ข้านี่แหละหลาน(ไม่แท้)ของท่านอ๋องจอมโหด의 모든 챕터: 챕터 31 - 챕터 40

พวกเขาเดินทางไปสำรวจแนวชายแดนที่จะใช้ทำเขื่อน ตลอดเส้นทางพบว่าชาวบ้านแถวนั้นล้วนให้การต้อนรับเป็นอย่างดี อีกทั้งชาวบ้านแนวชายแดนทั้งสองแคว้นยังเป็นมิตรที่ดีต่อกันมาก การค้าขายทั้งสองด้านคึกคักจนท่านอ๋องนึกเสียใจที่มิได้พาหลันเยว่ซินมาด้วย นางคงชอบความคึกคักของตลาดแบบนี้เป็นแน่ เพราะลี่หลานเฟินในตอนนี้ก็ร่ำร้องให้ฟู่หย่งเล่อพานางเดินไปเที่ยวในตลาดแล้ว“หากเป็นเช่นนี้ เรื่องการเจรจาในอีกสองวันข้างหน้า กระหม่อมคิดว่าน่าจะไม่มีปัญหานะพ่ะย่ะค่ะ”“คุณชายลี่ เจ้ามีแผนการเรียบร้อยแล้วใช่หรือไม่”“พ่ะย่ะค่ะ แนวฝั่งชายแดนทั้งสองเป็นพันธมิตรกัน สิ่งที่เขาไม่มีเราสามารถทำส่งไปได้ สิ่งที่เราขาด ทางฮั่วซูก็มีไม่น้อยที่ส่งมาขายที่เรา หากว่าสามารถกำหนดราคากลางขึ้นมาได้และตั้งหอการค้าเพื่อควบคุมสินค้าระหว่างชายแดนได้ ก็นับว่าเป็นการแก้ปัญหาได้ดีพ่ะย่ะค่ะ”“เจ้าช่างรอบคอบจริงๆ ไม่เสียชื่อบัณฑิตหนุ่มอนาคตไกล ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นโดยแท้”“ขอบพระทัยที่ทรงชื่นชม แต่คำชมเหล่านี้กระหม่อมคงรับได้เพียงครึ่งเดียวพ่ะย่ะค่ะ”“หืม เพราะเหตุใดกัน”“เดิมทีผู้ที่คิดเรื่องการค้าและเปรียบเทียบสินค้าของสองแคว้นคือกระหม่อ

ท่านอ๋องพลิกตัวนางกลับลงมาเพื่อให้นางนอนซบเข้าที่อกแทนเพื่อนางจะได้ไม่เมื่อย เขาลูบผมที่ปิดบังแก้มนวลนั้นออกไปข้างๆและเริ่มต้นเล่าเรื่องนี้“ซ่งเหมยลี่เป็นผู้แนะนำสำนักศึกษาป๋อเหวินให้ข้ารู้จัก นางบอกว่าการจะได้ร่ำเรียนที่นี่มิใช่เรื่องง่ายและนางก็เห็นว่าเจ้ามีความรู้ความสามารถมาก พูดจาสารพัดจนข้าคิดว่าเจ้าอาจจะชอบร่ำเรียนวิชาที่หลากหลาย เลยลองเอาไปปรึกษาเจ้าดู แต่ไม่คิดว่า…นั่นคือแผนการของนางที่จะให้เจ้าไปจากข้า”“หากว่าเป็นเรื่องนี้ หม่อมฉันก็พอจะทราบเพคะ”“หืม เจ้ารู้งั้นหรือ รู้แล้วเหตุใดจึงยอมไปที่นั่นอีก”“หากหม่อมฉันไม่ไป นางก็คงหาเรื่องก่อเรื่องวุ่นวายจนหม่อมฉันอยู่ไม่สุขอยู่ดี ในงานเลี้ยงวันนั้นพระองค์ก็ทรงเห็นแล้วนี่เพคะ อีกอย่างหนึ่งในตอนนั้นข่าวลือพระองค์กับซ่งเหมยลี่ก็เริ่มมีคนพูดถึงแล้วหม่อมฉันเลยคิดว่าอยู่ไปก็มีแต่เรื่องวุ่นวาย สู้ไปที่สำนักศึกษา อาจจะเจอเรื่องที่ดีกว่า ซึ่งก็เป็นความจริง โชคดีที่ตัดสินใจถูกต้อง”“เจ้ากำลังบอกว่าการที่เจ้าจากข้าไปคือการตัดสินใจที่ถูกงั้นหรือ”“เพคะ ในตอนนั้นถือว่าถูกต้อง และเป็นเวลาที่เหมาะสม มันพิสูจน์อะไรได้หลายๆอย่าง และยิ่งไปกว่านั้

