All Chapters of สาวน้อยผู้นำพาครอบครัวสู่ความมั่งคั่ง: Chapter 121 - Chapter 130

ได้ยินคำถามน้องชายของนางก็เลิกคิ้ว “ท่านพี่จะมาไม้ไหนอีก”“ทำอย่างกับข้าไม่เคยซื้อของให้เจ้าไปได้” นางหยิกแก้มน้องชายด้วยความเอ็นดูไปที“ปกติท่านพี่ตระหนี่จะตาย ไม่สิ ถ้าจะพูดให้ถูกคือพวกเรามีเงินจำกัดถึงได้ต้องคิดแล้วคิดอีกก่อนจะซื้ออะไร แล้วมันก็เป็นเงินของท่านด้วย”“ตอนนี้ข้ามีเงินเยอะแล้ว ถ้าอยากได้อะไรก็บอกข้าได้ตลอดนะ” นางผ่านช่วงเวลาทั้งหมดมาได้เพราะมีเขาอยู่ข้าง ๆ เพราะมีเขาจึงได้ไม่เหงา ถ้าไม่มีฉินซือหยวนนางคงผ่านวันเวลาอันยากลำบากด้วยความทรมานกว่านี้แน่“ตอนนี้ข้ายังไม่มีอะไรอยากได้เป็นพิเศษ แต่ถ้ามีข้าจะบอกท่านแน่นอน”กว่าจะถึงกำหนดเดินทางพวกเขาก็ยังมีเวลาเตรียมตัวอีกมาก ฉินหลิวซีนับจำนวนสมุนไพรทั้งหมดที่เหลืออยู่ในร้าน หากของใกล้จะหมดคลังแล้วนางก็จะเติมเอาไว้ให้และเผื่อสำรองล่วงหน้า เผื่อว่าเป็นการเดินทางที่ยาวนาน อะไรที่หาไม่ได้ง่าย ๆ นางก็จะเอาไว้ให้มากหน่อย อะไรที่พอซื้อหาแลกเปลี่ยนกันได้นางก็จะบอกเกณฑ์ราคาที่รับและจ่ายออกไปโอสถที่ปรุงไว้ก่อนไปเมืองหลวงยังเหลืออยู่เยอะเลยนะ แต่เดินทางไปกับอาจารย์ครั้งนี้ไม่รู้จะได้กลับมาเมื่อไหร่ ทำเพิ่มอีกหน่อยดีกว่าฉินหลิวซีปรุงโอสถ

“เราไม่ต้องรีบร้อน อย่างไรก็ถึงตามกำหนดการ” นางเผื่อเวลาเอาไว้แล้วเรื่องนี้จึงไม่ต้องห่วง หรือต่อให้มีเหตุทำให้คลาดเคลื่อนไปจริง อาจารย์ของนางก็ต้องรอแน่“หรืออย่างไรดี วันนี้อยากลองค้างในป่าดูหรือไม่”ฉินซือหยวนใช้เวลาทบทวนไม่นานเขาก็พยักหน้าทันที สายตาของเด็กชายบ่งบอกว่าเขาตื่นเต้นมากตอนอยู่กับอาจารย์ก็นับว่ามีผู้ใหญ่คอยดูแล ตอนอยู่กับท่านพ่อท่านแม่ก็มีพวกเขาคอยหุงหาอาหารให้ ที่ผ่านมาอาศัยพักนอนโรงเตี๊ยมตลอด ตอนนี้สองพี่น้องเดินทางกันลำพัง อะไรต่อมิอะไรต้องทำด้วยตัวเองหมด“เอาสิ ๆ ต้องสนุกมากแน่เลย”“เจ้าเด็กคนนี้ เราไม่ได้มาเที่ยวเล่นกันนะ” ฉินหลิวซีอดไม่ได้ที่จะบีบแก้มน้องชายด้วยความมันเขี้ยวในเมื่อน้องของนางไม่ได้ว่าอะไร และเต็มใจมากด้วยซ้ำ วันนี้ทั้งสองคนจึงตัดสินใจค้างกลางป่าพวกเขาเดินไปจนพบแม่น้ำสายหนึ่งซึ่งมองเห็นกำแพงเมืองข้างหน้าจากตรงนี้ พรุ่งนี้เดินทางต่อไม่ถึงหนึ่งก้านธูปก็คงถึงเมืองแล้ว เลือกสถานที่แห่งนี้พักแรมชั่วคราวครั้งแรกกันสองคนก็ไม่เลว ถ้ามีเหตุฉุกเฉินหรือเรื่องสุดวิสัยอะไรเกิดขึ้นก็ยังหนีเข้าเมืองทันแม่น้ำที่พวกเขาเลือกอยู่ใกล้กับต้นน้ำมากจึงไม่ต้องห่วงเรื

