All Chapters of ข้าเป็นนางร้ายที่คุณชายไม่รัก: Chapter 11 - Chapter 20

บรรดาบ่าวรับใช้ของจวนตระกูลโม่และจวนตระกูลหลี่ต่างเร่งออกค้นหาคุณหนูคุณชายอย่างมืดฟ้ามัวดิน เจียงห่ายกวงขันอาสานำบ่าวรับใช้ช่วยอีกแรง ทว่าร่างกายของเขาดูแล้วคงได้รับบาดเจ็บอยู่ไม่น้อย หลี่จิ้งตงจึงให้เขากลับไปรักษาตัวที่จวนตนเองก่อน และแจ้งใต้เท้าจูให้พาบุตรสาวกลับจวนตระกูลจูเช่นเดียวกัน เรื่องของเด็ก ๆ หลังจากพ้นความวุ่นวายไปแล้วอาจต้องมีการหารืออีกคราในภายหลัง การออกตามหาเป็นไปอย่างลำบากยิ่ง พยายามแทบพลิกผืนป่าตั้งแต่เช้าจรดค่ำกลับไม่พบแม้แต่ร่องรอย บ่าวไพร่จึงพากันคาดการณ์ไปต่าง ๆ นานาว่าคุณหนูหลี่หลานซินและคุณชายโม่จ้าวหยวนนั้นถูกโจรภูเขาจับตัวไว้ หรือไม่อาจตกลงไปในเหว มิรู้เบื้องล่างมีสัตว์ร้ายใดบ้าง เกรงว่าหากทั้งสองไร้ลมหายใจ แล้วกายหยาบจะยังเหลือให้พบหรือ คงมิถูกสัตว์เหล่านั้นฉีกทึ้งแยกส่วนบดกระดูกลงท้องหมดแล้วกระมัง  "ตรงนี้ ตรงนี้ขอรับ" หลี่จิ้งตงรีบวิ่งกระหืดกระหอบตามเสียงร้องตะโกน ขอบหน้าผาซึ่งเต็มไปด้วยรอยเท้านับสิบและคราบโลหิตแห้งกรังไปแล้ว ทั้งเถ้าแก่โม่และหลี่จิ้งตงได้เห็นอย่างนั้นก็ลมแทบจับ เถ้าแก่โม

"เจ้ากำลังทำอะไร" โม่จ้าวหยวนนิ่วหน้าด้วยความฉงน เมื่อเห็นหลี่หลานซินลากท่อนไม้ถือเถาวัลย์พะรุงพะรังเต็มไปหมด  "ท่านอยากนอนเป็นผักอยู่ตรงนั้นหรืออย่างไร" ท่อนขาเรียวเดินโผเผเข้าไปใกล้เขานางยอบกายวางสัมภาระเกรงว่าคงต้องเรียกสัมภารกเสียมากกว่าลงบนพื้น หลี่หลานซินโน้มตัวโอบประคองโม่จ้าวหยวนเพื่อช่วยพยุงเขาให้ลุกขึ้นนั่งและเอนหลังแนบต้นไม้ใหญ่ ผู้บาดเจ็บไม่ได้ปริปากเอ่ยคำใดเขาเพียงทำตามอีกฝ่ายอย่างเชื่องเชื่อเท่านั้น "หิวน้ำหรือไม่" หลี่หลานซินกล่าวถาม โม่จ้าวหยวนพยักหน้าตอบ แม้ทั้งสองไม่ลงรอยกันเท่าใด ทว่าเมื่อตกอยู่ในสถานการณ์ยากลำบาก ซ้ำยังเหลือกันเพียงสองคน จึงจำใจต้องอยู่กันอย่างน้ำพึ่งเรือเสือพึ่งป่าไปโดยปริยาย หลี่หลานซินปลดกระบอกน้ำซึ่งทำจากไม้ไผ่บริเวณข้างเอวออก พลันยื่นส่งให้เขา"อ๊ะ..."โม่จ้าวหยวนลดสายตามองกระบอกไม้ไผ่ตาปริบ ๆ เขาแทบไม่อยากเชื่อสายตา คาดไม่ถึงว่าคุณหนูขี้วีน นั่งกินนอนกิน ผลัดหน้าขาวไปวัน ๆ นั้นสามารถเอาตัวรอดขณะติดกลางป่ากลางเขาได้อย่างคล่องแคล่วนัก โม

