All Chapters of CONTRACTED TO MY BILLIONAIRE BROTHER-IN-LAW: Chapter 51 - Chapter 60

“Ano na? Ano ng nangyari?! Magkwento na bilis!” ani John sa kabilang linya. Hindi pa yata sumisikat ang araw sa silangan ay tumatawag na ito. Nasagot niya lang iyon bandang alas-otso na dahil pagkagising niya ay mabilis siyang bumaba. Ayaw niyang makita ang asawa. Bwisit na bwisit pa rin siya rito. Padarag siyang naupo sa lounge chair sa gilid ng swimming pool. Umakyat lang siya sa itaas kanina dahil nga sa cell phone niya. Gising na si Brayden at nasa banyo ito kaya mabilis din siyang bumaba. “Sorry to disappoint you, John, pero wala akong maikukwento sa iyo,” nakalabing tugon niya. Nakatingin siya sa kawalan habang tumatakbo pa rin sa isip ang nangyari kagabi. “What?! Why, oh, why? Bakit?! Ano’ng nangyari?” sunod-sunod na tanong nito sa matinis na tinig. Kaagad niyang inilayo sa tenga ang telepono. Mukhang babasagin pa yata iyon ng kaib

Julienne knew she was drunk. Medyo umiikot na ang kaniyang paningin at panay na rin ang kaniyang pagtawa. Hindi na rin niya alintana ang lakas ng kaniyang tinig, basta ang alam niya kakaiba ang kaniyang pakiramdam. Sandali rin niyang nalimot kung bakit nga ba siya humantong sa lugar na iyon kasama si John. Hindi naman sila lumabas ng hotel na pinasukan kanina. Doon lang din mismo, sa mataas na palapag naroon ang bar na pinagdalhan sa kaniya ni John. Eksklusibo iyon, mayayaman lang ang puwedeng pumasok. Pero dahil sa black card niya na ipinakita ng kaibigan sa gwardiya sa labas— na hindi naman mukhang gwardiya, dahil mukhang mamahalin ang suot ng mga ito, pinatuloy rin sila sa loob. Maganda ang bar, talagang pang mayayaman lang. Maluwang ang espasyo niyon sa loob na may kaniya-kaniyang area bawat customer. Iba’t iba ang sizes ng mga sofa. May bilog na pang-isahan, mayroong may sandalan na puwedeng pang-isahan o maramihan, mayroon

Napatingin si Julienne sa labas ng gate nila nang tumunog ang doorbell. Pasakay na sana siya ng kotse sa mga sandaling iyon. Hindi niya kasabay ang asawa dahil maaga ang session nito sa psychiatrist nito. Hopefully, kapag tuluyan ng magaling ang mga paa nito ay maaari na rin itong bumalik sa trabaho. Maganda naman daw ang responses ng kaniyang asawa, ayon sa doctor nito. “Ate Julienne, sa iyo nakapangalan,” ani Loida nang lapitan siya. Bitbit na nito ang isang kahon. Kunot-noong kinuha niya iyon sa kamay ni Loida. “Galing kanino?” Umiling ito. “Walang nakalagay. Baka importante,” anito. “Sige. Ako na ang bahala rito,” wika niya bago sumakay sa kotseng kanina pa nakabukas ang pintuan. Pag-upo niya ay pinagmasdan niya ang maliit na kahon. Inalog din niya iyon at tiniyak kung ano ang laman. Baka kasi bomba iyon. Pero kung bomba nga sumabog na sana iyon nan

Malapad ang ngiti ni Brayden habang papasok ng kanilang bahay. Mamaya, siya mismo ang susundo kay Julienne sa eskwelahan nito. May sorpresa siya para sa asawa. Pasipol-sipol siyang dumeretso sa itaas. Wala siyang nakasalubong ni isa sa mga kasama nila sa living area; siguro, nasa kani-kanila pang mga gawain. Tutuloy na sana siya sa kanilang silid ni Julienne nang makitang bukas ang isa sa mga guestroom doon. Bigla ang pagbundol ng kaba sa dibdib niya. Malalaki ang mga hakbang na tinungo niya ang silid. Hindi nga siya nagkamali; bukas ang pinto ng kaniyang storage room. Kahit hindi niya lapitan iyon, alam na niya kung ano ang nangyari. He sighed. He slowly walked towards the open door of his storage room. His breathing hitched. Ang basag na photo frame nila ni Cerella ay nasa sahig. Naroon din ang paboritong libro niya noong bata pa siya at ang iginuhit niyang mukha ni Julienne noon. “F*ck!&rdqu

“Brayden, honey, ako na muna rito. Magpahinga ka muna,” anang kaniyang Mommy. Nang malaman nito ang nangyari kay Julienne, kaagad itong lumuwas ng Maynila para alalayan siya. Inilipat nila si Julienne sa pag-aari nilang ospital para ma-monitor nang maayos ang kalagayan nito. “I can’t, Mom. Paano ako magpapahinga kung nakaratay rito ang asawa ko?” aniya na may himig pagsisisi. Ginagap ng kaniyang ina ang kaniyang palad at pinisil iton. Pagkatapos, hinaplos nito ang humpak niyang pisngi. “She’s safe now, hindi ba? Sinigurado na iyon ng mga doctor niya sa atin kaya wala ka ng dapat na ikabahala pa. Baka mamaya kapag nagising si Julienne matakot siya sa iyo, sige ka,” biro nito. “Why?” “Eh, kasi, mukha ka ng ermitanyo. Nanghahaba na ang balbas mo at bigote. May eyebags ka pa. Baka pagkamalan ka niyang panda sa itsura mong iyan.” Kahit papaano ay natawa siya sa si