All Chapters of ข้าเป็นนางร้ายที่คุณชายไม่รัก: Chapter 21 - Chapter 30

โม่จ้าวหยวนสาวเท้าเดินไปเบื้องหน้าตุปัดตุเป๋ เพราะว่ายังมีคนตัวเล็กเกาะบนหลังของเขา ตลอดเส้นทางทั้งสองแทบไม่ปริปากสนทนากันอีกเลย ถึงอย่างไรพวกเขายังต้องพึ่งพาอาศัยกันและกัน เช่นนั้นจำต้องสงบศึกก่อนชั่วคราว เสียงหายใจเหนื่อยหอบของบุรุษเริ่มดังเป็นระยะ หลี่หลานซินสัมผัสได้ว่าเขาเริ่มอ่อนแรงแล้ว ถึงเรือนร่างสตรีนั้นผอมบางเพียงใด ทว่าการแบกคนผู้หนึ่งเอาไว้เนิ่นนานย่อมเกิดความเหนื่อยล้าเป็นเรื่องธรรมดา หลี่หลานซินพยายามรวบรวมความกล้า  "มะ...โม่จ้าวหยวน ท่านปล่อยข้าลงเถิด ข้าคิดว่า... ข้าน่าจะเดินเองได้แล้ว"ถึงไม่แน่ใจก็ตามที กระนั้นหากไม่ลองดูหน่อยจะรู้หรือไม่ว่าเดินได้หรือไม่ได้ เจ้าของร่างสูงชะงักฝีเท้าลงฉับ "เจ้าแน่ใจหรือ ไม่ใช่ว่าข้าปล่อยเจ้าลงไปกลับยิ่งกลายเป็นตัวภาระเล่า"อีกแล้วหนา วาจาค่อนแคะดูแคลนเช่นนี้คุณชายโม่มิเคยลดราวาศอกลงเลย หรือนางควรให้เขาแบกตนกลับจนถึงจวนเสียให้เข็ด อยากเหนื่อยตายก็ตามใจ ตระหนักไปมาก็พานใบหน้าแดงก่ำ หากผู้อื่นเห็นเข้าคงคิดไปไกลโข วิธีกลั่นแกล้งอีกฝ่ายคงไม่เหมาะสมแล้ว "ท่าน!...

"หลานซิน เจ้าไม่อยากแต่งก็ได้ แต่ว่าตระกูลโม่ส่งสินสอดมาแล้วตั้งมากโข อีกอย่างพ่อนำไปใช้หนี้แทบหมดแล้ว ช่างเถิด…เดี๋ยวพ่อเร่งทำงานชดใช้คงไม่เป็นไรกระมัง" หลี่จิ้งตงกล่าวลองเชิง เขาไม่เคยอยากบีบบังคับบุตรสาวตนเลย แต่ด้วยเหตุจำใจ ซึ่งต้องทำพิธีผูกชะตาทั้งสองวันนั้น ซ้ำยังตรงจังหวะประดุจจับวางกับสถานการณ์ซบเซาของตระกูล เมื่อโอกาสมาถึงเขาจึงคว้าเอาไว้อย่างเสียไม่ได้หลี่หลานซินพ่นลมหายใจอย่างนึกปลดปลง นางเหลียวหน้ามองกล่องสินสอดสีชาดผูกด้วยผ้าเป็นปมบุปผาช่อใหญ่เกือบร้อยใบก็พานต้องหนักใจแล้ว มิน่าเล่าตั้งแต่ก้าวเท้าเข้าจวน นางพบว่ามีกล่องประหลาดวางเรียงกันแทบท่วมหลังคาอยู่แล้วเชียวหลี่หลานซินคอตก กล่าวเสียงอ้อมแอ้ม "เช่นนั้นข้าขอคิดดูก่อนได้หรือไม่เจ้าคะ"หลี่จิ้งตงลอบยิ้มดีใจ เขาช้อนดวงตามองบุตรสาว แสร้งทำสีหน้าเศร้าสลด "เอาเถิด เจ้าลองไตร่ตรองดูดี ๆ เล่า หากไม่แล้วข้ายอมเหนื่อยอีกสักหน่อยเพื่อแลกกับความสุขเจ้าก็ไม่เป็นไร""เจ้าค่ะ" หลี่หลานซินตอบเนือย ๆ นางเดินคอตกจากไปราวร่างไร้วิญญาณถิงถิงยืนรออยู่หน้าประตูนานแล้ว เห็นสภาพอิดโรยของหลี่หลานซ

