คณิกาที่รักของชิงอ๋อง의 모든 챕터: 챕터 31 - 챕터 37

หลินเนี่ยเฟยเดินเข้ามาในห้องโถงพร้อมกับความแปลกใจของทุกคนในห้องโถง เหมินอี้เหนียงหน้าซีด ปากเริ่มสั่นเมื่อเห็นว่าหลินเนี่ยเฟยนั้นหายดีและไม่ได้ป่วยหนักปางตายอย่างที่นางเข้าใจ“ทำไม ผิดหวังมากงั้นหรือเหมินอี้เหนียงที่ข้ายังไม่ตายตามแผนที่เจ้าวางเอาไว้”ทั้งห้องจัดเลี้ยงเกิดเสียงฮือฮาขึ้นอีกครั้ง รวมทั้งท่านเจ้าเมืองเองก็ตกใจสุดชีวิตเมื่อหลินเนี่ยเฟยพูดออกมาว่าบุตรสาวของเขาเป็นผู้ทำร้ายนาง“เมื่อครู่นางบอกว่าบุตรสาวใต้เท้าเหมินเป็นผู้วางแผนทำร้ายนางงั้นหรือ”“ข้าก็ได้ยินเช่นนั้น”“นี่มันเรื่องอะไรกันละนี่”หลินเนี่ยเฟยเดินเข้ามาหาเหมินอี้เหนียงทันที“ข้าเห็นว่าเจ้าคิดถึงข้า เป็นห่วงว่าข้าถูกทำร้ายก็เลยมาหาเจ้า นึกไม่ถึงละสิว่าข้าจะยังมีชีวิตอยู่ มิได้มีตุ่มหนองน่าเกลียดซ้ำผมและเล็บก็ยังไม่หลุดร่วงดั่งข่าวลือนั่น”“เจ้า….คุณหนูหลินหายดี ข้า…ข้าก็ดีใจเป็นที่สุด”“งั้นหรือ!! เช่นนั้นข้าต้องขอขอบใจของฝากจากขนกระต่ายที่เจ้าเทียวส่งให้ข้าไม่หยุดด้วยหรือไม่!!”อี้เหนียงเบิกตากว้างเมื่อเนี่ยเฟยพูดกระแทกใส่นาง พร้อมกับสาวใช้ด้านหลังที่เดินถือกล่องมาด้วย“ไม่นะ นี่มันคือ….ผ้าห่มอย่างดี สั่งทอพิเศ

เจ้าเมืองเหมินหันไปทางท่านอ๋อง ตัวสั่นทั้งตัว เขาเองก็รู้ตัวดีว่าทำสิ่งใดลงไป แต่คิดไม่ถึงว่าเมื่อมู่เสียนอี่ถูกเปิดโปงแล้วเขาจะโดนด้วย“ไม่จริงพ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง กระหม่อมเพียงแค่….แค่…มอบเป็นสินน้ำใจ หาใช่ซื้อตำแหน่งไม่ เรื่องย้ายมาที่เมืองเฉินตูนี้ เป็น…เรื่องนี้ท่านมหาเสนบดีหลินเป็นผู้แนะนำกระหม่อมต่อหน้าพระพักตร์ฝ่าบาทด้วยตนเองนะพ่ะย่ะค่ะ”เสนาบดีหลินเดินเข้ามายังเหมินสั่วถังที่นั่งคุกเข่าพร้อมกับขอความเมตตาต่อท่านอ๋องอยู่จึงพูดเพื่อให้เขาได้รับรู้ความจริง“ใต้เท้าเหมิน ที่ข้าเสนอชื่อท่านต่อฝ่าบาท นั่นเป็นส่วนหนึ่งในแผนการกำจัดขุนนางชั่วมู่เสียนอี่ เพราะเขารับสินบนจากท่านเพื่อเสนอชื่อเป็นเจ้าเมืองเฉินตูทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ท่านเป็นเพียงขุนนางในกรมวังที่แทบจะไม่มีผลงานใดๆมาก่อน ฝ่าบาทเรียกข้าเข้าไปหารือหลายรอบ และเพื่อจะล้อมจับพวกขุนนางชั่วทั้งหมดจึงได้เสนอชื่อเจ้าเพื่อมาเป็นเจ้าเมืองที่นี่”เหมินสั่วถังหมดแรงล้มไปกับพื้น ที่แท้เรื่องที่เขาจะมาเป็นเจ้าเมืองที่นี่ถูกกำหนดเอาไว้แล้ว เสนาบดีหลิน ชิงอ๋องและฝ่าบาทวางแผนล่อพวกเขามาติดกับนี้“นำตัวเขาไป ขังที่คุกรอการตัดสินโทษ”“พ่ะย่ะค่ะ”ต

