LOGINShare
บทที่ 6 เรื่องบานปลายของคุณหนูและคุณชายสี่ตระกูล (2/2)
Last Updated:
2025-03-04 13:05:31เอ๋...ยังไม่ตายหรอกหรือ
โม่จ้าวหยวนหลุบดวงตามองคนในอ้อมแขน ตอนนี้เขาไร้เรี่ยวแรงจะทานทนแล้ว ใบหน้าหล่อเหลาซีดขาวไร้เลือดฝาด ศีรษะชาหนึบแทบสิ้นสติ
"จะ...เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง" เสียงทุ้มกล่าวกระท่อนกระแท่น
หลี่หลานซินส่ายหน้าเป็นพัลวัน "ข้าไม่เป็นไร"
"ดี ไม่เป็นไรก็ดี"
เอ่ยเพียงเท่านั้น อยู่ ๆ สติสัมปชัญญะของโม่จ้าวหยวนพลันดับวูบ พร้อมกับร่างของทั้งสองร่วงดิ่งลงสู่พื้นในที่สุด
"เหวอ..."
หลี่หลานซินประคองความรู้สึกอยู่ได้ไม่นาน กายอันหนักอึ้งของบุรุษดันหล่นทับลงมาบนตัวของนางจนปวดจุก โชคดียิ่งที่ต้นไม้มิได้สูงมากนัก ไม่เช่นนั้นซี่โครงอาจต้องหักไปหลายท่อนแน่
อึ้ก!
"มะ...โม่จ้าวหยวน คะ...คนบ้า หล่นลงมาดะ..."
ดวงตากลมโตปริ่มปรือเชื่องช้า คำพูดไม่ทันจบสิ้น นางก็พลันหมดสติไปอีกราย
.
.
"ไอหยา ท่านว่าอย่างไรนะ หลานซินหายตัวไปพร้อมกับคุณชายโม่ทั้งคืนอย่างนั้นหรือ" หลี่จิ้งตงตื่นตระหนก ร่างท้วมเดินกระวนกระวาย มืออีกด้านกอดอก ส่วนอีกด้านกุมขมับเคร่งเครียด
เจียงห่ายกวงก้มหน้างุดรู
Related chapters
ข้าเป็นนางร้ายที่คุณชายไม่รัก บทที่ 7 สตรีขี้โวยวายผู้ใดอยากได้เป็นภรรยา (1/2)
บรรดาบ่าวรับใช้ของจวนตระกูลโม่และจวนตระกูลหลี่ต่างเร่งออกค้นหาคุณหนูคุณชายอย่างมืดฟ้ามัวดินเจียงห่ายกวงขันอาสานำบ่าวรับใช้ช่วยอีกแรง ทว่าร่างกายของเขาดูแล้วคงได้รับบาดเจ็บอยู่ไม่น้อย หลี่จิ้งตงจึงให้เขากลับไปรักษาตัวที่จวนตนเองก่อน และแจ้งใต้เท้าจูให้พาบุตรสาวกลับจวนตระกูลจูเช่นเดียวกัน เรื่องของเด็ก ๆ หลังจากพ้นความวุ่นวายไปแล้วอาจต้องมีการหารืออีกคราในภายหลังการออกตามหาเป็นไปอย่างลำบากยิ่ง พยายามแทบพลิกผืนป่าตั้งแต่เช้าจรดค่ำกลับไม่พบแม้แต่ร่องรอย บ่าวไพร่จึงพากันคาดการณ์ไปต่าง ๆ นานาว่าคุณหนูหลี่หลานซินและคุณชายโม่จ้าวหยวนนั้นถูกโจรภูเขาจับตัวไว้ หรือไม่อาจตกลงไปในเหว มิรู้เบื้องล่างมีสัตว์ร้ายใดบ้าง เกรงว่าหากทั้งสองไร้ลมหายใจ แล้วกายหยาบจะยังเหลือให้พบหรือคงมิถูกสัตว์เหล่านั้นฉีกทึ้งแยกส่วนบดกระดูกลงท้องหมดแล้วกระมัง"ตรงนี้ ตรงนี้ขอรับ" หลี่จิ้งตงรีบวิ่งกระหืดกระหอบตามเสียงร้องตะโกนขอบหน้าผาซึ่งเต็มไปด้วยรอยเท้านับสิบและคราบโลหิตแห้งกรังไปแล้ว ทั้งเถ้าแก่โม่และหลี่จิ้งตงได้เห็นอย่างนั้นก็ลมแทบจับเถ้าแก่โม
Last Updated : 2025-03-05ข้าเป็นนางร้ายที่คุณชายไม่รัก บทที่ 7 สตรีขี้โวยวายผู้ใดอยากได้เป็นภรรยา (2/2)