หลี่จิ้งตงยืนมองเกี้ยวเจ้าสาวด้วยความรู้สึกละอาย ดูเหมือนตนกำลังตัดสินใจพลาดที่คิดคลุมถุงชนลูกตัวเอง ชาวบ้านจะครหาเช่นนั้นย่อมไม่ผิด ตาแก่เช่นเขาขายลูกสาวกินจริง ๆ กระมัง ส่วนเรื่องผูกวาสนาทำนองนั้นประดุจดั่งข้ออ้างก็ไม่ปานเสียงอึงอลดังระงมจนน่าปวดหัว หนนี้หลี่หลานซินจึงตัดสินใจเลิกผ้าคลุมเกี้ยวขึ้น สตรีในชุดวิวาห์สาวเท้าลงจากเกี้ยว ในมือของนางถือพัดปักลายยวนยางคู่งามวิจิตร ผู้คนต่างตกอยู่ในภวังค์เจ้าสาวสวยจริง ๆ น่าเสียดาย เถ้าแก่หลี่ขายลูกสาวกินหลี่หลานซินค้อนควัก บุรุษที่เอ่ยเมื่อสักครู่สะดุ้งโหยง หลี่หลานซินแค่นยิ้มแล้วจึงย่างกรายเข้าสู่ลานทำพิธีเนิบนาบผู้ทำพิธีลอบปาดเหงื่อยิ้มแห้งผาก เมื่อพบว่าเจ้าสาวลงจากเกี้ยวเสียที ส่วนฮูหยินโม่และเถ้าแก่โม่ยืนรออยู่นานแล้วต่างระบายลมหายใจพร้อมเพรียงอย่างโล่งอกเช่นเดียวกันเสียงป่าวร้องดังขึ้นตามลำดับ "เจ้าสาวถึงลานพิธีการ เชิญเจ้าบ่าว""..."ไร้วี่แววเจ้าบ่าว หลี่หลานซินกวาดสายตามอง นางไม่พบโม่จ้าวหยวน ดูเหมือนอีกฝ่ายก็ไม่เต็มใจเข้าพิธีวิวาห์กับนางเช่นกันหลี่หลานซินยิ้มเย

"เอ๋...คุณชายโม่ มิใช่คืนนี้เป็นคืนเข้าหอของท่านหรอกหรือ เหตุใดจึงแวะมาเที่ยวเล่นสถานเริงรมย์เช่นนี้ได้เล่า ไยไม่เข้าห้องหอกับฮูหยินท่าน" มู่ซือเฉิงกล่าวหยอกล้อสหาย ในมือถือพัดโบกไปมาด้วยท่วงท่าสบายอารมณ์ ส่วนฝานอี้หงเพียงคลี่ยิ้มบาง ส่ายศีรษะแผ่วเบาอย่างเอือมระอาโม่จ้าวหยวนนั่งปั้นหน้าบอกบุญไม่รับ พลางกระดกจอกสุราส่งเข้าปากอึกแล้วอึกเล่า ขนาบข้างมีสตรีโฉมสะคราญสองนางคอยปรนนิบัติอยู่ไม่ห่าง นัยน์ตาคมช้อนมองสหายทั้งสอง ริมฝีปากได้รูปคลี่ยิ้มเยาะหยัน"คืนเข้าหอหรือ ผู้ใดอยากเข้าหอกับนาง สตรีร้ายกาจเช่นนั้น ข้าจะปล่อยให้นางเปล่าเปลี่ยวเอกาจนต้องวิงวอนให้ข้ากลับไปเลย คอยดูเถอะ" เสียงทุ้มขึงขัง ประกายดวงตาฉายแววดุดัน ฝ่ามือหยาบกร้านกำจอกสุราแน่นเสียจนเส้นเลือดเขียวปูดโปนฝานอี้หงเลิกคิ้ว ผินหน้ามองสหายพลางลอบยิ้มขัน "อย่าบอกว่าเจ้าถูกฮูหยินไล่ตะเพิดออกจากห้องหอ" โม่จ้าวหยวนกระแทกจอกสุราลงบนโต๊ะดังปึง ใบหน้าหล่อเหลาหันขวับเขม้นมองฝานอี้หงอย่างนึกคาดโทษ "อี้หง เจ้าเห็นข้าเป็นคนเช่นไร ข้าหรือจะถูกฮูหยินไล่ออกมา ข้าออกมาเองต่างหากเล่า"&nbs

เจ้าของร่างสูงเดินดุ่ม ๆ เข้ามายังร้านขายผ้าขนาดใหญ่ในเครือตระกูลโม่ ใบหน้าหล่อเหลาบึ้งตึงเสียจนทุกคนพร้อมใจหลุบดวงตาลงฉับ ผู้ดูแลร้านถลันยืนขวางเบื้องหน้าของเขา ชายวัยกลางคนค้อมศีรษะลง ส่งยิ้มฝืดเฝื่อน "เอ่อ...คุณชายมาได้อย่างไรขอรับ" โม่จ้าวหยวนปรายตามอง "ที่นี่เป็นกิจการของบ้านข้า ข้าจะมาไม่ได้เชียวหรือ" "ไอหยา...คุณชาย ย่อมได้อยู่แล้วขอรับ เพียงแต่..." เดิมทีโม่จ้าวหยวนแทบไม่เคยย่างกรายเข้าเหยียบพื้นที่ค้าขายสักกระผีกริ้น ซ้ำร้ายวันนี้เขายังเดินดุ่ม ๆ เข้ามาด้วยอาภรณ์ไม่เรียบร้อย "เพียงแต่อะไร..." "เอ่อ..." ผู้ดูแลหน้าถอดสี "ผู้ใดมาเอะอะเอ็ดตะโรอยู่หน้าร้านกันเล่า" น้ำเสียงนุ่มนวลดังมาจากด้านใน สตรีวัยกลางคนทว่างดงามสะสวยตามวัยเดินนวยนาด เมื่อพบผู้มาเยือน นางถึงกับต้องขยี้ดวงตาถึงสองสามครา "นี่ข้าตาฝาดหรอกหรือ" "ท่านแม่ ตาฝาดอันใดกันเล่า" โม่จ้าวหยวนกล่าวหน้าคว่ำ แม้เขาเป็นบุรุษหน้าตาหล่อเหลาดุดัน ทว่าเมื่อบุตรอยู่กับมารดา ไม่ว่าอายุอานามเท่าใดล้วนกลายเป็นคุณชายน้