All Chapters of รักร้อนอ้อนพี่สาว: Chapter 11 - Chapter 20

ณิชาภาหยิบอัลบั้มรูปขึ้นมาเปิดดู เธอจำได้ว่างานกีฬาสีตอนเธออยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 มีเด็กผู้ชายจากสีอื่นมาช่วยตีกลองแต่เธอก็ไม่แน่ใจว่าจะใช้ฉัตรกล้าคนนี้จริงๆ หรือเปล่าหญิงสาวเปิดรูปที่เพื่อนถ่ายให้ตั้งแต่เธอเป็นดรัมเมเยอร์เรียงลำดับมาจนถึงวันสุดท้ายที่มีการประกวดกองเชียร์แล้วเธอก็ยิ้มเมื่อเห็นว่าคนที่ยืนตีกลองอยู่ด้านข้างกองเชียร์นั้นน่าจะเป็นฉัตรกล้าจริงๆนอกจากจะมีรูปที่เขาตีกลองข้างสแตนเชียร์แล้วยังมีรูปที่เขาถ่ายรวมกลุ่มกับกองเชียร์อีกด้วย ฉัตรกล้าในวันนั้นตัวสูงผอมและยังตัดผมทรงนักเรียนต่างจากในวันนี้ที่ดูโตขึ้นกว่าเดิมมาก เขาตัวสูงร่างกายบึกบึนกว่าเดิม อีกทั้งใบหน้าก็เกลี้ยงเกลาดูรวมแล้วก็จะเรียกได้ว่าจากเด็กชายในวันนั้นกลายเป็นในชายหนุ่มที่หล่อมากขึ้นจนเธอจำไม่ได้เลยทีเดียวการได้คุยกับเด็กที่มาจากโรงเรียนเดิมก็เหมือนกันได้คุยกับเพื่อนเก่า ณิชาภาเรียนอยู่โรงเรียนประจำอำเภอจากนั้นก็ไปเรียนที่กรุงเทพก่อนจะกลับมาดูแลกิจการแทนบิดามารดาในตัวจังหวัด นานๆ ครั้งถึงจะกลับไปตัวอำเภอเสียทีเธอเลยไม่ค่อยมีเพื่อนที่นี่เลยการมีฉัตรกล้ามาคุยด้วยก็เลยทำให้เธอนึกถึงเรื่องราวในอดีตซึ่งมีทั้ง

ฉัตรกล้านั่งทำงานอยู่ที่ตู้คอนเทนเนอร์ซึ่งดัดแปลงเป็นสำนักงานชั่วคราวเพลินไปหน่อย พอเงยหน้ามาอีกทีก็เป็นเวลา เกือบจะสองทุ่มแล้วเย็นนี้เขาว่าจะชวนพี่ณิชาไปทานข้าวด้วยกันแต่ก็ยุ่งทั้งวันจนลืมโทรศัพท์ไปชวนหญิงสาวและกว่าเขาจะขับรถไปถึงหอพักพี่ณิชาก็น่าทานข้าวและกลับห้องพักแล้วชายหนุ่มเลยแวะทานอาหารตามสั่งๆ ก่อนจะขับรถกลับเข้ามาจอดบริเวณอาคารจอดรถ จากนั้นก็เดินกลับมาที่หอพักแสงไฟจากร้านของพี่ณิชายังสว่างจ้า พอมองเข้าไปก็เห็นว่าหญิงสาวนั่งอยู่บนโต๊ะตัวหนึ่งท่าทางกำลังทำงานอย่างขะมักเขม้น ฉัตรกล้าเคาะประตูกระจกพอเธอเงยหน้าขึ้นมายิ้มเขาก็เปิดประตูเข้าไปด้านใน“กล้ามีอะไรหรือเปล่า”“เปล่าครับผมเห็นว่ามันดึกแล้วแต่ไฟที่ร้านของพี่ยังเปิดก็เลยแวะเข้ามาดู พี่บอกว่าร้านปิดประมาณ 5 โมงนี่ครับ”“พอดีพี่มีงานอย่างอื่นด้วยนะ ก็เลยนั่งทำเพลินไปหน่อยแล้วกล้าละเพิ่งกลับมาจากที่ทำงานเหรอ”“ครับ พอดีวันนี้งานยุ่งนิดหน่อย พี่ณิชากินข้าวหรือยัง”“พี่กินแล้ว กล้าล่ะ”“ผมแวะกินร้านตามสั่งระหว่างทางมาแล้วครับ ปกติพี่ณิชานั่งทำงานที่นี่จนดึกแบบนี้บ่อยไหม” ที่ถามเพราะรู้สึกเป็นห่วงมากเพราะดึกขนาดนี้ร้านซักรีดกั

