All Chapters of คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ: Chapter 51 - Chapter 60

งานรับตำแหน่งประมุขคนใหม่ของเผ่าเซียน ถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ ตำหนักหวงหลันที่เคยเงียบสงบ บัดนี้เต็มไปด้วยแขกเหรื่อจากสำนักต่างๆ ที่ได้รับเทียบเชิญมาร่วมงาน ท่ามกลางเสียงจอแจของผู้คนมากมายนั้น หลัวเซียนหลับตาลงเบาๆ ครู่เดียวก็ปรากฎภาพชาวเซียนยุทธ มารยุทธมากมาย แต่งกายงดงามตามรูปแบบสำนักฝึกตนของตนเอง เจ้าสำนักหลายท่าน ที่เขาเคยพบตอนไปร่วมงานเลี้ยงปักบุปผา ก็ต่างได้รับเทียบเชิญมาร่วมงานด้วยเช่นกัน แรกทีเดียวบุรุษเซียนคงจะไม่สนใจผู้คนเดินขวักไขว่ไปมาแล้ว เพราะถึงอย่างไรสำหรับที่นี่ เขาก็คือ “หลานอวี้” สตรีผู้ไม่มีตัวตน ไม่มีใครรู้จักอยู่แล้ว หากโสดประสาทไม่ได้ยินการสนทนาระหว่างศิษย์รุ่นใหม่ของสำนักเกาฉีเข้าโดยบังเอิญ “ใกล้เริ่มงานแล้ว เหตุใดคุณชายหลัวเซียนจึงยังไม่ปรากฎตัวอีก มีเพียงคุณชายหลัวจุ้นซินยืนต้อนรับแขกอยู่ตรงนั้น หรือว่าเขาจะมารับตำแหน่ง แล้วออกไปถือสันโดษ เฉกเช่นเดียวกับปรมาจารย์ของเขาล่ะ” “เจ้าไม่รู้อะไรซะแล้ว วันนี้คนที่ขึ้นรับตำแหน่งไม่ใช่คุณชายหลัวเซียนสักหน่อย แต่เป็นคุณชายหลัวจุ้นซินต่างหาก ได้

“เจ้าเห็นอะไร” บุรุษเซียนนิ่งงันไปครู่ เขาจะบอกประมุขน้อยข้างกายออกไปตามตรงได้อย่างไร หากอู๋เหริ่นชวนเข้าไปพัวพันเรื่องนี้ อู๋หมิ่นเยี่ยนย่อมพลอยติดร่างแหไปด้วย สิ่งที่เกิดขึ้นต้องกระทบถึงความสัมพันธ์ระหว่างเผ่าเซียนและเผ่ามารเป็นแน่ ผู้เดียวที่น่าจะช่วยเขาได้ คงมีเพียงหูซื่อเยว่เท่านั้น เพราะอย่างน้อย เขาก็เป็นเซียนกระบี่อาวุโส ผู้ที่เซียนยุทธรุ่นหลังทั้งหลายต่างไม่เคยพบพาล “ทำไมเงียบไปล่ะ ข้าถามเจ้าอยู่นะ” “ข้ามองไม่เห็นอะไร” โชคยังดีที่หูซื่อเยว่กับอู๋หมิ่นเยี่ยนเดินมาสมทบเข้าพอดี หลัวเซียนจึงเบนความสนใจประมุขน้อยหนุ่มไปทางอื่น เอ่ยว่า “ที่ตรงนี้บรรยากาศดีทีเดียว เสี่ยวชวน ข้ารบกวนเจ้าไปบอกคนยกสุราอาหารมาที่นี่ได้หรือไม่” “ได้สิ ดีเหมือนกัน ข้ากำลังหิวอยู่พอดี” อู๋เหริ่นชวนยกมือขึ้นลูบท้องตนเอง ที่เริ่มส่งเสียงโครกคราก “ศิษย์พี่ ไปกัน” จะความเคยชินหรืออะไรก็แล้วแต่ เขาจึงเอ่ยชวนอู๋หมิ่นเยี่ยนให้เดินไปด้วยกัน เปิดโอกาสให้หลัวเซียนได้ปรึกษาเรื่องนี้กับหูซื่อเยว่จ