ทั้งคู่หยุดยืนอยู่เบื้องหน้าจวนหลังเล็ก ด้านในเงียบเชียบประดุจไร้ผู้คน พวกเขาเหลียวมองหน้ากันหลุกหลิก หลี่หลานซินจึงตัดสินใจตะโกนสอบถาม "มีใครอยู่ไหมเจ้าคะ" "..."หลี่หลานซินร้องเรียกประมาณสองสามครา ทว่าสรรพสิ่งรอบด้านกลับตกอยู่ในความเงียบสงัดดังเดิม ทั้งสองเหลียวมองหน้ากันอีกหนเพราะไม่รู้ควรทำเช่นไร หากคนด้านในไม่ตอบรับ อาจต้องถือวิสาสะเข้าไปให้สิ้นเรื่อง เจ้าของจวนคงมิได้ใจไม้ไส้ระกำกระมัง หากพบว่ามีคนกำลังตกระกรรมลำบากอยู่เบื้องหน้า "พวกท่านมาหาใครหรือ" อยู่ ๆ น้ำเสียงสั่นเครือพลันดังสะท้อนทำลายความเงียบงัน ส่งผลให้หนึ่งสตรีหนึ่งบุรุษสะดุ้งตัวโยน หลี่หลานซินค่อย ๆ ประคองกายคนด้านข้างหมุนกลับไปด้วยกัน เบื้องหลังพวกเขาคือหญิงชราผู้หนึ่ง ในมือเหี่ยวย่นถือโคมไฟส่องทางสว่างไสว ทว่าเมื่อสะท้อนใบหน้าอีกฝ่ายจนเห็นชัดกระจะตา หลี่หลานซินและโม่จ้าวหยวนถึงกับพร้อมใจกันผงะอีกหน "เอ่อ...ท่านยายเจ้าคะ พอดีว่าพวกข้าหลงทางมา เลยต้องการขอพึ่งพิงที่นี่ชั่วคราว ไม่ทราบว่าท่านพอช่วยเหลือพวกเราได้หรือไม่เจ้าคะ หากพว

"ไยไม่กินเล่า กินไม่ได้หรือ" หญิงชราเอ่ยถามเมื่อเห็นท่าทีลังเลของหลี่หลานซิน"เอ่อ...เปล่าเจ้าค่ะ" หลี่หลานซินยิ้มแหย นิ้วเรียวงามค่อย ๆ หยิบตะเกียบขึ้นเนิบนาบ นางลอบกลืนน้ำลายลงคอ ใช่ว่าอาหารเบื้องหน้าไม่ชวนมอง เพียงแต่หลี่หลานซินกลับรับรู้ได้ถึงความไม่ชอบมาพากลอย่างตงิดใจ "ดูเหมือนพ่อหนุ่มมือเจ็บ เช่นนั้นข้าไม่รบกวนพวกเจ้าแล้ว แม่หนูเจ้าป้อนสามีเถิดหนา กินเรียบร้อยก็รีบเข้านอนเล่า ดึกดื่นค่อนคืนอย่าเที่ยวออกนอกจวนเป็นอันขาดเข้าใจหรือไม่" ทั้งสองเหลียวมองหน้ากันพลางขานรับโดยพร้อมเพรียง หญิงชราค่อย ๆ ยันกายลุกขึ้น หลี่หลานซินตั้งท่าช่วยพยุงอีกฝ่าย ทว่านางกลับเอ่ยปรามไว้เสียก่อน "แม่หนู ไม่ต้องลำบาก ข้าไม่เป็นไร เจ้าดูแลกันให้ดี ๆ ก็พอ"หลี่หลานซินจึงไม่ได้ขยับต่อ นางคลี่ยิ้มบาง "เจ้าค่ะ" "ข้ามีผ้าห่มไม่มาก หากหนาวก็แบ่งกันเอาคงไม่เป็นไรกระมัง" "อ้อ…ซะ…ทราบแล้วเจ้าค่ะ" หลี่หลานซินจำใจพยักหน้าด้วยความกระอักกระอ่วน แม้รู้สึกหิวโหยเพียงใด ทว่านางกลับรู้สึกกลืนไม่ลง ประดุจตนกำลังเคี้ยวย

ตำนานเล่าขานต่อกันว่าภูตผูกวาสนาคือหญิงหม้ายที่สูญเสียสามีในช่วงสงคราม นางเฝ้าแขวนโคมไฟทุกวัน วันละดวง ละดวง เพื่อเฝ้าคอยบุรุษอันเป็นที่รักของตน ทว่ารอแล้วรอเล่ากลับไม่พบแม้แต่เงา กระนั้นนางไม่เคยหยุดหวัง จวบจนเวลาผันผ่านไปหลายแรมปี ร่างกายอันสวยสดงดงามจึงโรยราตามอายุขัยดั่งไม้ใกล้ฝั่ง ท้ายที่สุดไม่ทันล่วงรู้ว่าสามีเป็นหรือตายนางกลับสิ้นใจจากโลกใบนี้ไปเสียก่อนหลังจากนั้นดวงวิญญาณของนางไม่ยินยอมจากไปไหน ยังคงยึดติดอยู่กับคนรักของตน นางจึงวนเวียนแขวนโคมไฟต่อไปในทุก ๆ วัน หากมีผู้ใดหลงติดอยู่ในวังวนมายาแห่งนั้นอย่าหมายได้หวนสู่โลกภายนอก หากเป็นชายนางจะเก็บเขาไว้เป็นตัวแทนสามี ทว่าหากเป็นหญิง นางจะเก็บเอาไว้เป็นสหายคลายเหงา หากเป็นคู่สามีภรรยาหรือคนรักซึ่งยังไม่ผูกวาสนาแต่ชะตาต้องกัน นางจะพยายามให้ทั้งสองได้ครองคู่จวบจนดวงชะตาวนมาบรรจบ เมื่อใดที่นางพึงพอใจต่อวงล้อโชคชะตาของทั้งคู่ ภูตผูกวาสนาล้วนยินดีปลดปล่อยพวกเขาให้เป็นอิสระโดยไร้ข้อกังขา และเฝ้ามองดูชีวิตครอบครัวของคนผู้นั้นต่อไปอย่างมีความสุขกล่าวโดยง่ายแม้ชีวิตนี้ตนมิอาจสมหวัง ทว่าได้มองดูผู้อื่นสม