เมื่อสักครู่เป็นเพียงอุบัติเหตุไม่อาจควบคุม ทว่านางกลับตีโพยตีพายเสียยกใหญ่ ถึงอย่างไรโม่จ้าวหยวนก็เป็นผู้มีพระคุณช่วยชีวิตตนเอาไว้ เขาฟื้นขึ้นไม่ทันไร นางกลับต่อว่าไม่ลืมหูลืมตาทำให้รู้สึกละอายแล้ว"ท่านไหวหรือไม่" หลี่หลานซินผ่อนเสียงเบาโม่จ้าวหยวนผินหน้ามองนางเชื่องช้า เขาส่ายศีรษะเป็นเชิงตอบคำถาม เพลานี้โม่จ้าวหยวนเสียเลือดมาก คราที่ตกลงมานั้นร่างกายของเขาถูกครูดเสียจนเกิดแผลฉกรรจ์ ซ้ำยังเอาตัวเป็นโล่กำบังให้กับหลี่หลานซิน รอดชีวิตมาได้นับว่าปาฏิหาริย์แล้วดวงตาของเขาค่อย ๆ ปิดปรือลงอีกหน หลี่หลานซินตื่นตระหนก นางขยับกายเข้าใกล้เขาแล้วเอื้อมมือตบใบหน้าหล่อเหลาเปาะแปะ"มะ...โม่จ้าวหยวน ท่านอย่าหลับนะ หากท่านหลับข้าก็ต้องอยู่คนเดียว ทะ...ท่านห้ามตายด้วย ข้ากลัวผี"โม่จ้าวหยวนแค่นยิ้ม เสียงทุ้มเปล่งวาจากะพร่องกะแพร่ง "หยุดโวยวายเสียที หากข้าตายไปคงเป็นเพราะเจ้า ตบหน้าข้าจนชาหมดแล้ว"หลี่หลานซินชะงักมือลงเดี๋ยวนั้น นางคลี่ยิ้มแหย "ขออภัย ขออภัย"โม่จ้าวหยวนถอนหายใจอย่างนึกปลดปลง "ขาของข้าดูเหมือนจะหักเสียแล้ว""ขาหัก!!"
Last Updated : 2025-03-06ข้าเป็นนางร้ายที่คุณชายไม่รัก บทที่ 8 คุณชายตัวซวย (1/2)
"เจ้ากำลังทำอะไร" โม่จ้าวหยวนนิ่วหน้าด้วยความฉงนเมื่อเห็นหลี่หลานซินลากท่อนไม้ถือเถาวัลย์พะรุงพะรังเต็มไปหมด"ท่านอยากนอนเป็นผักอยู่ตรงนั้นหรืออย่างไร"ท่อนขาเรียวเดินโผเผเข้าไปใกล้เขานางยอบกายวางสัมภาระเกรงว่าคงต้องเรียกสัมภารกเสียมากกว่าลงบนพื้น หลี่หลานซินโน้มตัวโอบประคองโม่จ้าวหยวนเพื่อช่วยพยุงเขาให้ลุกขึ้นนั่งและเอนหลังแนบต้นไม้ใหญ่ ผู้บาดเจ็บไม่ได้ปริปากเอ่ยคำใดเขาเพียงทำตามอีกฝ่ายอย่างเชื่องเชื่อเท่านั้น"หิวน้ำหรือไม่" หลี่หลานซินกล่าวถามโม่จ้าวหยวนพยักหน้าตอบแม้ทั้งสองไม่ลงรอยกันเท่าใด ทว่าเมื่อตกอยู่ในสถานการณ์ยากลำบาก ซ้ำยังเหลือกันเพียงสองคน จึงจำใจต้องอยู่กันอย่างน้ำพึ่งเรือเสือพึ่งป่าไปโดยปริยายหลี่หลานซินปลดกระบอกน้ำซึ่งทำจากไม้ไผ่บริเวณข้างเอวออก พลันยื่นส่งให้เขา"อ๊ะ..."โม่จ้าวหยวนลดสายตามองกระบอกไม้ไผ่ตาปริบ ๆ เขาแทบไม่อยากเชื่อสายตา คาดไม่ถึงว่าคุณหนูขี้วีน นั่งกินนอนกิน ผลัดหน้าขาวไปวัน ๆ นั้นสามารถเอาตัวรอดขณะติดกลางป่ากลางเขาได้อย่างคล่องแคล่วนักโม
Last Updated : 2025-03-07ข้าเป็นนางร้ายที่คุณชายไม่รัก บทที่ 8 คุณชายตัวซวย (2/2)
หลี่หลานซินตัวแข็งทื่อราวดินปั้นไม้แกะสลัก ต่อให้โม่จ้าวหยวนเป็นพระเอกในอุดมคติของนางแล้วอย่างไร เวลาเช่นนี้นิสัยเสเพลของเขายังแก้ไม่หาย ก็นับว่าเป็นเพียงคุณชายไม่เอาไหน ถึงจะบอกว่าสามารถเปลี่ยนนิสัยพระเอกได้ในภายหลัง ทว่านั่นเป็นหน้าที่ของนางเอก หากให้นางร้ายเช่นนางเป็นผู้แก้ไข เรื่องราวมิกลายเป็นตาลปัตร และเกิดหายนะหนักยิ่งกว่าเดิมหรอกหรือขาที่หยุดนิ่งออกเดินตุปัดตุเป๋กันต่อไป หลี่หลานซินยิ้มแหย "เอ่อ...