Semua Bab ข้านี่แหละหลาน(ไม่แท้)ของท่านอ๋องจอมโหด: Bab 11 - Bab 20

จวินลู่หานเงยหน้าขึ้นมามองผู้ที่ยืนอยู่ตรงหน้าพร้อมกับลุกขึ้นยืนด้วยความดีใจ แต่ก็รีบนั่งลงทันทีพร้อมกับปรับสีหน้าและเริ่มไอขึ้นมา“พระองค์ยังไม่หายดี เหตุใดยังมาประทับอยู่ที่นี่เพคะ เหตุใดจึงไม่ไปนอนพักเสียหน่อย”“เจ้า…กลับมาแล้วงั้นหรือ ออกไปเที่ยวมา สนุกหรือไม่เล่า”“หม่อมฉัน..เพียงแค่ไปส่งเทียบเชิญเท่านั้นเพคะ นั่งคุยกับหลานเฟินนานไปหน่อยก็เลยกลับมาช้าเพคะ”“แน่ใจว่ามีเพียงนางแค่คนเดียว”“ว่าอย่างไรนะเพคะ เสด็จอาหมายถึงอะไรเพคะ”“แค่ก แค่ก”“เสด็จอาเพคะ”“ข้าคอแห้ง รินชาให้ข้าที”“เพคะ”เยว่ซินหันมายิ้มและรินชาให้ท่านอ๋องและยกไปให้เขาพร้อมกับยกให้ เขารับขึ้นมาดื่มพร้อมกับลอบยิ้ม อย่างไรนางก็กลับมาแล้ว ความหงุดหงิดนั้นก็เริ่มเบาบางลง“เจ้า….เหตุใดไม่รีบเตรียมตัว อีกไม่กี่วันก็จะถึงงานเลี้ยงแล้ว”“หม่อมฉันต้องเตรียมตัวอย่างไรเพคะ หม่อมฉันก็สั่งบ่าวไพร่ให้จัดแจงงานแล้ว อาหารและเสบียงที่เสด็จอาสั่งก็ตระเตรียมแล้ว และยุ้งฉางที่สั่งเปิดเพื่อแจกจ่ายเสบียงหม่อมฉันก็ไปตรวจนับจำนวนไว้แล้ว”“ข้ามิได้หมายถึงเรื่องพวกนั้น เอาเช่นนี้ พรุ่งนี้ข้าจะพาเจ้าไปเอง”“แต่ว่าพรุ่งนี้…”“เจ้ามีธุระอะไรก็

ใบหน้าของเยว่ซินร้อนผ่าวขึ้นอีกครั้ง นี่นางทำเรื่องน่าอายเช่นนั้นไปได้จริงหรือนี่ เลือดกำเดาไหลต่อหน้าเขาแล้วยัง….“แย่จริง เสด็จอาต้องจับได้แน่ๆว่าข้า….”“เยว่ซิน เจ้าเป็นอะไร ยังปวดที่ใดอีกหรือไม่”“ไม่เพคะ คือว่าหม่อมฉัน”“เช่นนั้นก็นั่งลง สำรับกำลังจะมาแล้ว”“เสด็จอาเพคะ คือว่า…ท่านหมอบอกว่าหม่อมฉัน ติดไข้จากเสด็จงั้นหรือเพคะ”“ใช่สิ เจ้าสงสัยอะไรงั้นหรือ”“เปล่าเพคะ”“เช่นนั้นก็กินข้าวเถอะ วันนี้เจ้าคงเหนื่อยแล้ว ทั้งออกไปข้างนอกมาและยังมาช่วยงานข้าอีก เอานี่ กินเยอะๆ”จวินลู่หานพยายามจะไม่พูดถึงเรื่องที่นางป่วยอีก เขาเกรงว่านางจะอายจนไม่กล้ากินข้าว แต่อย่างน้อยเขาก็รู้สึกว่านางในตอนนี้มีบางอย่างที่เปลี่ยนไป ไม่ว่าจะเป็นท่าทีที่อ่อนโยนลง หรือแม้แต่บางครั้งที่ไม่ค่อยกล้าสบตาเขา“หม่อมฉันอิ่มแล้วเพคะ”“เช่นนั้นก็ดื่มยานี่แล้วนอนพักเสีย”“เพคะ”หลันเยว่ซินรับยาจากท่านอ๋องมาโดยง่าย แต่นางไม่ชอบดื่มยาเอาเสียเลย ทุกครั้งที่ีดื่มยาจะต้องกลั้นหายใจและพยายามดื่มรวดเดียวจนหมด เมื่อนางวางถ้วยยาลงจึงหันมามองหน้าเสด็จอา เขายื่นลูกบ๊วยมาให้นางพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มักมีให้นางอยู่เสมอ“เอานี่

