All Chapters of สาวน้อยผู้นำพาครอบครัวสู่ความมั่งคั่ง: Chapter 91 - Chapter 100

ไข่ที่ยังอยู่ตรงนั้นเป็นของหงส์แดงเพลิง และแล้วทิวทัศน์ที่ต่างไปก็ค่อย ๆ เลือนหาย กลายเป็นถ้ำที่นางอยู่เมื่อครู่นี้ เด็กหญิงหันซ้ายหันขวาก่อนจะหันไปดูด้านหลัง พบว่าอาจารย์กับน้องชายยืนนิ่งไม่ไหวติง แม้แต่เสียงหายใจก็ไม่ได้ยินกระทั่งสายตาเหลือบออกไปเห็นนกที่บินอยู่ด้านนอกค้างอยู่กลางอากาศนี่เป็นภาพความทรงจำเสมือนอย่างนั้นหรือ และตอนนี้ตัวข้าก็ถูกแยกออกมาจากมิติสินะฉินหลิวซีไม่แน่ใจ แต่เมื่อตัวนางถูกตัดขาดมาอยู่ในโลกแห่งนี้ รูปร่างโปร่งแสงของหงส์แดงเพลิงก็ปรากฏขึ้น มันร้องคำรามราวกับจะท้าทายและข่มขวัญคู่ต่อสู้เด็กหญิงหยิบกระบี่อ่อนออกมาตั้งท่า นางไม่มั่นใจว่าเงื่อนไขการผูกพันธสัญญาคืออะไร แต่ดูจากท่าทีของหงส์แดงเพลิงตนนี้ คงเป็นการที่ต้องทำให้อีกฝ่ายสยบเช่นนั้นใช่หรือไม่ร่างเสมือนของหงส์แดงเพลิงขยายปีกออกกว้างและเริ่มทำการจู่โจมนาง ปีกของมันแข็งแกร่งดุจเหล็กกล้า ม่านมายาที่กีดกันตัวตนของนางออกจากโลกข้างนอกนั่นแข็งแกร่งสมคำร่ำลือ ผู้เป็นอาจารย์ไม่อาจแทรกแซงได้เลยสักนิด ซึ่งนางก็ไม่แน่ใจว่า เขารับรู้ถึงความผิดปกตินี้หรือไม่ถ้ำที่เคยคับแคบเหมือนถูกขยาย

 เพราะการกำเนิดใหม่ทำให้หงส์เพลิงไม่มีความทรงจำเก่า และเป็นเหมือนสัตว์อสูรแรกเกิดเท่านั้น ทำให้ต้องมาฝึกฝนใหม่ตั้งแต่เริ่มต้นเมื่อว่างจากการฝึกด้วยกำลัง นางก็ต้องฝึกจิตใจด้วยเช่นกัน แม้จะแข็งแรงอยู่แล้วก็ต้องแข็งแกร่งยิ่งกว่านี้เพื่อที่จะสามารถปกป้องตัวเองจากภาพมายาได้ แม้ว่านางจะเป็นนายของหงส์แดงเพลิง แต่ก็ไม่มีอะไรรับรองว่าหากมันคลุ้มคลั่งหรือมีเหตุสุดวิสัยอะไรเกิดขึ้น พลังนั้นจะไม่ย้อนกลับมาทำร้ายเจ้านาย ดังนั้นหากป้องกันตัวเองไว้ได้ก็จะเป็นการดี“ข้ากลับมาแล้ว” เสียงบุรุษผู้หนึ่งเอ่ยมาแต่ไกล หันไปจึงเห็นว่าเป็นอาจารย์กับน้องชายของนางที่เดินทางกลับมาในรอบหลายวันระยะนี้พวกเขาต้องแยกกันบ่อย ๆ โดยหมอเทวดาจะพาน้องชายของนางติดตามไปด้วยทุกครั้ง สามสี่วันจึงจะกลับมาที ซุนเป่ยฉีไม่ได้บอกลูกศิษย์ว่า ตนกำลังตามหาอะไรอยู่ ใช้เวลาหลายวันในที่สุดก็เจอเสียที“ท่านอาจารย์ไปไหนมาหรือเจ้าคะ หายไปเสียหลายวันแล้วก็ไม่ได้บอกข้าเอาไว้ด้วย”“สมุนไพรเก้าสิบเก้าชนิดที่เราเคยคุยกันอย่างไรล่ะ”“ท่านอาจารย์หาได้ครบแล้วหร

