All Chapters of รักร้อนอ้อนพี่สาว: Chapter 1 - Chapter 10

ฉัตรกล้ายืนมองป้ายยินดีต้อนรับที่ติดอยู่ด้านหน้าโรงเรียนมัธยมประจำอำเภอแห่งหนึ่ง 10 ปีแล้วที่เขาไม่ได้มาเหยียบโรงเรียนแห่งนี้อีกเลย มันคงเป็นเวลาที่นานมากสำหรับใครหลายๆ คนแต่สำหรับชายหนุ่มวัย 27 ปีแล้ว เขาคิดว่ามันเพิ่งผ่านไปไม่นานเขายังจำเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นในโรงเรียนแห่งนี้ได้ดี แม้จะมาเรียนที่นี่แค่หนึ่งปี แต่ก็มีความทรงจำมากมายเกิดขึ้นที่นี่วันนี้เขากลับมาโรงเรียนเก่าอีกครั้ง เพราะทางโรงเรียนจัดงานคืนสู่เหย้าเพื่อหารายได้เป็นทุนการศึกษาให้กับนักเรียนและจ้างอาจารย์ชาวต่างชาติมาสอนเพิ่มชายหนุ่มได้รับการติดต่อจากเพื่อนที่เรียนมัธยมด้วยกันให้มาร่วมงานด้วย ซึ่งนี่ไม่ใช่ปีแรกที่ทางโรงเรียนจัดงานแต่มันเป็นปีแรกที่เขาว่างและกลับมาเยือนถิ่นเก่าอีกครั้ง“ไอ้กล้านั่นมึงใช่ไหม” เสียงเรียกทำให้ฉัตรกล้าหันไปตามเสียงแล้วเขาก็ยิ้มเมื่อเห็นว่าคนที่เรียกเขานั้นคือเพื่อนสนิทคนหนึ่ง“เฮ้ย! ไอ้อั๋นไม่ได้เจอกันนานยังหล่อเหมือนเดิมเลยนะมึง” เขารีบเดินเข้าไปกอดณัฐพลเพื่อนรักที่มักจะโทรศัพท์คุยกันอยู่บ่อยๆ แต่ไม่ได้เจอกันมาเกือบจะสองปีแล้ว“มึงก็ว่าไปกล้า กูยังหล่อไม่ได้เท่าครึ่งของมึงเลย แล้วนี่ม

ภาพความทรงจำในอดีตย้อนกลับมา ฉัตรกล้ายังจำวันที่ตนเองเจอพี่ณิชาครั้งแรกได้เป็นอย่างดีวันนั้นที่โรงเรียนมีกิจกรรมกีฬาสี ตอนเช้ามีการเดินขบวนพาเหรด ฉัตรกล้าไม่ได้ไปร่วมเดินขบวนเพราะขี้เกียจและไม่ชอบอากาศร้อนเท่าไหร่ เด็กหนุ่มนั่งรออยู่ที่หน้าประตูโรงเรียน เขาใส่เสื้อคลุมทับไว้กะว่าถ้าขบวนเดินมาถึงตัวเองจะถอดเสื้อคลุมออกแล้วค่อยแทรกเข้าไปในแถวเสียงกลองดังมาแต่ไกลฉัตรกล้ากวาดสายตามองไปเรื่อยเพราะคงอีกนานกว่าสีของตนเองจะเดินมาถึงตรงนี้ เขามองไปยังหัวขบวนก็เห็นว่ามีดรัมเมเยอร์อยู่หลายคน เด็กหนุ่มมองหาเพื่อนร่วมห้องของตนเพราะเธอบอกให้เขาช่วยถ่ายรูปของตนให้ด้วย เมื่อเห็นเพื่อนแล้วฉัตรกล้าก็ยกกล้องขึ้น เขาซูมไปใกล้ๆ พอได้รูปถ่ายของเพื่อนแล้วก็ยังไม่ลดกล้องลงเพราะกะว่าจะถ่ายอีกสักมุมเขาแพนกล้องเพื่อหามุมที่ดีที่สุด แต่ก็มีคนเดินมาชนทางด้านหลังและพอยกกล้องขึ้นอีกครั้งโฟกัสมันก็หลุดออกจากเพื่อนแต่คนที่กล้องไปโฟกัสอยู่กลายเป็นผู้หญิงอีกคน เธอสวยมาก ใบหน้ารูปไข่ ขาวเนียน ดวงตาของเธอกลมโตสดใส ยิ่งแต่งหน้าเข้มแบบนี้ก็ทำให้สวยเด่นจนเขากดชัตเตอร์รัวๆเขาไม่เคยเห็นผู้หญิงคนนี้ก่อนเลยเพราะตั้งแต่มาเรี