หลันเยว่ซินทำท่าตกใจอย่างมาก เหตุใดเขาจึงสั่งให้นางนำเครื่องประดับที่เขาซื้อให้เองออก ชุนถงเองก็ต้องรีบนำผีเสื้อคู่นั้นออกตามคำสั่งทันทีด้วยเกรงว่าผมที่นางอุตส่าห์ทำให้คุณหนูของนางจะพัง “เสด็จอาเพคะ เหตุใดจึง…”“พวกเจ้าออกไปก่อน”ชุนถงและจงลี่ออกไปตามคำสั่ง ก่อนออกไปเขาส่งกล่องไม้หรูหรานั้นให้ท่านอ๋องและเดินออกไปพร้อมกับชุนถงทันที เขาเดินเข้าไปหานางที่นั่งอยู่ สายตาของเยว่ซินมองกล่องในนั้นอย่างนึกสงสัย“นี่คือสิ่งใดเพคะ”“ของขวัญสำหรับเจ้า เปิดดูสิ คืนนี้ข้าอยากให้เจ้าสวมเครื่องประดับชุดนี้”เยว่ซินรับกล่องใบนั้นมาพร้อมกับวางที่บนโต๊ะและเปิดออก ในนั้นคือกำไลหยกขาว เครื่องประดับสีเงินประดับทับทิมสีแดงและมุกประดับสลับกันมีมาลาสำหรับใส่ผม ต่างหูหนึ่งคู่ สร้อยคอและปิ่นปักผมที่งดงามหรูหราเป็นรูปหงส์คาบมุกพร้อมกับพลอยสีชมพูอ่อนยาวที่เป็นเส้นประดับลงมาเข้าชุดกันกับเครื่องประดับที่เหลือ“ชอบหรือไม่”“มันงดงามมากเลยเพคะ แต่เครื่องประดับหรูหราเช่นนี้ หม่อมฉัน…”“เป็นของขวัญสำหรับพิธีปักปิ่นที่ข้ามิได้ส่งให้เจ้า มิใช่ว่าข้าลืม แต่ในเวลานั้น ข้าทำศึกอยู่นองเมืองเฉินโจว จนปัญญาจะสรรหาของขวัญดี ๆ