สิ่งที่เขาทำ ผิดต่อเผ่าเซียนมากมายอย่างนั้นหรือ ตั้งแต่เมื่อร้อยปีก่อน ปรมาจารย์หรงอ้ายเสียนใช้พลังปราณทั้งหมด ทุ่มเทสร้างทุกสิ่งขึ้นแทนที่สิ่งที่เสียหายไปจากไฟสงคราม มิอาจลบความเกลียดชังฝังแน่นจากรุ่นสู่รุ่นได้เลยอย่างนั้นหรือ เหตุใดคนเผ่าเซียนจึงได้มีจิตใจคับแคบนัก ทั้งที่หลัวเฟิงเป็นฝ่ายเริ่มต้นก่อไฟสงคราม จนทุกอย่างลงเอยด้วยความหายนะ ทว่ากลับกล่าวโทษให้เป็นความผิดของเผ่ามารแต่ฝ่ายเดียว ช่างไม่ยุติธรรมเสียเลย ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ยิ่งเป็นเครื่องตอกย้ำว่า เขาไม่ควรอยู่ที่นี่อีกต่อไป น่าประหลาดที่หัวใจวิหคโลหิตคลุ้มคลั่งเมื่อแรก กลับสัมผัสความรวดร้าวในนัยน์ตาคู่นั้นได้ จากที่ต้องการจะฆ่าทุกชีวิตตรงหน้าให้สิ้น แผดเผาให้เป็นจุน นัยน์ตาแดงเจิดจ้าจึงอ่อนแสงลง ก่อนจะโฉบเอาร่างของหลัวเซียนบินลับหายไปฝ่ายอู๋หมิ่นเยี่ยนเหินกายตามมายังสวนรุกขชาติ เห็นศิษย์น้องกลายเป็นวิหคเพลิง ก็ยืนตะลึงจังงัง ความสับสนฉายชัดในแววตา ในที่สุดสิ่งที่ประมุขอู๋ลี่หมิง ความพยายามผนึกพลังวิญญาณบุตรชายด้วยชีวิตของฮูหยินอู๋ซินเยว่ ก็มิอาจหยุดยั้งพลังของจอมมารอู๋เซียงอี๋ในกายศิษย์น้องได้อีกต่อไป“แม่นางอู๋ เรารีบไ

“ชอบหรือ” หลัวเซียนถาม เมื่อเห็นว่าอุ๋เหริ่นชวนดูจะสนใจกล้ามเนื้อเต็มแน่นบนเรือนกายทุกส่วนสัดของเขาเสียจริง “ข้าอยากมีแบบเจ้าบ้าง” “งั้นหรือ หากเจ้าได้ฝึกยุทธ ก็จะมีกล้ามเนื้อเช่นข้าแล้ว แต่ตอนนี้ ฝึกอย่างอื่นไปก่อนก็แล้วกันนะ” “อึม” ว่าแล้วคนอยู่ด้านล่างก็เป็นฝ่ายอ้าขาออก ให้อีกฝ่ายได้บดร่างแกร่งร้อนรุ่มเบาๆ เพียงร่างแกร่งสัมผัสกัน ก็กระสันจนยากจะเอื้อนเอ่ยแล้ว ไม่รู้ว่าฝนฟ้า หรือพายุรัก อะไรจะโหมกระหน่ำรุนแรงกว่ากัน เพราะหลังจากทั้งฝนฟ้าและพายุรักซาลง สองบุรุษก็ถึงกับหลับใหลไม่ได้สติ ทั้งยังโอบกอดร่างกันและกันอยู่เช่นนั้น... อู๋เหริ่นชวนลืมตาโพลง ดึงมือกลับอย่างรวดเร็ว ไม่เข้าใจตัวเองเลยว่า เหตุใดเพียงแค่ถ่ายเทพลังปราณให้คนตรงหน้า ห้วงคำนึงของเขาจึงโลดแล่นไปไกลถึงขั้นนั้นได้ เขาจะต้องเสียสติไปแล้วแน่ๆ ที่นึกอยากมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับหลัวเซียนกลางป่าเขาเช่นนี้ แม้หลัวเซียนจะตกยาก ไร้ที่พึ่งพา แต่เขาเองก็เป็นเซียนชั้นสูง คงไม่นึกอยากทำอะไรแบบนั้นหรอก

เห็นคนบอกว่าจะรับผิดชอบเงียบไปเฉยๆ แล้ว อู๋หมิ่นเยี่ยนก็ได้แต่จ้องหน้าอีกฝ่ายงงๆ ว่า เกิดอะไรขึ้นกันแน่ นางไปพูดอะไรผิดหูคนฟังเข้าหรือเปล่านะ “ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ” “เปล่า ไม่มีอะไร” “ต้องมีสิ ทุกทีข้าเห็นท่านพูดมาก เอ่อ... ร่าเริงออกจะตายไป อย่าบอกนะว่า ท่านโกรธที่ข้าไม่ให้ท่านรับผิดชอบน่ะ” “ข้าถือสิทธิ์อะไรไปโกรธเจ้ากัน” ยิ่งพูด ก็ยิ่งฟ้องว่า เขาคงโกรธนางจริงๆ เสียด้วย แต่จะไม่ง้อ ก็เกรงว่าคนแก่ขี้ใจน้อยจะน้อยใจไปกันใหญ่สิน่า “ใช่ๆ ท่านไม่มีสิทธิ์อะไรให้ถือหรอก ที่จริง ที่ข้าไม่อยากให้ท่านรับผิดชอบอะไร ไม่ใช่เพราะเรื่องอายุของท่านหรอกนะ เพียงแต่ข้าไม่อยากผูกมัดท่านเอาไว้เท่านั้น ท่านเป็นถึงเซียนกระบี่เชียวนะ ส่วนข้าเป็นแค่เด็กกำพร้าคนหนึ่ง หากไม่ได้ประมุขอู๋รับอุปการะ ไม่มีเสี่ยวชวน ข้าก็ไม่มีญาติที่ไหนอีกแล้ว” “เช่นนั้น หากเจ้ามองข้ามเรื่องอายุของข้าไปแล้ว หากเจ้าไม่รังเกียจ ข้าก็พร้อมจะดูแลเจ้า เป็นครอบครัวของเจ้า ให้ข้าได้รับผิดชอบเจ้าเถอะนะ” ไม