All Chapters of สาวน้อยผู้นำพาครอบครัวสู่ความมั่งคั่ง: Chapter 101 - Chapter 110

ชิวหลานนั่งนิ่งอึ้ง สีหน้าทุกคนประหลาดใจพอ ๆ กันตั้งแต่ที่เด็ก ๆ ออกจากเมืองไป พวกเขาก็แปลกใจอยู่ว่าทำไมฉินก่วงถึงล่าสัตว์ได้มากกว่าแต่ก่อน เดิมทีก็ล่าสัตว์เก่งอยู่แล้ว แต่พักหลังมานั้นดูเหมือนว่าจะใช้เวลาน้อยลงไปมากจนน่าแปลกใจพอเก็บความสงสัยไว้ไม่ไหวจึงได้ลองถามดู ถึงได้รู้ว่าทั้งสองคนกลายเป็นผู้ฝึกตนแล้ว พอรู้อย่างนี้ก็ไม่กล้าถามรายละเอียดอื่น ๆ อีก ในตอนนั้นรู้สึกเหมือนไม่ควรจะถาม หากทั้งสองคนต้องการบอกก็คงบอกออกมาตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว แต่ก็ยังเก็บเงียบมาจนถึงเดี๋ยวนี้พอฉินหลิวซีพูดเรื่องนี้ขึ้นมาพวกเขาคิดว่าคงจะเกี่ยวข้องกัน“ดูจากสีหน้าพวกท่านยายไม่ได้ประหลาดใจเท่าไร ถ้าอย่างนั้นข้าก็จะไม่อธิบายเกินความจำเป็น พวกท่านยายท่านลุงท่านน้า ช่วยกลับไปคิดสิ่งที่ข้าจะพูดสักหน่อยเถอะนะ...”ฉินซือหยวนล้างชามเสร็จออกมาจากหลังบ้านพอดีจึงนั่งฟังกับพี่สาวด้วย เด็กหญิงแย้มยิ้มพลางบอกเล่าความคิดของตนไป รอยยิ้มของนางสะกดคนให้มองค้างก่อนจะถ่ายทอดความรู้สึกผ่านดวงตาความปรารถนานี้อาจยากที่จะเข้าใจ สำหรับคนที่เคยมองโลกในแง่ร้ายและไม่ปรารถนาจะเห็นใจผู้อื่น ความรู้สึกชิงชังความเป็นจริงที่ตนได้เผชิญ และ

“เอาโอสถไปให้พวกเขา” ฉินหลิวซีฝากน้องชายนำยาไปแจกจ่าย ส่วนตัวเองไปต้มยาสมุนไพรเพิ่ม “หลังจากนี้ฝากท่านพ่อท่านแม่ช่วยข้าเป็นหูเป็นตาด้วยนะเจ้าคะ หากพวกเขาเริ่มมีความรู้สึกทรมานหรือเจ็บปวดจนแทบทนไม่ไหว ก็นำยาในหม้อนี้ไปให้พวกเขาดื่มหนึ่งถ้วย เว้นช่วงสองชั่วยาม” ฉินหลิวซีเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง ครั้งนี้ไม่มีอาจารย์คอยช่วย แต่สมุนไพรที่นางเตรียมไว้และโอสถล้ำค่าก็สามารถทดแทนได้“เข้าใจแล้ว” บิดามารดาเอ่ยรับพร้อมกันนางเตรียมทุกอย่างเอาไว้หมดแล้วรวมถึงผ้าที่ซับเหงื่อจากความร้อนที่จะแผ่ออกมาด้วย หลังจากแต่ละคนกินโอสถเข้าไปก็เริ่มแสดงสีหน้าไม่สู้ดีออกมา เพียงแต่ว่ายังอยู่ในระดับที่ทนได้คนอายุน้อยทนความเจ็บปวดได้ ที่นางห่วงจริง ๆ จึงเป็นท่านตาท่านยาย ความเจ็บปวดทำให้พวกเขาเผลอหลุดเสียงร้องด้วยความทรมานออกมาฉินหลิวซีมองพวกเขาแล้วก็รู้สึกลังเลอยู่หลายครั้งเกิดคำถามในใจไม่หยุดหย่อนว่า ควรยกเลิกตั้งแต่ตอนนี้ดีหรือไม่ เสียงภายในใจและเสียงในหัวทะเลาะกันไปมาว่าควรหยุดหรือไปต่อ เสียงหนึ่งห้ามเสียงหนึ่งเห็นด้วย จนกระทั่งเวลาผ่านไปเรื่อย ๆ ที่นางต้องหักห้ามตัวเองอยู่ซ้ำแล้วซ้ำเล่าสามวันถัดมาก็สัม

