All Chapters of คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ: Chapter 41 - Chapter 50

“ท่านอยากได้คัมภีร์มหาเวทย์ไปทำไมกัน” หลัวเซียนเอ่ยถามขึ้นบ้าง ขณะกำลังรวบรวมพลังปราณไว้ที่มือทั้งสองข้าง ให้มากพอสำหรับจัดการกับชายร่างใหญ่ผู้นั้น “นั่นไม่ใช่เรื่องที่เจ้าควรรู้” “ท่านมหาราชครู แม้ข้ารู้แล้ว ก็ต้องตายอยู่ดี จะไปบอกผู้ใดได้อีก ได้โปรดบอกแก่ข้าเถิด” อู๋เหริ่นชวนจ้องตาอีกฝ่ายแน่วนิ่ง แล้วถอนหายใจหนักหน่วง “เอาเถอะ ท่านไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร” “ท่านมหาราชครูก็ต้องการแคว้นไป่ลี่มาไว้ในมือน่ะสิ เจ้าไม่รู้รึว่า ในคัมภีร์มหาเวทย์นั้น มีเคล็ดวิชายุทธแก่กล้ามากมาย หากท่านมหาราชครูได้ฝึกเคล็ดวิชาเหล่านั้นจนสำเร็จ ก็ต้องกลายเป็นยอดฝีมือ เจ้าลองคิดดูซิว่า เมื่อถึงตอนนั้น ไม่ว่าท่านมหาราชครูปรารถนาสิ่งใด ก็ย่อมสมความปรารถนาทั้งนั้น แม้แต่แคว้นไป่ลี่” “เจินหย่วน เจ้าพูดมากไปแล้ว” “เอาเถอะ อย่างไรข้าก็เป็นลูกไก่ในกำมือท่านอยู่แล้วนี่ เอากระดาษกับพู่กันมาสิ ข้าจะคัดคัมภีร์ให้ท่านเอง” “ดี ข้าจะได้ไม่ต้องเปลืองแรง เจินหย่วนไปหยิบกระดาษกับพู่กันมา” สิ้นคำสั่งเจ้านาย เจินหย่วนก็ค้อมศีรษ

มิเพียงผืนป่ามอดไหม้เท่านั้นที่กลับฟื้นคืนเขียวขจีขึ้นมาอีกครา แม้แต่สรรพชีวิตที่ชะตายังไม่ถึงฆาตก็ต่างฟื้นขึ้นชีพด้วย ปรมาจารย์หรงอ้ายเสียนพลิ้วกายลงตรงยอดเขาแห่งหนึ่ง ดีดบรรเลงเพลงฟู่หัวติดต่อกันหลายชั่วยาม ไม่ยี่หระต่อบาดแผลจากคมกระบี่หยกโลหิตเลยแม้แต่น้อย ไม่ช้าก็กระอักเอาโลหิตออกมาเป็นสายยาว หางทั้งเก้าพลันสลายลงทีละหางจนหมดสิ้นกายเนื้อดับสลายกลายเป็นเพียงอากาศธาตุ ฝ่ายจอมมารอู๋เซียงอี๋นั้น หลังจากสิ้นชีพลงแล้ว ก็ถุกยมทูตพาตัวมาพิพากษาโทษที่แดนนรกภูมิ แต่เนื่องจากน้ำหนักความดีความชั่วนั้นมีมากพอๆ กัน จึงถูกพิพากษาให้มาเกิดใหม่ยังแดนมาร ทำความดีลบล้างความผิดอีกหนึ่งภพชาติ ระหว่างเดินข้ามสะพานไน่เหอ พาดผ่านแม่น้ำวั่งชวนนั่นเอง ขณะยืนทอดถอนใจอยู่บนสะพาน ทอดสายตามองหอวั่งเซียงตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้านั่นเอง ก็พบว่าบุรุษอาภรณ์ขาวผู้หนึ่งเดินไปรับน้ำแกงลืมอดีตมาดื่ม แล้วข้ามสะพานล่วงหน้าไปก่อนแล้ว จอมมารเช่นเขาหรือจะฝืนชะตาฟ้าได้ จำต้องรับน้ำแกงลืมอดีตมาไว้ในมือ แม้จะต้องเกิดในภพชาติใหม่อีกครา จอมมารอู๋เซียงอี๋

