คณิกาที่รักของชิงอ๋อง의 모든 챕터: 챕터 11 - 챕터 20

“เอ่อ นั่นใต้เท้ามู่เสียนอี่ หัวหน้ากรมบัญชีกลางที่ทำงานตรวจสอบบัญชีพ่ะย่ะค่ะ”“เหตุใดเขาต้องคุยกับว่านชิงของข้าด้วย”“ท่านอ๋อง เขาทำงานด้วยกันนะพ่ะย่ะค่ะ เป็นธรรมดาที่จะต้อง…”“ไล่มันออกไป!!”“ไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ มู่เสียนอี่เป็นขุนนางที่ฝ่าบาทแต่งตั้งด้วยพระองค์เอง เขาได้รับคัดเลือกจากฝ่าบาทพระองค์ไม่มีอำนาจสั่งการเขาได้พ่ะย่ะค่ะ”“อ้อ เขานั่นเองเช่นนั้นก็สั่งย้ายมันไปเสีย”“ท่านอ๋อง ใต้เท้ามู่เสียนอี่เป็นคนเอาการเอางาน ตลอดเวลาที่เขาทำงานมาเกือบห้าปีไม่เคยทำงานผิดพลาด แม้แต่ฝ่าบาทก็ทรงพอพระทัยเขาอย่างมากจึงส่งให้เขามาตรวจสอบดูแลบัญชีช่วยพระองค์ หากเปลี่ยนเป็นคนอื่นก็ไม่พ้นเจอปัญหานี้นะพ่ะย่ะค่ะ”“แต่ว่า…เจ้าดูสิ เพียงแค่คุยงานกันเหตุใดต้องคุยกันใกล้ชิดสนิทสนมถึงเพียงนั้น ดู!! เจ้าดูมัน มันเอียงหน้าเข้าไปใกล้ว่านชิงของข้า ไม่ได้ ข้าจะเข้าไป!! ”“ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ พระทัยเย็นก่อน หากพระองค์เข้าไปตอนนี้จะอธิบายพวกเขาว่าเข้าไปทำอะไร และหากว่าคุณหนูว่านชิงรู้ว่าท่านอ๋องไปหาเรื่องนาง แล้วนางโกรธจะทำอย่างไรพ่ะย่ะค่ะ มีเรื่องอะไรโปรดรอให้คุณหนูกลับเรือนพักค่อยคุยเถิดพ่ะย่ะค่ะ อย่าให้พวกกระหม่อมล

ค่ำคืนที่สุดโหดของทั้งคู่ผ่านไปอย่างยากลำบาก แม้ว่าว่านชิงจะบอกว่าไม่ไหวแล้วแต่ก็ยอมให้เขาจูบและลูบไล้ไปทั่วทั้งกายอยู่บนเตียง ใกล้รุ่งเช้าของอีกวันแล้ว แต่ดูท่าทางของท่านอ๋องจะยังไม่พอใจกับการปรนนิบัตินี้เท่าใดนักในห้องบรรทมตอนนี้ต้องบอกว่าไม่ต่างกับห้องทรงอักษรสักเท่าใดเพราะตลอดคืนที่ทั้งคู่เปลี่ยนท่าทางกันไปทั่วห้องจนข้าวของทั้งหลายกระจัดกระจายจนแทบจะไม่มีที่เดินแล้วจึงได้เปลี่ยนมาตั้งหลักที่บนเตียงแทน“เย่หาน จะเช้าแล้วนะเพคะ นอนพักเสียหน่อยเถิดเพคะ”“ได้สิ แต่ว่าหากเช้าแล้ว เจ้าก็ต้องไปที่สำนักบัญชีนั่นอีก ข้า…”“เราตกลงกันแล้วมิใช่หรือเพคะ หม่อมฉันจะเดินไปรับพระองค์มากินข้าวที่จวนพักเอง จะได้ไม่ต้องเข้ามาที่สำนักบัญชี”“แต่เจ้ามู่เสียนอี่นั่น…”“หากว่าพระองค์ไม่เชื่อใจเขา อย่างน้อยก็ควรเชื่อใจหม่อมฉันว่าจะไม่หักหลังพระองค์นะเพคะ”“ข้าเชื่อใจเจ้าอยู่แล้ว”“งั้นหรือเพคะ เชื่อใจแล้วเหตุใดห้องทรงอักษรเป็นเช่นนั้นเล่าเพคะ”“นั่นมัน….”“แล้วเรื่องในห้องอาบน้ำอีก”“เดี๋ยวสิเจ้าอย่าเอามารวมกันสิ นั่นข้าน้อยใจเจ้าที่ทิ้งข้าอยู่คนเดียว ว่านชิงเจ้าอย่าทำเช่นนี้อีกนะ แค่ไม่เจอเจ้าไม่กี่ชั่

