All Chapters of ข้านี่แหละหลาน(ไม่แท้)ของท่านอ๋องจอมโหด: Chapter 21 - Chapter 30

มือเขาจับมือนางออกให้พ้นปากและค่อยๆส่งจุมพิตแผ่วเบาไปที่ริมฝีบากบางตรงหน้าพร้อมเชื้อเชิญนางเบาๆ ลิ้นหนาเริ่มรุกเข้าไปทีละนิดเมื่อเยว่ซินไม่ปฏิเสธ แขนหนารวบร่างของนางและเริ่มปลดพันธนาการที่ชุดของนางออก “ไหนพระองค์บอกว่าแค่จูบอย่างไรเล่าเพคะ”“หรือว่าเจ้าจะไม่ถอดชุดนั่นออก จะนอนทั้งชุดแบบนี้งั้นหรือ ข้าก็แค่จะถอดให้เจ้า จะได้นอนสบายๆเท่านั้น”“จริงหรือเพคะ”“จริงสิ แน่นอนอยู่แล้วเป็นเจ้าที่คิดมากกว่าข้าสินะ”“หม่อมฉันเปล่านะเพคะ หลีกไปเลย หม่อมฉันจะถอดเอง”“แต่ว่าไหนๆก็ไหนๆแล้ว ให้ข้าถอดให้จะดีกว่า มาเถอะ”“ไม่เอา อย่านะพี่ลู่หานไม่เอา”“มาเถอะน่าน้องหญิงอย่าดิ้นสิ เดี๋ยวจะเจ็บ”“แต่ว่าหม่อมฉันถอดเองได้ อ๊ะ อื้มม…อือ….”จูบนั้นรุกแรงและดุดันกว่าเดิมเมื่อนางเริ่มดิ้น การอุทธรณ์ไม่เป็นผล และยิ่งนางดิ้น ก็ทำให้เขายิ่งต้องการนางมากขึ้น บัดนี้มิใช่เพียงแค่ชุดนอนของนางที่เริ่มหลุดออก ท่านอ๋องยังรุกล้ำเข้าไปจนถึงอกอวบอิ่มด้านในอีกด้วย“ยะ….อย่านะเพคะ…เรามิได้ตกลงกันไว้ อื้อ….อ๊าา เช่นนี้…อ๊ะ…”“เจ้าว่าอะไรนะ ข้าลืมไปหมดแล้ว คืนนี้ข้าคงเมามากจริงๆ”“อ๊าา อย่านะเพคะ อย่าถอดออก ท่าน….ท่านพี่ลู่ห

“เรื่องนี้ …..”“หากเจ้าไม่ยินยอมเราคงต้องคิดหาวิธีอื่นหากว่าเขายื่นข้อเสนอมา แต่ตอนนี้ข้าคิดได้เพียงแค่วิธีนี้เท่านั้น”“เช่นนั้น เสด็จอาก็ทำตามแต่ที่เห็นสมควรเถิดเพคะ”“เจ้าเรียกข้าว่าเสด็จอาอีกแล้วนะ”“หม่อมฉันเรียกเช่นนี้มาจนเคยชินเพคะ ขอเวลาหม่อมฉันหน่อยเถิดเพคะพี่ลู่หาน”“ก็ได้ เจ้าอยากเรียกอะไรก็เรียกไป แค่เจ้ารับปากช่วยเรื่องนี้ อำเภอกู่ของเราก็มีทางรอดให้ราษฎรที่นั่นแล้วละนะ”“ทรง…เสวยข้าวต้มก่อนเถิดเพคะ”“นี่เจ้าทำเองหรือ”“เปล่าเพคะ มิใช่ฝีมือหม่อมฉัน เมื่อเช้าหม่อมฉันตื่นสาย ก็เลย…”“ไม่เป็นไร ข้าคงได้กินฝีมือเจ้าเร็ว ๆ นี้อย่างแน่นอน อ่อ เยว่ซิน”“เพคะ”“แม้ว่าที่ติดผมผีเสื้อคู่นี้จะงดงามและเหมาะกับเจ้า แต่อีกไม่นานเจ้าก็คงต้องปักแค่ปิ่นแล้ว เช่นนั้นข้าคิดว่าควรเปลี่ยนรูปแบบทรงผมให้ถูกและปักปิ่นแทนดีหรือไม่”“เสด็จอาไม่ชอบหรือเพคะ”“มิใช่ว่าไม่ชอบ แต่ตอนที่ข้าซื้อสิ่งนี้ให้กับเจ้าเพราะในตอนนั้นไม่ได้มีเรื่องแต่งตั้งพระชายานี่เกิดขึ้นมา บัดนี้คุยกันรู้เรื่องแล้ว เจ้าก็คงต้องเริ่มตั้งแต่นี้เลย สิ่งนี้เป็นสิ่งแรกที่ข้าจะขอเจ้า…ได้หรือไม่”สายตานั้นดูจริงใจและร้องขออย่างมิได้