คุณชายโม่ ข้าขอถามเจ้าเรื่องหนึ่งได้หรือไม่""เรื่องใด?" โม่จ้าวหยวนเลิกคิ้วหนึ่งฝั่ง"ท่านและคุณหนูจูจื่ออี๋ เอ่อ...คือ..."หลี่หลานซินทราบดีว่าไม่ควรถามเรื่องนี้ออกไป กระนั้นนางกลับอยากรู้จริง ๆ ว่าเนื้อเรื่องมันเดินทางมาถึงบทไหนแล้ว เผื่อว่านางอาจสามารถพลิกสถานการณ์ได้ทันท่วงที"ท่านทั้งสองหมั้นหมายกันแล้วหรือไม่"โม่จ้าวหยวนหยุดเดินเดี๋ยวนั้น "พูดอะไรของเจ้า ข้าจะหมั้นหมายกับนางด้วยเรื่องใด""หา...นี่ท่านไม่ได้ชอบนางหรือ ละ...แล้วจะหมั้นกันเมื่อใด"ยิ่งพูดก็ยิ่งงุนงง วันที่ไฟไหม้จวนตระกูลโม่ นั่นใกล้ถึงตอนจบแล้วไม่ใช่หรือ
Last Updated : 2025-03-08ข้าเป็นนางร้ายที่คุณชายไม่รัก บทที่ 9 สามีภรรยาต้องการแหล่งพักพิง
ทั้งคู่หยุดยืนอยู่เบื้องหน้าจวนหลังเล็กด้านในเงียบเชียบประดุจไร้ผู้คน พวกเขาเหลียวมองหน้ากันหลุกหลิก หลี่หลานซินจึงตัดสินใจตะโกนสอบถาม"มีใครอยู่ไหมเจ้าคะ""..."หลี่หลานซินร้องเรียกประมาณสองสามครา ทว่าสรรพสิ่งรอบด้านกลับตกอยู่ในความเงียบสงัดดังเดิมทั้งสองเหลียวมองหน้ากันอีกหนเพราะไม่รู้ควรทำเช่นไร หากคนด้านในไม่ตอบรับ อาจต้องถือวิสาสะเข้าไปให้สิ้นเรื่อง เจ้าของจวนคงมิได้ใจไม้ไส้ระกำกระมัง หากพบว่ามีคนกำลังตกระกรรมลำบากอยู่เบื้องหน้า"พวกท่านมาหาใครหรือ" อยู่ ๆ น้ำเสียงสั่นเครือพลันดังสะท้อนทำลายความเงียบงันส่งผลให้หนึ่งสตรีหนึ่งบุรุษสะดุ้งตัวโยน หลี่หลานซินค่อย ๆ ประคองกายคนด้านข้างหมุนกลับไปด้วยกันเบื้องหลังพวกเขาคือหญิงชราผู้หนึ่ง ในมือเหี่ยวย่นถือโคมไฟส่องทางสว่างไสว ทว่าเมื่อสะท้อนใบหน้าอีกฝ่ายจนเห็นชัดกระจะตา หลี่หลานซินและโม่จ้าวหยวนถึงกับพร้อมใจกันผงะอีกหน"เอ่อ...ท่านยายเจ้าคะ พอดีว่าพวกข้าหลงทางมา เลยต้องการขอพึ่งพิงที่นี่ชั่วคราว ไม่ทราบว่าท่านพอช่วยเหลือพวกเราได้หรือไม่เจ้าคะ หากพว
Last Updated : 2025-03-09ข้าเป็นนางร้ายที่คุณชายไม่รัก บทที่ 10 สามีจอมปลอม
"แม่หนู เจ้ามาโผล่ที่นี่ได้ยังไงล่ะ""เจ้าคะ" หลี่หลานซินงุนงงไม่ใช่นางเคยบอกแล้วหรือว่าตนหลงทางเข้ามา ไฉนคำถามดูทะแม่ง ๆ เยี่ยงนี้เล่า หลี่หลานซินสลัดข้อสงสัยนั้นทิ้งไป พลางเอ่ยต่อ"หลงทางมาเจ้าค่ะ"ท่านยายแก่แล้ว จึงขี้หลงขี้ลืมอย่างนั้นหรือหญิงชราพยักหน้าตอบ นางจึงทำอาหารต่อไปอย่างเงียบเชียบด้วยท่าทีงก ๆ เงิ่น ๆ ตามประสาผู้สูงวัยหลี่หลานซินเห็นเช่นนั้นจึงคิดอยากเป็นลูกมืออีกแรง"ท่านยายเจ้าคะ ให้ข้าช่วยนะเจ้าคะ""ไม่เป็นไร เจ้ากลับไปดูแลสามีเถิด ทางนี้ข้าจัดการเอง หรือว่าหิวแล้วเล่า""เอ่อ...เขาไม่ใช่...""หืม..." ใบหน้าเหี่ยวย่นเหลียวมองนาง แววตาหม่นแสงดูแปลกพิกล คำพูดแก้ต่างเมื่อครู่ถูกกลืนลงไปเดี๋ยวนั้น ดูเหมือนแม่เฒ่าผู้นี้ปักใจเชื่อว่าหลี่หลานซิน และโม่จ้าวหยวนเป็นสามีภรรยากันจริง ๆ หลี่หลานซินไม่อยากทำร้ายน้ำใจอีกฝ่าย นางจำต้องปล่อยเรือให้ไหลตามน้ำอย่างช่วยไม่ได้"ขะ...ข้าเริ่มหิวแล้ว...แต่ว่า เดี๋ยวข้าไปดูเขาเสียหน่อยดีกว่าเจ้าค่ะ" หลี่หลานซินกล่าวเส