หลินเนี่ยเฟยส่งยิ้มให้หยงว่านชิงพร้อมกับท่านอ๋อง“อ้อ ว่าที่พระชายา…ยินดีที่ได้รู้จัก ข้าหลินเนี่ยเฟย คู่หมั้นของท่านอ๋องชิง”ว่านชิงหันมามองหน้าท่านอ๋องที่ดูตกใจไม่ต่างกัน นางจึงหันไปยิ้้มให้กับหลินเนี่ยเฟย “ยินดีที่ได้รู้จัก คู่หมั้นของท่านอ๋องนะเจ้าคะ”“เจ้าไม่ถามข้างั้นหรือว่าเรื่องนี้จริงหรือไม่จริง”“จริงหรือไม่ท่านย่อมรู้อยู่แก่ใจ คิดว่าข้าคงไม่ต้องพูดให้ผู้ใดเสื่อเสียเจ้าค่ะ"“นี่เจ้า!!” "คุณหนูหลิน อย่าได้สร้างปัญหา เจ้าเองก็รู้ดีว่าข้าไม่ได้ชอบเจ้า ตลอดเวลาก็เป็นเจ้าเป็นคนพูดทึกทักเอาเองมาตั้งแต่เด็กแล้ว ตอนนี้โตแล้วเจ้าไม่อายบ้างหรืออย่างไร”“พี่เย่หาน!!”“ไปเถอะ ข้าจะพาเจ้าไปดูจวนพักระหว่างที่อยู่ที่นี่”“ข้าพักที่นี่หรือเพคะ”“ใช่ เจ้ามีปัญหาหรือ”“แล้วพวกท่านพักที่ใด”“ข้ากับว่านชิงย่อมต้องพักอยู่ตำหนักอ๋อง”“เช่นนั้นข้าก็จะไปพักที่ตำหนักอ๋องเช่นกัน เหตุใดมาแยกเรือนพักข้าด้วย ข้าเป็นถึง…”“หลินเนี่ยเฟย หากเจ้าไม่เลิกพูดเพ้อเจ้อ อย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจเจ้า ข้าจะส่งเจ้ากลับเมืองหลวงทันที ข้ากล้าพูดกล้าทำ เจ้ารู้จักนิสัยข้าดีอย่ามาท้าทายข้าอยู่ตรงนี้”หลินเนี่ยเฟยมองเขาอย่า

