Semua Bab Sweet Kiss จุมพิตมธุรส: Bab 51 - Bab 60

“แบมอาจจะบอกเรื่องของคุณกับแก้มให้ที่บ้านเธอรู้ค่ะ”กุลนารีบอกกับชายหนุ่มทันทีที่เอาแฟ้มเข้ามาให้เขาเซ็นตอนบ่าย ทั้งที่บอกบราลีไปว่าพูดได้ แต่เธอก็นึกกังวลเพราะเป็นห่วงชายหนุ่ม คิดว่าบอกให้เขารู้เอาไว้ก่อนน่าจะดีกว่าพศินเหลือบมองเธอแวบเดียวแล้วเซ็นเอกสารต่อ เพราะมีแฟ้มค้างตั้งแต่ช่วงเช้าอยู่หลายแฟ้ม ต้องรีบเคลียร์ให้เสร็จโดยเร็ว“แล้วทำไมเหรอ”คนที่กำลังไม่สบายใจชะงักเล็กน้อยที่ชายหนุ่มดูไม่ใส่ใจนัก“แบมบอกว่า คุณแม่ของคุณกับเธอคุยกันเอาไว้...”“เรื่องแต่งงาน?”“ค่ะ”ชายหนุ่มละสายตาจากเอกสารแฟ้มใหม่ที่หยิบมาเปิดอ่าน มองสบตาเธอตรงๆ“มันก็จริงที่คุณแม่กับคุณน้าคุยกัน แต่เรื่องนี้มันต้องอยู่ที่ความรู้สึกของคนสองคนด้วย ผมคิดกับแบมเหมือนน้อง คุณแม่ผมก็รู้ดี คุณแม่แบมก็คงรู้เหมือนกัน ส่วนแบม...รู้อยู่แล้ว”ปากอิ่มเผยอค้างกับสิ่งที่เขาบอก“คุณรักผมใช่ไหมแก้ม”อยู่ๆ ชายหนุ่มก็ถามมาอย่างกะทันหัน ทำเอากุลนารีอึกอัก ดวงตาคู่คมเข้มสบนิ่งและเต็มไปด้วยแรงดึงดูดร้อนแรง ใบหน้าเธอร้อนราวจับไข้ขณะตอบเขาไป“รักค่ะ”เสียงหวานเบาหวิวทว่าพศินก็ได้ยินชัดเจน เขายิ้มอ่อนโยนทั้ง ริมฝีปากและดวงตา“งั้นก็อย่าคิ

ใช้เวลาระงับอกระงับใจตัวเองและทำใจอยู่นานกุลนารีก็ซับน้ำตาจนแห้งสนิท พยายามเก็บความอัดอั้นในใจเอาไว้ แล้วกลับไปเอากระเป๋าใส่เครื่องสำอางใบเล็กมาล้างหน้าแต่งใหม่ โดยเลือกที่จะไม่มองไปยังห้องของเจ้านายตนเอง ไม่ว่าในนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้างเธอก็จะวางสีหน้านิ่งเฉยให้ได้เช็กความเรียบร้อยของหน้าตาตัวเองที่ตายังแดงเล็กน้อยและบวมหน่อยๆ แล้วก็กลับมายังโต๊ะ ตอนนี้บ่ายโมงสี่สิบห้านาที นับว่าเธอช้าเกินไปแล้วที่จะเอาแฟ้มเข้าไปส่งกุลนารีเคาะประตูกระจกก่อนจะใช้บัตรตนเองเปิดเข้าไป โดยปกติแล้วหากมีใครมาพบพศินเธอจะแจ้งชายหนุ่มแล้วเป็นคนพาเข้าไป ระบบจำกัดให้เข้าห้องประธานกรรมการได้เพียงพศิน เธอที่เป็นเลขา และหัวหน้าแม่บ้านประจำชั้นนี้เพื่อเข้าไปทำความสะอาด นั่นเท่ากับว่ามีเพียงเธอที่จะเคาะประตูแล้วเปิดเข้าไปในเวลาที่เจ้านายอยู่ร่างสูงกำยำนั่งคุยโทรศัพท์อยู่ที่มุมโซฟา กุลนารีตรงเข้าไปวางแฟ้มบนโต๊ะของชายหนุ่ม ใกล้กับกองแรกที่ตนเอามาวางรอให้พศินเซ็นเมื่อเช้า คาดว่าชายหนุ่มคงยังไม่ได้เซ็นเพราะไม่เปลี่ยนมุม กำลังจะขยับตัวหันกลับไปไหว้อีกฝ่ายก็รู้สึกถึงไออุ่นที่แนบมาด้านหลังจนต้องยืนนิ่ง“คุณไปไหนมา”พศินคุยโท