หลันเยว่ซินที่ถูกคนข้างๆจ้องมองจนตาขวาง ในตอนนี้หลานเฟินและเข่ออ้ายเองก็เริ่มรู้สึกว่าเยว่ซินดูท่าจะลำบากไม่น้อยเมื่อท่านอ๋องดูท่าทางจะไม่ค่อยพอพระทัยเท่าใดนัก“พี่หลานเฟิน หรือนี่จะเป็น…เสด็จอาที่พี่เยว่ซินเคยพูดถึง”“ใช่ ผู้เดียวในใต้หล้าที่คว้าหัวใจสตรีอันดับหนึ่งของป๋อเหวิน และคนเดียวที่ทำให้เยว่ซินยอมได้ขนาดนี้”“แต่ว่าในตอนนั้นนางแทบจะไม่พูดถึงเสด็จอาเลย พวกเราได้รู้เรื่องก็เพราะพี่เยว่ซินไม่สบายแล้วเพ้อถึงเขา”“คืนนี้คงมีแค่เราสองคนแล้วล่ะ หากเจ้าอยากคุยกับเยว่ซินคงยากหน่อย ขนาดพวกข้าร่วมเดินทางมาพร้อมกันยังแทบจะไม่ได้พบหน้านางเลย เจ้าดูเอาเถอะ”“แล้วคนเช่นนี้นะหรือที่เสด็จพ่อจะส่งข้าไปแต่งกับเขา ไม่มีทางเสียล่ะ ก็ได้เช่นนั้นมีแค่เราสองคนก็ดีเหมือนกัน ข้าจะได้…ปรึกษาท่านเกี่ยวกับเรื่องของพี่ใหญ่ท่าน…”“หา นี่เข่ออ้าย เจ้าอย่าบอกข้านะว่า…เจ้ารู้สึกอะไรกับพี่ใหญ่ของข้าน่ะ”“ก็…เขาดูน่าสนใจกว่าท่านอ๋องผู้นั้นตั้งเยอะ ท่าทางที่เขาสู้กับข้าเมื่อครู่นี้ทำให้ข้ารู้สึกประทับใจยิ่งนัก”“เฮ้อ…เจ้านี่คงตาบอดโดยแท้ กล้าเอาเขาไปเทียบกับจวินอ๋องเชียวนะ ท่านอ๋องที่รูปงามดุจหยกประดับ กับ…เจ้าข