“จงหมิง ส่งแขก”หลินเนี่ยเฟยทรุดตัวลงกับพื้นห้องโถงที่เย็นจัด แต่ก็ยังไม่เท่าสายตาของชิงเย่หานที่มองมาที่นาง สายตาที่ไร้เยื่อใย สายตาที่เย็นชาราวกับภูเขาน้ำแข็ง“คุณหนูหลิน เชิญเถอะขอรับ”“ข้าเพียรดั้นด้นเดินทางหลายร้อยลี้มาหาเขาถึงที่นี่เพื่ออะไร สุดท้ายก็แพ้ให้คณิกาไร้ค่าเพียงคนเดียว”“คุณหนูหลิน ข้าขอเตือนท่านด้วยความหวังดี คุณหนูหยงมิใช่คนที่ท่านจะดูแคลนได้ นางมิใช่คณิกาอย่างที่ท่านได้รับข่าวมา แต่นางเป็นคนที่มีความรู้ความสามารถสูงและเป็นที่ยอมรับของพวกเราทั้งหมดที่นี่ ท่านอย่าได้ดูหมิ่นนางต่อหน้าข้าเป็นอันขาด เชิญกลับเถอะขอรับ รถม้ารออยู่หน้าตำหนักเรียบร้อยแล้ว”หลินเนี่ยเฟยหันไปมองจงหมิง องครักษ์ที่อยู่กับท่านอ๋องชิงมาโดยตลอด แม้แต่เขาก็ยังพูดออกหน้าให้สตรีผู้นั้น ดูท่าครั้งนี้ นางจะเดินทางมาที่เฉินตูอย่างเสียเปล่าแล้ว“แม่นางหลินกลับไปแล้วหรือเพคะ”“ใช่ กลับไปแล้ว”“เหตุใดดูพระองค์อารมณ์เสียเช่นนั้นเล่าเพคะ เกิดอะไรขึ้นงั้นหรือ”“ข้า….ช่างเถอะ นั่นเจ้ากำลังทำสิ่งใดอยู่”“ตรวจสอบบัญชีของสองปีก่อนหน้านี้เพคะ”“ทำไม มันมีอะไรผิดปกติงั้นหรือ”“ใต้เท้าเว่ยแค่ให้หม่อมฉันนำมาเรียนรู้เ

เหมินฮูหยินไม่พอใจที่หลินเนี่ยเฟยต่อว่าบุตรสาวตนเองขึ้นมากลางงานเลี้ยง บัดนี้เหมินอี้เหนียงนั้นนั่งหน้าชาอยู่ที่โต๊ะของตนเองโดยที่มิได้ตอบโต้อะไรออกไป“ข้าเพียงพูดความจริงเท่านั้น ที่สำคัญ สุราของท่านอ๋องก็มี องครักษ์ประจำกายท่านอ๋องย่อมรู้หน้าที่ดี ไม่ต้องลำบากให้บุตรสาวท่านเจ้าเมืองลำบากมารินให้พระองค์หรอกหากข้าไม่รู้มาก่อนคงคิดว่าพวกท่านอยากยกบุตรสาวให้เป็นหญิงรับใช้ท่านอ๋องเสียอีก”หลินเนี่ยเฟยยกชาขึ้นดื่มพลันมองไปยังเหมินอี้เหนียงที่ยิ้มและมองมาที่นางเช่นกัน แม้นางจะยิ้ม แต่สายตาของเนี่ยเฟยก็มองออกว่านางมิได้มีความจริงใจ นางมีจุดประสงค์อื่นอย่างแน่นอน“ขอบคุณในน้ำใจของท่านเจ้าเมือง ข้ายินดีร่วมดื่มกับท่าน ดื่ม”“ท่านอ๋องเชิญพ่ะย่ะค่ะ”แม้ว่าจะไม่ถูกต้องนัก แต่เขาก็ต้องขอบคุณเนี่ยเฟยที่พูดออกมาแทนเขา เพราะหากว่าบุตราสาวเจ้าเมืองเดินมานั่งรินสุราให้เขาจริงเขาเองไม่รู้จะปฏิเสธเช่นไร เหมือนกัน แต่สุดท้ายแล้ว นางก็หาจังหวะเข้ามาเองจนได้เมื่อหลินเนี่ยเฟยเดินออกไปพบแขกด้านนอก“ท่านอ๋องเพคะ สุราพระองค์หมดแล้ว หม่อมฉันนำสุรามาเพิ่มให้นะเพคะ”“ขอบคุณ คุณหนูเหมิน”“มิได้เพคะ หม่อมฉันได้ยินเ