ฉินหลิวซีหันกลับไปมองอาจารย์ทันทีที่ได้ยิน ไม่นึกเลยว่าพวกเขาจะสนิทสนมกันถึงขนาดนี้จะพูดจากันแบบนี้ได้ พวกเขาคงจะคบหากันมายาวนานมาก ต่อหน้าลูกศิษย์ทั้งสามคนยังไม่รักษาชื่อเสียงกันก็คงไว้ใจพวกตนระดับหนึ่ง“ไม่ได้พบหน้าเจ้ามาเกือบสิบปีได้กระมัง โผล่มาคราวนี้ต้องการอะไรล่ะ” ท่านเจ้าสำนักเอ่ยถามด้วยท่าทีเป็นกันเอง“เจ้าตัวน้อยนั่น ข้าอยากมาฝากให้เป็นศิษย์สำนักเจ้า” ซุนเป่ยฉีชี้ไปยังเจ้าตัวน้อยที่หลบอยู่หลังพี่สาวขณะที่ผู้อาวุโสทั้งสองกำลังคุยกัน ฉินหลิวซีรู้สึกสนใจสถานการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นกับตัวเองมากกว่า ฉินซือหยวนเห็นเด็กทั้งสองที่โตกว่ากำลังมองหน้ากันนิ่งก็รู้สึกสนใจขึ้นมา เขาคลับคล้ายคลับคลาว่ารู้จักคนผู้นี้ แต่นึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ใด“ใครหรือท่านพี่” เห็นท่าทางของพี่สาว เขาก็เดาว่าต้องมีความเกี่ยวข้องกันบางอย่าง ฉินหลิวซีดันหลังน้องชายออกมายืนข้างหน้า“จำหลี่เจิ้นหัวได้หรือไม่ พี่ชายที่เคยเล่นกับเจ้าเมื่อวัยเด็ก”ฉินซือหยวนนึกออกทันที เขาจำได้แล้ว ไม่นึกเลยว่าอีกฝ่ายจะเติบโตขึ้นถึงขนาดนี้“ไง ซือหยวนน้อย” หลี่เจิ้นหัวเอ่ยทักทาย น้องชายที่ติดเขาแจในวันนั้นก็เติบโตขึ้นมากเช่นเดียวกัน