โลกที่ทาสสามารถซื้อขายเป็นแรงงานได้ มีตลาดเฉพาะอยู่ตามเมืองใหญ่ ๆ ซึ่งเมืองของนางไม่มี ต้องไปยังเมืองข้าง ๆ ที่เป็นศูนย์กลางการค้าขายที่ใกล้ที่สุด ทำให้ต้องนั่งรถม้าไปไหน ๆ ก็อาจจะได้รับทาสกลับมาด้วย นางจึงยอมจ่ายเพื่อพาหนะที่สะดวกการซื้อขายทาสไม่ได้ผิดกฎหมาย เพียงแต่ต้องทำกันอย่างเป็นระเบียบภายใต้กฎที่ผู้ครองแผ่นดินเป็นผู้กำหนดฉินหลิวซีเดินดูทาสเหล่านั้นตั้งแต่หัวแถวไปจนถึงท้ายแถว พวกเขายืนอยู่สองฝั่งทางเดินโดยมีตัวแทนเป็นผู้โฆษณาคุณสมบัติของทาสคนนั้นคอยชักชวนให้คนซื้อ กฎของที่นี่คือห้ามระรานและบังคับผู้เป็นลูกค้าให้ซื้อตามคำชักชวน พวกเขาจะไม่พุ่งเข้ามาเพื่ออวดอ้างคุณสมบัติหากผู้ซื้อไม่ได้เป็นฝ่ายเข้าไปถามหลังจากเดินดูอยู่รอบหนึ่งนางก็เลือกคนที่ต้องการได้ฉินหลิวซีได้ชายฉกรรจ์ที่เคยเป็นองครักษ์ และเป็นแฝดกันมาสองคน อดีตเถ้าแก่ร้านยาที่ล้มละลายก่อนขายตัวเป็นทาสหนึ่งคน บ่าวกับสาวใช้อีกสี่คนที่ถูกเลือก และบ่าวแม่ลูกคู่หนึ่งที่บุตรสาวของนางอายุเท่ากันกับฉินหลิวซีนางมองดูด้วยตาเปล่าก็เห็นว่าพวกเขาไม่ได้เจ็บป่วยร้ายแรงหรือเป็นโรคเรื้อรัง มีเพียงแค่ความซูบผอมที่เห็นภายนอกเพราะสภาพแวดล้

 หลังจากเปิดร้านได้ไม่กี่วัน ก็พบว่าลูกค้ามาที่ร้านของนางอยู่เรื่อย ๆ บางส่วนมาเพราะสนใจว่ามีร้านโอสถเปิดใหม่ บางส่วนก็มาดูคู่แข่งทางการตลาด บ้างก็มาหาซื้อยาจริง ๆ ช่วงแรกของธุรกิจก็แบบนี้ คนกำลังสนใจสิ่งที่ไม่เคยมีจะตัดสินว่าร้านของนางอยู่รอดไปได้ยาวนานหรือไม่ก็ต้องผ่านพ้นช่วงสามเดือนแรกไปก่อน หลังจากนั้นจึงจะบอกได้ว่า ใครที่เป็นกลุ่มลูกค้าจริง ๆเรื่องหน้าร้านนางให้ทาสที่ซื้อมาจัดการไป ส่วนการปรุงยาต่าง ๆ ที่วางขายเป็นหน้าที่ของนาง รวมถึงจนกว่าจะหาคนครัวได้ นางจะเป็นคนทำอาหารให้พวกเขาด้วยตัวเองแท้จริงนั่นก็เป็นเพียงข้ออ้าง ฉินหลิวซีเวลานี้มีอาชีพเป็นผู้ปรุงโอสถ นางผสมยาพิษชนิดอ่อนลงไปในชามอาหารของพวกเขาทุกมื้อติดต่อกันวันละครั้ง สัดส่วนและปริมาณที่ใช้ไม่ทำให้ถึงตายในทันที ถ้าหากไม่ได้รับยารักษาภายในหนึ่งเดือนอาการจะแย่ลงจนกว่าพวกเขาจะพิสูจน์ตัวเอง และทำให้นางเชื่อใจได้ การวางอุบายเช่นนี้ก็จะยังดำเนินต่อไป หากไม่แล้วก็อย่าได้คิดฝันถึงการใช้ยาถอนพิษอย่างถาวรเลยฉินหลิวซีย้อนกลับมาในภายหลัง และเข้าทางด้านหลังของร้าน นางขึ้นไปยังชั้นสองเพื่อฟัง

“คำนวณเวลาผิดไปเสียได้ ดีนะที่เอาจดหมายมาด้วย”จะตั้งชื่อเมืองก็อย่าให้คล้ายกันนักสิ เข้าใจผิดได้เลยนะนั่นเพราะตั้งใจจะไปตามหาอาจารย์ และสืบข่าวในคราวเดียว นางจึงออกจากเมืองบ้านเกิดมา แต่ไม่นึกเลยว่าการเดินทางครั้งแรกที่ออกมาเพียงลำพังโดยไม่มีคนในครอบครัวอยู่ด้วย จะทำให้นางเสียเวลาเพราะหลงทางไปเมืองที่ชื่อคล้ายคลึงกันเมืองที่นางไปและเข้าใจผิดอยู่ใกล้กับเมืองบ้านเกิดของตัวเอง คิดว่าอย่างไรใช้เวลาเต็มที่ก็ไม่น่าจะเกินสองสัปดาห์ในการไปและกลับ ไม่นึกเลยว่าพอไปถึงกลับไม่มีข้อมูลของหมอเทวดา เขาไม่ได้ผ่านไปที่เมืองนั้นในรอบครึ่งปีนี้มาก่อนเมืองที่เขียนมาในจดหมายซึ่งแท้จริงเป็นชื่ออำเภอหนึ่งในเมืองหลวง จากบ้านเกิดของนางจะไปที่นั่นปกติใช้เวลาร่วมเดือน แต่เพราะร้อนใจนางจึงเร่งเดินทางให้ถึงภายในสองสัปดาห์ องครักษ์ส่วนตัวพวกนี้ฝีมือไม่เบาสามารถตามความเร็วของนางได้ทันหลังจากผ่านด่านตรวจคนเข้าเมือง พวกเขาก็ต้องหาที่พักกันก่อน“ไปตามหาข่าวของอาจารย์มา” นางออกคำสั่งก่อนแยกย้าย ก่อนหน้านี้พวกเขาเคยลองทำมาแล้วที่เมืองก่อนหน้า เรื่องการรวบรวมข่าวสารของสองคนนี้นั้นทำได้ดีเลยข้าเองก็ต้องออกไปบ้างเหมื