Last Updated : 2025-03-10ข้าเป็นนางร้ายที่คุณชายไม่รัก บทที่ 11 จำใจผูกดวงชะตาเมื่อวาสนาต้องกัน (1/2)
"ไยไม่กินเล่า กินไม่ได้หรือ" หญิงชราเอ่ยถามเมื่อเห็นท่าทีลังเลของหลี่หลานซิน"เอ่อ...เปล่าเจ้าค่ะ" หลี่หลานซินยิ้มแหย นิ้วเรียวงามค่อย ๆ หยิบตะเกียบขึ้นเนิบนาบ นางลอบกลืนน้ำลายลงคอใช่ว่าอาหารเบื้องหน้าไม่ชวนมอง เพียงแต่หลี่หลานซินกลับรับรู้ได้ถึงความไม่ชอบมาพากลอย่างตงิดใจ"ดูเหมือนพ่อหนุ่มมือเจ็บ เช่นนั้นข้าไม่รบกวนพวกเจ้าแล้ว แม่หนูเจ้าป้อนสามีเถิดหนา กินเรียบร้อยก็รีบเข้านอนเล่า ดึกดื่นค่อนคืนอย่าเที่ยวออกนอกจวนเป็นอันขาดเข้าใจหรือไม่"ทั้งสองเหลียวมองหน้ากันพลางขานรับโดยพร้อมเพรียง หญิงชราค่อย ๆ ยันกายลุกขึ้น หลี่หลานซินตั้งท่าช่วยพยุงอีกฝ่าย ทว่านางกลับเอ่ยปรามไว้เสียก่อน"แม่หนู ไม่ต้องลำบาก ข้าไม่เป็นไร เจ้าดูแลกันให้ดี ๆ ก็พอ"หลี่หลานซินจึงไม่ได้ขยับต่อ นางคลี่ยิ้มบาง "เจ้าค่ะ""ข้ามีผ้าห่มไม่มาก หากหนาวก็แบ่งกันเอาคงไม่เป็นไรกระมัง""อ้อ…ซะ…ทราบแล้วเจ้าค่ะ"หลี่หลานซินจำใจพยักหน้าด้วยความกระอักกระอ่วน แม้รู้สึกหิวโหยเพียงใด ทว่านางกลับรู้สึกกลืนไม่ลง ประดุจตนกำลังเคี้ยวย
Last Updated : 2025-03-11ข้าเป็นนางร้ายที่คุณชายไม่รัก บทที่ 11 จำใจผูกดวงชะตาเมื่อวาสนาต้องกัน (2/2)
ท่านยายผู้นี้เป็นใครกันนะ ไม่มีระบุในนิยายของเราสักนิด โผล่มาได้ยังไง เรื่องอัศจรรย์พันลึกใดอีกเล่า ต้องมีบางอย่างไม่ชอบมาพากลแน่ หรือนางจะเป็นผีป่าหลี่หลานซินฉุกนึกถึงเรื่องนี้ก็ให้ต้องขนลุกขนพอง นางดึงผ้าห่มขึ้นคลุมตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า เนื้อตัวสั่นเทาโดยไม่แยแสว่าอีกฝ่ายจะได้ห่มหรือไม่"เจ้าเป็นอะไร" โม่จ้าวหยวนนิ่วหน้าหลี่หลานซินเลิกผ้าออกทันควัน นางเป่าลมจากริมฝีปากจนแก้มโป่งพอง "โม่จ้าวหยวน ท่านมันเป็นพวกไม่คิดอะไรเลยหรือยังไง ไม่เห็นหรือว่ามันแปลก"คิ้วเข้มยกขึ้นหนึ่งฝั่ง "เจ้าคิดมากสินะ อ้อ...นี่เจ้าอยากนอนกับข้ามากกว่ากระมัง""ชิ! ใครอยากนอนกับท่าน ท่านเชื่อหรือไม่หากข้าลงไปนอนด้านล่างท่านยายจะโผล่เข้ามาอีก""เลอะเทอะ"เขาไม่อยากตีฝีปากกับนางอีกแล้ว โม่จ้าวหยวนค่อย ๆ ปรือเปลือกตาลงเชื่องช้า วันนี้เขาอ่อนล้าเหลือเกิน แขนก็ไร้เรี่ยวแรง ซ้ำขายังมาหักแทบเดินไม่ไหว ก่อนดวงตาจะปิดลง เขาลืมไปเสียสนิทว่าตนไม่มีผ้าคลุมกายสักกระผีกริ้นเพราะถูกอีกฝ่ายดึงไปเสียหมด"นี่เจ้า ข้าหนาว ไยเอาผ้าไปผู้เดียวเล่า""ท่านเ