“เอาเป็นว่าข้ารับรู้แล้ว จะไปไหนก็ตามใจเจ้าเถอะ แล้วก็ห้ามบอกใครด้วยว่าข้าอยู่นี่”เด็กหญิงรับปากแล้วหมุนตัวกลับ นางเดินออกจากเรือนรับรองของตัวเองไปอย่างไร้จุดหมายถึงจะบอกเขาว่า ขอออกมาข้างนอกก็ตาม แต่นางยังไม่รู้เลยว่าที่ไหนเป็นที่ไหนฉินหลิวซีเดินเตร็ดเตร่ใจลอยไปเรื่อย ๆ รู้ตัวอีกทีทิวทัศน์ตรงหน้าก็เปลี่ยนไปแล้วตอนนี้ข้าอยู่ที่ไหนกันล่ะเนี่ย“ที่นี่เป็นเขตที่พักของศิษย์สำนัก เจ้าเป็นใคร เข้ามาได้อย่างไร”ฉินหลิวซีหันไปตามเสียงเรียกทางด้านหลังก็พบเข้ากับกลุ่มเด็กหนุ่มที่น่าจะโตกว่านางสองสามปี“ขออภัย ข้าพึ่งมาถึงเมื่อวาน ไม่ทราบว่าที่นี่เป็นเขตที่พักของคนใน”“หืม เด็กผู้หญิงหรอกหรือ”ฉินหลิวซีย่นคิวด้วยความไม่พอใจทันทีที่ได้ยิน หนึ่งในนั้นที่ดูท่าทางเหมือนจะเป็นหัวโจกประจำกลุ่มลูบคางหลังจากนางหันมาจนมองเห็นหน้าได้ชัดเจนถ้าเป็นเมื่อก่อน นางคงซัดเจ้าพวกนี้ล้มโดยที่ยังไม่ได้ปริปากด้วยซ้ำ แค่ทำสายตาแบบนั้นใส่ก็อย่าหวังเลยว่าจะยังยืนอยู่ได้ แต่ตอนนี้สถานะของนางต่างออกไป อีกทั้งยังมีน้องชายที่ต้องอาศัยอยู่กินและร่ำเรียนที่นี่ นางจะทำอะไรบุ่มบ่ามไม่ได้เป็นอันขาด“หน้าตาน่ารักไม่เบาเลยนี่

เด็กชายทำหน้าลังเลทันที เรื่องคัมภีร์ฝึกวิชาเป็นความลับของสำนัก ไม่ว่าที่ใดก็เป็นเรื่องละเอียดอ่อน แต่วันนี้เขาก็พานางไปแล้ว ไม่ได้ตั้งใจจะให้ไปเรียนรู้ แต่เขาไม่อยากห่างจากนาง และตั้งใจจะพามากินข้าวต่ออยู่แล้วจึงไม่ได้ให้นางกลับเห็นสีหน้าลำบากใจของเขานางก็เข้าใจได้ว่าอะไรเป็นอะไร“ข้าจะลองถามท่านเจ้าสำนักดูเอง เจ้าสบายใจเถอะ ข้าไม่ทำให้เจ้าเดือดร้อนหรอก”หลี่เจิ้นหัวไม่ได้ห่วงเรื่องนั้นสักเท่าไร แต่การไปขออนุญาตท่านเจ้านักเป็นเรื่องถูกต้องแล้วพวกเขาไม่ได้พูดกันเรื่องนี้อีก ทั้งสองกินอาหารกลางวันด้วยกันเสร็จฉินหลิวซีก็ตั้งใจจะไปขออนุญาตกับท่านเจ้าสำนักด้วยตัวเองทันทีนางมาที่เรือนด้านหลังที่เคยมาเมื่อวาน นอกจากท่านเจ้าสำนักแล้วนางยังพบว่าอาจารย์ท่านอื่น ๆ ก็อยู่ด้วยฉินหลิวซีค้อมกายประสานมือคารวะอาวุโสกว่า หลี่เจิ้นหัวที่ตามหลังมาติด ๆ พอเห็นว่าอาจารย์อยู่กันเกือบทุกคนก็รีบทำความเคารพทันที“มีธุระอะไรล่ะ” เจ้าสำนักเว่ยหันมาถามนางเด็กหญิงไม่รอช้าที่จะบอกความต้องการของตัวเอง “ข้าจะมาขออนุญาตติดตามสหายผู้นี้ไปดูเขาฝึกศิษย์คนอื่นเจ้าค่ะ”“สามหาวยิ่งนัก! เป็นใครมาจากไหนไม่รู้หัวนอนปลาย