“ไอ้กล้ามึงไม่เงียบเป็นอะไรหรือเปล่าวะ” วสันต์เห็นฉัตรกล้าเงียบไปนานก็ถามขึ้น“เปล่ากูก็แค่คิดว่าถ้ากูไปเจอพี่ณิชาตอนนี้พี่เขาจะจำกูได้ไหม”“เขาไม่รู้จักแม้แต่ชื่อมึงด้วยซ้ำแล้วมึงจะอยู่ความทรงจำของ เขาได้ยังไง” ณัฐพลเห็นใจเพื่อนแต่ก็ต้องพูดความจริง“แต่ก่อนเขาอาจจะมองไม่เห็นกู แต่จากนี้กูจะทำให้เขาเห็นกูและกูจะเป็นแฟนพี่ณิชาให้ได้” เขาบอกเพื่อนอย่างมั่นใจ“มึงนี่ก็แปลก พี่เขาอายุมากกว่ามึงตั้งสองปีแล้ว ผู้หญิงแก่เร็วนะเว้ย คบไปไม่นานเดี๋ยวก็แก่นำหน้าเราไปแล้ว” เสกสรรเป็นคนชอบเด็กจังไม่อินกับเพื่อนเท่าไหร่“แต่กูว่าไม่นะ พี่ณิชาของกูยังสวยเหมือนเดิมเลย”“พูดเต็มปากเต็มคำนะมึงพี่ณิชาของกู พี่เขาจำหน้ามึงไม่ได้ ไม่รู้แม้กระทั่งชื่อมึงด้วยซ้ำ” ณัฐพลถอนหายใจเมื่อเห็นว่าเพื่อนเพ้อหนัก“มึงไม่ต้องมาย้ำหรอกน่ากูก็บอกแล้วไงว่าจากนี้กูจะทำให้เขาจำกูได้”“งั้นมึงก็ไปทักทายเขาสิ นั่นไงพี่เขาเดินมาแล้ว”“ใครจะกล้าเข้าไปทักทายแบบนี้ล่ะ เกิดเขาจำไม่ได้ก็หน้าแตกกันพอดีมันต้องหาโอกาส”“แต่กูว่ามึงช้าไปหน่อยนะกล้า”“ทำไมวะ”“มึงดูนั่นสิ”“ทำไมผู้ชายคนนั้นมาคุยกับพี่ณิชาล่ะ หรือนี่จะเป็นแฟนใหม่พี่ณิชา”