“ผมรักคุณ”พศินสวนขึ้นเสียงเข้ม ใบหน้าขาวคมคายเงยขึ้นมาสบตากับเธอไม่ห่างนัก ลมหายใจของเขาค่อนข้างหนัก บ่งบอกถึงอารมณ์เข้มข้นภายใน“รัก? คนรักกันเขาทำป่าเถื่อนแบบนี้เหรอคะ”กุลนารีถามด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด“คุณทำให้แก้มรู้สึกเหมือนคุณไม่ได้รักแก้มเลย เมื่อไม่รักก็ไม่จำเป็นต้องทะนุถนอม จะทำร้ายร่างกายหรือความรู้สึกยังไงก็ได้”ดวงหน้าผุดผ่องเต็มไปด้วยคราบน้ำตากับแววตาสุดแสนเสียใจ ต่อว่าต่อขานยืดยาวทว่ากระท่อนกระท่อนเพราะเจ้าตัวร้องไห้ด้วย คนกระทำเสียใจไม่น้อย เขามีสติและตั้งใจทำแบบนี้ ทนไม่ได้จริงๆ ที่เห็นกุลนารีเดินเบียดชิดตัวติดกับผู้ชายคนอื่น อยู่ในอ้อมแขนของผู้ชายคนอื่นพศินดึงคนที่ร้องไห้อย่างน่าสงสารเข้ามาแนบอกตน ลูบไหล่บางที่สั่นเพราะเจ้าตัวสะอื้นและคงเย็นอย่างเบามือกว่าก่อนหน้านี้“ผมหวง”ชายหนุ่มบอกสั้นๆ ไม่ช่วยให้เธอเข้าใจอะไร แล้วจูบหนักๆ บนหน้าผากเธอ จับให้ซบหน้ากับอกเขา“อยากฝากรอยบนตัวคุณทั้งตัว ตีตราจองให้ทุกคนรู้ว่าแก้มเป็นของผม”หญิงสาวเพียงแค่ฟังเงียบๆ ไม่พูดอะไร เธอยังไม่รู้สึกดีขึ้นสักนิด“หนาวไหม”เสียงเข้มอ่อนโยนขึ้นกุลนารีจึงพยักหน้ารับนิดๆ“เดี๋ยวผมไปเอาผ้าขนหนูมาให้

‘แอบเก็บเงียบเลยนะคุณเลขา’ญาดาตัดพ้อมาตามสาย หากก็ไม่ได้ดูโกรธขึ้งวันนี้พศินกลับบ้านของเขา ชายหนุ่มบอกว่าจะไปคุยกับบิดามารดาเรื่องไปคุยกับที่บ้านเธอ ดูเหมือนเขาอยากไปภายในไม่กี่วันนี้ กุลนารียังกังวลว่าทางด้านครอบครัวของชายหนุ่มจะเห็นด้วยหรือไม่ กลัวกับสิ่งที่จะตามมาเมื่อครอบครัวของเขาไปเจอกับครอบครัวเธอ แต่ในใจส่วนลึกเธอมีความสุขกับคำขอแต่งงานจากพศิน“มันเกิดขึ้นเร็วน่ะ แก้มก็ตั้งตัวไม่ติดเหมือนกัน”เธอบอกไปตามตรง เพราะตัวเองก็ยังสับสนกับความสัมพันธ์ที่แปรเปลี่ยนกะทันหันอยู่‘นึกว่าแอบคบกันมานานแล้วเสียอีก’เพื่อนสาวพึมพำราวไม่น่าเชื่อ“เรียกว่าแอบมองล่ะมั้ง แก้มพยายามไม่คิดอะไรกับเจ้านาย แล้วก็คิดว่าตัวเองทำได้มาตลอด แต่มาถึงจุดนึงกลับรู้ว่าไม่ใช่”หากเป็นคนอื่นเธอคงไม่พูดสิ่งที่อยู่ในใจอย่างละเอียด แต่เพราะเป็นญาดา และเรื่องก็มาถึงขั้นที่อาจจะลงเอยด้วยการแต่งงานซึ่งหากเกิดขึ้นจริงเธอก็อยากให้อีกฝ่ายรู้เป็นคนแรก เป็นเพื่อนเจ้าสาวกุลนารีมีฝันหวานๆ เรื่องความรักและการแต่งงานตามประสาผู้หญิงทั่วไป แต่เพราะเธอต้องเลือกครอบครัวก่อน แม้จะอยากได้รับความรักจากใครสักคนมาตลอด ทดแทนทางบ้านที่

ร่างบางยืนริมระเบียงกอดอกมองฝนที่โปรยปรายด้านนอกแล้วก็อดลูบแขนตนเองเพราะอากาศค่อนข้างเย็นไม่ได้ แต่เธอก็ชอบมอง ธรรมชาติแห่งขุนเขารอบทิศทางยามฝนตกให้ความรู้สึกชุ่มฉ่ำใจ คนที่แทบไม่มีเวลาได้พบเห็นความงดงามที่ธรรมชาติรังสรรค์ยิ้มบางครู่หนึ่งร่างกายเธอก็ถูกโอบล้อมด้วยความอบอุ่นกับกลิ่นกรุ่นอันคุ้นเคย“อากาศเป็นใจดีจัง”เสียงทุ้มพึมพำ ใบหน้าขาวคมคายแนบแก้มกับเธอขณะวางคาง คมสันมาบนบ่า“คุณวีก็”เธอเพียงท้วงเบาๆ อย่างเขินอายที่ชายหนุ่มวกเข้ามาเรื่องนี้อีกแล้วนับแต่คืนวันแต่งงานพศินไม่เคยปล่อยให้เธอนอนนิ่งๆ จนหลับไปเลยสักคืน ทั้งสองคนแต่งงานเมื่อสองอาทิตย์ก่อนทว่าเพิ่งมีเวลามาฮันนีมูน ซึ่งจริงๆ แล้วชายหนุ่มกับกุลนารีไม่เห็นว่าจำเป็นอะไร แต่บิดามารดาของทั้งสองฝ่ายอยากให้ใช้เวลาส่วนตัวด้วยกัน ทั้งคู่จึงพยายามเคลียร์งานและจองที่พักเป็นจังหวัดทางภาคเหนือ ช่วงปลายฝนเริ่มต้นเข้าสู่ฤดูหนาว อากาศกำลังดี และกุลนารีโตที่ชลบุรี เธอได้เห็นทะเลบ่อยครั้งทว่ายังไม่เคยเที่ยวทางเหนือ พศินจึงตามใจ โดยมีญาดาช่วยเธอหาที่พักแสนโรแมนติกเหมาะกับคู่รัก‘บ่นว่าตัวเองไม่มีแฟนสักที สุดท้ายแต่งก่อนพริกอีกนะ’อีกฝ่ายแซ