Last Updated : 2025-03-12
Latest chapter
ข้าเป็นนางร้ายที่คุณชายไม่รัก บทที่ 31 จับมือเคียงกันจวบจนวันแก่ชรา (ตอนพิเศษ)
"หยวนเอ๋อร์ วันนี้เจ้าทั้งสองไม่ต้องไปช่วยงานหรอกนะ" ฮูหยินโม่กล่าวขณะกำลังคีบอาหารส่งให้บุตรชายและหลี่หลานซินโม่จ้าวหยวนงุนงง "ทำไมเล่าขอรับ"หลี่หลานซินก็อยากรู้เช่นกัน ตะเกียบซึ่งกำลังส่งเข้าปากจึงหยุดชะงักลง เจ้าของใบหน้าสะสวยตามวัยแย้มยิ้ม กวาดสายตามองทั้งสอง "พวกเจ้าแต่งงานกันมากี่เดือนแล้ว"โม่จ้าวหยวน "ท่านแม่ นี่ท่านจำไม่ได้เชียวหรือขอรับ น่าจะหกเดือนแล้วกระมัง""นั่นปะไร ตั้งหกเดือน เรื่องที่แม่และพ่อของเจ้าขอเอาไว้ เมื่อใดกันเล่า"โม่จ้าวหยวนและหลี่หลานซินเหลียวมองหน้ากัน ต่างฝ่ายต่างขมวดคิ้วด้วยความงุนงง "เรื่องใดหรือขอรับ""นี่น่ะ เจ้าทั้งสองมัวแต่ยุ่งกับงานที่บ้าน แทบไม่ได้พักผ่อน ร่างกายเลยไม่แข็งแรง เช่นนั้นก็หยุดหลาย ๆ วัน แม่ซื้อบ้านและที่ดินใกล้ธารน้ำตกเอาไว้ เจ้าพาน้องไปเที่ยวด้วยกันเถิด"โม่จ้าวหยวนคลี่ยิ้ม หลี่หลานซินก็เช่นกัน "โธ่ ท่านแม่ ข้าก็คิดว่าเรื่องใด ไปเที่ยวหรอกหรือ แต่ตอนนี้ที่ร้านยุ่งนัก""ยุ่งแล้วอย่างไร ตั้งแต่มีเมียก็กลายเป็นคนขยันขันแข็งเลยหรือ" เสียงทุ้มโพล่งตัดบท&
ข้าเป็นนางร้ายที่คุณชายไม่รัก บทที่ 30 ข้าไม่อยากเลี้ยงแมวเพิ่มแล้ว (2/2) (จบ)
หลี่หลานซินสังเกตเห็นสีหน้าสตรีฝั่งตรงข้ามเศร้าหมองลง จึงทราบได้ทันทีว่าเปาลี่หม่านรู้สึกเช่นไร"ลี่หม่าน""...""ลี่หมาน""จะ...เจ้าคะ" เปาลี่หม่านสะดุ้งโหยง"เด็กในท้องของเจ้า วางแผนอนาคตเขาไว้เช่นไรหรือ" หลี่หลานซินเอ่ยถามเปาลี่หม่านส่ายศีรษะ "ข้าเองก็ยังไม่รู้เช่นเดียวกันเจ้าค่ะ""เช่นนั้นเอาอย่างนี้หรือไม่ ข้ายินดีรับเขาเป็นบุตรบุญธรรม และส่งเสียให้เขาได้เรียนสูง ๆ" หลี่หลานซินเอ่ยจบจึงเหลียวมองโม่จ้าวหยวน "ดีหรือไม่เจ้าคะท่านพี่"โม่จ้าวหยวนมิได้คัดค้าน เขายิ้มตอบ "ดีจ๊ะ"ฮูหยินบอกซ้ายสามีเช่นเขาก็ต้องไปทางซ้าย จะหักหลบเลี้ยวผิดทางได้เช่นไร มีหวังแม่แมวน้อยได้อาละวาดบ้านแตกเป็นแน่แล้วทว่าเปาลี่หม่านกลับลุกพรวดขึ้น นางยอบกายลงคุกเข่าทันควัน อาการบาดเจ็บที่มีมลายหายไปสิ้น "ฮูหยินน้อย คุณชายโม่ ข้ารู้สึกละอายยิ่งนักที่คิดทำลายความรักของท่านทั้งสอง ข้าจะมีหน้าให้บุตรของตนสร้างความลำบากแก่พวกท่านอีกได้อย่างไร"หลี่หลานซินดีดกายยืนขึ้น นางรีบสาวเท้าตรงไปยังสตรีที่โขกศีรษะบนพื้นด้วยความเร่งร้อน พลางโอบประค
ข้าเป็นนางร้ายที่คุณชายไม่รัก บทที่ 30 ข้าไม่อยากเลี้ยงแมวเพิ่มแล้ว (1/2)