เพราะรีบมาหาณิชาภาฉัตรกล้าเลยไม่ได้เอาเครื่องชงกาแฟมาชายหนุ่มเลยไปเลือกซื้อเครื่องใหม่โดยมีณิชาภาคอยช่วยเลือก“พี่ว่ารุ่นนี้ก็ดีเหมือนกันนะ ขนาดตัวเครื่องเล็กและใช้กับแคปซูลได้หลายขนาดเลยราคาก็ไม่สูงเท่าไหร่”“ผมก็สนใจเครื่องนี้อยู่เหมือนกันครับ ถ้างั้นตกลงผมเอาเครื่องนี้แล้วกัน ถ้าพี่จะไปชงกาแฟก็ไปในห้องผมเลยนะครับเดี๋ยวผมจะให้กุญแจบ้านอีกชุดหนึ่ง”“ที่ห้องพี่ก็มีพี่จะไปชงที่ห้องกล้าทำไมล่ะ”“นั่นสิครับผมลืมไปเลย”“นอกจากเครื่องชงกาแฟแล้วมีอะไรอีกไหม”“พี่ณิชาช่วยไปดูเครื่องซักผ้าหน่อยได้ไหม“ที่หอพักก็มีเครื่องซักผ้าหยอดเหรียญอยู่ข้างล่างแล้ว กล้าจะซื้ออีกทำไม”“ผมอยากได้เครื่องเล็กๆ กะทัดรัดหน่อยครับเอาไว้ปั่นชุดนอนกับชุดชั้นในแล้วก็พวกถุงเท้า ของพวกนี้ผมไม่ค่อยอยากใช้เครื่องปนกับคนอื่นจะส่งที่ร้านเกรงใจครับ”ณิชาภาเห็นด้วยกับความคิดของเขาเพราะเธอเองก็มีเครื่องซักผ้าเล็กๆ อยู่ตรงระเบียงเหมือนกัน“เดี๋ยวพี่ช่วยดูก็แล้วกันนะ ไม่รู้จะมีเครื่องเล็กอย่างที่กล้าต้องการหรือเปล่า”หลังจากเดินวนอยู่นานฉัตรกล้าได้เครื่องซักผ้าขนาดเล็กที่มีความจุเพียงสี่กิโลกรัมเท่านั้น เวลาเอาไปตั้งไว้ระเบีย