“ไม่ได้เพคะ!! หม่อมฉันนัดท่านพ่อกับเนี่ยเฟยเอาไว้แล้วว่าจะเอายาไปให้พวกเขา”“แต่ข้าส่งจงหมิงไปยกเลิกแล้ว ส่วนยาที่เจ้าเตรียมเดี๋ยวข้าให้คนเอาไปให้เนี่ยเฟยเอง มาเถอะ ไปกับข้า”“เดี๋ยวก่อนเพคะ พระองค์จะพาหม่อมฉันไปที่ใด รถม้ายังรออยู่ข้างนอก”“ข้าเอาม้ามา เจ้าไปกับข้า”“ไปที่ใดเพคะ”“ไปถึงก็รู้เอง มาเถอะ”“เย่หาน เดี๋ยวก่อนสิ”ท่านอ๋องอุ้มนางเดินออกจากจวนสกุลหยงและขึ้นหลังม้าพร้อมกับพานางขี่ออกไปทางด้านหลังเขาเมืองเฉินตู ระยะทางเริ่มห่างจากตัวเมืองเฉินตูและเป็นเนินเขาสูงที่เต็มไปด้วยทุ่งดอกไม้ที่สวยงาม เบื้องหน้าเป็นแม่น้ำที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล ด้านหลังเป็นภูเขาเซียงชีของเฉินตู“ที่นี่ งดงามยิ่งนักเพคะ”“ลงมาสิ”ชิงเย่หานพานางเดินเข้าไปในทุ่งดอกไม้กว้างสุดลูกหูลูกตาพร้อมกับผ้าที่เขาเตรียมเอาไว้บนหลังม้า เนินเขาสูงในทุ่งดอกไม้ ด้านล่างเป็นลำธารเขาเลือกปูผ้าตรงนี้พร้อมกับพาว่านชิงมานั่งพิงเขาพร้อมกับมองไปยังทิวทัศน์ด้านล่างที่เป็นป่าเขาสุดลูกหูลูกตา“เจ้าเห็นนั่นหรือไม่ นั่นคือเส้นทางไปเมืองหลวง”“ข้าไม่เคยออกจากเมืองเฉินตูมาก่อนเลยเพคะ”“เจ้าอยากไปเมืองหลวงกับข้าหรือไม่ว่านชิง”“พระองค์

สามวันก่อนวันอภิเษก“หย่งผิง เหตุใดครั้งนี้เจ้าพากู้เซียงหยีมากับเจ้าด้วยเล่า”“ข้ามิได้พานางมา นางมาของนางเองโดยทูลขอเสด็จพ่อข้า”“ท่านอ๋องฟ่านไม่น่าจะยอมโดยง่ายเช่นนี้”“หึ นางให้พ่อนางมาขอน่ะ บอกว่าอยากหาประสบการณ์ใหม่นอกเมือง เห็นว่าข้าจะเดินทางมาที่ต้าเฉินเลยถือโอกาสขอให้พานางมาด้วย แต่ข้าปฏิเสธ นางบอกว่ายินยอมตามมาและจะดูแลตัวเอง”“แต่ที่ข้าเห็น นางแทบจะตัวติดกับเจ้า”“ข้าหาได้สนใจไม่ ว่าแต่เรื่องของเจ้ากับหลินเนี่ยเฟย…เหตุใดจึง…”“นี่เจ้ายังมองไม่ออกอีกหรือ นางไม่ได้ชอบข้าตั้งแต่แรก นางไม่รู้ใจตัวเอง นางยังเด็กแยกแยะความรักระหว่างชายหญิงไม่เป็น นางพึ่งรู้ตัวว่าข้าน่ารำคาญก็ตอนนางได้ว่านชิงเป็นพี่สาวนางนั่นแหละ ตั้งตัวเป็นศัตรูกับข้าคอยหวงพี่สาวตลอด”“เป็นเช่นนี้ได้เช่นไร ข้าจำได้ว่าตอนเรียนด้วยกันที่นั่น พวกเจ้า…..”“เจ้าลองนึกดูให้ดีๆ ว่าที่นางทำเรื่องนี้เพราะอะไร ข้าเองก็รู้แต่ก็ต้องยอมอยู่กับนางเพราะนางเหมือนน้องสาวข้า นางไม่มีญาติที่นั่นมีเพียงข้าที่ไปกับนาง ย่อมต้องดูแลกันเป็นธรรมดา จากนั้นนางเลยยึดติดว่าสิ่งที่ทำกับข้าคือความรัก แต่แท้จริงแล้วมันคือรักแบบพี่น้องเท่านั้น ข