ยามเช้าวันรุ่งขึ้นเปาลี่หม่านไปพบโม่จ้าวหยวนที่จวนสกุลโม่จริงดังที่รับปากเจียฮ่าวซึ่งรอนางอยู่ก่อนแล้วจึงพานางตรงไปยังจวนสกุลหลี่ตามที่นายของตนฝากฝังเอาไว้ณ จวนสกุลหลี่"คุณชายโม่ ฮูหยินน้อยโม่ เถ้าแก่หลี่"เปาลี่หม่านค้อมศรีษะลงเพื่อเป็นการทักทายหลี่หลานซินเอ่ย "เจ้านั่งลงเถิด กำลังท้องกำลังไส้ เดินเหินต้องระวังหน่อยเล่า"เปาลี่หม่านได้ยินวาจาเป็นห่วงเป็นใยจากปากของหลี่หลานซิน ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีพลันย้อนขึ้นเสียจนจุกอก ริมฝีปากพลอยหนักอึ้งราวถูกถ่วงดุล "ขะ...ขอบคุณท่าน ฮูหยินน้อยโม่"ท่อนขาเรียวก้าวย่างกะโผลกกะเผลกไปยังเก้าอี้หลี่หลานซินนิ่วหน้า "ลี่หม่าน ขาเจ้า..."เปาลี่หม่านชะงักฝีเท้าลง นางเหลียวหน้ามองหลี่หลานซิน ใบหน้างดงามระบายรอยยิ้มอ่อน "ข้าไม่เป็นไรเจ้าค่ะ"เท้าอันบาดเจ็บค่อย ๆ ออกเดินต่อหลี่หลานซินรู้สึกเวทนานางนัก จึงพยักหน้าให้ถิงถิงช่วยพยุงอีกฝ่ายจนถึงที่หมาย ทุกคนล้วนจับจ้องเปาลี่หม่านเป็นตาเดียวทำให้นางรู้สึกประหม่าอยู่บ้าง"คุณชายโม่ ฮูหยินน
ข้าเป็นนางร้ายที่คุณชายไม่รัก บทที่ 29 ข้ายินยอมชดเชยให้แก่เจ้า
เวลาล่วงเลยจนถึงยามโฉ่ว [1] มีเพียงความเงียบสงบท่ามกลางราตรีกาลอันหนาวเหน็บคอยปลอบประโลม หลี่หลานซินรู้สึกอ่อนเพลียจนม่อยหลับไปเมื่อใดก็สุดจะรู้ผ่านไปราวครึ่งชั่วยามหลี่หลานซินพลันสะดุ้งตื่น นางดีดกายลุกขึ้นทันควันนัยน์ตาคู่งามลอบมองผ่านช่องบานประตู กวาดสายตาเหลือบซ้ายแลขวาทว่ากลับพบเพียงความว่างเปล่าหลี่หลานซินยิ้มเยาะ "เหอะ! นี่หรือที่บอกจะไม่ยอมจากไป คำพูดของบุรุษเชื่อถือไม่ได้เลยสินะ"หลี่หลานซินตัดสินใจเปิดประตูเพื่อมองดูว่าอีกฝ่ายกลับไปแล้วจริงหรือไม่ ขาเรียวสาวเท้าออกมาด้านนอก สอดส่ายสายตามองผ่านความมืดมิด แววตาของนางเต็มไปด้วยความผิดหวังระคนน้อยใจ พลันรู้สึกว่าตนเองช่างงี่เง่านัก บนโลกใบนี้จะมีผู้ใดโง่งมไปกว่านางอีกกันเล่า วาจาบุรุษดั่งผายลม ยังกล้าเชื่อถือคนลิ้นสองแฉกหลี่หลานซินหมุนกายเตรียมย้อนกลับไปด้านใน จังหวะนั้นเองนางจึงพบอีกฝ่ายยืนตัวสูงโปร่งอยู่ขนาบข้าง ในมือถือดอกไม้ช่อหนึ่ง เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาคลี่ยิ้มพราย"ยังไม่นอนอีกหรือ""ทะ...ท่
ข้าเป็นนางร้ายที่คุณชายไม่รัก บทที่ 28 คุณชายตามง้อภรรยาอันเป็นที่รัก (2/2)