ท่านอ๋องตรัสถามด้วยความแปลกใจ เรื่องนี้เขามิได้เอ่ยชวนนางด้วยซ้ำ หลันเยว่ซินมองดูอยู่อย่างเงียบๆ ไม่พูดสิ่งใด แต่สีหน้านั้นทำให้ท่านอ๋องรู้สึกกังวลไม่น้อย“ทูลท่านอ๋อง ท่านพ่อได้แจ้งกับหม่อมฉันแล้วเรื่องนี้เพคะ และแจ้งกำหนดการเดินทาง ฝ่ายกรมพิธีการเองก็มีหน้าที่ในการจัดการดูแลความเรียบร้อย ดังนั้นหม่อมฉันเลยขันอาสาไปเป็นตัวแทนท่านพ่อเพื่อช่วยท่านอ๋องในครั้งนี้เพคะ”นางกล่าวจบก็หันไปมองที่หลันเยว่ซินที่ยืนทำสีหน้าเรียบเฉยอยู่ด้านหลังท่านอ๋อง นางรู้ดีว่าหากทูลขอท่านอ๋อง พระองค์ทรงปฏิเสธเป็นแน่ แต่หากว่าทำเช่นนี้ แม้ว่าอยากปฏิเสธ ท่านอ๋องก็คงทำไม่ได้ “แม่นางซ่ง หนทางยาวไกล เจ้าเป็นสตรีเหตุใดต้องลำบากเช่นนี้ และอีกอย่าง สัมภาระมากมายนั่นก็เกินความจำเป็นทั้งสิ้น และเรื่องนี้ข้าก็แจ้งไปกับเจ้ากรมซ่งแล้วว่าเรื่องเกี่ยวกับการทูตทั้งหมดข้าได้มอบหมายให้คุณชายลี่เป็นผู้ช่วยจัดการ”“อย่างไรเสียหม่อมฉันก็มาแล้วท่านอ๋องจะทรงไล่ให้หม่อมฉันและบ่าวไพร่กลับงั้นหรือเพคะ ทั้งๆที่พวกหม่อมฉันก็มีความตั้งใจที่จะเดินทางไปช่วยชาวบ้านที่เมืองกู่เช่นกัน”“เอ่อ….เรื่องนี้….เช่นนั้นก็ตามใจเจ้าก็แล้วกัน แต่ระหว่า