 “ไม่มีอะไรหรอก อาจจะเป็นแค่คนขี้อิจฉาก็ได้”“ขอรับ?”“นางแอบตามพวกเรามาตั้งนานแล้ว”คำตอบของพี่สาวยิ่งทำให้เขางุนงงมากกว่าเดิมเป็นคนของสำนักคุ้มภัยทั้งที ก็น่าจะลบกลิ่นอายสักหน่อยสิ ไม่ไหวเลยดูจากป้ายแล้ว คุณหนูคนนั้นเป็นคนของสำนักคุ้มภัยขึ้นชื่อของเมือง หลังจากที่อยู่ที่นี่มาระยะหนึ่ง นางฟังคำที่ชาวบ้านคุยกันก็พอรู้เรื่องบ้าง สำนักคุ้มภัยของที่นี่เป็นสำนักที่มีอำนาจขนาดที่เจ้าเมืองยังเกรงใจ เพราะเป็นแบบนั้นชาวบ้านธรรมดาก็ไม่มีใครกล้าต่อต้านส่วนจุดประสงค์ที่เข้ามาแย่งซื้อเครื่องประดับกับนาง ไม่แน่ใจว่าเป็นความริษยาแบบไหน ฝีมือหรือรูปโฉมหากเป็นอย่างหลังนางก็ไม่แปลกใจ เพราะได้ฝึกหลอมโอสถกับอาจารย์ แน่นอนว่านางต้องเป็นหนูลองยาให้เขาไม่น้อย ยาที่กินเข้าไปก็ล้วนเป็นสมุนไพรบำรุงเสียมากกว่าเป็นพิษ ผลของการกินยาเหล่านั้นอาจารย์ของนางก็แสดงให้เห็นเป็นที่ประจักษ์อยู่บนใบหน้าของเขาแล้ว ต่อให้ไว้หนวดเคราก็ไม่ช่วยอะไรเมื่อไม่มีใครคอยจับตาดูอีก ฉินหลิวซีถึงได้เลือกหยิบเครื่องประดับทำจากหยกที่ตนต้องการจร

 “ในเมื่อเจ้าพูดลำบากนัก ข้าจะบอกแล้วกัน เมื่อวานนี้เจ้าสามคนนั้นบุกรุกเข้าไปในห้องนอนของลูกศิษย์ข้า ตั้งใจจะสังหารนาง แต่ก็โดนเล่นงานกลับ เราพบกันครั้งแรกคือเมื่อวาน และข้ามั่นใจว่านางไม่ไปหาเรื่องใครก่อนแน่”“เรื่องนี้ข้าต้องขออภัยแทนบุตรสาวด้วย” เขาจับศีรษะลูกของตนให้ก้มลงมาพร้อมกันเป็นการขออภัยอย่างสุดซึ้ง“ข้ายังไม่พอใจ” ซุนเป่ยฉีบอกออกมาทันที“เช่นนั้นข้าจะทำให้สมเกียรติของลูกศิษย์หมอเทวดา ท่านขัดข้องหรือไม่”“ไม่ขัดข้องอยู่แล้ว” ไม่ต้องสาวความให้มากมายทั้งสามคนก็หลบออกไปจากห้องตามด้วยเจ้าสำนักและบุตรสาวคนในสำนักคุ้มภัยหันมองพวกเขาเป็นตาเดียว“ทำสิ่งที่เจ้าควรทำ ไม่อย่างนั้นเจ้าโดนดีแน่” ท่านเจ้าสำนักยื่นคำขาด บุตรสาวจากที่มีท่าทางอวดดีก่อนหน้านี้เริ่มหน้าซีดตัวสั่นนางคุกเข่าลงไปกับพื้น หมอบจนหน้าผากแนบชิดลงไป“ขออภัยด้วยเจ้าค่ะ เรื่องนี้เป็นความผิดของข้าเอง ข้าริษยาความงามของท่านจึงเผลอล่วงเกินไป ข้าต้องขออภัยด้วยจริง ๆ” นางคุกเข่าลงต่อหน้

ครอบครัวสกุลฉินมายืนส่งหมอเทวดาที่ทางออกหมู่บ้าน ใครผ่านไปผ่านมาก็เห็นแล้วว่าสองพี่น้องสกุลฉินที่เกิดจากลูกคนรองกลับมาแล้วบนบ่าของฉินหลิวซีมีย่ามอยู่หนึ่งใบ เป็นของที่หมอเทวดาทิ้งไว้ให้ก่อนออกจากหมู่บ้านไป ในนั้นมีโอสถทะลวงลมปราณและโอสถอื่น ๆ อีกมากมายที่ตั้งใจมอบให้แก่ลูกศิษย์เอาไว้ใช้งานอาจารย์บอกระหว่างทางมาที่นี่แล้วว่า การดูแลคนไข้ช่วงนี้ไม่จำเป็นต้องให้นางหรือน้องชายติดตามไปเป็นผู้ช่วยอีกแล้ว การเดินทางระหว่างพวกเขาสิ้นสุดลงตามที่ซุนเป่ยฉีเคยได้บอกไว้หลังจากนี้จะพบกันหรือไม่ ก็แล้วแต่วาสนาจะนำพา หลังจากส่งอาจารย์เรียบร้อยแล้วบิดามารดาก็พาสองพี่น้องเข้าไปพักในบ้าน เดินทางยาวนานครั้งนี้คงเหนื่อยไม่ใช่น้อย ชิวย่าหนานเข้าครัวทำอาหารฉลองแต่หัววัน ผู้เป็นพ่อก็ออกไปหาวัตถุดิบมาเพิ่ม เพราะแน่ใจว่าวันนี้คงเป็นอาหารมื้อใหญ่ในรอบหลายปี“เดินทางครั้งนี้เป็นอย่างไรบ้าง เล่าให้แม่ฟังหน่อยสิ” ชิวย่าหนานยิ้มบานถามสองพี่น้องฉินก่วงได้ยินสิ่งที่ภรรยาพูดก็หูกระดิกอยากรู้ด้วย จากครั้งแรกที่ตั้งใจว่าจะไปหาวัตถุดิบมาเพิ่มจากป่าหรือไม่ก็เข้าไปซื้อของในตัวหมู่บ้านก็เป็นอันต้องเลื่อนออกไป เรื่องของบ