คิ้วเข้มขมวดมุ่น "ท่านแม่ นี่ท่านใจเย็นได้อีกหรือขอรับ ลูกสะใภ้สุดหวงของท่านหายไป ท่านไม่ร้อนใจ แต่ข้าร้อนใจนะขอรับ"ฮูหยินโม่ระบายรอยยิ้มบาง "เจ้านี่นา เหมือนพ่อไม่มีผิด นางขออนุญาตกลับไปเยี่ยมบ้านเท่านั้นเอง""กลับไปเยี่ยมบ้าน ไปโดยไม่มีข้าได้อย่างไร""แล้วเจ้าก่อเรื่องใดไว้ เป็นลูกผู้ชายเรียนผูกก็ต้องเรียนแก้เอาเอง เอาล่ะ แม่ว่าเจ้าปล่อยให้นางสงบใจก่อนเถิด เจ้าเองคงเหนื่อยมาทั้งวัน ดูเอาเถิดไปมีเรื่องกับใครมาเล่า ไฉนเนื้อตัวมอมแมมเพียงนี้" ผู้เป็นมารดาจับใบหน้าบุตรชาย กวาดมองเรือนกายกำยำซึ่งสูงกว่าตนมากโขด้วยสีหน้าเป็นห่วง"ท่านแม่ ข้าไม่เป็นไรขอรับ ข้าจะไปตามหลานซิน""ดึกแล้ว นางคงนอนไปแล้วกระมัง อย่าใจร้อน วันพรุ่งไปก็ยังไม่สาย""แต่สำหรับข้าแค่ไม่กี่ชั่วยามก็สายแล้วขอรับ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้" โม่จ้าวหยวนเบนหน้ามองเจียฮ่าว "เจียฮ่าว คืนนี้เจ้าไม่ต้องตามข้าไป พรุ่งนี้สตรีนางนั้นจะมาพบข้า หากมาแล้วให้เจ้าพานางไปที่จวนสกุลหลี่""ขอรับ"กล่าวจบโม่จ้าวหยวนจึงผละกาย กระโดดขึ้นหลังม้าอย่างร้อนรนพลางควบออกไปราวพายุหอบหนึ่ง ผู้เป็นมารด
ข้าเป็นนางร้ายที่คุณชายไม่รัก บทที่ 28 คุณชายตามง้อภรรยาอันเป็นที่รัก (1/2)
โม่จ้าวหยวนโยนถุงเงินให้นาง พลันหมุนกายกระโดดขึ้นหลังอาชาด้วยความชำนาญ"บ้านของเจ้าอยู่ที่ไหน""อยู่ไม่ไกลนักเจ้าค่ะ""ดี! เช่นนั้นคงกลับเองได้กระมัง"นางพยักหน้าหงึกหงัก "ขะ...ข้าไม่รบกวนคุณชายแล้วเจ้าค่ะ ขอบคุณท่านมาก วันพรุ่งข้าจะรีบไปที่จวนตระกูลโม่เพื่ออธิบายต่อฮูหยินของท่าน""แน่นอนว่าหากเจ้าไม่ไป ข้าจะตามมาลากคอของเจ้า ไม่ว่าเจ้าหนีไปสุดหล้าฟ้าเขียว ข้าก็จะพลิกแผ่นดินหาเจ้าให้เจอ หรือหากเจ้ากล้าชิงหนีลงปรโลกข้าก็จะลงไปกระชากวิญญาณของเจ้ากลับมาอธิบายกับนางให้ได้"เปาลี่หม่านพยักหน้าระรัว นางหวาดหวั่นจนต้องหลบดวงตาของเขา ยิ่งเกรงกลัวเท่าใด วาจาที่เปล่งออกมาก็ยิ่งติดขัดมากขึ้นเท่านั้น"ขะ...ข้าเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ วันพรุ่งท่านจะเห็นข้าอย่างแน่นอน""หึ!"โม่จ้าวหยวนแค่นยิ้มชายหนุ่มควบม้าจากไปเดี๋ยวนั้น เปาลี่หม่านค่อย ๆ ประคองกายตนลุกขึ้น เท้าของนางได้รับบาดเจ็บ ร่างบางพยายามหอบสังขารกะโผลกกะเผลกเดินไปอีกด้านด้วยใบหน้าเปื้อนคราบฝุ่นปนรอยน้ำตาโชคดียิ่งที่จวนของนางอยู่ไม่ไกลมาก
ข้าเป็นนางร้ายที่คุณชายไม่รัก บทที่ 27 คุณธรรมค้ำคอ
โม่จ้าวหยวนควบม้าเพื่อออกตามหาเปาลี่หม่าน เขาต้องรู้ความจริงให้ได้ว่านางประสงค์สิ่งใดกันแน่ ไฉนจำต้องใส่ความเขาจนเกิดบ้านแตกสาแหรกขาดความอนธการปกคลุมท้องฟ้าจนมืดสนิทแล้ว เขาเร่งตะบึงม้ามุ่งหน้าไปยังหมู่บ้านแห่งหนึ่ง ระหว่างทางโม่จ้าวหยวนได้ยินเสียงร่ำไห้เบาหวิว ทว่าเมื่อเขาเงี่ยหูฟังเสียงนั้นกลับเป็นการร้องขอความช่วยเหลืออย่างชัดถนัดหูถึงแม้ร้อนใจเพียงใดก็ตามทว่าคุณธรรมย่อมต้องมีในหมู่เพื่อนมนุษย์ ฝ่ามือแกร่งดึงบังเหียน ควบม้าหันหลังกลับ กีบเท้าทั้งสี่ห้อตะบึงไปยังเส้นทางที่คนเบื้องบนกำลังควบคุมนัยน์ตาคมปลาบหรี่มองระยะไกล เขาเห็นกลุ่มชายฉกรรจ์ราวสามสี่คนกำลังยืนล้อมวงและทุบตีพลางฉีกทึ้งอาภรณ์คนผู้หนึ่งอาชาสีนิลยกกีบเท้าหน้าขึ้นก่อนหยุดลง ฝุ่นผงลอยคละคลุ้งตลบอบอวล“พวกเจ้ากำลังทำสิ่งใด!?”