เกิดเสียงฮือฮามากกว่าเดิม ฟู่หย่งเล่อถึงกับสำลักสุราที่พึ่งดื่มเข้าไป ลี่หยางจินหันไปมองอย่างนึกตกใจ พร้อมกับหลายๆคนในงาน เหล่าขุนนางที่ซ่งเสวียนอุตส่าห์ให้มากดดันเขาในงานต่างหน้าซีดและไม่กล้าเอ่ยสิ่งใดอีก แต่ฝั่งแม่ทัพฟู่และขุนนางฝ่ายกองทัพลอบยิ้มด้วยความพอใจยิ่งนัก. หลันเยว่ซินเองก็หันไปมองท่านอ๋องอย่างนึกไม่ถึงที่จู่ๆพระองค์จะเอ่ยเรื่องนี้ขึ้นมากะทันหัน ซ่งเหมยลี่หายใจเข้าออกถี่ๆด้วยความโกรธ นางเริ่มจะระงับความโกรธนี้ไม่อยู่แล้ว “ท่านอ๋อง เรื่องแต่งตั้งพระชายา ต้องเป็นสตรีที่เพียบพร้อมทั้งเกียรติยศและวงศ์ตระกูลที่เหมาะสม นางผู้นี้ที่ไม่ทราบหัวนอนปลายเท้า พระองค์ถึงกับจะแต่งตั้งเป็นพระชายาเชียวหรือพ่ะย่ะค่ะ แม้แต่พระสนมเองยังไม่เหมาะสมเลยด้วยซ้ำไป”“ท่านเจ้ากรมซ่ง ท่าน…มีสิทธิ์อะไรมาตัดสิน ว่านางเหมาะสมหรือไม่เหมาะสมกับตำแหน่งพระชายาของข้า ตกลงนี่ข้าแต่งพระชายาของข้าหรือหาภรรยาใหม่ให้ท่านกันแน่”“กระหม่อม…”“พอแล้ว!!”เสียงเหี้ยมเกรียมนั่นกระแทกใส่เขาครั้งแรก ซ่งเสวียนถึงกับสั่นเพราะเขาไม่เคยเห็นท่านอ๋องที่ดุดันเช่นนี้มาก่อน แต่เหล่าบรรดาแม่ทัพนายกองรู้เรื่องนี้ดีว่าท่านอ๋องผู้น

รอยยิ้มผุดขึ้นมาจากใบหน้าของท่านอ๋องเมื่อได้รับคำมั่นจากนาง แม้ว่านางจะยอมช่วยเพราะเขาขอร้องก็ตามที แต่เขารู้แน่ว่าเขาไม่มีทางปล่อยนางไปแน่นอน“เยว่ซิน ขอบใจเจ้ามาก เช่นนั้น....”“เสด็จอาเมามากเลยนะเพคะ ให้หม่อมฉันชงชาแกเมาให้ดีหรือไม่เพคะ”“เจ้าชงชาแก้เมาเป็นด้วยงั้นหรือ”“เป็นสิเพคะ ครั้งที่เรียนอยู่ ศิษย์พี่ชอบหลอกให้หม่อมฉันกับหลานเฟินดื่มสุราเป็นเพื่อน ก่อนจะรุ่งสางจะต้องชงชานี้แก้เมาก่อนจะไปเรียนเพคะ”“แต่ว่าตอนนี้มันดึกแล้ว เจ้าจะไปชงอย่างไร”“ใช้เวลาไม่นานเพคะ เดี๋ยวหม่อมฉันมาเพคะ”“อ๊ะ เดี๋ยวสิ เช่นนั้นข้าเดินไปเป็นเพื่อนเจ้าก็แล้วกัน”“แต่ว่า…”“ไปเถอะ”“ก็ได้เพคะ”เขาเดินตามนางไปที่ห้องครัวเล็กด้านหลังที่เอาไว้สำหรับทำขนม ของว่างและชงชาโดยเฉพาะ ครัวนี้จะแยกออกมาจากห้องเครื่องใหญ่ที่ทำอาหารคาวขึ้นโต๊ะเสวย น้ำถูกต้มเอาไว้ตลอดเวลาเมื่อเมื่อเยว่ซินเริ่มหาอุปกรณ์และเริ่มทำ“ใบสะระแหน่ น้ำผึ้ง”“ใช่เพคะ นำใบสะระแหน่มาชงกับน้ำร้อนและใส่น้ำผึ้งลงไป เช่นนี้จะทำให้แก้เมาและตื่นเช้าขึ้นมาจะสดชื่นขึ้นเพคะ”“น่าสนใจดีนี่”“รอสักครู่นะเพคะ”ท่านอ๋องนั่งมองเยว่ซินที่เดินไปหยิบใบสะระแหน่สด