เสียงนั้นดังไปทั่วจนคนเริ่มวิ่งหนีกันแตกตื่น คนร้ายล่าถอยไปจนหมดแล้วท่านอ๋องและเยว่ซินจึงเดินกลับมามอง จงลี่ประคองซ่งเหมยลี่เอาไว้ นางถูกแทงที่แขนขวา ซึ่งนางหันไปโดยรอบ“ท่านอ๋อง ท่านอ๋องปลอดภัยดีหรือไม่”“แม่นางซ่ง ข้าปลอดภัยดี”“ท่านอ๋องเพคะ หม่อมฉันดีใจยิ่งนักที่พระองค์…..”“พานางขึ้นรถม้าไปสำนักหมอหลวง หย่งเล่อ เอาม้าให้ข้าตัวหนึ่งข้าจะพาเยว่ซินกลับตำหนัก”“พ่ะย่ะค่ะ”“ท่านอ๋องเพคะ หม่อมฉันจะตายหรือไม่เพคะ”ซ่งเหมยลี่เอื้อมมือมาที่ท่านอ๋องหมายจะให้เขาเห็นใจเพราะนางรับดาบแทนเขา แต่ท่านอ๋องทำเพียงหันไปมองนางเท่านั้น“บาดแผลเพียงแค่รอยถากนั่น คงไม่ถึงกับตายหรอกเจ้าเพียงแค่ตกใจเท่านั้น คุณชายลี่ ข้าฝากจัดการที่นี่ด้วย”“พ่ะย่ะค่ะ”“พี่ลู่หานนี่มันเกิดอะไรขึ้นเพคะ”“ขึ้นม้า กลับตำหนักกับข้าก่อน”“เพคะ”ท่านอ๋องพาเยว่ซินขึ้นม้าและวิ่งเข้าเมืองเฉินโจวไปทันที ท่ามกลางเสียงที่กระจายไปทั่วว่าซ่งเหมยลี่ช่วยชีวิตท่านอ๋องเอาไว้ ท่านอ๋องกำลังพานางกลับเข้าเมืองและคงจะแต่งตั้งพระชายาเร็วๆนี้ ข่าวนี้กระจายอย่างรวดเร็ว และคงจะเป็นที่พูดถึงอีกนานหากพระองค์ไม่ได้เสด็จเข้าประตูเมืองมาพร้อมกับหลันเยว่ซ

มีดปลายแหลมซึ่งเป็นอาวุธลับของแคว้นอวิ๋น ทำจากทองคำขาวบริสุทธิ์ ซึ่งอาวุธนี้มีเพียงคนของแคว้นอวิ๋นเท่านั้นที่มีใช้เพราะพวกเขาทำขึ้นมาเอง ทั้งร้ายแรงและคมดุจกระบี่และยังอาบยาพิษร้ายแรงอีกด้วย ซ่งเหมยลี่พุ่งตัวเข้าไปบังท่านอ๋องไว้ พร้อมกับมีดสั้นสีเงินด้านหลังที่พึ่งปักไปที่กลางหลังของซ่งเสวียน“เยว่ซิน!!”“แม่นางซ่ง!!”ซ่งเหมยลี่ใช้ตัวบังท่านอ๋องไว้ ครานี้นางได้ปกป้องชีวิตของเขาเอาไว้ตามแผนการที่บิดานางวางไว้เสียทีในที่สุด แต่อาวุธที่ปักที่อกของนางกลับเป็นมีดที่พ่อนางซัดใส่เองกับมือ“เหมย…เหมยลี่ ทำไม!!”ร่างของนางล้มลงพร้อมกับบาดแผลจากเลือดสีแดงสด เปลี่ยนเป็นสีดำคล้ำเพราะยาพิษที่อาบเอาไว้ที่มีด ท่านอ๋องรับซ่งเหมยลี่เอาไว้ในอ้อมแขน ซ่งเสวียนถูกฟู่หย่งเล่อจับตัวเอาไว้ แต่เขาเองก็กำลังหายใจรวยรินอยู่เช่นกันเพราะมีดของหลันเยว่ซินที่พุ่งมาปักกลางหลังของเขา“ท่านฆ่าพ่อข้าสินะ ข้าจะไม่กลายเป็นคนบ้านแตก หากมิใช่การกระทำของท่านในครั้งนั้น วันนี้ยังกล้าลอบสังหารท่านอ๋อง ท่านคิดว่าข้าจะยอมปล่อยให้ท่านทำเช่นนั้นหรือ!!”“ฮ่าๆ ฮ่าๆๆ นึกไม่ถึง….ว่าข้าจะถูกบุตรของศัตรูฆ่าเอาได้ เดิมทีคิดว่าจะตายเพร