่งกายแตกต่าง บ่งบอกว่ามาจากต่างสำนักยืนแถวตอนเรียงสี่เป็นระเบียบ ทำการคารวะ ค้อมกายเล็กน้อย ในลักษณะเดียวกันเมื่อมีผู้มาเยือนมากมายเช่นนี้ โถงรับรองของตำหนักหวงหลัน จึงดูแคบไปถนัดตา“ทุกท่านคงมาจากต่างสำนักกันใช่หรือไม่” หลัวจุ้นซินแย้มริมฝีปากน้อยๆ เลื่อนสายตาจ้องหน้าผู้มาเยือนด้วยไมตรี“ขอรับ ข้าได้รับประกาศจากท่านประมุขแล้ว จึงเห็นว่า ควรนำผู้ได้รับความเดือดร้อนจากหลัวเซียน และอู๋เหริ่นชวนมาที่นี่”“เดือดร้อนหรือ… ไม่ทราบว่าทุกท่านได้รับความเดือดร้อนเรื่องใดกัน”“หลายเดือนก่อน หลัวเซียนและประมุขน้อยพรรคมารได้หลบหนีเข้าไปในเผ่ามนุษย์ แย่งชิงคัมภีร์มหาเวทย์ คัมภีร์สำคัญของเผ่ามนุษย์ไป”“มีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นด้วยหรือ” หลัวจุ้นซินถึงกับผุดลุกจากเก้าอี้ นึกไม่ถึงเลยว่าอะไรๆ จะมาบรรจบกันอย่างประจวบเหมาะเช่นนี้ อย่างน้อยก็มีศัตรูของหลัวเซ

  • คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ   ตอนที่57 บดรักในห้องยา1

    เพิ่งรู้ว่า บุรุษเซียนคนเดิมผู้มิใช่หนุ่มน้อยอ่อนแอในโอวาทของเขาคืนกลับมาแล้วก็ในยามนี้เอง ความตระหนกพาให้ประมุขน้อยหนุ่มเบิกตากว้าง ริมฝีปากอ้าค้าง เป็นโอกาสให้คนตรงหน้าสอดปลายสัมผัสเข้าไปลิ้มรสความหอมหวานจากโพรงปากเล็กกว่าเสียอีก คนถูกรุกแบบไม่ทันตั้งตัวจึงเผลอครางแผ่วอย่างพออกพอใจ รอให้อีกฝ่ายถอนริมฝีปากออกไปแล้ว จึงเอาคืนด้วยการยื่นหน้าเข้าไปขบเม้มตรงติ่งหูของอีกฝ่ายเบาๆ “พอเถอะ” หลัวเซียนร้องห้ามเสียงสั่น แทนที่จะห้ามอีกฝ่ายไม่ให้รุกคืบหนักข้อเข้า กลับเป็นการเชิญชวนเสียนี่ “เสี่ยวชวน”“อะไร” ประมุขน้อยหนุ่มงึมงำ ลากเลื่อนเรียวลิ้นลงมาวนเวียนตรงลำคอของเขาอย่างเอาใจ “เดี๋ยวผู้อื่นมาเห็นเข้า” แทนที่จะหยุด ประมุขน้อยหนุ่มเพียงกะพริบตา ประตูห้องยาก็ปิด ซ้ำยังลงกลอนเอง ไม่เพียงเท่านั้น เขายังพลิกฝ่ามือร่ายอาคมกำกับไว้อีกต่างหาก “เท่านี้ก็ไม่มีผู้ใดเห็นแล้ว ต่อให้เจ้าร้องดังแค่ไหน ก็ไม่มีใครได้ยินด้วย” อู๋เหริ่นชวนยิ้มยั่วเย้า คิดจะแกล้งอีกฝ่ายเล่นเท่านั้น นึกไม่ถึงเลยว่า เพียงหลัวเซียนพลิกวาดฝ่ามือในอากาศไม่กี่ครั้ง เสื้อผ้าของประมุขน้อยเช่นเขา จะรูดลงไปกองที่พื้น โดยเจ้าตัวไม่

  • คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ   ตอนที่56 กลับมามองเห็นอีกครั้ง

    เงียบ ไร้เสียงตอบกลับมา สังหรณ์ใจแล้วว่า ตนเองคงถูกประมุขน้อยหนุ่มแกล้งเข้าให้แล้ว จึงเดินออกมาจากห้องน้ำ ทั้งที่มีเพียงผ้าเช็ดตัวพันกายท่อนล่าง นึกไม่ถึงเลยว่า คนที่เขาเรียกหาเมื่อครู่ จะเดินมาหยุดยืนอยู่ทางด้านหลัง พร้อมกับสวมเสื้อตัวใหม่ให้ ผูกสายรัดเอวให้เรียบร้อย แล้วจัดการดึงผ้าเช็ดตัวพันกายออกให้เสียด้วย “เจ้าเอาเสื้อผ้าข้าไปหรือ”“ใช่แล้วจะทำไม ข้าหายไปตั้งหลายวัน ลืมแล้วหรือว่า ใครต้องดูแลเจ้าน่ะ”“เจ้าไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้ เมื่อก่อนเจ้าก็สอนให้ข้าทำโน่นทำนี่เองไม่ใช่หรือ แม้แต่หาอาหาร เจ้าก็ยังให้ข้าเป็นคนไปหามาให้เจ้ากินเลย” นึกถึงการใช้ชีวิตระหกระเหิน ไม่รู้เหนือใต้กลางป่าเขาแล้ว หลัวเซียนก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ตนเองผ่านมันมาได้อย่างไร วันใดสมาธิไม่มั่นคง ดวงตาที่สามปรากฎภาพไม่ชัดเจน เมื่อต้องออกหาอาหารเพียงลำพัง บ่อยครั้งมีสะดุดรากไม้ล้มหน้าคะมำบ้าง ยามหาผลไม้ ถูกมดแดงรุมกัดตามเนื้อตัวบ้าง แต่เขาก็ผ่านมันมาได้ โดยไม่เคยปริปากบอกแก่อู๋เหริ่นชวนเลยแม้แต่คำเดียว เพราะรู้ว่ายามนั้น ประมุขน้อยหนุ่มเองก็ไม่ต่างจากเขา คนหนึ่งพลังวิญญาณน้อยนิดจนแทบสูญสิ้น ซ้ำยังตาบอดสนิทอี

Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status