“อึม ตอนอยู่ในห้องลับใต้หอคัมภีร์ ข้าเรียกพัดเวทย์ออกมาได้แล้ว ทั้งยังใช้พลังเวทย์จากกู่ฉินได้ด้วย แต่พลังวิญญาณของข้ายังน้อยนิดนัก คงยังสู้ใครไม่ได้ ปกป้องเจ้าก็ยังไม่ได้” “ใครอยากให้เจ้าปกป้องกัน ข้าดูแลตัวเองได้น่า แม้ข้าจะยังควบคุมพลังวิญญาณของตนเองไม่ได้ แต่ในยามคับขัน ข้าก็ปกป้องตนเอง ทั้งยังปกป้องเจ้าได้ด้วย เจ้าอย่าห่วงไปเลย ตราบใดที่พลังวิญญาณเจ้ายังไม่ฟื้นตัวดีนัก ข้าจะปกป้องเจ้าเอง ตอบแทนที่เจ้าหาเงินมาให้ข้า”“ขอบคุณเจ้า” หลัวเซียนกระชับมือแตะข้อศอกคนนำทางแน่นขึ้น แม้หนทางข้างหน้าจะมืดมน ทว่านัยน์ตาดำสนิทกลับทอประกายเจิดจ้า นี่กระมัง ความสุข อิสระเสรีที่ปรมาจารย์หรงอ้ายเสียนและตัวเขาเองต้องการมาตลอด กว่าจะฝ่าฟันมาถึงเวลานี้ได้ ช่างยากเย็นเหลือเกิน หากสิ่งที่ได้มาก็คุ้มค่ากับการรอคอยจริงๆ หลังจากเดินทางรอนแรมอยู่กลางป่าถึงสองวันสองคืน สองบุรุษต่างเผ่าก็เดินทางมาถึงเมืองหนานจิง เมืองเล็กๆ ทางทิศตะวันออกของเมืองกุ้ยหลินนั่นเอง บ้านเรือนปลูกสร้างกะทัดรัด เต็มไปด้วยผู้คนเดินไปมาขวักไขว่ พ่อค้าแม่ขายต่างร้องเร่ขายของกิน ของใช้ ช่างเป็นบรรยากาศเต็มไปด้วยชีวิตชีวายิ่งนัก และท

“ทำไม อยากกินรึไง” หลัวเซียนพยักหน้ารับขณะที่คนนำทางหัวเราะเบาๆ นึกไม่ถึงเลยว่า คนเดินตามหลังจะชอบกินจุกจิกราวกับสตรี นี่หากไม่เห็นว่า เขาเป็นบุรุษรูปงามในทุกกระเบียดนิ้วละก็ อู๋เหริ่นชวนเองก็อยากจะคิดว่า อีกฝ่ายเป็นสตรีงามอยู่เหมือนกัน “มีไส้อะไรบ้างขอรับ” ประมุขน้อยหนุ่มมักจะแสดงความสุภาพอ่อนน้อมต่อผู้อื่นเช่นนี้เสมอ จนคนฟังชินหูเสียแล้ว จะมีก็แต่ยามอยู่กับหลัวเซียนเท่านั้นล่ะ ที่เขาจะกลายเป็นคนพูดมาก ขี้เล่น ขี้แกล้งบ้างเป็นบางคราว “อ้อ มีไส้ฟักเชื่อม ถั่วกวน ไข่เค็มลาวา ไส้ทุเรียนขอรับ” “เอาทุกไส้อย่างละลูกเลยขอรับ” อู่เหริ่นชวนหันมายิ้มกับคนเบื้องหลัง “ขออภัยด้วยขอรับ คุณชายท่านนี้ เหตุใดต้องจับข้อศอกคุณชายท่านนี้ขณะเดินด้วย หรือว่าท่าน เอ่อ...” “ข้าตาบอดน่ะขอรับท่านลุง” เอ่ยออกไปแล้ว บุรุษเซียนก็ได้แต่นึกประหลาดใจที่มิได้รู้สึกแย่กับการต้องอยู่ในโลกมืดมิดใบนี้เลย “น่าเสียดายจริงๆ บุรุษรูปงามเช่นท่าน ไม่น่าเลยจริงๆ สวรรค์ช่างกลั่นแกล้งมนุษย์แท้ๆ” พ่อค้าขายขนมเปี๊ยะรำพึงกับตนเ

“กอดสหายรู้ใจไง ตอบแทนที่เจ้าทำให้ข้ามองเห็นโคมไฟในคืนนี้” “ไม่เห็นต้องกอดเลย” ประมุขน้อยหนุ่มต่อรองไม่จริงจังเลย แทนที่จะขยับกายออกห่าง กลับขยับเข้ามาจนชิด “ข้าไม่ได้ถ่ายเทพลังปราณให้ เพื่อให้เจ้าอยากเกาะติดข้าเช่นนี้นะ” “ข้าก็ไม่ได้เกาะติดเจ้า เพราะเหตุนั้นนี่ นอนเถอะ” หลัวเซียนหลับตาลง ความอบอุ่นก่อตัวขึ้นแทนที่ความเหน็บหนาวร้าวรานเมื่อครู่ ไม่นานนักก็สัมผัสได้ว่า ลมหายใจของคนข้างกายเข้าออกเป็นจังหวะสม่ำเสมอ จึงวางใจหลับลงได้ภายในห้องพักส่วนตัว เครื่องเรือนทุกชิ้นล้วนแต่หรูหรา หลัวจุ้นซิน ว่าที่ประมุขเผ่าเซียนคนใหม่ กำลังจ้องมองความเคลื่อนไหวภายในกระจกบานยาว สูงหนึ่งหมี่เศษ การสนทนากันระหว่างสองบุรุษที่ได้ยินนั้น ทำให้เขาล่วงรู้ได้ในทันทีว่า อย่างไรหลัวเซียนก็จะไม่มาร่วมงานรับตำแหน่งประมุขของเขาอย่างแน่นอน “ศิษย์พี่ ท่านจะไม่มาร่วมเป็นเกียรติในวันแห่งความสำเร็จของข้าจริงเหรอ หรือว่าท่านยังคงผิดหวัง ที่มิได้ครองตำแหน่งประมุข ดังที่อาจารย์ตั้งเจตนารมย์ไว้แต่แรก หรือว่าท่านเกรงว่าจะถูกลอบสังหารอีก ท่านไม่ต้องห่วงหรอก พิษที