ใบหน้านั้นหันไปมองผู้พูดด้วยความตกใจ แต่ไม่ทันเสียแล้วเมื่อเขาเริ่มดึงนางเข้าไปจูบอีกครั้ง ครานี้เขาแทบไม่รอช้าที่จะผลักนางลงยังฟูกที่ปูหนาพอสำหรับพวกเขาในรถม้า “อื้อ อย่านะเพคะ”“เจ้ารู้หรือไม่ว่ายิ่งห้ามบุรุษ มันจะยิ่งกระตุ้นทำให้อยากได้มากยิ่งขึ้น”“อื้อ ข้าขอร้อง อ๊าา…เดี๋ยวก่อน อย่าพึ่ง..ไม่นะ อ๊าา…อื้มมม”แรงฉุดกระชากไปมาในรถม้าแต่มิได้มีผลใดกับคนด้านนอกที่นั่งอยู่ พวกเขาไม่ได้ยินเสียงด้านในเพราะเสียงตลาดของเฉินโจวที่เอาแต่จ้องมองสตรีที่นั่งอยู่ด้านรถม้าอย่างนึกสงสัยว่าเพราะเหตุใดสตรีอันดับหนึ่งของเฉินโจวจึงได้นั่งที่ตรงนั้นราวกับสาวใช้“อื้ออ…..อื้ออ….”“เยว่ซิน…อย่าเกร็ง อย่าฝืน มิใช่ว่าเราทำเช่นนี้ทุกคืนหรอกหรือ”“แต่ว่านี่มัน….มิใช่ในเรือนนอน อ๊ะ อื้มม….”เขากล่าวไม่ผิด ที่จริงก่อนจะเดินทาง พวกเขาก็นอนที่ห้องบรรทมของท่านอ๋องทุกคืน แม้ว่าจะมิได้ทำสิ่งใดเกินเลยแต่ท่านอ๋องก็ไม่เคยยอมว่างเว้นที่จะแสดงความรักกับนางทุกคืนจนนางเริ่มคุ้นชินสัมผัสของนิ้วและลิ้นของเขาแล้ว“อื้มม พี่ลู่หาน ข้าจะ…..”“ใกล้แล้วงั้นหรือ บอกมาสิว่าต้องการข้า เร็วๆเข้า มิเช่นนั้นข้าจะไม่ช่วยเจ้าอีก”“อื้อ

“พี่ลู่หาน เดินช้าๆเพคะ อย่าเร่งนัก”“ไปเถอะ เจ้าเดินตัวเปล่ายังเดินช้ากว่าข้าอีก นี่เยว่ซิน เจ้าฝึกยุทธ์มาจริงหรือไม่เหตุใดจึงดูเหนื่อยนักเล่า”“ข้ามิได้เหนื่อยแต่ว่าไม่ไ่ด้อยากจะเร่งถึงเพียงนั้น ยังเดินไม่ทั่วเลย”“เอาไว้เดินวันอื่นบ้าง มาเถอะวันนี้พอแค่นี้ รีบกลับจวนก่อน”จวนพักท่านอ๋อง“เยว่ซินเจ้าจะอาบน้ำก่อนหรือไม่”“อะ…อาบน้ำงั้นหรือเพคะ”“ใช่ หรือว่าอยากจะอาบกับข้า”“ไม่!! ท่านอย่าได้คิดรังแกข้านะจวินลู่หาน”“ข้าก็แค่จะสำรวจก่อนเท่านั้น”“ข้าจะไว้ใจท่านได้อีกเท่าใดกัน”“นี่น้องหญิงจะช้าหรือเร็วพวกเราก็ต้อง…”“พี่ลู่หานท่านคิดมากไปแล้ว”“ไม่แกล้งเจ้าแล้วไปอาบน้ำเถอะ”หลันเยว่ซินเดินหนีเขาเข้าไปที่ห้องอาบน้ำทันที แม้ว่าจะเป็นห้องอาบน้ำที่ดูใหญ่แต่ก็ยังเล็กกว่าที่ตำหนักอ๋องที่เฉินโจว เยว่ซินเดินลงไปแช่น้ำอุ่นเพื่อผ่อนคลาย ระหว่างเดินทางมาที่นี่นางยังไม่เคยได้แช่น้ำหรืออาบน้ำดีๆเลยสักครั้ง ครานี้จะได้ลองใช้สบู่ที่พึ่งซื้อมาจากร้านในตลาดเสียที“หอมจริง”เยว่ซินอาบน้ำพลันถูสบู่ไปทั่วกายจนไม่ได้นึกสังเกตว่ามีคนกำลังเดินตรงมาที่สระน้ำที่นางอาบอยู่“หอมงั้นหรือ เช่นนั้นอาบให้ข้าด้วยสิเ