บทที่ 16 จุมพิตแรกของข้า ทว่าต้องมอบให้คนเมา

เสียงฝีเท้ายุ่งเหยิงสับสนดังแว่วเข้าหู เนื่องจากหลี่หลานซินไวต่อความรู้สึกเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ร่างที่นอนแผ่หลาอยู่จึงดีดกายผึงขึ้นทันควัน นางหยิบพัดซึ่งถูกโยนทิ้งเอาไว้ขึ้นบดบังใบหน้าเดี๋ยวนั้น ใจของหลี่หลานซินกระตุกอย่างรุนแรง จังหวะการเดินใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ยิ่งส่งผลให้อัตราการเต้นบริเวณอกซ้ายสะท้านไหวราวพายุหอบหนึ่ง

นัยน์ตากลมหลุบลงต่ำ กลิ่นสุราคละคลุ้งไปทั่วห้อง เท้าผู้มาเยือนหยุดนิ่งอยู่เบื้องหน้า หลี่หลานซินกวาดสายตามองหลุกหลิก พลางลอบกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ

เสียงทุ้มแค่นยิ้มเบา เขาโน้มกายลงคว้าข้อมือเล็กซึ่งกำด้ามพัดบดบังใบหน้าไว้แน่นด้วยอาการสั่นระริก ชายหนุ่มดึงพัดในมือแล้วโยนลงบนฟูกนอนโดยไม่แยแส หลี่หลานซินไม่ทันตั้งตัวพลันสะดุ้งโหยงหลับดวงตาแน่นสนิท ลมหายใจอุ่น ๆ เป่ารดใบหน้าคละเคล้ากลิ่นฉุนของสุราเริ่มทวีขึ้นแทบเวียนศีรษะ 

หลี่หลานซินเอ่ยด้วยความประหม่าทั้งที่ดวงตาปิดสนิทอยู่เช่นนั้น "มะ…โม่จ้าวหยวน ท่านกำลังทำสิ่งใด ข้าเจ็บ เอามือออกไป!" 

"เหอะ! เจ้ากำลังรอข้าไม่ใช่รึ ไยทำราวกับตนบริสุทธิ์ผุดผ่อง หวาดกลัวข้าเสียเต็มประดา" เส