เมื่อจัดการกับธุระส่วนตัวของตัวเองเสร็จแล้วฉัตรกล้าก็ขับรถกลับมาอยู่กรุงเทพ วันนี้เขามีประชุมผู้บริหารในเวลาบ่ายหลังจากประชุมเสร็จแล้วชายหนุ่มก็ขับรถกลับมาที่บ้านเพื่อเอาของใช้จำเป็นบางอย่างและบอกบิดามารดาว่าช่วงนี้ตนเองจะไม่อยู่กรุงเทพหลังจากทานอาหารแล้วสมาชิกภายในบ้านก็มักจะมานั่งรวมตัวกันอยู่บริเวณห้องนั่งเล่น คุณวุฒิศักดิ์และคุณลักขณาบิดามารดาของชายหนุ่มนั่งคู่กันอยู่บนโซฟา อีกด้านหนึ่งก็เป็นเพชรกล้าและพลอยลดาพี่ชายกับพี่สาว ส่วนเขาก็นั่งอยู่โซฟาอีกตัวกับฉัตรลดาน้องสาวคนเล็กซึ่งเพิ่งเรียนจบและเริ่มทำงานที่บริษัทได้ไม่นาน“ช่วงนี้งานเป็นยังไงบ้าง” คุณวุฒิชัยถามลูกทั้งสี่คน“ก็ดีครับพ่อ งานไม่มีปัญหาอะไร” เพชรกล้ารองประธานบริษัทบอกกับบิดาซึ่งนานๆ ครั้งบิดาของเขาถึงจะเข้าไปที่บริษัท“แล้วพลอยล่ะลูกมีปัญหาไหม”“ก็พอมีบ้างค่ะแต่มันก็เป็นปัญหาเล็กๆ น้อยๆ ไม่หนักหนาอะไร” พลอยลดารับผิดชอบเกี่ยวกับการเงินตอบบิดา“แล้วลดาล่ะลูกโอเคไหม เพิ่งมาทำงานกับพี่ๆ ได้ไม่กี่เดือนเองไหวไหมลูก”“ไหวค่ะพ่อ งานของพลอยค่อนข้างตรงสายที่เรียนมาเลยไม่ลำบากอะไรแล้ว” ฉัตรลดาน้องคนเล็กของบ้านที่เพิ่งเข้ามารับผิ

เมื่อถึงวันที่จะต้องย้ายของเข้ามาอยู่ที่หอพักฉัตรกล้าก็ตื่นเต้นมากเพราะวันนี้เขาจะได้เจอพี่ณิชาแล้วหลังจากขับรถไปแอบมองเธอที่ร้านอยู่หลายวันฉัตรกล้าขับรถมาถึงหอพักในเวลาบ่ายสามซึ่งตอนนี้ลูกค้าในร้านทำผมของพี่ณิชามีไม่มากเท่าไหร่หญิงสาวเลยมารอรับเช่าคนใหม่ที่ชั้นล่างของหอพักซึ่งเป็นส่วนต้อนรับและมีเครื่องซักผ้าหยอดเหรียญไว้คอยบริการ“สวัสดีค่ะคุณคือคนที่จะเข้าพักใหม่ใช่ไหมคะ” เสียงใสเอ่ยทักทายทันทีเมื่อเขาเปิดประตูเข้าไปพร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบใหญ่“สวัสดีครับผมชื่อฉัตรกล้า เรียกกล้าก็ได้ครับ”“ฉันชื่อณิชาภาค่ะ เรียกณิชาหรือจะเรียกนิดเฉยๆ ก็ได้ค่ะ”“ผมเรียกพี่ณิชาได้ไหมครับ”ณิชาภาแปลกใจที่ผู้ชายคนนี้เรียกเธอว่าพี่แต่ก็พยักหน้าเพราะมันก็แค่คำเรียก“มีของมาแค่นี้เหรอคะ” ณิชาภามองกระเป๋าเดินทางของฉัตรกล้าที่มีเพียงใบเดียว“วันนี้มีแค่นี้ก่อนครับแต่อาจจะทยอยมาเรื่อยๆ ผมลืมถามไปเลยครับว่าหลังห้องมีระเบียงหรือเปล่า” เขาชวนคุยทั้งที่รู้สภาพห้องพักจากพนักงานแล้ว“มีค่ะทุกห้องจะมีระเบียงด้านหลัง เอาไว้สำหรับตากผ้าค่ะ จะขึ้นไปดูห้องเลยมั๊ยคะ เดี๋ยวพี่ช่วยค่ะ” ณิชาภาเดินมาจะช่วยชายหนุ่มถือกระเป