ชายฉกรรจ์ทั้งสามแหงนมองผู้มาเยือนพลางถ่มถุยน้ำลายด้วยความถ่อย“ไอ้หน้าอ่อนนี่เป็นใคร เรื่องของเจ้าหนี้ลูกหนี้ คนนอกไม่ต้องมายุ่ง”โม่จ้าวหยวนกดยิ้มมุมปาก เขาปรายสายตามองผู้ถูกกระทำเป็นสตรีเช่นนั้นหรือ
ข้าเป็นนางร้ายที่คุณชายไม่รัก บทที่ 26 พี่ชายที่แสนดี
หลังจากหอบทองได้หนึ่งกำมือ เมื่อเห็นว่าหลี่หลานซินเดินลับตาไปแล้ว ส่วนโม่จ้าวหยวนก็มัวแต่ยืนนิ่งจังงัง สตรีนางนั้นจึงรีบพุ่งตัวออกทางบานประตูด้วยความรวดเร็วปานพายุหอบหนึ่ง"หยุดนะ!" เจียฮ่าวตะโกนเสียงดังเขาตั้งท่าออกวิ่งตามนางทว่าโม่จ้าวหยวนกลับร้องปรามขึ้น"เจียฮ่าว ปล่อยนางไป""แต่ว่า... หากปล่อยนางไปแล้วหาตัวนางไม่พบ ฮูหยินน้อยคงไม่มีทางให้อภัยท่าน""ข้ารู้แล้วว่าควรไปพบผู้ใด เตรียมม้าให้ข้า" เจ้าของใบหน้าคมสันเคร่งขรึม เขาพยายามระงับอารามร้อนรนซึ่งปะทุอยู่ภายในใจกลับลงไป เรื่องอลหม่านกระจ่างเมื่อใดเขาจะรีบกลับมาปรับความเข้าใจกับนางทันที"ขอรับ"เจียฮ่าวค้อมศีรษะ พลันสับเท้าไว ๆ ออกไปเดี๋ยวนั้นค่ำคืนนี้เขาไม่อาจข่มตานอนหรือคิดพักผ่อนได้จริง ๆ เรื่องเข้าใจผิดไม่ควรประวิงเวลาจำต้องรีบแก้ไขโดยเร็ว ขณะเดียวกันโม่จ้าวหยวนกลับไม่รู้เลยว่า ห้องนอนล้วนว่างเปล่าประดุจสถานที่เปลี่ยวร้างไปเสียแล้ว ภรรยาของเขาไม่ได้อยู่ที่นั่น นางกำลังหอบจิตใจอันบอบช้ำกลับตระกูลของตน
ข้าเป็นนางร้ายที่คุณชายไม่รัก บทที่ 25 ข้าไม่ชอบใช้สามีร่วมกันกับใคร
โม่จ้าวหยวนวางหน้าแทบไม่ถูก เขามองผ่านหลี่หลานซินไปเบื้องหลัง ขึงสายตามองถิงถิง เมื่ออีกฝ่ายประจันเข้ากับแววตาดุจพญามัจจุราชนางจึงรีบหลุบเปลือกตาลง ร่างกายสั่นระริกโม่จ้าวหยวนระบายลมหายใจด้วยความรู้สึกปลดปลง "หลานซินเจ้ามาได้อย่างไร"ดวงตากระจ่างใสของนางเต็มไปด้วยไฟโทสะ ยิ่งคิดก็ยิ่งฝืนความเจ็บปวดนี้ไม่ไหว"ข้ามาได้อย่างไรหรือ ท่านคิดว่าห้องของเราห่างจากโถงนี้มากหรืออย่างไร!""หลานซิน เจ้าสงบใจก่อน ข้าอธิบายได้" โม่จ้าวหยวนสาวเท้าไปเบื้องหน้า ทว่าหลี่หลานซินกลับถอยร่นไปเบื้องหลัง เจ้าของร่างสูงจึงหยุดฝีเท้าไว้เพียงเท่านั้น"นี่คือฮูหยินท่านหรือ" เสียงสตรีกล่าวตัดบท ท่าทีของนางกลับไม่อนาทรร้อนใจ ซ้ำยังแสดงสีหน้าชวนโมโห"หุบปาก!" โม่จ้าวหยวนตวาดลั่น เขาปรายตามองสตรีที่แอบอ้างว่าตั้งท้องกับตนอย่างเคืองขุ่นโม่จ้าวหยวนรู้สึกคุ้นหน้านางอยู่บ้าง นางใช่คนที่มู่ซือเฉิงเรียกมาปรนนิบัติตนในคืนนั้นหรือไม่ หากเป็นวันดังกล่าวจริง เช่นนั้นเขาคงเมามากจนไร้สติ แล้วกระทำเรื่องน่าอายลงไปน่ะหรือหลี่