ณิชาภามองเวลาบนโทรศัพท์มือถือแล้วก็ถอนหายใจเพราะตอนนี้มันเกือบจะสี่ทุ่มแล้วแต่ฝนก็ยังคงตกอย่างหนัก“ผมว่าคืนนี้เราคงกลับนครปฐมไม่ได้แล้วล่ะ พี่ณิชาค้างที่นี่เลยไหมพรุ่งนี้ค่อยออกกันแต่เช้า ถ้าจะให้ขับรถตอนนี้ผมก็ว่ามันอันตรายเกินไป ฝนข้างนอกยังตกหนักมากผมกลัวว่าจะเกิดอุบัติเหตุแต่ถ้าจะรอให้ฝนหยุดผมก็ไม่รู้ว่ามันจะหยุดตอนไหนเราค้างที่นี่กันเถอะนะ” ฉัตรกล้าพยายามหว่านล้อม“แต่พี่ไม่ได้เตรียมอะไรมาเลย”“ไม่เป็นไรพี่ใส่เสื้อผ้าผมก่อนก็ได้ ส่วนเสื้อผ้าพี่เดี๋ยวเราก็โยนใส่เครื่องพรุ่งนี้เช้าก็ใส่ชุดเดิมกลับตกลงไหม”ณิชาภาลังเลแต่เมื่อฟังเหตุผลของฉัตรกล้าแล้วเขาก็ยอมตกลงเพราะเธอเองก็กลัวจะเกิดอุบัติเหตุเหมือนกัน“ถ้างั้นพี่ณิชาเข้าไปอาบน้ำก่อนเลยเดี๋ยวผมเอาชุดนอนของผมกับผ้าเช็ดตัวมาให้นะ” ฉัตรกล้าหายเข้าไปในห้องจากนั้นก็เดินกลับออกมาพร้อมชุดคลุมอาบน้ำผ้าเช็ดตัวและชุดนอน“ห้องอยู่ในห้องนอนน่ะครับ ห้องข้างนอกไม่มีอุปกรณ์อาบน้ำ พี่ณิชาเข้าไปใช้ได้เลยเดี๋ยวผมจะลงไปซื้อแปรงสีฟันนะครับ เพราะของผมเองก็ไม่มีเหมือนกัน นอกจากแปรงสีฟันแล้วพี่ณิชาจะฝากเอาอะไรอีกไหม”“ไม่เป็นไรเอาแค่แปรงสีฟันก็ได้” แม้อ

“อ้า... พี่ณิชา...ผมเสียวมากเลยพี่”ฉัตรกล้าขยับสะโพกไปตามจังหวะขณะที่ฝ่ามือใหญ่ก็กอบกุมความนุ่มหยุ่นปากร้อนดูดดุนยอดถันเข้าปากเสียงหวานของณิชาภาครางไม่ขาดปากหญิงสาวไม่ได้สัมผัสอารมณ์แบบนี้มานานเกือบห้าปี ความสุขที่ฉัตรกล้ามอบให้มันเป็นความสุขที่ไม่เคยได้รับมาก่อน เขาปรนเปรอทุกจุดกระสันจนตอนนี้ความเสียวซ่านมากองรวมกันที่ปากถ้ำ“พี่ไม่ไหว อีกนิดได้ไหม แบบนั้นกล้า...กล้า พี่..อื้อ..อ้าห์...กล้า..กรี๊ด...”ณิชาภากรีดร้องอย่างสุขสมหญิงสาวกอดเขาไว้แน่น ฉัตรกล้าก้มลงจูบเราร้อนขณะที่สะบัดสะโพกรัวเร็วใส่ช่องทางคับแน่นอย่างไม่รู้เหนื่อย“มันดีมาก ผมเสียวมากนะพี่”ชายหนุ่มครางอย่างพอใจ ฝ่ามือร้อนบีบเคล้นอกอิ่มจนเนื้อขาวขึ้นรอยแดงปากร้อนก็ขบเม้มไปบนซอกคอและเนินอกณิชาภาเสียวซ่านขึ้นมาอีกครั้งในเวลาไม่กี่นาที มือเล็กของเธอสัมผัสไปทั่วผิวกายของชายหนุ่มอย่างหลงใหล ฉัตรกล้าพอใจกับการตอบสนองของหญิงสาวเป็นอย่างมาก“มันจะถึงอีกแล้วกล้า พี่เสียวอีกแล้ว”“ผมก็เสียวมาก พี่รอมผนะ รอผมเราไปพร้อมกัน”“กล้า อื้อ...กล้า...”“ถึงแล้ว ผมถึงแล้วณิชา อ๊ากสสสส์”ฉัตรกล้าครางลั่นห้อง ชายหนุ่มกดท่อนเอ็นร้อนย้ำเน้นให